Morgunblaðið - 05.01.2012, Blaðsíða 23

Hlíð. Þá var amma stoð og stytta
afa sem hafði fengið áfall. Afi dó
21. desember árið 2001 en amma
lifði næstu tíu ár. Henni leið vel á
Hlíð. Þar spilaði hún á píanóið og
las fyrir aðra íbúa. Hún hlaut góða
umönnun og mjög vel var hugsað
um hana síðustu vikurnar.
Amma varð rúmlega 102 ára
gömul en bar aldur sinn afar vel.
Hún bar hag okkar fyrir brjósti,
fylgdist vel með okkur og börnum
okkar alla tíð. Við erum óendan-
lega þakklát fyrir ömmu Renie,
við fengum að hafa hana hjá okkur
allan þennan tíma, fríska, stál-
minnuga og jákvæða en umfram
allt góða og umhyggjusama ömmu
sem var okkur fyrirmynd, sannur
vinur og fyrirbiðjandi. Við þökk-
um einnig fyrir að hún fékk hvíld-
ina og lausn eftir að líkamlegri
heilsu hennar hrakaði síðastliðið
sumar. Um sólarupprás 19. des-
ember, rétt fyrir vetrarsólstöður,
þegar morgunbirtan skartaði sínu
fegursta tók Drottinn hana til sín.
Nú er hún eilíflega góðum Guði
falin. Blessuð sé minning hennar
um ókomna tíð.
Hugrún Dögg,
Jörundur Guðni og
Anna Heiða.
Þegar við fórum norður voru
alltaf nokkrir hlutir sem voru fast-
ir liðir. Grilla hjá Sibba, borða
áhugaverðan mat hjá afa og það
sem klikkaði aldrei, skrifa í gesta-
bókina hjá langömmu. Síðustu
skiptin sem við komum voru í
sumar og þá var hún ekki alveg
jafn hress og áður, meira að segja
hætt að keyra! Hins vegar klikk-
aði gestrisnin og hlýjan aldrei. Við
fengum alltaf fullt af nammi og
gátum spjallað við gamla (hún
væri ekki sátt með að vera kölluð
gömul) konu sem vissi hvað klukk-
an sló þrátt fyrir að vera orðin
rúmlega hundrað ára.
Okkur hefur alltaf fundist eins
og amma viti allt. Hún lifði báðar
styrjaldirnar, bjó auðvitað lengi í
útlöndum og minnið var frábært.
Alltaf þegar við áttum afmæli varð
hún fyrst til að hringja, og miðað
við hvað hún þekkti marga þá
hlýtur hún að hafa hringt í ein-
hvern og óskað viðkomandi til
hamingju með daginn á hverjum
degi.
Við kveðjum þig með söknuði.
Þín langömmubörn,
Jóhann og Auður.
Komið er að kveðjustund. Irene
Gook hefur lokið göngu sinni hér á
jörð. Rinei, eins og hún var ávallt
kölluð, hafði ég þekkt lengi. Þau
hjónin, Guðvin og hún, voru tengd
sterkum vinaböndum við fjöl-
skyldu mína að Egg í Hegranesi.
Okkur systkinunum fannst ein-
hver annar blær yfir Rinei en yfir
öðru fólki sem kom í heimsókn.
Þau komu keyrandi, og hún var
oftast bílstjórinn. Það var ekki svo
algengt þá að konur sætu við stýr-
ið. Hún kunni annað tungumál,
var bresk og drakk mikið te að
enskum sið. Hún var gædd ótal-
mörgum hæfileikum; hún hafði
ríka tónlistargáfu, spilaði á píanó,
hún hafði áhuga á myndlist og tók
bæði mikið af ljósmyndum og mál-
aði myndir og engum gleymist af-
burðafögur rithönd hennar, sem
hélst alla tíð. Hún stundaði einnig
skrautritun. Hún var úrræðagóð,
harðdugleg og smekkleg í öllu
sem hún tók sér fyrir hendur.
Það var gott að koma til hennar
í Vanabyggð 9 og var ég þar tíður
gestur. Það var svo árið 1972 að
mér bauðst að fara í ferðalag með
þeim hjónum til Bretlands ásamt
tveimur barnabörnum þeirra,
þeim Þóru og Gígju. Þetta var mín
fyrsta utanlandsferð, sem varð
mér mikil upplifun. Ferðalagið tók
sex vikur og sigldum við með Gull-
fossi með bílinn, Taunus með
númerinu A 560. Við tókum land í
Leith og keyrðum út og suður,
meðan annars lengst til Norður-
Skotlands. Alla ferðina höfðu þau
hjón skipulagt, löngu fyrir tíma
GPS-tækja og farsíma. Eftir að
hafa nýlokið við að lesa dagbókina
mína úr þessari ferð sé ég hversu
mikil skipulagsvinna þetta hefur
verið fyrir þau og þar nýttust
hæfileikar Rineiar vel. Í ferðinni
kom fram hve mikil kjarkmann-
eskja Rinei var, bæði að taka okk-
ur unga fólkið með, skipuleggja
ferðina og aka ýmist á hraðbraut-
um eða krókóttum sveitavegum.
Akstur vafðist aldrei fyrir Rinei
enda ók hún bíl langt fram á tí-
ræðisaldur.
Rinei var einlæg trúkona og
mikil bænamanneskja, og tók
mikinn þátt í kristilegu starfi. Við
störfuðum sameiginlega í kvenna-
deild Gídeonfélagsins á Akureyri
um langt árabil.
Ég vil með þessum fáu orðum
þakka Rinei fyrir samfylgdina og
vináttuna með von um endurfundi
á himnum.
Við hjónin sendum öllum að-
standendum Rineiar innilegar
samúðarkveðjur.
Pálína S. Jóhannesdóttir.
Irene Gook er farin heim til
Drottins. Hún var einn af stofn-
félögum Kvennadeildar Gídeon-
félagsins á Akureyri í desember
árið 1977 og var þar dýrmætur fé-
lagi í 34 ár. Irene var ávallt virk í
Gídeonfélaginu, hún var góður og
trúfastur félagsmaður og sat m.a.
í stjórn deildarinnar. Oft voru
haldnir Gídeonfundir heima hjá
henni og hún sótti fundi undir það
síðasta eins og heilsan leyfði og
kom t.d. á aðventufund félagsins
fyrir örfáum árum síðan. Irene og
Guðvin, maðurinn hennar, fóru
einnig oft á hin árlegu landsmót
félagsins en Guðvin lést árið 2001.
Irene var einstök kona og henni
var mjög annt um Gídeonfélagið
og sýndi það m.a. þegar hún hélt
upp á 100 ára afmælið sitt árið
2009 en þá óskaði hún eftir því að
þeir sem vildu gefa henni afmæl-
isgjöf létu m.a. Gídeonfélagið
njóta þess í staðinn. Það var henni
hjartans mál að Guðs orð kæmist í
hendur sem flestra því hún vissi
að það er lifandi orð sem breytir
lífi fólks ef það fær rými í hjörtum
þeirra. Hafði hún sjálf fengið að
reyna þá blessun og óskaði þess að
fleiri mættu njóta þess sama.
Irene var ljúf og yndisleg kona,
mikil bænakona og það var gott að
starfa með henni. Það var alltaf
notalegt að heimsækja hana á
dvalarheimilið Hlíð þar sem hún
bjó síðustu árin og alltaf vildi hún
fá að gefa manni kökur eða sæl-
gæti áður en kvatt var.
Það er mikil eftirsjá í Irene, en
við vitum að hún er komin heim til
Guðs þangað sem við öll stefnum
sem trúum á Drottin okkar Jesú
Krist.
Fjölskyldu og ættingjum send-
um við innilegar samúðaróskir.
Guð blessi minningu Irene Go-
ok.
F.h. stjórnar Gídeonfélagsins
á Íslandi.
Árni Hilmarsson,
framkvæmdastjóri.
Irene Gook, eða Renie (fram-
borið Ríní) eins og hún var alltaf
kölluð, varð 102 ára gömul og virt-
ist ávallt vera ung í anda þótt hún
væri meðvituð um aldur sinn. Há-
öldruð sagði hún við pabba minn,
sem er fæddur 1925: „Þú ert nú
svo ungur!“
Ég hef þekkt Renie alla ævi og
er sjálfur alinn upp í húsinu Sjón-
arhæð á Akureyri þar sem faðir
hennar, Arthur, starfaði sem
kristniboði í 50 ár. Hann stofnaði
m.a. Sumarbúðirnar Ástjörn
ásamt Sæmundi á Sjónarhæð. Re-
nie kom reglulega á kristilegar
samkomur á Sjónarhæð og tók
þar þátt eins lengi og hún gat
ásamt Guðvin heitnum Gunn-
laugssyni eiginmanni sínum, sem
lést fyrir 10 árum. Þar áttum við
óteljandi dýrmætar stundir sam-
an, sem ég sakna.
Hún upplifði tvær heimsstyrj-
aldir og gríðarlegar breytingar á
samfélaginu. Grundvallarviðmið
hennar breyttust samt ekki og
biblíuleg trú hennar á frelsarann
eina var akkeri hennar í gegnum
lífið. Hún var iðin að biðja fyrir
öðrum og gera góðverk. Mörgum
er minnisstætt að Renie bakaði og
skreytti dýrakökur, sem börnin í
sunnudagaskólanum fengu að
njóta áratugum saman. Það eru
engar ýkjur að hún var full af
elsku og umhyggju. Hún var rögg-
söm, dugleg og hæfileikarík og
sérlega vel gefin í alla staði.
Þegar ég hugsa um Renie og
Guðvin þá detta mér í hug tvö vers
í Biblíunni. Fyrra versið heyrði ég
Irene stundum vitna í, þakklát
fyrir umhyggju Guðs, þar sem
hann segir:
„Allt til elliára er ég hinn sami, og ég vil
bera yður, þar til er þér verðið gráir fyrir
hærum. Ég hefi gjört yður, og ég skal
bera yður, ég skal bera yður og frelsa.“
(Jes. 46:4).
Síðara versið man ég líka að var
þeim báðum hjartfólgið:
„Föðurland vort er á himni og frá himni
væntum vér frelsarans, Drottins Jesú
Krists.“ (Fil. 3:20)
Ég, systkini mín og foreldrar,
eigum ótal margar góðar minning-
ar um Renie og Guðvin. Nú er Re-
nie komin heim og við hlökkum til
að hitta þau hjónin þegar sá tími
kemur. Þökk sé Guði fyrir þau
bæði.
Þegar ég heimsótti hjónin í
Vanabyggð 9 voru móttökurnar
innilegar og hlýlegar. Við töluðum
um okkar hjartans mál þegar við
hittumst, okkar sameiginlegu trú
á Drottni Jesú Kristi. Við ræddum
iðulega um þann dag í framtíðinni
þegar Jesús kæmi aftur og nauð-
syn þess fyrir sérhvern einstak-
ling að vera viðbúinn. Renie var
sannarlega viðbúin. Það var í sam-
ræmi við innrömmuð orð, sem fað-
ir hennar hafði alltaf á borði sínu
„Perhaps today“. Við vitum ekki
hvenær Jesús kemur aftur en við
vitum að hann kemur. Hann velur
tímann og hann stendur við orð
sín.
Megi hann blessa minningu
systur minnar í Kristi.
Magnús Jón Hilmarsson.
Mig langar til að minnast sóma-
konunnar Irene Gook í nokkrum
orðum.
Leiðir okkar lágu saman vegna
sameiginlegs áhugamáls okkur,
ljósmyndunar. Faðir hennar
Arthur Gook trúboði á Akureyri
hafði verið áhugaljósmyndari og
erfði hún nokkrar filmur og papp-
írskópíur eftir hann, sem hún af-
henti Minjasafninu á Akureyri um
1999. Í framhaldinu var safni
Arthurs safnað saman frá Sjónar-
hæðar-söfnuðinum og fleirum.
Nokkrum árum seinna fórum við
Irene í gegnum allt ljósmyndasafn
Arthur og gaf hún þá greinargóð-
ar skýringar á myndunum eftir
bestu getu. Kom þá í ljós hve
Irene hafði lifað ótrúlega fjöl-
breyttu lífi. Í æsku bjó hún á Ak-
ureyri auk þess að hafa verið víðs-
vegar á Bretlandseyjum, frá
Skotlandi til Suður-Englands.
Ung lærði hún hjúkrun og í
sprengjuregni seinni heimsstyrj-
aldarinnar vann hún við það fag.
Seinna flutti hún aftur til Akureyr-
ar og fór þá að vinna sem hjúkr-
unarkona, síðast á dvalarheimilinu
hér í bæ.
Hún sagði oft þá sögu að hún og
faðir hennar voru konsúlar bresku
krúnunnar á Akureyri í um 70 ár,
hann í tvær heimsstyrjaldir en hún
í þrjú þorskastríð, og vildi meina
að það hefði verið miklu meiri erill
þann tíma sem hún sinnti starfinu.
Sögur af ferðum hennar um borð í
bresku togarana við bryggju hér í
bæ voru skrautlegar, og sýndu
hugrekki hennar við vandasamar
aðstæður, þar sem kjarkur og út-
sjónarsemi hennar leystu málin.
Gaman er að minnast þessarar
merku konu með smásögu um
ferðir hennar. Skömmu áður en
hún hætti að keyra Skodann, um
95 ára aldur, kom hún að vetri til,
að hjálpa til við skráningu mynda
föður síns. Hafði hún sporlétt
skoppast um stiga Minjasafnsins
og síðan farið aftur á bílnum sínum
upp á dvalarheimili. Er starfmenn
safnsins fóru til hádegisverðar
sáum við okkur til skelfingar að í
nýfallinni mjöllinni lágu hjólförin
eftir Skodann ekki eftir veginum
eins og vanalega er ekið milli
Nonnahúss og Minjasafnskirkj-
unnar heldur hafði Irene ekið
sunnan megin við efsta ljósastaur-
inn og hefði átt samkvæmt halla
landsins og aðdráttarafli jarðar, að
lenda inni í norðurhlið kirkjunnar,
en hjólförin lágu í sveig framhjá
staurnum og aftur uppá veginn.
Er ég hitti Irene næst spurði ég
hana út í þennan utanvegarakstur,
og fannst henni ekki mikið til um
þessa ferð og vildi ekkert ræða
þetta frekar. Þarna hafði hún með
snarræði komið sér úr vandræðum
og var ekkert að fjargviðrast yfir
því.
Hún var sjálf duglegur áhuga-
ljósmyndari og eftir hana eru til
margar góðar ljósmyndir. Vil ég
votta ættingjum hennar samúð og
þakka henni fyrir skemmtileg
kynni.
Fh. Minjasafnsins á Akureyri,
Hörður Geirsson.
MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. JANÚAR 2012
spenningi og fylgdumst með
jólaundirbúningnum á báðum
hæðum. Ég er svo lánsamur að
hafa fengið að alast upp í sama
húsi og þú og afi. Ég á svo
margar góðar minningar tengd-
ar þér. Ég kom til að mynda
alltaf til þín í hádeginu þegar
ég var í skólanum. Ávallt varstu
með mat fyrir mig að borða,
sneið af góða brauðinu eða lafs-
kássuna frægu frá kvöldinu áð-
ur. Það var mikið öryggi sem
fólst í því að hafa þig svona ná-
lægt sér. Þú varst þarna og ég
gat alltaf leitað til þín. Nú man
ég helst eftir litlu hlutunum
sem skipta mig svo miklu máli.
Eins og þegar ég kom hlaup-
andi hálfsnöktandi heim úr
skólanum eftir að hafa hellt
bleki ofan á nýju peysuna mína.
Þú tókst peysuna og sagðir mér
að fara aftur í skólann, en þó
ekki fyrr en þú varst búin að
gefa mér að borða. Seinna beið
svo peysan mín þurr og fín og
ekki vottur af bleki í henni. Eft-
ir skóla hjálpaðir þú mér oft
með heimalærdóminn og ég
man ótrúlega vel eftir stundum
þar sem þú varst að hlýða mér
yfir grunnskólaljóðin. Þú varst
alltaf svo þolinmóð og góð.
Eftir að ég flutti af Freyju-
götunni fannst mér gaman að
koma til þín og afa. Kaffiilmur,
jólakaka og hlýja tóku á móti
manni. Ég kom stundum við á
Freyjugötunni og settist með
þér við eldhúsborðið. Ég sagði
þér iðulega frá því sem á daga
mína hafði drifið og þú sagðir
mér fréttir af fjölskyldunni.
Mér fannst ég vera svo velkom-
inn og það var sérstaklega gott
að heimsækja þig. Mér leið oft
svo vel þegar ég sat hjá þér.
Það var svo hlýlegt og vinalegt.
Svo átti maður alltaf von á að
hitta fleiri úr fjölskyldunni.
Heimili þitt og afa var eins og
miðstöð fyrir alla fjölskylduna.
Þarna höfðu allir rætur og góð-
ar minningar og þótti gott að
koma og hitta ykkur. Þú varst
alveg eins og ömmur eiga að
vera, með bakkelsi á boðstólum
og alltaf að bjóða manni að
borða, jafnvel þó maður væri
orðinn pakksaddur. Þér fannst
alltaf að maður ætti að fá sér
örlítið meira. Það verður skrítið
núna að hafa ekki þann mögu-
leika að heimsækja þig á
Freyjugötuna, sem ég veit að
var svo mörgum kært.
Elsku amma mín, ég vildi að
ég gæti sagt það á skýrari hátt
hversu ómetanlegan þátt þú
áttir í mínu lífi, en slíku er oft
erfitt að koma í orð. Mér finnst
sem ég hafi verið ótrúlega lán-
samur að fá að alast upp í slíkri
nálægð við þig. Það hefur mót-
að mig sem manneskju og fyllt
barnæsku mína af hlýju og ör-
yggi. Þú ert ein af þeim
stærstu og mikilvægustu mann-
eskjum sem ég hef þekkt. Mér
þykir óendanlega vænt um þig
og allt sem þú hefur gert fyrir
mig.
Ég mun sakna þín og þú
munt ávallt vera mér ofarlega í
huga.
Emil.
Mig langar að kveðja hana
Grétu frænku mína með nokkr-
um línum.
Það var alltaf mikil tilhlökk-
un hjá okkur systkinunum þeg-
ar Gréta og Bragi komu í heim-
sókn að Sólvöllum til ömmu og
afa, því það fylgdi þeim alltaf
svo mikil kátína og gleði. Það
var líka mikil gleði hjá okkur að
fara í sumarbústaðinn til þeirra
við Rauðavatn en þar áttu
Gréta og fjölskylda sitt annað
heimili. Fékk ég að fara með
ömmu þangað og vera í nokkra
daga sem lítil stelpa.Oft var
komið við á Freyjugötunni þeg-
ar farið var til höfuðborgarinn-
ar. Mikill kærleikur var á milli
Grétu og pabba, hún passaði
hann sem lítinn strák og voru
þau vinir alla tíð. Ég veit að
Gréta hafði mjög gaman af því
að koma í Sandgerði og var
Ragnheiður systir pabba dug-
leg að bjóða henni með í heim-
sókn til mömmu og var mikið
hlegið og skrafað og endað í
mat (kjötbollum) sem þeim
þótti ekki leitt. Einnig komu
þær til mín í Grindavík. Var ég
með kjötsúpuveislu á haustin í
nokkur ár og komu þá syst-
urnar amma Gréta og Hulda,
mamma Ester Ragnheiður. Ég
gerði þetta fyrir ömmu sem
elskaði kjötsúpu.
Það væri hægt að skrifa svo
margt og mikið um hana Grétu
á Freyjugötunni. En ég ætla
geyma það í minningu minni og
vil ég þakka henni samfylgdina.
Elsku Raggi, Steini, Kristín,
Steinþór og fjölskyldur, ég
votta ykkur samúð mína og
megi Guð gefa ykkur styrk í
sorg ykkar.
Kærleikskveðja,
Sigríður Berta
Grétarsdóttir.
Ég á svo margar góðar minn-
ingar um Grétu frænku mína.
Mig langar að minnast hennar
með nokkrum orðum. Hún var
alltaf eins og mamma mín. Mér
stóðu allar dyr opnar hjá þeim
elskulegu hjónum Grétu og
Braga. Þau áttu sumarbústað
uppi við Rauðavatn og átti ég
margar ánægjulegar stundir
með þeim þar.
Gréta var mikill gleðigjafi og
var alltaf gott að koma á
Freyjugötuna, var alltaf heitt á
könnunni og nýbakaðar pönnu-
kökur. Það var oft glatt á hjalla
á þessu fallega heimili þegar
við Sævar komum saman ásamt
börnum þeirra, þá var oft sung-
ið og dansað langt fram á nótt.
Gréta og Bragi voru sérstak-
lega glaðlynd og samheldin
hjón. Þau ferðuðust mikið með
systkinum hennar Grétu hér
áður fyrr. Heyrði ég margar
frábærar ferðasögur hjá þeim
systkinum. Margar ferðir fór
ég niður á Freyjugötu og við
frænkugengið hittumst þar oft
með prjónana okkar og röbb-
uðum saman yfir kaffibolla og
bakkelsi.
Mikil gleði var hjá þeim
systrum er ég fór helgarferðir
með Huldu og Grétu í heimsókn
til mömmu minnar í Sandgerði,
þá var mikið talað og hlegið. Þú
varst kona sem var svo góð með
stórt hjarta og reyndist mér
alltaf svo vel, hlýtt viðmót mun
ávallt hlýja mér í hjartastað.
Ég á eftir að sakna þín mikið,
elsku Gréta mín, við vorum
ekki bara frænkur heldur líka
góðar vinkonur.
Ég vil að lokum þakka Grétu
frænku fyrir allt það sem hún
gerði fyrir mig og allar stundir
sem við áttum saman. Guð
geymi þig. Ég og fjölskylda mín
vottum Ragga, Steina, Kristínu,
Steinþóri og fjölskyldum þeirra
innilega samúð.
Ragnheiður
Sigurðardóttir.
✝
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
GUÐBJÖRG GUÐMUNDSDÓTTIR
frá Ketu á Skaga,
andaðist á Heilbrigðisstofnuninni Sauðár-
króki laugardaginn 31. desember.
Útförin fer fram frá Ketukirkju laugardaginn
7. janúar kl. 14.00.
Hrefna Gunnsteinsdóttir,
Guðrún Gunnsteinsdóttir, Sigfús Helgason,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Maðurinn minn,
RAGNAR SVEINSSON,
Fjóluhlíð 1,
Hafnarfirði,
lést á Sólvangi mánudaginn 2. janúar.
Útförin fer fram frá Fríkirkjunni í Hafnarfirði
þriðjudaginn 10. janúar kl. 13.00.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Erla Þórðardóttir.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, systir,
amma og langamma,
BÁRA SIGRÚN BJÖRNSDÓTTIR,
Safamýri 50,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum Hringbraut laugar-
daginn 31. desember.
Pétur Þór Sigurðsson, Jónína Bjartmarz,
Birna Sigurðardóttir, Björn Óli Pétursson,
Sigurður Birkir Sigurðsson, Sigrún Vésteinsdóttir,
Sólveig Björnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.