Sagnir - 01.06.2006, Síða 78

voos
ezrra
tPeninjar eru
fifuta sem jera ó ffaf
fffðdrac]ancCi að stcjii un
emdœttis sk.attstj6rans i
/rf\ s-* t t>/w
lavrK
dfyjöm Kjffafsson
erýcecCcfur ÍJJJ- ffann
útskxiýaðist með
qráðu áric) zooftcq
irsO^V
stuncfar nú dvLcCt nám i
sagnjrce&i.
Niðurjöfnunarnefnd Reykjavíkur 1922, á 50 ára afmæli hennar.
Þótt Niðurjöfnunarnefndin
sé nú ekki lífs, heldur dauð,
þá var þó sú tiðin, að veitti 'hún
honum „ Vikursjóð“ dugiegt brauð.
Þvígullinu hún hrúgaði í hauga,
þótt hefði engin „ Vatnsmýrar-tól. “
En Bœjarins sjóður mun soltinn
œ síðan Itún veltist úr stól.'
Gustur
Sumum Islendingum hefur löngum verið ákaflega illa við skatta. Fyrstu kynni flestra grunnskólabama í Islandssögutímum við skatta eru þegar
þeim er kennt að forfeður okkar hafi ekki verið sérlega áfjáðir í að gjalda Haraldi konungi hárfagra skatt og þvi hafi þeir leitað til Islands. Hin nýju
heimkynni reyndust hins vegar ekki vera sú skattaparadís sem vonir þeirra höfðu staðið til. Fljótlega reyndist vera þörf fyrir að skattleggja fyrstu
landnámsmennina. Eitt flóknasta og fjölþættasta viðfangsefni mannlegs samfélags, og ætíð umdeilanlegt, er sú spuming hversu mikið fólk á að
borga í skatta. Reyndar verður það aldrei leyst til fullnustu eða þannig að allir geti vel við unað. Vald hefur jafnvel stundum verið skilgreint þannig,
að það snúist um það hver skattleggi hvem á hveijum tíma. Skattkerfið leggur gríðarleg völd í hendumar á stjómmálamönnum en þetta vald er
líka ákaflega vandmeöfarið. Stjómvöld hafa í höndunt sér afl sem getur stuðlað að auknum dug og sjálfsbjargarviðleitni borgaranna eða dregið allt
J6 djatjnir 2006