Alþýðuhelgin - 24.09.1949, Page 4

244
ALÞÝÐUHELGIN
landi. Kofortið mitt og pokinn í
stafni og ég einhvers staðar innan-
börðs. Um erindislok okkar við
fyrsta togarann, sem við nú heim-
sóttum, var sömu sögu að segja og
daginn áður. En þá uppgötvaði Ól-
afur það, að togari einn, þar all-
skammt frá, var vel fiskjaður, lík-
lega að því kominn að halda heim-
leiðis. Skipstjórinn, sagði Ólafur,
væri ungur og röskur maður. Kvaðst
hann vera vel kunnugur honum.
Þetta var síðasta trompið.
Þar kom ég, í fyrstu, sjálfur lítið
við sögu. Þeir gengu á eintal, Ólaf-
Ur og skipstjórinn. Vissi ég ekkert
hvað þeim fór á milli. En að stundu
liðinni kemur Ólafur til mín, með
þær fréttir, að þessi skipstjóri ætli
að taka mig með. En þegar til Eng-
lands kæmi, yrði ég að sjá um mig
sjálfur.
Við þessi tíðindi varð ég himinlif-
andi glaður. Nú kæmist ég þó t‘1
Englands! En þetta „að sjá um mig
sjálfur þegar þangað kæmi“, lá mér
í léttu rúmi. Nú var allt fengið. Nú
hlaut ég að læra að tala ensku, og
það vakti alltaf í vitund minni sem
aðalmálið.
Ég kvaddi svo Ólaf, innilega þakk-
látur honum fyrir hina miklu hjálp
hans og fyrirhöfn. Eitthvað ympraði
ég á borgun síðarmeir. En hann af-
tók með öllu, að ég hugsaði nokk-
urn tíma um greiðslu til sín. En
gaman þætti sér að fá línu frá mér
um það, hvernig mér reiddi af. Og
hræddur er ég um, að honum hafi
fundizt þetta ferðalag mitt hálfgert
— ef ekki algert — feigðarflan.
Skipstjórinn fór með mig niður í
káetuna, og sagði, að hér ætti ég að
vera, og sofa á bekkjunum, annars
væri ég sjálfráður ferða minna um
skipið. Nú ætti hann eftir að fiska í
tvo daga. Að því búnu legði hann á
stað heimleiðis.
Þarna í káetunni hélt ég að gæti
farið vel um mig. Hiti vár þar nóg-
ur, ofninn rauðkyntur, og bekkirnir
vel breiðir, með „stoppuðum“ sæt-
um.
En ekki var ég búinn að vera
lengi, áður en sjóveikin fór æði ó-
þyrmilega að gjöra vart við sig. Svo
er ekki að orðlengja það. En í 4 daga
lá ég þarna, kúgaðist og kvaldist, og
að mér fannst, fárveikur og neytti
einskis martarkyns. Allir voru skip-
verjar mér mjög góðir og vildu að
um mig færi sem bezt.
Sjór var alltaf ókyrr, og valt skip-
ið svo mjög, að ég hafði ekkert við-
þol að liggja á bekkjunum. Lét þá
skipstjórinn mig fara inn í klefann
sinn. Þar lá ég á gólfinu með nóg
af teppum undir og ofan á.
Að kvöldi hins fjórða dags, er við
vorum staddir út af Færeyjum,
misstum við mann útbyrðis. Mað-
ur þessi var að koma fyrir ljóskeri
aftur á skipinu, þegar brotsjór gekk
yfir og tók hann útbyrðis. Skipið var
þegar í stað stöðvað, og lengi svip-
azt um eftir honum, en árangurs-
laust.
Mikið sýndist mér skipshöfnin
taka sér þetta slys nærri.
Á fimmta degi fór mér að batna
sjóveikin. Nú var líka veðrið að
batna, og brátt kom blíðalogn og
sléttur sjór. Þá var ég allan daginn á
þiljum uppi og lifði í vellystingum
praktuglega. Þurfti ekki að snerta
hendi við nokkru verki.
Að afliðnu hádegi hins 17. apríl,
eða á áttunda degi frá því að ég kom
um borð í togarann, komum við til
eyjarinnar Long Hope. Eyja þessi
er nyrzt við strönd Skotlands. Þar
er góð, opin höfn, og lágu þar mörg
stór, gömul barkskip full af kolum,
nokkurs konar forðabúr handa skip-
um, sem þarna eiga leið, og þurfa
á kolum að halda. Þarna var fagurt
til lands að líta. Við höfninni blasir
græn grasbrekka, og var hún, til að
sjá, eins og vel sprottið tún heima í
sláttarbyrjun.
Þennan dag var yndislegt veður,
stafalogn og glaðasólskin. Þetta fagra
veður og grasbrekkan græna höfðu
þau áhrif á mig, að mér fannst ég
skyndilega kominn í annan heim:
vorheiminn íslenzka, sem mér hafði
fundizt í slíkri órafjarlægð á leið
minni frá Hafnarfirði til Keflavík-
ur, vansællar minningar.
Sama ágæta veðrið hélzt alla leið-
ina úr þessu. Nú var ég orðinn alveg
hress, fann ekki framar til sjóveiki.
Át og drakk eihs og hestur. Al!a
daga var ég á þiljum uppi og horfði
til strandar, í þeirri von, að sjá hið
skozka hálendi, sem ég hafði gjört
mér í hugarlund að væri bæði fag-
urt og tilkomumikið. En einhver
móðuslæða lá yfir landinu, svo ekk-
ert sást til fjalla. Það mátti jafnvel
segja, að fremur yrði strandarinnar
vart að nóttunni en á daginn. Þvi' að
á nóttunni sáust hvarvetna blik-
andi vitar. Skipstjórinn sagði mér,
að á leiðinni frá norðurenda Skot-
lands til Humberárinnar mundu
vera um 300 vitar.
Þegar einn dagur ferðarinnar var
eftir, fór fyrst fyrir alvöru að vakna
hjá mér sú hugsun, hvað ég ætti til
bragðs að taka þegar til Hull kæmi.
Ég gat ekkert hugsað mér, þekkti þar
engan mann, og ókunnur öllum stað-
háttum. Þetta varð að skeika að
sköpuðu.
En eftir hádegið, einmitt þennan
dag, benti skipstjórinn mér að koma
með sér niður í- káetu. Skipstjórinn
var stilltur maður í framkomu, ró
og festa var í svipnum. Hafði mér frá
því ég sá hann fyrst, fallið hann vel
í geð. Þegar við vorum seztir, spyr
hann mig, með mestu stillingu, hvað
ég ætlist fyrir, þegar til Hull komi.
Mér varð svarafátt, en sagði hon-
um eins og var um fjárhag minn, og
það, að ég þekkti þar engan mann.
sem ég gæti leitað til, og vissi bók-
staflega ekkert hvað ég ætti af mér
að gjöra þegar til lands kæmi. En ef
hann gæti gefið mér einhvei'iar
bendingar í þá átt, væri ég honum
mjög þakklátur.
Við þessu sagðist hann hafa búizt.
Og þess vegna hafði sér og stýri-
manni smum komið saman um, að
ég gæti fengið að vera háset.i með
þeim á skipinu næstu veiðiför til ís-
lands, í stað mannsins, er þeir misstu
út. Ef ég vildi taka þessu og allt
gengi vel, mundi ég, að þeirri ferð
lokinni, hafa nægilega peninga, og
þá yrði mér hægara um vik. Og loks
hefði þeim talazt svo til, að ég færi
heim með stýrimanninum, og yrði
heima hjá honum þá 2 daga, er
skipið stæði við í Hull.
Þetta fundust mér boð sem af
hinmnum send, tók þeim fegins
hendi og með þökkum. En við nán-
ari umhugsun var ég þó hálfkvíða-
fullur. Ég hafði aldrei verið á svona
veiðiskipi, kunni þar ekkert til
verka, og hlífðarföt hafði ég engin.
Svo var eitt til, þó aukaatriði og
léttara á metunum, að þessi stýri-
maður var sá eini af allri skipshöfn-
inni, sem mér geðjaðist eKki að.
Hann var mesti garri í allri fram-
komu, orðljótur og klæminn, sóða*