Heimilispósturinn - 17.06.1961, Qupperneq 11

an m^S — drífa sig í einhverja vinnu.
Kg stóð einn uppi þarna í Ástralíu, ekki
®nnþá orðinn seytján ára gamall — en frá
Pcssari stundu var ég sjálfs mín ráðandi,
'ar frjáls sem fuglinn.
Edward Gibbson, eigandi ullarmiðstöðvar
mr>nar, var kunningi pabba. Ég gekk á fund
lans °g tjáði lionum, að ég hefði lokið skóla-
naminu.
>»Einmitt það,“ svaraði hann, „það gleður
m>g, að Flynn prófessor skuli hafa sent þig
111 mín.“
Auðvitað hafði pabbi ekki komið nálœgt
Pessu, en ég var tekinn á skrifstofu, og starf
m>tt var að sleikja frimerki og skella þeim
a umslög.
Annar piltur, sem Thomas hét og var fimm
arum eldri en ég, vann hjá þessu fyrirtæki
°g hafði sama starf á höndum. Nálægt okkur
',.ar Etill kassi, er á stóð: „Smápeningar“. Við
itum oft þangað. Það var ekki svo smátt í
Pessum kassa, að það væri einskisvirði fyrir
°kkur.
Ég komst fljótlega að þvi, að Thomas hafði
engu siður áhuga en ég á veðhlaupinu á Rand-
^mk-skeiðvellinum, en ég hafði verið vanur
aö koma þar við á leiðinni frá skólanum á
angardögum. Þessi staður hafði líka dregið
mömmu til sín meðan hún var í Sidney. Þar
Veðjaði hún og spaugaði við karlmennina,
°g kom svo heim með fréttirnar af úrslit-
Um^ hlaupanna.
Við Thomas fórum oft höndum um smá-
beningakassann — og við lögðum oft leið
kkar til skeiðvallarins. Hugmynd okkar var
mfneinföld og hún var gömul: Ætiunin var
a® vinna og skila peningunum aftur auðvit-
að> I ■ ' J ij ,!I’
Við vorum báðir reknir frá fyrirtækinu. En
eigandinn gerði ekki meira í málinu vegna
pabba.
Það var ekki rúmt á atvinnumarkaðinum
í Ástralíu um þessar mundir. Pabbi var viðs-
fjarri, og ég þorði ekki að skrifa honum. Um
mömmu hugsaði ég naumast.
Hvað átti til bragðs að taka? 1 hvaða átt
var bezt að snúa sér?
Sem þjáningarbræður héldum við Thomas
saman og tókst að fá vinnu við að hefta póli-
tíska bæklinga fyrir Verkamannaflokkinn og
dreifa þeim. Innihald þessara bæklinga voru
skammir um ríkisstjórnina, ekki þó mjög stór
orðar, en útgefendurnir voru varir um sig,
því unnið var að þessu í neðanjarðarkjallara.
Þessi vinna stóð ekki nema eina viku.
Thomas var til í hvers konar vinnu, enda
veitti honum ekki af talsverðum tekjum þvi
honum hélzt illa á fé. Hann var jarphærður
og reis hárið beint upp, einmitt eins og átti
eftir að komast í tízku í Bandaríkjunum
löngu síðar.
Næstu viku slæptumst við atvinnulausir.
Allt það sem ég hafði byrjað á fram til þessa,
hafði fengið snöggan endi. Ég var orðinn
svartsýnn. Var engin leið að komast áfram
í heiminum?
Einn daginn sagði Thomas við mig:
„Heyrðu, Errol, ég þekki stráka, sem við ætt-
um að geta haft gott af.“
„Hverjir eru það?“
„Langar þig til að kynnast þeim?“
„Svo sannarlega,“ svaraði ég.
Þá fór hann með mig á fund „Rakblaða“-
flokksins, en það var óaldarflokkur, sem ann-
að veifið birtust fregnir af í dagblöðunum.
Þeir voru mjög varir um sig, og lögreglunni
hafði ekki tekizt að hafa hendur í hári þeirra,
enda voru þeir fljótir og ákveðnir í athöfn-
um sínum: særðu fórnardýrið í andliti og
gripu ránsfenginn.
Það var rígur milli hverfa í Sidney um
þessar mundir. Ekki veit ég, hvort það við-
helzt enn. Mest áberandi var það milli „King
Cross“ og „Dralinghurst“, en það síðarnefnda
var skuggalegt hverfi og af sumum kallað
„Skítuga hálfmílan."
I þessu hverfi réði ríkjum óaldarflokkur-
inn „Woolmallo“. Það þótti ekki fýsilegt fyrir
menn úr öðrum hverfum að lenda í klónum á
þeim körlum.
Vopn „Woolamallo“-félaganna var sérstakt
lítið áhald: korkbútur, sem upp i var stungið
hluta af rakblaði. Þessu var hægt að halda á
í lófanum án þess að skera sig. Hjá þeim var
kjörorðið eitthvað á þessa leið: Peningana —
eða ex á andlitið." Ef fórnardýrið lét ekki
peningana góðfúslega af hendi, kom höndin
með rakblaðið og spretti tvo skurði í kross
yfir andlitið.
Thomas kom mér í samband við þetta
rakblaðalið, og ég slóst í hópinn. Það var
agi í hópnum, og sá sem vék, gat undir eins
byrjað að kyrja andlátsbænina. Fljótlega féll
sá grunur á Thomas, að eitthvað væri athuga-
vert við hann. Eftir það var höfuð hans minna
virði en hálsinn, sem það stóð á.
Eftir viku fékk Thomas sinn dóm: Hann
fannst í göturæsi með skurð á hálsi og báðum
kinnum. Hann missti svo mikið blóð, að hon-
um varð ekki bjargað.
Þetta var mér nóg, — þetta líf var of grátt
fyrir mig. Ég hafði ekki verið „virkur“ með-
limur hjá þeim, þar sem ég hafði neitað að
bera á mér „rakblað", enda bar ég lítið úr
býtum af ránsfengnum.
(Framh. á bls. 18)
G KALLI
5KIPSTJÓR
□ G GIMSTEINAR NIÐ
Ejössi boli og Siggi svoli
lupu nú eins hratt og þeir gátu
jmngað sem Skröggur hafði leg-
ln- En þrátt fyrir það urðu þeir
seinir, því báturinn var far-
lnm -— Þarna fer fjársjóðurinn
°Ekar, sagði Siggi og starði á
skipinu. — Þvílik ó-
ePpni! — Ekkert bull, sagði
mssi. — Sérðu lyftibrúna
Uarna í fjarska? Þar verður
"jröggurinn að fara í gegn.
skulum nú hugsa um það
eitt að komast þangað á und-
an! — Eigum við að hlaupa alla leið?! spurði Siggi kvíðinn. —
kki hlaupa, heldur aka! svaraði Bjössi. — Sjáðu, þarna stendur
mótorhjól. Við fáum það lánað sem snöggvast!
Með fullkominni fyrirlitningu fyrir eignarréttinum snaraðist þorp-
arinn á bak hjólinu. Siggi hlammaði sér fyrir aftan hann og svo
brunuðu þeir hvínandi af stað. Eigandinn kom hlaupandi út í íra-
fári. — Hjólið mitt! hrópaði hann. — Grípið þjófinn! En það var
of seint, þvl þrjótarnir fveir óku með svimandi hraða beinit til
brúarinnar. — Ég hef dálitla ráðagerð i huga, sagði Bjössi og glotti
illúðlega ...
heldur betur skelk í bringu. Brúin byrjaði allt í einu að síga hratt
niður, svo skipið klemmdist á milli. Siglutréð brotnaði og reykháf-
urinn virtist ætla að gefa sig undir þunga brúarinnar. — Þú þarna!
Stopp! æpti stýri. — Lyftu brúnni upp!
Stýrimaðurinn stóð nú við
'ólinn innan um sýningarbrúð-
Urnar. Hann var nú laus við
>na barnalegu hræðslu við
•úðnrnar og tók strax að njóta
erðarinnar. — Þetta er svo-
lt!Ö annað að sigla til landa,
Sem Eyggð eru bófum og mann-
mUim. Það jafnast ekkert á við
lnnanlandssiglingar!
f’annig hélt Skröggur örugg-
e8a áfram ferðinni þar til þeir
omn að lyftibrúnni. Stýri lét
eimPípuna blása til að gefa brú-
mverðinum merki. En þetta gerðist ekki alveg strax, svo Skröggur
'arð að stanza. Stýri lét eimpípuna blása á ný og loks lyftist brúin
l0egt og hægt. Þegar hún var komin nógu hátt, rétti stýri skipið af
°8 ætlaði að sigla í gegn. En þá gerðist dálítið, sem skaut honum
HEIMILISPÓSTURINN — 11