Heimilispósturinn - 18.03.1961, Side 4

stofuna. Einn gríðarstór veggur
var þakinn bókum, og það gat
að 'líta austurlenzka murii. Mér
varð starsýnt á hillu hátt á
vegg, þar sem voru stytta af
austurlenzkum vitringi og
svartleitur höggormur, sem
hvorttveggja virtist eitthvað
lifandi.
— Þessi stytta þarna, segi
ég og bendi, er hún frá Tíbet?
— Tíbet? endurtekur Stein-
unn. Skrýtið að þú segir það.
Við höldum alltaf, að hann sé
frá Tíbet. Engum öðrum en
okkur hefur dottið slíkt í hug
fram að þessu.
— Það fylgir honum ógurleg-
ur kraftur, segir Kristmann.
— Já, það er satt, segir Stein-
unn, það stafar eitthvað frá
honum. Það er einkennilegt, að
þér skyldi detta í hug, að hann
þessi sé frá Tíbet, því að hann
gæti alveg eins verið kínversk-
ur. Systir mín gaf okkur Krist-
manni hana í brúðargjöf.
Fékk hann úti í London, hún
blátt áfram varð að kaupa hann
til að gefa okkur. Enginn ann-
ar hlutur kom til greina.
lít frá þessu spannst tálið
um jóga. Frú Steinunn hefur
þýtt bók sem heitir Vængjaður
Faraó, sem kom út í haust,
og nú er hún að vinna að þýð-
ingu á annarri bók um svipuð
fræði.
— Hvenær fékkstu áhuga á
þessum austurlandafræðum ?
— Það var fyrir þrem eða
fjórum árum í Róm, að ég fór
að lesa um jóga og kynna mér
allt, sem ég náði í um þetta,
víða og mikla svið.
— Hefurðu þá stundað jóga-
æf ingar ?
— Já, þegar ég hef komið
því við, hef ég gert það. Iðu-
lega þegar ég er illa uppplögð,
þá verð ég endumærð og hress
og allt lagast, ef ég beiti ein-
hvers konar jóga. Þó hef ég ekki
gert mikið af því að iðlta líkam-
legar jóga-æfingar. Það er eink-
um Rajah-jóga, sem er fólgið í
því að beita huganum og nota
hann rétt.
Við töluðum um jóga um
hríð, þessi austurlandafræði.
Þessi lærdömur um aðalatriði í
lífinu, hefur, að því er Steinunn
sagði, breytt öllu hennar lífi.
Hún naut handleiðslu indversks
jóga, hún hefur kynnt sér aust-
urlandaheimspeki af ástríðu, og
þessi andlega leit Steinunnar
hefur komið henni á sporið, svo
að hún hefur gert sér betur
grein fyrir að hverju hún er
að leita.
I miðjum klíðum lofaði hún
mér að heyra indverska músík.
Hún setti plötu á fóninn, og um
leið réttir hún mér afmælis-
dagabók sína og bendir á eina
síðuna. Þar náðu kostulegir
skrifstafir yfir alla síðuna.
— Ég þekkti þennan ind-
verska trumbuleikara.
Hún kom með umslagið af
plötunni og þar stóð AllaRakha,
sem leikur á tabla, indverska
trumbu. Trumbuslátturinn,
þessi sefjandi austurlandaslátt-
ur, barst um stofuna.
— Það er gaman að þessari
trumbu, sagði Kristmann.
Þau hiónin eru líka samhent í eldhúsinu
Þegar hér var komið, fór ég
að spyrja Steinunni um tónlist-
arferil hennar. Hún sagðist hafa
verið frábitin tónlist fyrst sem
krakki.
— Mér fannst ekkert eins
andstyggilegt. Og svo þegar ég
var tíu ára, kom það yfir mig
að ég fór að spila. Ég fór í
Tónlistarskólann 13 ára. Ég
var þar sex ár. Það vildu
allir, að ég yrði stúdent. Ég
fór í Menntaskólann, en hætti
eftir fyrsta bekk. Ég átti ekki
annarra kosta völ, því að ég
hefði aldrei orðið stúdent með
tónlistarnáminu. Ef ég ætti
núna að fara í gegnum þetta
aftur, þá hefði ég haldið áfram
í Menntaskólanum og þá hefði
mig langað til að fara út í heim-
speki.
•— Svo fórstu utan?
— Ég var í Royal Academy
of Music í London 1952—55.
— Hvemig kunnirðu við þig
í Bretlandi? spyr ég.
— Mér þótti gott að vera í
Bretlandi og mér finnst gaman
að tala og skrifa ensku, og ég
kunni vel við fólkið.
• Var-ekki skóþnn stIrapg1lr <
spyr,ég. ...
— Jú, nokkuð, en ég var
heppinn með kennara. Frederic
heitir hann Jaekson, einstakur
kennari.
Nú töluðum við um Breta °%
þeirra fágæta húmor, sem er
ein mesta guðsgjöf fólks °S
þjóðar.
Frú Steinunn var á Italíu
1955—’'59. Hún naut einka-
kennslu þar. Steinunni fannst
loftslag á ítalíu yndislegt, lands-
lagið fallegt, en hún kunn1
betur við sig í Bretlandi. H1111
hafði sagt, að hún elskaði Lond-
on.
Ég bað hana að segja m®1
frá einhverju atviki frá ItallU>
því að ungar stúlkur hljóta a^
lenda í ævintýrum þar.
— Ég man alltaf eftir Þvl’
segir Steinunn, þegar ég var al-
veg nýkomin til Rómar, að Þa
var ég á gangi á Piazza Barber'
ini, einu stærsta torgi í borgin111’
þá er flautað, og þarna sé ég lög'
regluþjón, sem veifar til rn111
Hann snarstöðvar alla umferð"
ina, og ég varð að gera svo ve*
að labba framhjá fjórfaldri bíla'
röð talsverðan spöl til hans, Þal
sem hann stóð gleiðgosalegur;
og þegar ég kom til hans sagðJ
hann:
— Signorina, er þetta eðlile»'
ur litur á hárinu yðar?
Ég vissi ekki, hvaðan á nhS
stóð veðrið og segi:
— Jájá.
Hann sækir í sig veðrið
spyr mig, hvort ég vilji ekk1
koma með sér út að dansa 1
kvöld. Ég sagði að minnsta
kosti nei við því.
— Var þetta ekki fallegul
lögregluþjónn ? spyr ég. (Þel1
eru sagðir áferðarfallegir 1Ö&'
reglumennirnir þarna suðurfra’
einkum þeir, sem em notað11
til að stjórna umferðinni)-
— Þeir eru flestir ósköp scet'
ir, þessir ítölsku lögregluþjónar’
og eftir því innantómir, seg11
hún.
Við héldum áfram að tala
um Italíu, og Steinunn sag^1
frá öðm atviki, þar sem bul1
hafði orðið fyrir því, að buU
var elt af áleitnum manni leng1
lengi, og svo hefði lögreglu'
þjónn bjargað henni, boðizt u
að vemda hana, en þá hefði ekk1
tekið betra við, því að han11