Þjóðin: tímarit sjálfstæðismanna - 01.08.1941, Blaðsíða 34

176
Þ J Ó Ð I N
manni. Það eru einkennileg viðskipti,
sem við rekum, fröken, við verðum
að sjá fram úr því fyrir fólk, ef þér
eruð með. Jæja, ég lield, að ég hafi
séð fram úr því fyrir yður. Þér eruð
af góðu fólki, er ekki svo?
— Jú, sagði Lísa hálf-skelkuð.
— Ég þóttist sjá það. Nú, það eru
kannske ekki svo ýkja margir fínir
menn á skrá hjá mér. Einhver þver-
hrestur í þeim öllum, ef þér eruð
með. Það hentar yður ekki, sé ég, og
alltof miida sauðkind dugir heldur
ekki að lcoma með. Það þarf eitthvað
alveg sérstakt við yðar hæfi.
Lísa brosti svolítið. — Allar kon-
ur óska eftir því — jafnvel enskar
konur líká. —
— Víst svo, víst svo, sagði sá með
takmörkuðu ábyrgðina, — og þær
halda, að þær hafi liandsamað lukk-
una, ef vel gengur í eitt eða tvö ár.
Mér þýðir ekkert að benda yður á
nema fyrsta flokks mannsefni —
ekki nema þér séuð talsvert meira
þurfandi en þér lítið út fyrir.
— Ég á við peningalega, sagði sá
takmarkaði, — hvað er höfuðstóll yð-
ar hár?
— Það er mjög lítið, sagði Lísa
vandræðalega.
Það vottaði fyrir brosi í svip lir.
Buttersby.
— Svona rétt fyrir brúðarfatnaði?
— Já, mjög fátæklegum brúðar-
fatnaði, sagði Lísa varlega.
— Jæja, þá liefi ég fundið mann-
inn, sagði lir. Buttersby, — það er
einkennilegur fugl.
— Fugl? spurði Lísa, dauðhrædd,
og áttaði sig ekki á hinum snöggu
umskiptum í tali hr. Buttersbjr.
— Já, einkennilegur náungi. Einn
af þessum blekbullurum. Hr. Butters-
hy opnaði skáp og tók bréf fram.
Hann las: „Einhleypur — þó væri
— 39 ára, 5 fet og 11 þumlungar,
áliuga fyrir hljómlist og bókmennt-
um, veraldarvanur og vel stæður,
vill lcynnast skynsamri stúlku, ekki
eldri en 25 ára. Þetta, — sagði hr.
Buttersby, — er auglýsing, sem ég
var að fá, og hún var borguð með
sama og full þóknun. Ég set ykkur
tvö í samhand hvort við annað.
— Hvar eigum við að hittast?
spurði Lisa. — Hérna?
— Hamingjan hjálpi yður! sagði
hr. Buttersby, — lialdið þér að ég vilji
láta taka mig fastan fyrir velsæmis-
brot? Nei, þið getið liittzt í einhverju
kaffihúsi. Þér skuluð ráða og ég skal
senda honum línu — hvernig væri
kaffihúsið hjá járnbrautarstöðinni?
Jæja, ég segi honum þá að mæta þar
kl. 4 þennan dag eftir rétta viku, er
það i lagi?
— Það er nokkuð langt þangað —,
sagði Lísa, — þangað til, á ég við, af
því ég á ekki nema liálfan mánuð
eftir af vistinni.
Hann leit hvasst á liana. — Ef til
vill get ég komið þessu í lag í dag.
Hann tók símann og valdi númer.
— Það kemur sjaldan fyrir, að við
gerum þannig lagað, en þessum
manni virðist mikið niðri fyrir. Hann
sagði mér simanúmer sitt. Sagðist
vera á förum til útlanda og sér
lægi á — rétt eins og þér. Hann sagð-
ist heita Ponder -— halló — já — er
það hr. Ponder. — Sælir, það er Butt-
ersby, sem talar. Ég lield, að ég hafi
fundið nokkuð handa yður. Já. Alveg