Afmælisblað Kára: 1922-1947 - 26.05.1948, Blaðsíða 32

Sveinbjörn Oddsson:
Aðstaða œshunnar
til íþróttaiðkana
Hvernig var hún? Hvernig er hún? Hvernig
verður hún?
Fyrstu kynni mín af íþróttatækjum voru hross-
leggir, sem boruð voru göt þversum í gegn, sitt við
hvern enda, þar þrætt í gegn snæri, sem leggirnir
voru bundnir með við fæturnar og svo voru til-
burðirnir likt og á skautum væri, án listhreifinga.
Síðar eignaðist ég tréskauta, en járnin voru skrölt-
andi í þeim og mér voru þeir of stórir, en mikið
voru þeir skemmtilegri en hrossleggirnir.
Böðvar heitinn bróðir minn kenndi mörg ár sund
í Reykjalaug í Stafholtstungum. Ég hafði mikla
löngun til þess að læra sund, en ég átti að passa
kviaærnar og það varð ég að gera, og fékk þvi ekki
að fara á sunnudögum með Böðvari til sundnáms-
ins. í þá tíð urðu margir ágætir sundmenn í Reyk-
holtsdalshreppi, en þar átti ég bernskuárin. Man
ég bezt eftir Guðmundi Björnssyni, föðurbróður
Þjóðbjörnssona hér, og Eggert föður Páls trésmiðs
hér og Guðna í Gerði. Guðmundur drukknaði þó
í Lendingu í Bolungarvík.
10 til 12 ára fór ég á þjóðhátíð á Hvítárbakka,
þar var þreytt islenzk glíma, mikið kraftalega.
Belti voru þá ekki notuð en tökum tekið í buxur;
annari í buxnastreng, hinni um hnésbót, sterkari
maðurinn hélt því mótherjunum oftast á öðrum
fæti. Margir þóttu glíma illa, og að kappglímunni
lokinni glímdi Böðvar heitinn bróðir minn við
marga glímumannanna, sýndi þeim önnur glímu-
tök og feldi flesta, en hann var fatlaður í hné
vegna uppskurðar við ígerð og þótti því ekki fær
í kappglímuna, en almannarómur sagði hann glíma
betur en aðrir þar. Á þessari samkomu sá ég einnig
hástökk og fleira, sem ég man þó ekki sérstaklega
eftir.
Ég kom hingað á Akranes 1905. Þá um haustið
voru nokkrar glímuæfingar í pakkhúsi er Sigurður
Jóhannesson á Sýruparti átti. Bezti glimumaður-
inn og aðalleiðbeinandinn þar var Sigurður Gísla-
son á Hjarðarbóli. Ég var litill, kraftalaus og mjög
lélegur glímumaður, en var þó með af nokkrum
áhuga.
Síðar var glímufélagið Hörður Hólmverji stofnað
og eftir að Eyjólfur Jónsson í Bræðraborg fluttist
hingað, beitti hann sinum eldheita áhuga fyrir
íslenzkri glímu og fleiri íþróttum og varð mjög
mikið ágengt.
1910 var Ungmennafélagið stofnað og þess kjör-
orð var að skapa „hrausta sál i heilbrigðum
líkama,“ og íþróttamálin fengu nú nýja vakningu,
en húsnæðismálið var hemill nokkur, en eftir að
U. M. F. A. eignaðist hálft Báruhúsið, rættist veru-
lega úr í því efni og oft var vel mætt á æfingum,
mót voru haldin og árangurinn var sýnilegur.
Striðsárin, 1914—18, verkuðu drepandi á allt
félagslíf hér á Akranesi, og enn þjáir okkur skortur
á félagsanda og félagslegum samtökum, þó ekki sé
okkur alls varnað i þvi efni.
Við, sem höfðum verið með nokkurn áhuga í
Ungmennafélaginu og jafnvel fleiri félögum og
gátum ekki endurvakið félagslifið, vorum þá lam-
aðir og óánægðir en ekki nógu kraftmiklir til þess
að hrinda drómanum burt og vekja til dáða hina
blundandi æsku, við fögnuðum því innilega, er
hreyfing kom á nokkra drengi til þess að stofna
með sér félag til knattspyrnuiðkana, þvi auk þess
sem vonir stóðu til, að um væri að ræða vakningu
til íþróttalífs, þá hefur knattspyrnan það í eðli
sínu, að liver sá, sem lærir knattspyrnureglurnar,
lærir jafnframt gildi félagsskapar, þar sem enginn
getur getur orðið að liði i knattspyrnu án samleiks
30
AFMÆLISBLAÐ KÁRA