SunnudagsMogginn - 29.07.2012, Side 22

22 29. júlí 2012
Í fréttum í gær birtist enn ein frétt afþessu tagi: „Þetta er orðið algjörlegaóþolandi,“ sagði Ólafur William Hand,upplýsingafulltrúi Eimskips, en tveir
menn voru handteknir í morgun þegar þeir
reyndu að smygla sér um borð í skip sem var á
leið til Ameríku. Einn maður, sem sótt hefur
um hæli hérna, er nú um borð í rannsóknar-
skipinu Knorr, sem hann smyglaði sér um borð
í hér á landi, og reglulega eru menn teknir við
að reyna að koma sér úr landi með þessum
hætti.
„Þetta eru helst Ameríkuskipin. Þá er ágang-
urinn mestur,“ sagði Ólafur um hvaða skip
helst væri reynt að smygla sér um borð í.
„Við erum búin að gera það sem við getum í
þeim málum sem snúa að okkur. Það hefur
mikið verið rætt um hvernig megi auka örygg-
ið en við höfum bara vissar heimildir og getum
bara gert það inni á okkar svæðum. Ef við för-
um að gera eitthvað utan okkar svæða þá eru
alls kyns stofnanir sem koma að því. Það eru
lögreglan og fleiri sem koma að slíkum málum.
Við megum til dæmis ekki setja myndavélar
utan okkar svæðis, það varðar persónuvernd
og fleira,“ sagði Ólafur um öryggismálin og
hvort verið væri að endurskoða þau. Ólafur
segir að þegar skip á leið til Ameríku séu í
höfninni séu þeir með fleiri aðila við eftirlits-
störf og á tánum. Hann hrósar lögreglunni
þegar þessi mál koma upp: „Lögreglan hefur
verið dugleg að koma mjög snöggt þegar við
köllum þá til út af þessu. Ég get alveg trúað því
að þeir séu mjög meðvitaðir um ástandið. Það
tekur þá ekki nema tíu mínútur til korter að
koma.
Svo er náttúrlega það að kalla þessa menn
hælisleitendur, það er bara rangyrði. Þetta eru
bara innbrotsþjófar. Menn sem eru að brjótast
inn á svæðið. Þeir eru ekki að leita eftir hæli á
Íslandi. Þeir eru að reyna að komast frá Íslandi.
Þeir eyðileggja þetta orð; hælisleitandi, og
koma bara óorði á hælisleitendur. Við tölum
um þetta í dag sem innbrotsþjófa,“ sagði Ólaf-
ur.
Ráða ekki við rétttrúnað sinn
Um slík mál var fjallað almennt í ritstjórn-
argrein í Morgunblaðinu nýlega og hvernig
einfeldningslegur rétttrúnaður kæmi í veg fyrir
að viðkvæm mál af þessu dagi mætti ræða
þannig að gagn væri að. Og þá bar svo vel í
veiði að einn helsti fulltrúi einfeldningslegrar
rétttrúnaðarumræðu tók þetta til sín og gaf
óviljandi prýðilegt dæmi um niður á hvaða
plan er farið þegar hallað er á rétttrúnaðinn og
þegar einfeldningarnir virðast telja á sig hallað.
Sá skrifaði: „Það er auðvelt að hræra í grugg-
ugum potti þar sem er óbeit á flóttamönnum –
stundum ber það stóran og ljótan ávöxt í póli-
tík. Það er líka vænlegt til árangurs að grauta
þessu saman við óljósar hugmyndir um hætt-
una sem á að stafa af íslömskum hryðjuverka-
mönnum. Því miður. Skrif af þessu tagi hefðu
ekki sést í Morgunblaðinu á tíma Matthíasar og
Styrmis, en nú er önnur tíð. Það má líka
minna á að Geir Haarde, þáverandi formaður
Sjálfstæðisflokksins, áréttaði nokkuð frjáls-
lynda stefnu flokksins í útlendingamálum fyrir
fáum árum.
Íslendingar vildu helst ekki taka við flótta-
mönnum í heimsstyrjöldinni síðari, gyðingum
sem hingað komu var vísað burt – okkur til
ævarandi skammar – þó settust nokkrir að og
auðguðu íslenskt mannlíf og menningu. Um
það fólk er talað með mikilli virðingu.
Heilu ríkin eru byggð flóttafólki, Bandaríkin,
Ástralía, Kanada. Flóttamennirnir flúðu fátækt,
kúgun og ofsóknir – stundum allt í senn. Frá
Íslandi fóru á sínum tíma þúsundir manna til
Kanada og Bandaríkjanna.
Flóttamennirnir sem nú eru á ferðinni og
rekur stundum upp á Íslandsstrendur eru ekk-
ert öðruvísi.
Þetta er fólk sem leitar betra lífs. Oft er
þetta dugmeira fólk en þeir sem sitja eftir
heima. Flest ríki eru þeim fjandsamleg, þeir
þurfa að smygla sér yfir landamæri, ljúga um
uppruna sinn, beita alls kyns brögðum. En til-
gangurinn er yfirleitt ekki verri en sá að fá að
setjast að á einhverjum stað, fá atvinnu, búa
sér heimili.“
Öllu grautað saman
Þarna er öllu ruglað saman, annaðhvort vegna
þekkingarleysis eða af öðrum óútskýrðum
ástæðum, til þess að gera einhvern, sem haft er
horn í síðu á, sem tortryggilegastan. Auðvitað
er textinn, gagnrýnisefnið, ekki birtur, eins og
gert er hér að ofan. Bandaríkin og Kanada ráku
um langa hríð opinbera innflytjendastefnu.
Þeim var í mun að byggja sitt víðfeðma land
sem hraðast. Hafði sú stefna ekkert með flótta-
mannahjálp nútímans að gera í þeirri mynd
sem við þekkjum hana. Þessum ríkjum þótti
nauðsynlegt að byggja upp sín víðfeðmu ríki
hratt og örugglega, til að geta nýtt gæði þeirra
og ekki síst til að hafa að lokum afl til að verja
þau gegn utanaðkomandi ógn. Þessi stefna er
fyrir löngu gjörbreytt og þarf ekki annað en að
benda á harkalegar aðgerðir Bandaríkjamanna
á landamærum að Mexíkó eða litlu dæmin um
hvernig Bandaríkjamenn handjárna og fótjárna
íslenskar stúlkur sem komnar eru viku eða svo
fram yfir ferðaheimild í vegabréfinu sínu. Kan-
adamenn hafa síðustu áratugina gefið þeim
forgang að landinu sem hafa getað borgað með
sér fjárhæðir til fjárfestinga sem enginn venju-
legur innflytjandi rís undir.
Og sú ósvífni eða heimska, sem sennilegri er,
að líkja þeim sjónarmiðum sem fram komu í
ritstjórnargreininni við það að Íslendingar hafi
helst ekki viljað taka á móti ofsóttum gyð-
ingum í heimsstyrjöldinni síðari eða aðdrag-
anda hennar er handan við öll mörk. Í grein-
inni sagði: „En einfeldni í bland við
stjórnmálalegan rétttrúnað er einkennandi víð-
ar í stjórnkerfinu um þessar mundir. Afstaðan
til „flóttamanna“, sem virðist vera eitt af þess-
um „inn“ málum, er dæmi um þetta. Hingað
koma „flóttamenn“ sem lýsa því yfir í sjón-
varpi, eins og einn þeirra gerði, að hann hafi
upphaflega flúið „drykkfelldan föður“ í Alsír
og hafi haldið til í fjölmörgum löndum Evrópu
áður en hann flúði til Íslands.
Reykjavíkurbréf 27.07.12
Rétttrúnaðarmönnum svelgist