Morgunblaðið - 17.04.2012, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 17. APRÍL 2012
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
✝ KristlaugÓlafdóttir
fæddist í Reykja-
vík 14. janúar
1922.
Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Holtsbúð, Víf-
ilsstöðum, að
kvöldi mánudags-
ins 2. apríl.
Foreldrar henn-
ar voru Guðfinna
Ingveldur Helgadóttir f. 11.
janúar 1896, d. 27. júlí 1941 og
Ólafur Jón Pétursson f. 13. júní
1902, d. 1955.
Bróðir Kristlaugar var Þór-
arinn Bjarnfinnur Ólafsson bif-
reiðarstjóri f. 12. júlí 1920, d.
6. maí 1977.
Eginmaður Kristlaugar var
Valdimar Guðjónsson, bifreið-
arstjóri og síðar sölustjóri,
fæddur 22. apríl 1918 að Gísla-
koti í Vetleifsholtshverfi í
Rut og Sigrún Sara. Fyrir átti
María dótturina Ernu Maríu
Björnsdóttur f. 26. júní 1995.
2) Guðjón Þór Valdimarsson,
fyrrv. deildarstjóri, kvæntur
Guðrúnu Ólafsdóttur, börn
þeirra eru: a) Ólafur Þór Guð-
jónsson f. 17. desember 1963,
maki Hildur Steindórsdóttir,
synir þeirra eru Guðjón Ingi-
bergur og Steindór Már.
b) Anna Stella Guðjónsdóttir
f. 28 júní 1974, maki Guð-
mundur Árni Gunnarsson, börn
þeirra eru Guðrún Þorbjörg og
Gunnar Logi. Fyrir átti Anna
Stella soninn Alexander Þór
Sigmarsson f. 21. apríl 1996.
c) Valdimar Guðjónsson f.
15. apríl 1980, maki Hildur
Ævarsdóttir. Sonur þeirra er
Jakob Máni, fyrir átti Hildur
soninn Dag Örn Fannarsson.
Kristlaug var að mestu
heimavinnandi, en vann í mörg
ár samhliða heimilisstörfum
við saumaskap á líni í barna-
vöggur á vegum Blindrafélags-
ins.
Útför Kristlaugar fer fram
frá Laugarneskirkju í dag,
þriðjudaginn 17. apríl 2012 kl.
13.
Rangárvallasýslu,
d. 12. september
2002.
Kristlaug og
Valdimar gengu í
hjónaband 1. júní
1940 og áttu því
farsælt hjónaband
í 62 ár.
Synir Krist-
laugar og Valdi-
mars eru: 1) Ingv-
ar Finnur
Valdimarsson, fyrrv. flug-
umferðarstjóri, kvæntur Maríu
Karlsdóttur, dætur þeirra eru:
a) Rósa f. 8. nóvember 1964,
maki Ásbjörn Torfason, börn
þeirra Ingvar, Sverrir, Ingi-
björg og Viktor, b) Kristlaug
Stella, f. 17. ágúst 1970, maki
Stefán Hallur Jónsson, börn
þeirra Helga Hlín, Þórunn og
Jón Orri, c) María f. 24. ágúst
1974, maki. Jakob Þór Guð-
bjartsson, dætur þeirra Embla
Nú er hún dáin, blessunin hún
mamma, nýlega níræð. Hún lést
að kvöldi 2. apríl sl. á Hjúkrunar-
heimilinu Holtsbúð á Vífilstöðum.
Mamma hafði barist við ömur-
legan óminnissjúkdóm í u.þ.b. 15
ár og varð nú á lúta í lægra haldi.
Hún var lánsöm að komast í
Holtsbúð þar sem alúðlegt og
gott starfsfólk hjúkraði henni dag
og nótt. Mamma var sterk og
stolt kona sem alltaf var hlý og
góð við þá sem minna máttu sín
og þá sem komu vel fram við
hana, en lét heldur engan eiga
neitt hjá sér og sagði ófeimin sína
skoðun á hlutunum ef henni þótti
þess þörf. Mamma var hagleik-
skona. Hún hélt alltaf fallegt og
smekklegt heimili og þar gat að
líta marga hluti sem hún hafði
sjálf gert. Má þar nefna sauma-
skap t.d. fallega útsaumuð vegg-
teppi, myndir og stólaáklæði.
Hún skreytti alltaf híbýlin á
stórhátíðum, allt eftir því sem við
átti hverju sinni. Einnig lék
bakstur og matseld í höndunum á
henni.
Mamma vann ekki lengi sam-
fellt úti en tók þó oft að sér ýmis
störf. Þar má nefna gerð glæsi-
legra fermingahlaðborða hjá Síld
og fiski og einnig störf í sælgæt-
isgerð hjá Nóa Síríusi. Mamma
starfaði líka sjálfstætt, bjó til
bolluvendi og flatkökur og seldi í
búðir, saumaði í mörg ár ásamt
vinkonu sinni grímubúninga og
leigði út. Hún saumað einnig lín
innan í barnavöggur fyrir
Blindrafélagið. Í mörg ár leigðu
þau pabbi út herbergi. Þetta var
og er enn kallað „bed and break-
fast“. Til þeirra kom oft sama
fólkið ár eftir ár og eignuðust þau
þarna nokkra góða vini. Á hverju
vori fór mamma með okkur bræð-
urna upp í sumarbústað og vorum
við þar fram á haust. Pabbi, sem
þá var vörubílstjóri og vann oft
lengi frameftir á kvöldin, kom svo
með stóran kassa á föstudögum
með allskonar matföngum fyrir
næstu viku. Oftast var hann hjá
okkur um helgar. Þarna gátum
við bræðurnir leikið okkur að eig-
in vild allan daginn og þarna
byggði pabbi líka lítinn kofa sem
kallaður var Bræðraborg þar sem
við gátum leikið okkur ef veður
var leiðinlegt. Þess á milli voru
veiddir silungsputtar í læknum,
spáð í dýralífið í móunum í kring,
tínd ber og margt margt fleira.
Mamma smíðaði líka handa okkur
leikföng í sveitinni ef við vorum
orðnir leiðir á þeim sem við áttum
fyrir. Mamma hafði gaman af sil-
ungsveiði og oft var farið í slíka
veiði í Þingvallavatn. Helst vildi
hún gista í tjaldi og elda matinn á
prímusi. Þannig gat hún fengið
kyrrðina, lyktina og víðáttuna
beint í æð.
Nú er enn ein íslensk alþýðu-
kona fallin frá. Kona, sem ásamt
manni sínum gerði næstum allt
sem gera þurfti: smíðaði, saumaði
, prjónaði, eldaði og bakaði það
sem heimilið þurfti. Lifði spart og
nýtti allt sem hægt var, ólíkt því
sem algengast er nú til dags. Nú
hafa þau hjónakornin vonandi
sameinast á ný eftir næstum tíu
ára aðskilnað.
Við María konan mín þökkum
mömmu allar gömlu og góðu
stundirnar sem við geymum í
hugum okkar og í myndaalbúm-
um, til þess að ylja okkur við. Guð
blessi hana.
Ingvar Valdimarsson.
Mig langar að þakka tengda-
móður minni samfylgdina þau 42
sem liðin eru frá því að ég kynnist
Gulla mínum. Þau hjón, Stella og
Valdi eins og þau voru oftast köll-
uð, tóku mér afskaplega vel alveg
frá fyrstu tíð. Þegar ég kom í fjöl-
skylduna áttu þau ásamt sonum
sínum og tengdadóttur sumarbú-
stað í Skorradal sem þá var í
smíðum og áttum við oft mjög
góðar og gefandi stundir með
þeim bæði í leik og starfi.
Stella var afskaplega listræn í
sér, alltaf var hún með eitthvað á
prjónunum eða eitthvað að föndra
og skapa, páskaskraut, jólaskraut
og ýmsa skemmtilega muni sem
við fjölskyldurnar nutum svo
góðs af. Í mörg ár tókum við sam-
an slátur, bæði hjá þeim í Sam-
túni og einnig á okkar heimili, og
síðan var allri fjölskyldunni boðið
í sláturveislu þegar sláturgerð-
inni lauk. Í mörg ár saumaði hún
klæðningar inn í barnavöggur
sem voru svo seldar hjá Blindra-
félaginu. Hún var mjög stórhuga
kona, hún Stella tengdamamma,
til dæmis þegar þau fluttu í Sam-
túnið höfðu þau nánast endaskipti
á húsinu að hennar frumkvæði,
breyttu svefnherberginu í eldhús
og borðstofu og fluttu svo svefn-
herbergið niður á neðri hæðina
eftir að búið var að brjóta gat í
gegnum gólfið fyrir stiga úr stof-
unni. Alltaf var verið að breyta og
betrumbæta, t.d. byggðu þau sól-
stofu yfir smásvalir og úr varð al-
gjör vin út í garðinn þar sem þau
sátu oft og fylgdust með umferð-
inni og hún að föndra eitthvað og
Valdimar með henni við spjall, ef
hann var þá ekki eitthvað að
föndra líka.
Árið 1998 fluttu þau inn á
Kirkjusand þar sem þau bjuggu
sér líka yndislegt heimili og þar
héldu þau veglega 60 ára brúð-
kaupsveislu þann 1. júní árið
2000. Valdimar lést í september
2002.
Þegar Gulli fór í námsferð til
útlanda 1975 þá tóku þau Önnu
Stellu, tæplega ársgamla, í pöss-
un í tvær vikur og einnig 1981, en
þá fluttu þau í Holtsbúðina og
sinntu börnunum okkar í þrjár
vikur til að gefa mér tækifæri á að
ferðast og sjá nýja staði, sem ég
er þeim afskaplega þakklát fyrir.
Ég er einnig þakklát fyrir allt
sem hún kenndi mér, hvort sem
var í garðyrkju, matargerð eða
föndri. Því miður veiktist hún af
hinum illræmda alzheimers-
sjúkdómi og var smátt og smátt
að hverfa frá okkur síðustu ævi-
árin. Sumarið 2003 flutti hún á
hjúkrunarheimilið Holtsbúð þar
sem hún naut frábærrar umönn-
unar og erum við þakklát öllu því
góða fólki sem annaðist hana.
Hafðu þökk fyrir allt, elsku
Stella,
Þín tengdadóttir,
Guðrún.
Í dag kveðjum við í hinsta sinn
elsku ömmu okkar, Kristlaugu
Ólafsdóttur, eða ömmu Stellu
eins og við kölluðum hana alltaf.
Hún hefur nú fengið hvíldina
sína og er komin til hans afa
Valdimars eftir að hafa glímt við
hinn illvíga sjúkdóm, alzheimer,
síðustu ár.
Það eru margar góðar minn-
ingar sem við systurnar eigum
um samverustundir með henni
og hugsum með hlýju til áranna
þegar við vorum litlar og heim-
sóttum hana og afa, fyrst á Laug-
arteiginn og svo í Samtúnið. Oft
fengum við að gista hjá þeim og
var þá gjarnan farið í sauma-
kassana hennar ömmu til að
skoða og föndra en amma var
mikil handavinnukona, sem
kenndi hún okkur margt í þeim
efnum. Áhugi á veiði og útiveru
var líka mikill hjá ömmu og fór-
um við nokkrar ferðir með henni
á Volkswagen-bjöllunni til að
veiða á Þingvöllum og þá var
ekki slæmt að maula bismark-
brjóstsykur á leiðinni, en hann
átti hún alltaf í krukku í hanska-
hólfinu.
Þó amma væri orðin mjög veik
og búin að gleyma mörgu undir
það síðasta, þá var alltaf hægt að
ræða við hana um veiði. Þegar
veiði bar á góma kom blik í augun
hennar og hún ræddi margt og
spurði margs.
Blessuð sé minning elsku
ömmu.
Rósa, Stella og María.
Kristlaug
Ólafsdóttir
 Fleiri minningargreinar
um Kristlaugu Ólafs-
dóttur bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
✝ Unnur Run-ólfsdóttir
fæddist í Reykja-
vík 19. maí 1918.
Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Eir 5. apríl
2012.
Foreldrar henn-
ar voru Runólfur
Guðjónsson bók-
bandsmeistari, f. í
Hjörsey á Mýrum
7. apríl 1877, d. 29. febrúar
1942, og Margrét G. Guð-
mundsdóttir, f. í Melshúsum í
Reykjavík 4. febrúar 1881, d.
5. júní 1942. Systkini Unnar
voru Guðmundur, f. 6. júní
1906, d. 23. ágúst 1966; Guðjón
f. 9. júlí 1907, d. 16. september
1999; Sigríður Sólveig, f. 16
maí 1909, d. 21. maí 1967;
Guðný, f. 3. október 1913, d. 2.
janúar 1980; og Sigurbjörg, f.
4. febrúar 1921, d. 19. mars
2009.
Hinn 6. desember 1941 gift-
ist Unnur Þórði Ingimar Krist-
jánssyni, f. í Hjarðadal, Dýra-
firði, 3. júlí 1917, d. 5. maí
2004. Foreldrar hans voru
barnabörnin eru 20 og 1
barnabarnabarnabarn.
Unnur var fædd að Berg-
staðastræti 60 í Reykjavík, bjó
þar til ársins 1970, þá flutti
hún í Bjarmaland 8, 14 árum
síðar flutti hún í Miðleiti 5 og
bjó þar þangað til hún flutti á
hjúkrunarheimilið Eir 2006.
Unnur stundaði fimleika á
yngri árum og var í hópi
ungra fimleikamanna sem
sýndu við konungskomuna
1931. Unnur hóf nám við
Kvennaskólann 1932 en hætti
námi 1934 þegar henni bauðst
starf hjá föður sínum á Bók-
bandsstofu Landsbókasafns Ís-
lands þar sem hún vann í átta
ár. Eftir hana liggja margar
vel innbundnar bækur. Hún
var heimavinnandi húsmóðir
og var mikil hannyrðakona,
hvort heldur var í prjónaskap
eða útsaum. Unnur gekk í
Oddfellow-regluna 1956 og var
ein af stofnendum Rebekku-
stúkunnar Sigríðar 1960.
Stúkustarfið var henni mjög
hugleikið og gegndi hún ýms-
um trúnaðarstörfum fyrir
stúkuna. Einnig starfaði hún í
Thorvaldsensfélaginu í mörg
ár. Unnur naut þess að stunda
golf með manni sínum meðan
sjónin leyfði.
Útför Unnar fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, 17. apríl
2012, og hefst athöfnin kl. 15.
Kristján J. Be-
nonýsson, f. 25.
ágúst 1885, d. 2.
október 1969 og
Kristín Þórð-
ardóttir, f. 30.
mars 1881. Börn
Unnar og Þórðar
eru: 1) Runólfur
Grétar, f. 23. maí
1942, kona hans er
Sigríður Lúðvíks-
dóttir. Börn þeirra
eru: Þórður Ingimar, Unnur
og Hrönn Veronika. 2) Krist-
ján, f. 20. desember 1945, kona
hans var Jónína Árnadóttir,
þau skildu. Börn þeirra eru:
Arna og Þórður Ingimar. Kona
Kristjáns er Dóra Kristín Hall-
dórsdóttir. Börn hennar og
uppeldisbörn Kristjáns eru:
Berglind, Hulda og Atli Steinn.
3) Kristín, f. 29. febrúar 1948,
maður hennar er Kristinn Már
Kristinsson. Synir þeirra eru:
Hilmar Þór, Þórður og Krist-
inn Ágúst. 4) Margrét, f. 20.
desember 1952, maður hennar
var Bjarni Grétarsson, þau
skildu. Synir þeirra eru: Bjarni
Grétar og Unnar Þór. Barna-
Kæra amma.
Nú er kominn sú stund sem
við vissum öll að nálgaðist en
enginn vissi hvernig yrði. Að
kveðjast eftir hálfrar aldar sam-
veru er erfið stund og tregi fyllir
hjarta okkar. En um leið fyllist
hjarta okkar og hugur af gleði
og lundin léttist þegar maður
hugsar til þín og þinnar ljúfu
nærveru. Síðustu mánuðina var
líkamlegur styrkur þinn orðinn
lítill en við vitum að þér líður vel
núna.
Það má segja um þig, amma,
að þú varst yfirvegunin ein, ró-
lynd, varkár en ákveðin. Í aug-
unum bjó kímnin. Þér leiddist
ekki smáglettni og skemmtileg
tilsvör. Þú varst verkleg kona.
Handverk var styrkur þinn þar
sem þú sýndir vel meðfædda
hæfileika hugar og handar
ásamt næmu auga fyrir sam-
ræmi í því sem þú tókst þér fyr-
ir hendur. Þín fyrstu spor, þar
sem hugur og hönd tóku saman
höndum tókstu með föður þín-
um, Runólfi bókbindara Guð-
jónssyni á Landsbókasafninu.
Ung varstu í fimleikum og
æfðir með ÍR. Og vel munum við
söguna af því þegar þú, ung fim-
leikamærin, tókst þátt í sýningu
fyrir danska konunginn er hann
kom í heimsókn til Íslands. Þú
varst stolt af því.
Undir rólegu yfirborðinu
leyndist ævintýrakona sem ung
fór til Ísafjarðar í skíðaferð með
Gullfossi. Þar beið þitt stærsta
ævintýri sem entist þér fram á
síðasta dag. Ungur maður brást
skjótt við þegar reimarnar losn-
uðu á skíðaskónum þínum og
bauðst til að reima fyrir þig
skóna. Þá voru örlögin ráðin.
Þetta var hann Þórður Ingi-
mar Kristjánsson frá Dýrafirði.
Það er gaman að lesa minning-
arbrotin sem þú skrifaðir til
pabba. Þar segir þú frá því þeg-
ar þið, ung fjölskyldan, fóruð á
Þingvelli á Lýðveldishátíðina
1944 í grenjandi rigningu. Rign-
ingartaumarnir láku niður fínu
rauðu kápuna hans pabba og lit-
uðu hvítu kápuna þína.Þér
fannst þetta vera aukaatriði því
þið voruð hamingjusöm á Lýð-
veldishátíð.
Líf ykkar afa var sveipað æv-
intýrablæ. Þið voruð einhvern-
veginn alltaf á ferðalögum. Eða
það fannst manni. Egyptaland,
Kenýa eða Brasilía voru staðir
sem við héldum að það væri ein-
ungis hægt að láta sig dreyma
um. En þið létuð drauma ykkar
rætast. Að heimsækja ykkur var
ætíð gott og vel tekið á móti
manni, hvort sem við komum
sem börn eða fullorðin, með
maka okkar og börn. Vorum við
umvafin ást og umhyggju.
Unnur var ósjaldan kynnt
sem Unnur yngri og þá varð
hún mjög stolt og bætti oftast
við að hún væri ekki bara nafna
heldur alnafna.
Það geislaði af ykkur afa þeg-
ar þið voruð saman og ekki
hægt annað en dást að þeim
tveimur gimsteinum sem árin 63
höfðu slípað saman í einn. Eftir
að afi féll frá þá varst þú
óhemju dugleg. Bjóst ein áfram
í Miðleitinu í eitt ár þó sjónin
væri farinn að daprast. Síðan
fluttir þú á Eir. Þá var Didda
systir þín komin þangað. Glað-
lyndar og skemmtilegar systur
sem undu hag sínum vel.
Kæra amma, við viljum þakka
þér fyrir alla ástina og um-
hyggjuna sem þú sýndir okkur,
mökum okkar og börnum okkar.
Nú, þegar þú hittir afa á
strönd sólarupprisunnar, þá
berð þú honum kveðju okkar.
Hvíl í friði elsku amma,
langamma, langalangamma.
Þórður og Áslaug, Unnur,
Hrönn Veronika og Jóhann
og langömmubörn
og langalangömmubarn.
Amma Unnur mátti ekki
vamm sitt vita, rak heimili af
miklum myndarskap og var með
afbrigðum flink handverkskona.
Mína barnæsku var amma hluti
af tvíeykinu „amma og afi í
Bjarmó“. Í Bjarmalandi stóð
ávallt opið hús, sem hentaði mér
vel enda stutt að fara eftir
skóla.
Hjá ömmu var nóg til af öllu,
ást og hlýju og ómældu dekri
sem aðeins ömmur og afar kom-
ast upp með. Þó svo amma væri
öllum stoð og stytta þá var hún
jafnframt töluvert viðkvæm og á
mörkum þess að vera hneyksl-
unargjörn. Nokkuð sem efldi
enn frekar stríðnina í okkur
barnabörnunum og manninum
hennar. Svo rammt kvað að
þessu að ég taldi lengi vel að
„jedúdda mía“ væri frá ömmu
komið því afi Þórður var líka
kallaður Dúddi og hún notaði
orðtakið óspart. Amma var ein-
staklega góð fyrirmynd. Æðru-
leysi og jákvæðni hennar var sá
kokkteill sem skapaði henni lífs-
hamingju og öllum þeim sem
fengu notið návistar hennar og
tóku hana sér til fyrirmyndar.
Elsku amma mín, megi guð
og gæfa halda áfram að fylgja
þér.
Hilmar Þór Kristinsson.
Hvað það var gaman að fara
í pössun eða heimsókn til
ömmu og afa. Ég tengi heim-
sóknirnar iðulega við lagköku
með sultu og ristað brauð með
marmelaði. Mest spennandi
var að fara með í bústaðinn,
skoða flottu hlutina sem þau
höfðu flutt með sér heim eftir
ævintýraferðir til allra heims-
horna, leika sér á risastóru
landareigninni og njóta þess
að vera í návist hlýjasta fólks
sem ég hef kynnst.
Þegar ég hugsa um ömmu
og afa sé ég þau alltaf fyrir
mér brosandi. Eftir því sem ég
stækkaði og vitkaðist varð
meira spennandi að hlusta á
frásagnir hjónanna, fá kannski
að heyra sögu af heimshornaf-
lakki, þeim tíma sem þau ráku
gistiheimili á Bergstaðastræti
eða þegar amma skellti sér í
skíðaferð vestur á firði og
nældi í afa.
Þá var ómetanlegt að heyra
ömmu rifja upp hvernig var að
ala upp þessi fjögur börn sem
þau hjónin áttu. Það var
bjarmi yfir þessu pari, þau
virkuðu alltaf eins og þau
væru jafn ástfangin. Þau höfðu
hlúð vel að sambandinu í þessi
63 ár sem þau áttu saman og
hlýjan á milli þeirra smitaði
frá sér. Núna allra seinustu
árin var amma orðin fjörgöm-
ul. Stundum voru seinustu
áratugir í þoku fyrir henni en
þá gat hún samt sagt frá því
þegar hún var stolt Kvenna-
skólapía eða þegar hún sýndi
fimleika fyrir kónginn. Þá var
brosið og hlýjan enn til staðar.
Ég kveð ömmu með sökn-
uði, viss um að afi hefur tekið
hana í faðm sinn og saman
leggi þau í mestu ævintýra-
ferðina.
Þórður Kristinsson.
Elsku Unnur, nú hefur þú
kvatt þessa jarðvist eftir langa
og gæfuríka ævi.
Það eru 23 ár síðan ég kom
inn í þína fjölskyldu. Það er
mér ógleymanlegt hvernig þú
og Þórður tókuð á móti mér og
mínum börnum. Minningin um
kærleika ykkar og jákvæð lífs-
viðhorf munu hlýja mér um
hjartarætur um ókomna tíð.
Takk fyrir samfylgdina.
Þín tengdadóttir,
Dóra Kristín.
Unnur
Runólfsdóttir
 Fleiri minningargreinar
um Unni Runólfsdóttur bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.