Morgunblaðið - 24.11.2011, Síða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 24. NÓVEMBER 2011
Í gær var til
moldar borinn vinur minn og
veiðifélagi til áratuga, Jens Pét-
ur Clausen. Það mun hafa verið
árið 1975 sem Jens Pétur kom til
starfa á fartækjaverkstæði Ísals.
Tókust þá strax með okkur góð
og mikil kynni sem síðar þróuð-
ust í djúpa vináttu. Löng samtöl
áttum við á erfiðum tímum, sam-
töl sem fáir eða engir vita um og
á þeim stundum sannfærðist ég
um hvílíkur mannkostamaður
Jens var, ráðagóður, hreinn og
beinn.
Undir fremur hrjúfu og ung-
æðislegu yfirborði var mikill
mannkostamaður.
En Jens var ekki allra, það
vissu flestir sem þekktu til, en
mikill vinur vina sinna var hann.
Jens hafði gríðarlegan áhuga á
veiði og stundaði veiðiskap
grimmt meðan heilsa entist.
Þessi áhugi okkar á veiði var
sameiginlegur og margar veiði-
ferðirnar fórum við í stærri hópi
en oftar en ekki í fámennum
hópi góðra vina. Jens var ákaf-
lega glaðvær í vinahópi og lék
við hvern sinn fingur þegar sá
gállinn var á honum. Þessi gleði,
kraftur og stórhugur hreif menn
með. Leigð voru vötn og ár til af-
nota fyrir vinnu- og veiðifélaga.
Síðan 1976 hef ég farið með vini
mínum eina eða fleiri veiðiferðir
á hverju sumri þar til næstliðið
sumar, þá treysti Jens sér ekki
heilsunnar vegna.
Einhverju sinni vorum við að
veiðum í Vatnsdalsá og áttum
Hnausastreng að kvöldi, lítið
hafði gengið og ég sagði við Jens
að ég ætlaði að kíkja á Hóla-
kvörnina. Á leiðinni til baka
blasti við mér sjón sem ég
gleymi aldrei. Úti í miðjum
Hnausastreng stendur Jens,
stöngin í keng og allt fast. Þá
segir hann um leið og ég stíg út
úr bílnum: „Það er mikið að þú
kemur, druslan þín, nú verður
þú að hjálpa mér að ná þessu
kvikindi.“ Það gekk eftir og lax-
inn reyndist 25 pund.
Jens Pétur kom mér alltaf á
óvart. Á fullorðinsárum hringir
hann í mig og biður mig að fara
og velja fyrir sig gítar. Þá hélt
ég að nú væri kallinn orðinn al-
veg galinn. Ég gerði þetta og viti
menn, Jens dreif sig til kennara
og innritaði sig í gítarskóla og
var að læra í mörg ár og naut
þess alveg í botn.
Jens var mikill ferðagarpur
og hafði gaman af að fara til
fjalla á sínum fjallabíl. Jens hafði
átt við mikil veikindi að stríða
undanfarna mánuði og gekk
þetta svona í bylgjum, dagamun-
ur eins og gerist. Þegar við hitt-
umst síðast reis hann snöggt upp
í rúminu þegar hann heyrði
röddina og sagði eins og svo oft
áður: „Það er mikið að þú kem-
ur, druslan þín.“ Ég gladdist
mikið við að heyra þessi orð því
þá þóttist ég þess fullviss að
hann ætti töluvert eftir enn,
hugurinn var svo hress.
En svo kom kallið og við því
verða allir að bregðast þar er
engin undankoma.
Þegar við hittumst næst, kæri
vinur, verður sennilega erfitt
fyrir mig að taka gítarinn með
en ætli ég reyni ekki að að hafa
með mér eins og einn Black
ghost ef við rekumst á sæmilegt
veiðivatn.
Ég vil enda þessi fátæklegu
Jens Pétur
Clausen
✝ Jens PéturClausen fædd-
ist á Ísafirði 13.
mars 1939. Hann
andaðist á hjarta-
deild Landspítalans
14. nóvember 2011.
Jens var jarð-
sunginn frá Hjalla-
kirkju 23. nóv-
ember 2011.
orð á því að þakka
einstökum vini og
félaga samfylgdina í
36 ár.
Elsku Marsý
mín, þér og fjöl-
skyldu þinni flytj-
um við hjónin inni-
legar
samúðarkveðjur.
Guð veri með
ykkur,
Sveinn og Birna.
Það var fagur dagur á Ísafirði
13. mars 1939. Sólin skein og
pollurinn var spegilséttur. Þenn-
an dag fæddist hann bróðir okk-
ar. Hann varð strax uppáhald
allra enda bæði fallegur og góð-
ur. Systir okkar var fimm ára,
hún fór strax að hjala við hann
og klappa og stalst til að lyfta
honum upp. En ég níu ára lét
mér fátt um finnast. Var reið við
hann því mamma var á sjúkra-
húsinu, kenndi honum um það.
Meðan mamma lá á sæng fór
systir mín á hverjum degi í
heimsókn til hennar en ég sagð-
ist ekki fara því ég væri í skóla.
Svo kom sunnudagur og boð frá
mömmu um að ég kæmi. Ég fór
og systir mín fór beint inn í her-
bergi þar sem voru börn og að
einu rúminu og spurði mig hvort
mér fyndist hann ekki fallegur,
ég ansaði engu en vildi fara til
mömmu. Ég óð beint að rúminu
hennar og spurði: Hvenær kem-
ur þú heim? Þegar ég vissi það
fór ég heim.
En þetta breyttist fljótt einn
dag. Mamma bað mig að passa
hann inni í herbergi smástund,
þá var hann átta mánaða. Ég
þorði ekki en að gegna, fór með
hann inn og fór að gretta mig og
baula á hann en hann bara hló,
brosti, rétti svo litlu hendurnar í
átt til mín. Ég varð svo hrifin
hvað hann var hugrakkur að ég
þreif hann í fangið og eftir það
var ég að passa hann alla daga.
Hann varð svo hændur að mér
að daginn sem ég fór í sveitina
týndist hann og fannst langt fyr-
ir innan bæ. Hann sagðist vera
að fara í sveitina til mín. Ég
tolldi ekki í sveitinni og við vor-
um bæði svo glöð að ég lofaði
honum að fara aldrei aftur í sveit
og ég stóð við það. Það mátti
aldrei blaka við honum fyrir okk-
ur. Þá rukum við upp til að verja
hann. Mamma og pabbi gáfust
upp fyrir okkur og pabbi spurði
okkur hvort við vildum ekki bara
ala hann upp og við vorum fljót-
ar að segja já. Við uxum svo upp
og eignuðumst fjölskyldur, þá
fórum við að ferðast saman um
landið og veiða í vötnum og ám.
Þetta voru sannkallaðar gleði-
ferðir. Börnunum kom vel sam-
an, alltaf var Jens sá kátasti og
skemmtilegasti. Núna hin síð-
ustu ár er hann búinn að berjast
við mikil veikindi en alltaf reis
hann upp. Ég spurði hann eftir
hjartaaðgerð er hann var að búa
sig út í veiðiferð hvort það væri
óhætt. Sagðist hann heldur vilja
deyja með veiðistöng við fallegt
vatn en með sjálfstýringuna inni
í stofu. En hann var nú ekki einn
því hún Marzy hans var alltaf
með honum eins og klettur við
bak hans og þökkum við henni
fyrir hvað hún annaðist hann vel.
Þetta litla ljóð segir allt um
hug okkar til þín, kæri bróðir.
Bróðir minn, mín kveðja er klökk
er kýs ég senda þér.
En henni fylgir ást og þökk
fyrir allt sem þú varst mér.
Nú þegar farinn að þú ert
og eftir sit ég hljóð.
Mér finnst vera mest um vert
hve minning þín er góð.
(Jódís Kr. J.)
Þínar systur,
Stella og Sigrún.
✝ ÁstmundurBjörgvin Gísla-
son fæddist á Eyr-
arbakka 13. janúar
1944. Hann lést á
krabbameinsdeild
Landspítalans 10.
október sl.
Foreldrar hans
voru Kristín Jóns-
dóttir frá Hofi á
Eyrarbakka, f. 1.
september 1922, d.
16. nóvember 2005, og Gísli Jóns-
son frá Vestri-Loftsstöðum í
Flóa, f. 18. febrúar 1913, d. 30.
júní 1991. Stjúpi Ástmundar er
Guðmundur Ólafsson frá Berg-
vík á Kjalarnesi. Systkini Ást-
mundar, börn Kristínar og Guð-
mundar, eru Ragnhildur, Ólafur
og Guðbjörg. Systkini Ástmund-
ar samfeðra eru
Gunnar Leó og Guð-
munda Ragnhildur.
Ástmundur eign-
aðist einn son,
Helga Birgi, f. 12.
apríl 1969, lést af
slysförum 2. mars
1998. Barnsmóðir
Ástmundar er
Hulda Kragh.
Ástmundur var
til sjós í mörg ár á
millilandaskipum, síðan vann
hann í fjölskyldufyrirtæki stjúpa
síns, Bergvík. Síðar meir keypti
Ástmundur sér leigubíl, sem
hann ók í fjölda ára.
Ástmundur var jarðsunginn í
kyrrþey að eigin ósk, frá Foss-
vogskapellu hinn 24. október
2011.
Leiðir okkar Ásta lágu fyrst
saman þegar hann var aðeins
eins árs og ég þriggja ára, í
Arnarholti á Kjalarnesi, þar
sem faðir hans var forstjóri og
móðir mín hjúkrunarkona.
Tókst strax með okkur mikil
vinátta sem átti eftir að endast
út alla ævina. Við lékum okkur
alltaf saman og leiddumst í
skólann á hverjum degi. Ásta
fannst mikið til eldri vinkonu
sinnar koma, og þótti afar
merkilegt allt sem ég sagði, allt
skyldi nú vera rétt sem Dóra
hans segði, til dæmis ef
mamma hans vildi nú meina
annað, þá sagði Ásti: „Nei hún
Dóra segir það“ og þar við sat.
Við Ásti eignuðumst mjög
góða vini meðal sjúklinganna í
Arnarholti, svo skildi leiðir
okkar þegar Ásti fluttist til
Reykjavíkur með mömmu sinni
og Rannsý. Svo þegar við
mamma fluttumst suður hófst
samband á ný. Ásti var hvers
manns hugljúfi, ljúfur og góður
drengur, sem vildi öllum vel.
Einkar gott samband var á
milli þeirra systkinanna,
Rannsýar, Óla og Guggu. Ein-
stök vinátta tókst líka milli mín
og móður Ásta, Kristínar, og
stóð heimili þeirra Guðmundar
í Heiðargerði 22 mér alltaf op-
ið, sérstaklega þegar ég átti
erfitt, þá beið Kristín mín í
dyrunum með opinn faðm.
Kristín var mín besta vinkona
og reyndist mér sem besta
móðir. Guðmundur reyndist
einnig Ásta vel sem stjúpi alla
tíð. Sérstaklega var líka gott á
milli bræðranna Ásta og Óla.
Ég votta ykkur innilega sam-
úð elsku Guðmundur, Rannsý,
Óli, Gugga og fjölskyldur. Megi
minnig um Ásta lifa.
Halldóra.
Ástmundur
Björgvin Gíslason
Nauðungarsala
Uppboð
Einnig birt á www.naudungarsolur.is.
Framhald uppboðs á eftirfarandi eignum verður háð á þeim
sjálfum, sem hér segir:
Bárugrandi 11, 202-4925, Reykjavík, þingl. eig. Ragnhildur Ragnars-
dóttir, gerðarbeiðendur Íslandsbanki hf. og Stafir lífeyrissjóður,
mánudaginn 28. nóvember 2011 kl. 11:30.
Elliðavatnsblettur 18, 205-7648, Reykjavík, þingl. eig. Gunnar Jónas-
son, gerðarbeiðendur Ingveldur Sævarsdóttir og Jón Karl Róberts-
son, mánudaginn 28. nóvember 2011 kl. 14:30.
Melabraut 46, 206-7827, Seltjarnarnesi, þingl. eig. Þröstur H. Elíasson,
gerðarbeiðendur Íbúðalánasjóður og Söfnunarsjóður lífeyrisréttinda,
mánudaginn 28. nóvember 2011 kl. 11:00.
Suðurlandsbraut 6, 201-2694, Reykjavík, þingl. eig. LL-Eignir ehf.,
gerðarbeiðendur Húsfélagið Suðurlandsbr. 6 og Vátryggingafélag
Íslands hf., mánudaginn 28. nóvember 2011 kl. 10:00.
Sveinsstaðir 125058, 208-4342, Mosfellsbæ, þingl. eig. Hlín Eyrún
Sveinsdóttir og Sigþór Hólm Þórarinsson, gerðarbeiðandi Íslands-
banki hf., mánudaginn 28. nóvember 2011 kl. 13:30.
Tryggvagata 4-6, 200-0482, Reykjavík, þingl. eig. Fasteignafélagið
Skim ehf., gerðarbeiðendur Landsbankinn hf. ogTryggvagata 4-6,
húsfélag, mánudaginn 28. nóvember 2011 kl. 10:30.
Sýslumaðurinn í Reykjavík,
23. nóvember 2011.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
HÓLMFRÍÐUR V. KRISTJÁNSDÓTTIR,
Hæðargarði 29,
lést á heimili sínu sunnudaginn 13. nóvember.
Útför hennar fer fram frá Laugarneskirkju
föstudaginn 25. nóvember kl. 11.00.
Helga Þorkelsdóttir, Andrés Þórðarson,
Kristján Þorkelsson, Sigurdís Sigurðardóttir,
Guðmundur Þorkelsson, Kristjana Stefánsdóttir,
Guðríður Þorkelsdóttir, Guðmann Héðinsson,
Viðar Þorkelsson, Sigríður Svava Þorsteinsdóttir
og ömmubörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi, langafi, bróðir og vinur,
PÁLL HEIÐAR JÓNSSON
löggiltur dómtúlkur, skjalaþýðandi
og fv. útvarpsmaður,
Miðtúni 32,
Reykjavík,
lést laugardaginn 12. nóvember.
Útförin fer fram frá Dómkirkjunni í dag, fimmtudaginn
24. nóvember kl. 13.00.
Ásta Björgvinsdóttir,
Jón Heiðar Pálsson, Anna Jóna Einarsdóttir,
Erla Óladóttir,
Jóhanna Gunnheiðardóttir,
Maria Christie Pálsdóttir, Magni Árnason,
Egill Heiðar Anton Pálsson, Margrét Vilhjálmsdóttir,
Viktoria Jóna Pröll,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Frændi minn og vinur,
GUNNAR STEINÞÓRSSON,
lést á hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð
þriðjudaginn 22. nóvember.
Fyrir hönd aðstandenda,
Steinþór Stefánsson.
Það er skrítið að
setjast niður og skrifa niður
minningarorð um látinn bekkj-
arbróður.
Við Þórir Karl vorum bekkj-
arbræður í grunnskólanum á
Eskifirði. Bekkurinn okkar var
mjög stór í ekki stærra bæjar-
félagi og oft á tíðum mikil áskor-
un fyrir kennara að glíma við
þann litskrúðuga hóp sem
prýddi bekkinn okkar. Þórir var
einn af þeim nemendum sem
voru sérlega mikil áskorun, því
hann var bráðgáfaður og fljót-
lega vel lesinn um hluti sem oft
var ekki á færi okkar hinna að
skilja. Þannig gat hann beitt fyr-
ir sig pólitískum frösum, jafnvel
í sögulegu samhengi mjög
snemma og þar ögraði hann oft
sínum yfirboðurum og sýndist
sitt hverjum um framhleypni
hans í þeim efnum. Orðskylm-
ingar voru hans ær og kýr mjög
snemma og einn af hans sterk-
ustu eiginleikum.
Þórir þótti í yngri flokkum
mjög efnilegur knattspyrnumað-
ur og framúrskarandi efni í
markvörð og keppnisskapið var
mikið. Við æfðum saman fótbolta
í yngri flokkunum og ég man enn
vel eftir vítaspyrnukeppni sem
haldin var á einhverri af fyrstu
æfingunum mínum í 6. flokki.
Þar stóð Þórir Karl í markinu
eins og oftast og hann varði
hverja spyrnuna á eftir annarri.
Nema hvað hann gat ekki varið
frá mér og það var hann afskap-
leg ósáttur við, því tök mín á
ristaspyrnum voru í lágmarki á
Þórir Karl
Jónasson
✝ Þórir Karl Jón-asson fæddist í
Reykjavík 25. júlí
1969. Hann lést á
heimili sínu í
Reykjavík 8. nóv-
ember 2011.
Útför Þóris
Karls fór fram frá
Grafarvogskirkju
17. nóvember 2011.
þessum tíma svo tá-
in sá venjulega um
hnykkinn. Þetta
fannst honum mjög
niðurlægjandi, að
ég skyldi alltaf geta
skorað hjá honum
með tánni og bjó
hann til á mig upp-
nefnið Tubbi táari.
Ég man að mér
þótti þetta niðrandi
með tána, en Tubba
nafnið fannst mér hins vegar
mjög flott, því í þá daga fannst
mér ekkert gaman að heita það
sem enginn hét og eiga ekkert
gælunafn heldur. Upp frá því
notaði ég stundum Tubba sem
svona leyninafn og nota reyndar
stundum ennþá.
Eftir grunnskóla voru okkar
samskipti ekki mikil og hafa ver-
ið stopul í gegnum árin. Hins-
vegar áttu faðir minn Hrafnkell
A. Jónsson og Þórir Karl ágæt-
iskynni í gegnum verkalýðs-
hreyfinguna. Ég man að pabbi
fékk Þóri Karl einhvern tímann
til að koma austur á Eskifjörð til
að flytja ávarp 1. maí og ég veit
að þeir voru talsvert í samskipt-
um á þessum tíma. Mér þótti því
afskaplega vænt um það þegar
Þórir Karl hringdi í mig skömmu
eftir andlát föður míns fyrir fjór-
um árum til að votta mér samúð
sína. Þar áttum við saman gott
vinatal og fann ég fyrir ríkri
hluttekningu hans í minni sorg.
Þórir var mikill baráttumaður
fyrir þá sem minna mega sín í
samfélaginu og tilbúinn að koma
fram sem málsvari fyrir þeirra
hönd hvar sem því varð við kom-
ið. Hans líf var ekki neinn dans á
rósum, en alltaf stutt í baráttu-
andann. Með Þóri Karli er horfin
á braut stór persóna sem mikill
sjónarsviptir er að.
Ég vil votta aðstandendum
Þóris Karls mína dýpstu samúð
og bið góðan guð að vera með
þeim í sorginni.
Tjörvi Hrafnkelsson.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda
Morgunblaðinu greinar eru vin-
samlega beðnir að nota inn-
sendikerfi blaðsins. Smellt á
Morgunblaðslógóið í hægra
horninu efst og viðeigandi liður,
"Senda inn minningargrein", val-
inn úr felliglugganum. Einnig er
hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er
unnt að senda lengri grein.
Lengri greinar eru eingöngu
birtar á vefnum.
Minningargreinar