Heimilispósturinn - 18.03.1961, Side 16

S K A L L I
l,C ,X/ y ií '■ r,
— VilduB þér kaupa trúlofunar-
hrinc og armbandsúr? rpurOi skart-
gripasalinn atýrimanninn. — ÞaS er
hœgt. Ég skal. ..
— Nei! pípti stýri, — þessir tveir
hérna drögu mlg hingaO inn og . . .
Lengra komst hann ekki því á sama
andartaki fleygOu þeir Bjössi boli og
Slggi svoli honum yfir afgreiðslu-
borOiO, ofan á skartgripasalann, sem
kiknaOi undan þessum óvænta þunga,
og þarna lágu þeir báOir spriklandi á
gólfinu.
— Hjálp! hrópaöi hann strax og
hann gat náO andanum. — Árás! Rán!
Og á meöan hélt hann dyggilega í
hnakkadrambiO á stýra. Þá sá hann,
»0 hinir voru hlaupnir á brott — og
— HvaO er hér á seyOi? spuröi
skyndilega dimm rödd. Þetta var
Júlli pólití, sem hafOi hraöaO sér á
vettvang viö ópin.
— ÞaO réOust á mig þrir þorparar!
hrópaöi búöarmaöurínn. — Tveir eru
sloppnir meO nokkra dýra skartgripi,
•n þeim þriOja náöi ég!
— Tja hérna, nú þykir mér týra á
skarinu, sagöi Júlli pólití. — Er þetta
•kki stýrimaOurinn á honum Skrögg!
íg hef svo sem alltaf haft grun um
aO þú myndir lenda á refilstigum, en
aO þú færir aO stela skartgripum . . .
nel, þaO kemur mér alveg á óvart!
— ]2g er saklaus! veinaöl stýri, —
■■■■■■■■(«■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
SKIPSTJDRI □ G GIMSTEINARÁNIÐ
tœmt sýningargluggann í leioinni. Hjálp! og . . .
ViÖ þetta tók hann að hrópa allt hvað — Slepptu mér! kveinaði stýrimað- En skartgripasalinn trúði ekki eim1
af tók: — Ræningjar! Þjófar! Hjálp! urinn, — þeir drógu mig með sér inn. orði af því, sem hann sagði . . .
þið megið til að trúa mér! Þessir ann! Það er alveg hreina satt!
tveir náungar drógu mig með sér inn Á meðan þessu fór fram í búðinni,
og fleygðu mér ofan á skartgripasal- hlupu Bjössi boli og Siggi svoli út
hróðugir yfir velheppnuðu verki.
Frarf1*1-
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■•■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■

MIKKI O G RIKKI

Fundur þeirra viö skógarvöröinn
haföi endaö betur en vonir stóOu til.
SamtaliO um miOnæturfjóluna haföi
oröiö þess valdandi, aO Karlsen á-
kvaö aö fara aO leita aO þessu sjald-
gæfa blómi sjálfur. Hann skreiO raul-
andi milli runnanna og fjarlægöist
Ró og friOur ríkti nú aftur hjá kof-
anum. Einmana hjörtur, sem ekki
gat sofiö, sást þar á vakki, og inni í
kofanum heyrOist aöeins rólegur and-
ardráttur Hortensiu gömlu.
En skyndilega þaut hjörturinn
fælnislega í burtu, og jafnvel Hortens-
la fann á sér, aö ekki var allt meO
felldu. Viö hliO hennar kvaO viö marr
og þrusk í gólfinu. Nokkrir plankar
lyftust hægt og hægt upp, og síöan
birtist skuggaleg vera, sem lyfti þung-
um poka stynjandi upp á skörina . . ■
— Svona, þá er þaö í lagi, dæsti
Vigastyrr veiOiþjófur um leiö og hann
skreið upp um gatið. — BráOin er
fengln og ég hef ennþá einu sinni
leikiö á grænjaxlinn hann Karlsen
gamla. Ég . . . Hann þagnaði i miOri
setningu og hárin risu allt i einu á
hvíslaöi hann hás. — Hvaða einkenni-
legu stunur eru þetta! Óg hvaðan
kemur þessi óhugnanlega hlýja gola I
hálsinn á mér?
Þá fyrst varO hann hinnar fyrir-
ferðamiklu skepnu var, sem starCi á
var Hortensia óneitanlega ferleg á-
sýndum, ekki sizt meö pokadruslurnar
um lappirnar. Hin þokkalega iOja
veiöiþjófsins var bundin viO mörgum
sinnum smærri dýr.
— HJÁLP! öskraOi hann út i kyrra
ar
meO tók Vígastyrr til fótanna sem
mest hann mátti. Hortensía var góða
stund að ná sér eftir undrunina. Bn
brátt lék svalt næturloftið þægilega i
vitum hennar og hún gekk forvitin
út. . . Framh.
T6
p4itmki
NN