Ársrit Jóns Bjarnasonar skóla - 01.05.1922, Blaðsíða 12
10
Aldrei mun eg gleyma inndælu íslenzku sálmunum, sem viö
sungum þar á hverjum degi. Og sérstaklega man eg eftir, aö
|iessi var oft sunginn:
Lærdómstími æfin er;
Ó, minn Drottinn, veit eg geti
Numiö alt, sem þóknast þér,
Þína speki dýrast meti.
Gef eg sannleiks gulli safni,
Gef í vizku’ og náö eg dafni.—
Þessi söngur hlýtur aö óma í hjörtum vorum til æfiloka.
Þegar eg fór frá Jóns Bjarnasonar skóla, var þaö mín heit-
asta þrá, aö skólinn mætti ha'da áfram aö vera leiðarstjarna
.vestur-íslenzks æskulýðs og framleiða og opinbera i íslenzku
þjóÖlífi hér þann sannleiks-kraft, sem Guö hefir veitt okkur.
Okkur, islenzkum nemendum Jóns Bjarnasonar skóla, er
það ljúf skylda, að benda Vestur-íslendingum, sem ekki hafa
reynt hvaö skólinn er, á þaö, aö hann er óviðjafnanlegur fyrir
nemendur, sem af íslenzku bergi eru brotnir.
---------o---------
KVEÐJURÆÐA,
flutt, á árshátíö Jóns Bjarnasonar skóla 2. maí 1921, af
Harald J. Steplienson.
Herra forseti! Kæru tilheyrendur!
Eg hefi verið beöinn aö segja fáein kveðjuorð fyrir hönd
sambekkinga minna. Eg biö yður aö afsaka málið, því enn er
eg ekki kominn svo niöur í íslenzku, að því sé ekki meira en
litiö ábótavant.
Skólaárin eru skemtilegasti tími æfinnar. Sál og líkami
eru þá óbiluö og þá er sama sem ekkert, er amar aö eða skyggir
á gleði lífsins. Margur maðurinn, þegar hann litur til baka og
horfir yfir hin sælu skólaár, andvarpar af söknuöi. Skólaárin
eru samt eitthvaö meira en gleði-tímabil i lifi manns. Þau
ættu að vera frjósamasta timabil lfsins,i því aö það er á skóla-
árunum, aö ungmennin þroskast að sál og líkama. Þau koma