Heimilispósturinn - 18.03.1961, Qupperneq 19

John Sunderlahd og Charles
ayne þáverandi höfuðsmenn. Öll
or&in talaði þá um þessa tvo ungu
jnenn. Yngra fólkinu fannst mikið
Um fiör og glæsibrag Blayne
höfuði
nieir
fjör
snianns, en eldra fólkið lagði
UPP úr peningum og aðalstitli
underlands höfuðsmanns. Það var
°ngan veginn auðvelt fyrir ungfrú
°iveen að taka ákvörðun í málinu.
Gaston laut niður að þeim, eins og
ann v*ri að gefa til kynna, að það,
ani hann ætlaði að segja núna, væri
a hi lítilsumvert. Svo hélt hann á-
fram;
Sunderland höfuðsmaður hafði
°ðið Lily Morveen til kvöldverðar
Ingað þann tuttugasta-og-áttuna
^13,1 f9l8, siðasta daginn, sem hann
b®11 hérna í London í leyfi. Hann
hana að giftast sér, en hún svar-
f 1 Þvi til, að það væri ekki hægt,
m sem hún hefði þegar gifzt
yne höfuðsmanni leynilega tveim
nfánuðum áður. Sunderland fór yfir
1 f?1'akklands, og það var sagt, að
n virtist algjörlega kærulaus um
sir'5, hvort hann lifði lengur eða
emur, — En engu að síður var
a® Blayne höfuðsmaður, sem féll
n°hkrum vikum siðar.
Gaston renndi fránum augunum
ir ahan salinn, — en það virtist
ganga snurðulaust, svo að hann
^af haldið óáreittur áfram með frá-
s°Sn sína:
. ' Svo liðu nokkur ár, hélt hann
am- Stríðinu lauk, og ég heyrði
g^erf af Sunderland lávarði eða frú
a5Tie fyrr en þann tuttugasta-og-
funda maí 1924. Þann dag komu
bau hingað aftur og settust við
Ulðið, sem þér létuð svo elskulega
Allt kvöldið veitti ég þvl
f. lfekt, að hann var að reyna að
^, hana til að giftast sér, en hún
vrisfi hara höfuðið. Sunderland lá-
°ur er orðinn stórefnaður kaup-
, Siufnaður, og þekktur maður i lá-
^ðardeildinni.
------- En hann hefur
1 e* kvænzt. Á hverju einasta ári
Ur hann hingað ásamt
frú
ayne. en það breytir engu, — hún
B!
®tur ekki sannfærast. Þetta er afar
l0rnantiskt,
satt
og afar sorglegt, ekki
Jei
°g algjörlega vonlaust? spurði
^^anne. Eru alls engar líkur fyrir því,
, hún sjái að sér og taki bónorði
nans?
^aston yppti öxlum.
s, ~~ Kona getur að vlsu skipt um
s utl> en þegar hún er búin að
sn^a 1161 Þ' játiu sinnum . . . Hann
bf,ai Þagnaði: — Mademoiselle verð-
að hafa mig afsakaðan.
0 ann ílýtti sér fram að dyrunum
ke anciarfik síðar kom hann með
Vj^arnann og hefðarfrú, sem hann
. 1 með bukti og beygingum inn
^aalinn. Maðurinn var hár og grann-
hv'it'116'? hörkulega andlitsdrætti og
en - ^ni' Konan var á sextugsaldri,
jg 0Venju fögur og ungleg. Hörund-
i, V ai' s'étt og hrukkulaust, ljóst hár-
0 leit -
til
út fyrir að vera ólitað. Ef
fej Viii var hún að byrja að verða
Vj» agnai'i en hún kærði sig um að
mkenna, en það var ekki erfitt
— Það er rétt, elskan, 800 krónur er ekkl mikið til að lifa af
í lijónabandi, en við látum það duga þangað til ég fæ mér vinnu.
að sjá, að hún hafði verið forkunnar-
fögur.
Gaston vísaði þeim að borðinu,
sem Eliot og Jeanne höfðu fyrir
skemmstu yfirgefið, og benti þjónin-
um koma með matseðilinn.
Jeanne leit rannsakandi á fólkið.
— Þetta hljóta að vera John Sund-
erland og Lily Blayne, hvíslaði hún
að Eliot. Það leynir sér ekki, að þau
hafa bæði staðið í erfiðleikum.
Jeanne virti hana fyrir sér, með-
an hún og hinn þvermóðskufulli að-
dáandi hennar komu sér fyrir við
borðið. Þau sneru bæði andlitunum
að þeim Eliot og Jeanne, en hvorugt
þeirra virtist gera sér ljósa eftirtekt-
ina, sem þau vöktu. Bi'osið, sem frú
Blayne sendi borðherra sínum var
djarflegt og óhikandi, en þegar hann
reyndi að brosa aftur, var tilraunin
harla aumkunarverð.
— Þetta er ekki sanngjarnt, sagði
Jeanne. Úr því að hún vill ekki gift-
ast honum, þá átti hún að slíta sam-
bandi þeirra fyrir löngu, — ef henni
er alvara að neita honum.
— Það getur vel verið, að henni sé
alvara, sagði Eliot. En það er eins
víst, að hann sé einn af þeim, sem
alls ekki sættir sig við neitun.
Eliot hafði engan sérstakan áhuga
fyrir þeim. Fyrst höfðu þau rænt
borðinu hans, og nú virtust þau hafa
rænt öllum áhuga Jeanne. Hún gat
ekki slitið af þeim augun og svaraði
því, sem hann sagði vð hana, áhuga-
laust og afhuga. Skyndilega sagði
hún:
— Sjáðu! Nú er komið að því! Ég
er viss um, að hann er að biðja henn-
ar núna!
Eliot leit gremjulega yfir að borð-
inu. Andartak festust augu hans við
varir mannsins, og í huganum fór
taltæknikunnátta hans að skýra
þann óendanlega straum ákafra
orða, sem runnu yfir varir mannsins.
— Ef þig langar til að vita, hvað
hann er að segja . . . hóf hann máls
en þagnaði. Hann hafði alltaf verið
þeirrar skoðunar, að sú vitneskja,
sem þekking hans aflaði honum, ætti
að vera trúnaðarmál. Og til allrar
hamingju hafði Jeanne ekki heyrt,
hvað hann sagði, svo upptekin var
hún af að horfa á fólkið. Maðurinn
var þagnaður og beið greinilega æst-
ur eftir að heyra, hvað hún hefði að
segja. Hún leit hugsandi á svip og
hristi höfuðið. Varir hennar hreyfð-
ust.
— Nei, hvíslaði Jeanne. Hún sagði
nei!
Hún hélt áfram að tala, hægt og
ákveðið. Yfir andliti mannsins færð-
ist gugginn þjáningasvipur. Margar
sekúndur starði hann á hana án þess
að hreyfa sig. Svo reis hann skyndi-
lega á fætur og yfirgaf salinn.
Hönd Jeanne krepptist um borð-
brúnina.
— Nei, þetta nær ekki nokkurri
átt! Að valda þessum myndarlega
’ manni svo mikillar sorgar vegna
einhvers manns, sem hefur verið
dauður í þrjátíu ár. Það er alls ekki
rétt af henni.
— Nú, raunar skiptir þetta okkur
engu máli, sagði Eliot og gerði heið-
arlega tilraun til að skipta um um-
ræðuefni.
Utan úr forstofunni barst smell-
ur, eins og hurð liefði verið skellt
hranalega aftur. Gaston flýtti sér
fram. Eftir andartak kom hann aft-
ur, náfölur í framan, en reyndi ber-
sýnilega eftir beztu getu að hafa
stjórn á tilfinningum sínum. Án þess
að fíýta sér gekk hann að borði frú
Blayne, laut niður að henni og sagði
eitthvað við hana. Hún fölnaði. Gást-
on rétti henni glas, sem hún fíýtti
sér að tæma. Síðan tók hún veskið
sitt og hanzkana, reis á fætur og
fylgdist fram með Gaston.
Þegar Gastón kom aftur inn, kall-
aði Eliot hann að borðinu til sín.
— Var þetta Sunderland lávarður?
spurði hann lágt.
— Já, monsieur, smávegis slysni.
— Já, takk, ég þekki smammbyssu-
hvel! Er hann dáinn?
Gaston laut lengra niður að hon-
um:
— Já, monsieur. En gjörið svo vel,
að . . .
— Við segjum ekkert einasta orð.
— Þakka yður fyrir, monsieur.
Gaston gekk virðulega á brott.
— Almáttugur minn . . . stundi
Jeanne.
Eliot hellti vína í glas fyrir hana.
Hún tæmdi það áfergjulega og setti
það skjálfhent frá sér.
— Ég vissi ekki, að karlmenn
gætu elskað svona innilega, sagði
hún. Þrjátiu ár lifir hann í voninni,
sífellt svikinn, — og svo þetta! Ef
henni þótti ekki vænt um hann, þá
hefði hún átt að slíta sambandi þeirra
fyrir löngu.
— Ja, ég veit ekki . . . svaraði
Eliot.
Hefði hann ekki verið svona stað-
ráðinn í að segja engum frá kunn-
áttu sinni í að lesa af vörum fólks
hvað það var að segja, hefði hann
getað gefið fullnægjandi svar, — og
meira en það! Þjálfað augnaráð hans
hafði nefnilega náð seinasta hluta
samtalsins vð borðið, eða þeim orð-
um frú Blayne, sem hún að lokum
beindi að lávarðinum:
— Nei, John, ég læt mér ekki
nægja peninga lengur, -— það er kom-
inn tími fyrir mig til að taka það
rólega. Fyrir þrjátíu árum vildir þú
endilega giftast, en nú er það ég,
sem vil giftast, og raunar er það
miklu ódýrari lausn fyrir þig.
Gleymdu þvi ekki, að ég þarf ekki
annað en láta aðeins nokkur orð falla
í þá átt, hvernig dauða Charles
Blayne í Frakklandi bar raunveru-
lega að höndum . . .
—•••
HriMILIEPÓSTURINN