Ársrit Jóns Bjarnasonar skóla - 01.05.1922, Blaðsíða 11

9
viö aö þekkja og viröa nemendur úr öörum bygöarlögum; og
viö fundum svo innilega til þess, aö viö erum öll systkini, og að
þaö, sem sérstaklega átti aö tengja okkur saman, var íslenzkt
þjóðerni og kœrlciksríkur kristindómur. Nú vil eg spyrja:
Væri þetta hægt i enskum skóla? Þeirri spurning get eg svarað
hiklaust, því aö eg hefi reynt þaö sjálfur síðan: Nei, það er
ómögulegt.
Viö læröurn íslenzku á skólanum, og sá lærdómur var sér-
staklega rnikils viröi, vegna þess, aö viö fundum þar alt af sam-
eiginlega til þess, aö við erum af íslenzku bergi brotin, og aö
meö því aö læra íslenzku, vorum við aö læra aö lesa okkar eigin
hjörtu. Þaö tengdi okkur nánar saman; og roðinn, sem stund-
um færöist í kinnarnar, þegar við lásum íslenzk ljóð og ís-
lenzkar sögur, bar þess ljósan vott, aö íslenzkt blóö, blóðið
Gunnars og Njáls, streymir enn í okkar æöum, þótt viö fáum
ekki litiö — nema i anda — íslenzkar hlíðar og hóla. Og þetta
vona eg að verði,
Á meðan H'ekla hefir bál að bjóða
og brýzt fram nokkur foss um jökuls'lóð.
Og ástin, sem við berum til fósturlandsins væna, sem svo
vel hefir tekið á móti okkur og vafið okkur verndarörmum, hún
eykst við þaö, að licr skulum við hafa tækifæri til að njóta arf-
leiföarinnar íslenzku líka; og viö finnum, aö fósturlandið krefst
þess, að við varðveitum þennan arf, og rækjum þakklætisskyldu
okkar við Canada, og leitumst viö að verða meiri menn og kon-
ur og listfengari og mentaðri borgarar, sakir auðuga móður-
málsins okkar, i staö þess að kasta því frá okkur. Á Jóns
Bjarnasonar skóla varð okkur það ljóst, að íslenzkan er dýrmæt
gjöf Guös til allra þeirra, sem af islenzku bergi eru brotnir, og
að þaö er skylda okkar fyrir Guöi, og skylda við þetta land, að
ávaxta það pund, sem Guð hefir gefið okkur, en ekki að grafa
það í jöröu.
En skólinn gjörði meira. Hvergi annars staðar hefi eg
oröiö var við hinn sanna, kærleiksríka, einlæga, og frjálsa anda
kristindómsins, eins og þar. Marga góða, fagra og hreina
hgsun hefir skólastjóri vakið hjá nemendum sínum. Með
blessaða dæminu frelsarans hefir hann vermt hjörtu okkar og
eins og dregið þar einhverja skýlu frá, svo aö við gætum betur
notið hins guðlega sólarljóss, sem alt af er nóg af, ef við að eins
getum lært aö opna hjörtu okkar fyrir því, sem gott er.