Heimilispósturinn - 17.06.1961, Síða 20

STtJLKAN SEM GAT EKKI
SAGT NEI
(Framh. af bls. 11)
af því að Alison var góð við þá, lilustaði á
þá (einn þeirra hélt því fram að hann ætlaði
að gerast munkur í Tíbet) og af því þeir gátu
hvergi annars staðar verið. Sem betur fór
hafði hún svo annríkt við að hugga þá að
hún mátti ekki vera að því að fara út með
þeim að staðaldri.
Meðal vina hennar voru fáeinir tilvonandi
visindamenn og ef til vill var það ástæðan
fyrir þvi að hún sótti um stöðu við rann-
sóknarstofu þegar hún hafði lokið námi sínu.
Rannsóknarstofa þessi var uppi í sveit og
þess vegna varð hún að fara að heiman og
búa í bragga, en hún elskaði vinnu sína og
henni virtist liða vel.
En svo kom bréfið.
„Ef til vill,“ sagði Peggy meðan við ókum
upp í sveit, „er þetta ekki svo voðalegt. Pað
eru margar stúlkur á aldur við Alison sem trú-
lofa sig til að vera trúlofaðar en ekki til að
gifta sig.“
„Hún sagðist ætla að giftast honum. Og
begar Alison segir annað eins og það stendur
það.“
„Ég er hrædd um það,“ andvarpaði Peggy.
Það var áliðið dags þegar við komumst á
ifangastað. Við spurðum um Alison. Við bið-
im,
Svo sáum við hvar hún kom niður tröpp-
urnar og tveir menn með henni. Sá yngri var
langur og mjór. Hann var órakaður og leit
út fyrir að hafa verið í sömu fötunum í heilt
ár.
Iiann riðaði við þegar hann gekk og í aug-
um lians var vitfirringslegur glampi. Alison
hélt utan um hann, studdi hann og horfði
á hann sama augnaráðinu og hún hafði virt
flækingskettlinginn með flærnar fyrir sér.
Hinn maðurinn, gráhærður með skegg, virt-
ist vera vörður.
„Jæja?“ sagði ég við Peggy.
Hún barðist við tárin. „Hann virtist vera
eitthvað svo skrítinn."
„Eitthvað," sagði ég. Mig langaði ekki til
að fara að gráta. Við gengum til þeirra og
kölluðum á Alison. Þegar hún sá mig, veifaði
hún, og lioppaði upp og niður. Hún sagði eitt-
hvað við unglinginn með brauðfæturna og
hann hreyfði höfuðið slyttilega í svarskyni.
Svo kom Alison hlaupandi til okkar og ung-
lingurinn og skeggjaði vörðurinn stigu inn
í bifreið og óku á brott.
Hún tók um hálsinn á móður sinni og mér
og sagði: „Þetta er Bob. Sástu hann, pabbi?
Við ætlum að gifta okkur í júní. Að vísu
verður liann ekki á háu kaupi strax, en við
komumst af, því ég ætla að halda áfram að
vinna ... “
Hún malaði og inalaði. Við Peggy hlust-
uðum á hana. Alison settist inn í bifreiðina
og við ókum henni þangað, sem hún bjó, því
hún sagði að Bob færi þangað og við gætum
liitt hann þar.
VIÐ sátum fyrir framan húsið, þegar tí6
spurði hana spurningarinnar einu. „Alisun>
sagði ég og spennti greipar i örvænting11,
„Hvað er að honum?“
„Að? Við hvað áttu, pabbi?“ Hún skel i
hló. „Áttu við það, livað hann var einkennj
legur? Það er vegna þess að hann var 11
raunadýr í eldflaug. Hann var lokaður inn'
í nokkurs konar hylki, sem átti að tákna
eldflaug. Dr. Schmidt — það er prófessorinn>
sem var með honum — vildi aðeins le>'1J
bezta nemanda sínum að reyna þetta vegna
þess að það er svo flókið.“
„Áttu við ... ?“
„Hann er himneskur, pabbi. Ég skrifaði Þer
um það, þegar ég hitti hann í fyrsta skip11-
Þeir voru að gera tilraun með nýtt deyfin#3^
lyf og hann var tiiraunadýrið. Það var °'
skaplega spennandi og nokkrar hjúkrunarkon-
ur af sjúkrahúsinu komu til að horfa á hann-
Hann var með fullri meðvitund en hann Ka
alls ekki hreyft sig, ekkert nema augun. Hann
lá þarna grafkyrr meðan læknarnir togn®11
og klipu í hann þangað til hann sá mig. Ef1"
ir það horfði hann sífellt á mig og ég horfo1
sifellt á liann — það fyrsta sem hann geroi
þegar hann gat hreyft sig var að bjóða mer
út ineð sér.“ Hún ileit skyndilega á Peggý>
„Hvað er að mamma?“
„Ekk-ekkert,“ vældi Peggy. „Allt er — dá-
samlegt ... “
Eftir smástund kom Bob. Hann var búinn
að raka sig og skipta um föt og það hafð>
liaft undraverð áhrif. Satt að segja leit hann
út fyrir að vera ósköp venjulegur maður, da-
samlega venjulegur maður.
„Ungi maður,“ sagði ég, „það gleður mig a
kynnast yður. Já, það gleður mig mjög niik'
ið.“