Nýtt Helgafell - 01.10.1959, Qupperneq 58

Fyrir nokkru síðan var látið svo heita, að Þjóð-
L 11 ft L I J I leikhúsið hefði hafið vetrarstarfsemi sína, enda þótt
þar hafi fram að þessu verið fátt um feita drætti.
í sambandi við fyrirhugað vetrarstarf hafði Þjóðleikhússtjóri að
venju viðtal við blaðamenn. Þetta viðtal var að flestu ieyti svipað
því, sem gerzt hefir undanfarin haust. Löng upptalning á leikrit-
um, sem ýmist var ákveðið að sýna, hafði verið talað um að sýna,
Þjóðleikhússtjóri hafði séð á ferðalögum sínum eða hafði heyrt
getið urn. Hvernig efndirnar verða, kemur svo í ljós á sínum tíma,
en óneitanlega hefir mönnum stundum fundizt, að leikhússtjórn
væri full-fljót á sér að skýra frá fyrirætlunum sínum og ætti að
athuga betur í tæka tíð, hvort hún getur staðið við það, sem hún
segist ætla að gera. Til dæmis þykir mönnum að vonum einkenni-
legt, eftir að það hefir verið á almanna vitorði mánuðum saman,
að tiltekið leikrit ætti að vera fyrsta viðfangsefni leikársins, skuli
það allt í einu vera orðið jólaleikrit, án þess að leikhúsið gefi nokkra
skýringu.
Leikarar komu úr sumarleyfum sínum 1. september. Þegar þetta
er ritað er kominn 9. október, og ekkert nýtt hefir enn sézt á sviði
Þjóðleikhússins. Ætlast leikhúsið til, að menn taki þessu fagnandi
og ldjóðalaust sem eðlilegum starfsháttum? Væri fram á of mikið
farið, þótt almenningur bæði um einhverja skýringu? Þá hlýtur
fyrsta spurningin að verða: Iíversu marga mánuði fram í tímann
er starfsemi leikhússins ákveðin, og hefir leikhúsið aldrei neinar
varaskeifur, ef áætlanir þess fara út um þúfur?
Eitt af því er Þjóðleikhússtjóri tjáði blaðamönnum var það, að í
vetur mundi ekki verða um neinar óperusýningar að ræða í Þjóð-
leikhúsinu. Verður þetta að teljast furðuleg ráðstöfun þegar á það
er litið, að óperu- og óperettusýningar leikhússins hafa notið sér-
stakrar hylli leikhússgesta, og einnig það að fjárhagslega munu
þessar sýningar hafa verið hagstæðar fyrir leikhúsið. Astæður þær
sem Þjóðleikhússtjóri gaf fyrir ákvörðun þessari eru svo augljósar
tylliástæður að ekki tekur að minnast á þær. En úr því ekkert kem-