Nýtt Helgafell - 01.10.1959, Síða 39

HERTOGAYNIAN AF MALFI
109
og liann væri að taka nákvæmt mið á andlit
Fischettis. En Fischetti lézt ekki sjá það.
Hann leit á Helen og brosti. Hiin sagði: „Þú
ert ennþá ljótari, þegar maður fer að venjast
þér. En mér líkar vel við þig.“ í sama bili
fann hún, að einhver kom við öxlina á henni
að aftan frá og leit upp og sá konuna, sem
þau höfðu tekið eftir við barinn þegar þau
komu inn, en glevmt síðan með öllu. Konan
kraup í sætinu í næsta bás fyrir aftan, en
strauk liendi um pels Helenar: „Fyrirgefðu,“
sagði hún, „mig langaði svo til að koma við
góðan pels. Líttu á minn. Það hefur komizt
í hann mölur, meðan ég var inni. Ég er alveg
nýkoniin út,“ bætti hún við með afsökunar-
brosi.
„Út hvaðan?“ spurði Helen og starði dá-
leidd á hönd hennar á öxl sér. „Af hælinu,“
sagði konan. Fischetti var staðinn á fætur og
ýtti konunni hóglega ofan í sæti hennar hinu
megin. En Helen tók að gráta ofsalega. „Ég
vil fara heim,“ sagði hún í sífellu, „ég vil
fara þangað, sem ég þarf aldrei að sjá allt
þetta fátæka og umkomulausa og geggjaða
fólk.“ John Powell leit ekki á hana. „Farðu,“
sagði hann, „farðu með Fischetti. Farðu til
fjandans.“ Hún stóð á fætur og hljóp til dyra.
Fischetti greip aftur um handlegg John
Powells og ætlaði að kippa honum á fætur.
„Komdu,“ sagði hann, en JohnPowell sleit
sig af honum. Fischetti yppti öxlum og sneri
út á eftir Helen.
John Powell drakk viðstöðulaust það, sem
eftir var í flöskunni. Síðan benti hann bar-
manninum að koma með meira.
Um morguninn vaknaði hann við torkenni-
legt söngl í fjarska. í raun og veru var það
hvorki lag né mál, sem barst að eyrum hans,
heldur einhvers konar léttúðugir kveinstafir
um ekki neitt. Samt voru hljóðin ekki alveg
ókunnugleg; meðan hann var að ranka við
sér fann hann gleraugun sín, og eins og venj\i-
lega var snerting þeirra nóg til þess, að liugs-
unin fór að seytla fram. Hann opnaði augun
með skelfingu og sá framundan sér vegg, sem
var alsettur snjáðunr helgimyndum. Sjálfur
lá hann í rúmi. En í horninu fjærst honum
reis spilverk hálfa leið til lofts. Á þessu spil-
verki hékk rifið millipils og táinn, mölétinn
silfurrefur. „Helen,“ stundi hann og lokaði
augunum.
„Lena,“ sagði mjó rödd bak við spilverkið,
„Lena Kranz, öðru nafni hertogaynjan eitt-
hvað, eins og þú vildir alltaf vera að kalla
mig í nótt, elskan. Ég er alveg að koma með
kaffið.“
„Nei,“ sagði hann, „nei,“ og bylti sér fram
á rúmstokkinn, áður en spýjan brauzt út úr
honum.