Morgunblaðið - 01.10.2012, Side 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 1. OKTÓBER 2012
✝ Steindór Hjör-leifsson fædd-
ist í Hnífsdal 22.
júlí 1926. Foreldrar
hans voru Hjörleif-
ur Kristinn Stein-
dórsson, frá Leiru í
Grunnavík-
urhreppi, f. 29.
mars 1895, d. 18.
febrúar 1957, og
Elísabet Þórarins-
dóttir, f. á Blámýr-
um 6. júlí 1902, d. 8. október
1953. Systkini Steindórs eru
Þorgeir Adolf, f. 14. október
1924, Jens Guðmundur, f. 13.
nóvember 1927, Þórarinn Krist-
inn, f. 16. ágúst 1930, d. 7. jan-
úar 2003, og Elsa Hjördís, f. 6.
september 1937.
Hinn 17. nóvember 1951
kvæntist Steindór Margréti
Ólafsdóttur leikkonu. Margrét
fæddist í Vestmannaeyjum 12.
júní 1931. Hún lést 24. mars
2011. Foreldrar Margrétar voru
Ólafur Ragnar Sveinsson og
Kristjana Ragnheiður Kristjáns-
dóttir. Dóttir Margrétar og
Steindórs er Ragnheiður Krist-
ín Steindórsdóttir leikkona, f.
26. júní 1952 í Vestmanna-
eyjum. Sambýlismaður hennar
er Jón Þórisson leikmynda-
teiknari, f. 19. október 1948, og
unarsýningum Þjóðleikhússins
1950 og lék síðan hátt á annað
hundrað hlutverka á leiksviði, í
kvikmyndum, sjónvarpi og út-
varpi. Meðal þeirra eru Toby í
Miðlinum, Herlöv í Ævintýri á
gönguför, Candy í Músum og
mönnum, Leifur Róberts í Del-
irium Búbónis, Jonni Pope í
Kviksandi, Stígur í Hart í bak,
Trampe greifi í Þið munið hann
Jörund, organistinn í Atómstöð-
inni, Kristján í Dómínó, Hjálmar
Ekdal í Villiöndinni og afi Joad í
Þrúgum reiðinnar.
Af kvikmyndum má nefna
Morðsögu, 79 af stöðinni, At-
ómstöðina, Stellu í orlofi og
Skýjahöllina og í sjónvarpi Út í
óvissuna (Running Blind),
Gullna hliðið og Flugþrá. Meðal
leikstjórnarverkefna eru Hita-
bylgja, Volpone, Equus, Ref-
irnir og Geggjaða konan í París.
Steindóri hlotnuðust margar
viðurkenningar. Hann fékk
Silfurlampann og Skálholts-
sveininn leikárið 1961-62, varð
heiðursfélagi LR 1987, fékk
gullmerki Félags íslenskra leik-
ara 1991, var sæmdur ridd-
arakrossi Hinnar íslensku fálka-
orðu 1993, þau hjónin voru
útnefnd heiðurslistamenn
Garðabæjar 1999 og Steindór
var kjörinn fyrsti heiðursfélagi
Halaleikhópsins. Síðasta hlut-
verk hans hjá Leikfélagi
Reykjavíkur var í Horft frá
brúnni 1998-99.
Útför Steindórs fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 1. október
2012, og hefst athöfnin kl. 15.
eiga þau saman
börnin Steindór
Grétar, f. 1. októ-
ber 1985, og Mar-
gréti Dórotheu, f.
9. maí 1990.
Að loknu gagn-
fræðaprófi 1942
vann Steindór ýmis
störf til sjós og
lands, m.a. í Lands-
banka Íslands
1946-61 og Seðla-
banka Íslands 1961-65. Steindór
lauk leiklistarnámi frá Leiklist-
arskóla Lárusar Pálssonar 1949
og nam við leiklistardeild
danska útvarpsins 1956-57.
Hann var fyrsti dagskrárstjóri
lista- og skemmtideildar Sjón-
varpsins 1965-68.
Hann var leikari og leikstjóri
hjá Leikfélagi Reykjavíkur (LR)
frá 1947, sat í stjórn þess og var
formaður til fjölda ára. Steindór
lék hjá Þjóðleikhúsinu 1950-52
og var fastráðinn hjá LR frá
1968 og til starfsloka 1996.
Hann kenndi einnig við Leiklist-
arskóla LR og lék hjá Rík-
isútvarpinu (hljóðvarpi og sjón-
varpi) og í kvikmyndum.
Fyrsta hlutverk hans á leik-
sviði var klukkusveinninn í
Skálholti hjá LR 1947. Hann tók
þátt í öllum þremur opn-
Ungur hálfdrættingur á mót-
orpung fyrir vestan milli stríða
fær þá flugu í höfuðið að læra
leiklist. Einkennilegt. Enn
furðulegra er þó að láta verða af
því og, svona í leiðinni, verða
deildarstjóri í þeim banka sem
síðar varð Seðlabankinn. Að
standa á sviðinu með fyrstu kyn-
slóð íslenskra leikara hjá Leik-
félagi Reykjavíkur og taka þátt í
öllum opnunarsýningum hins
nýja Þjóðleikhúss Íslendinga er
merkilegt. Að snúa aftur til LR
og vera með í endurreisn þess í
Iðnó er aðdáunarvert. Að syngja
eitt af vinsælustu dægurlögum
þjóðarinnar gullfallega inn á
hljómplötu er skemmtilegt! Að
vera einn af þeim sem koma ís-
lensku sjónvarpi á fót sem fyrsti
yfirmaður lista- og skemmti-
deildar er ævintýralegt! Að snúa
enn og aftur til LR í Iðnó, sitja í
stjórn í 25 ár, þar af 15 sem for-
maður, krefst ástríðu og þraut-
seigju. Að berjast fyrir byggingu
Borgarleikhúss og leika svo í
opnunarsýningu þess er mikill
sigur.
Steindór tengdafaðir minn
hefði líklega orðið feiminn við
þessa afrekaskrá og hefði fremur
viljað tala um það stóra stökk
sem þessi þjóð tók inn í nú-
tímann á einni mannsævi heldur
en sjálfan sig. Hann var hógvær
maður. Hann var húmoristi.
Hann var mannasættir og mikil
tilfinningavera. Hann hefði sagt
aðrar sögur af sjálfum sér. Hann
hefði sagt frá ungum skítkokki
sem mallaði ofan í karlana eftir
uppskriftum frá mömmu sinni
sem hann geymdi í stílabók. Þar
reyndi fyrst á diplómatann
Steindór og hann bjargaði sér;
með extra skammti af rúsínum í
vellinginn hélt hann körlunum
góðum. Hann hefði sagt frá ást-
inni sinni, henni Grétu, ungri
Vestmannaeyjadömu sem var í
fyrsta árgangi Þjóðleikhússkól-
ans. Hún heillaði unga Vestfirð-
inginn upp úr skónum og „hún
átti svo hlýja kápu sem við
breiddum yfir okkur meðan við
biðum á æfingum“. Skömmu síð-
ar voru þau gift. Hann hefði sagt
frá nóttinni í bankanum þar sem
hinn ábyrgi verðandi faðir drýgði
tekjurnar með næturvörslu með-
an Gréta fæddi honum dóttur
heima í Eyjum. Hann var aleinn
og gat ekki deilt hamingju sinni
með neinum. Ungi leikarinn dó
þó ekki ráðalaus heldur hljóp á
milli bankastjóra og stórmenna
sem héngu þar á veggjum og
flutti þeim tíðindin með drama-
tískum hætti! Sögurnar úr Iðnó
yrðu endalausar. Þar reyndi oft á
diplómatann Steindór og rúsín-
urnar góðu hvergi nærri til að
bjarga málunum! En grínið og
Iðnóbrandararnir myndu ráða
ríkjum í frásögninni. Það má alls
ekki hlæja að Iðnóbröndurum,
hversu góðir sem þeir eru; það
ber að taka þeim með mæðusvip
og stunu, í mesta lagi má segja í
samúðar- og meðaumkunartóni:
„Hann er svo fyndinn, auming-
inn“. Hann hefði sagt frá því
þegar hún dóttir mín tveggja ára
var búin að læra þessa kúnst hjá
ömmu sinni. Hún gjóaði augun-
um á afa sinn yfir mjólkurglasið,
leit með hluttekningu á stóra
bróður sinn og stundi þungt og
mæðulega: „Afiiiiiiii.“ Þetta þótti
Steindóri afa skemmtilegt og
stoltið ljómaði af Grétu. Þessi
yndislegu hjón hefðu sjálfsagt
getað eignast mun betri tengda-
son en mig, en þau gáfu mér og
mínum alla sína eðlislægu hlýju
og umhyggju. Takk fyrir það.
Jón Þórisson.
Ég mun um alla framtíð hugsa
hlýlega til þín, elsku afi, þú hefur
alltaf verið svo rosalega góður
við mig. Þótt þú hafir verið veik-
ur var alltaf svo gott og fínt að
koma að hitta þig. Þú varst alltaf
svo brosmildur og góður þegar
við komum að heimsækja þig,
alltaf jafnglaður að sjá okkur
eins og við vorum að sjá þig. Þér
fannst svo gaman að vita hvernig
okkur gekk í lífinu og hvað við
vorum að gera á Spáni. Það hef-
ur alltaf verið hefð hjá okkur,
þegar við höfum verið á Íslandi,
að heimsækja þig að minnsta
kosti einu sinni, eða tvisvar ef
heilsa þín leyfði. Mér finnst
hræðilegt að þú sért farinn frá
okkur, en núna ert þú allavega
hjá ömmu Grétu uppi á himnum.
Það verður skrýtið að koma til
Íslands og fara ekki til afa í
heimsókn. Ég elska þig.
Ólafur.
Afi, núna ert þú á yndislegum
stað með ömmu Grétu og engl-
unum. Ég mun alltaf vera með
þig í hjartanu. Ég hefði viljað
fara oftar að hitta þig og tala við
þig. Það var mjög gaman að sjá
þig hlæja, því þá varstu hress og
kátur. Mig langar svo mikið að
knúsa þig einu sinni enn, þegar
ég gerði það þá var það eins og
ég væri á mínu eigin heimili. Ég
vona að þú sért glaður hjá ömmu
Grétu.
Ég elska þig afi og ég mun
sakna þín mjög mikið.
Perla Líf.
Afi hefði ekki viljað lofræðu
frá okkur. Hann var hógvær og
jafnvel hálffeiminn við svoleiðis.
Annað fólk hefur fjallað um hann
sem leikara, leikstjóra og dag-
skrárstjóra og um áhrif hans á
íslenskt listalíf. En fyrir okkur
var hann bara afi, með allri
þeirri hlýju, ást, gleði og gjaf-
mildi sem því fylgdi. Hann var
góður, skynsamur og umhyggju-
samur maður, sem kom fram við
alla af kærleika, hvort sem hann
þekkti þá eða ekki. Afi lagði hart
að sér alla ævi til þess að geta
leyft sér og sínum að njóta lífs-
ins. Hann vildi gefa okkur tæki-
færi til að skoða heiminn,
mennta okkur og finna okkar
áhugasvið og ástríður. Það skipti
hann mestu máli að við hefðum
það sem best. Við verðum alltaf
þakklát fyrir það.
Það er erfitt að skrifa um afa
án þess að endurtaka allt sem við
skrifuðum um ömmu, enda voru
þau sennilega yndislegustu hjón
sem hægt er að hugsa sér. Þau
voru sköpuð hvort fyrir annað. Í
huga okkar eru þau enn ljóslif-
andi, sitja saman og hafa það
notalegt, horfa ástaraugum
hvort á annað og hlæja saman.
Sennilega velta þau fyrir sér
hvað við fjölskyldan séum að
stússa, hvort við höfum það ekki
gott og gerum eitthvað sem okk-
ur þykir skemmtilegt.
Takk fyrir allt, elsku afi okk-
ar.
Margrét Dórothea Jónsdóttir,
Steindór Grétar Jónsson.
Elsku frændi minn, nú hefur
þú fengið hvíldina. Það er einlæg
trú mín að nú haldist þið Gréta
aftur í hendur eins og þið gerðuð
svo hamingjusamlega alla ykkar
samveru í þessu lífi. Þessi trú
gerir okkur missinn auðveldari.
Við sem kynntumst þér erum
rík af góðum minningum og
þakklát því góða fordæmi sem þú
varst okkur. Minningum um
hjartahlýjuna sem streymdi frá
þér og gleði okkar við að hlusta á
þig segja sögur með slíkri inn-
lifun að okkur fannst við upplifa
atburðina þar og þá. Minningum
um virðinguna sem þú sýndir
einlægt með því að fylgjast ávallt
með okkur öllum í fjölskyldunni.
Þú vildir vita hvað allir hefðu
fyrir stafni og hvernig lífið gengi.
Síðstu árin fannst þér að þú vær-
ir of fljótur að gleyma og vildir
þess vegna skrifa þetta allt hjá
þér.
Fyrir óeigingjarna umhyggju
í garð elsta sonar okkar í hans
veikindum viljum við Bárður
þakka þér sérstaklega.
Helgi, sonur okkar Bárðar,
skrifaði eftirfarandi til heiðurs
minningu þinni: „Sit einn í Nor-
egi og get ekki hætt að hugsa um
þig og Grétu, elsku Steindór
minn. Það var ekki oft sem við
bræðurnir slepptum því að fara á
fótboltaæfingar en þegar það
barst í tal að fara til ykkar var
ekki hægt að neita því að fara
með. Að hlusta á ykkur segja
sögur var unun út í gegn. Að
fylgjast með ást ykkar hvort á
öðru setur okkur hinum viðmið
sem við viljum uppfylla. Ég mun
aldrei gleyma því þegar þú náðir
að sannfæra mig augnablik um
að ég væri Hlynur tvíburabróðir
minn, slíkur var sannfæringar-
máttur þinn og hæfileikar til að
hrífa fólk með þér í hvað sem er.
Ég gleymi ykkur aldrei og hef
sem betur fer yndislegt barn og
barnabörn ykkar til að minna
mig á ykkur og ykkar yndislegu
fjölskyldu. Að eilífu og ávallt ást-
arþakkir fyrir að vera til.“
Þessi ljúfu orð Helga lýsa vel
hvernig þið snertuð okkur öll,
sama á hvaða aldri, og hversu vel
öllum leið í návist ykkar hjóna.
Það fann ég best veturinn sem
ég fékk að búa hjá ykkur Grétu.
Þú studdir mig í námi mínu sem
besti faðir og fyrir það er ég æv-
inlega þakklát.
Hjá þér, systkinum þínum og
tengdafólki hafa fjölskyldu-
tengslin verið mjög traust og
fjölskyldan öll samheldin. Það er
sárt að sjá á eftir ættingjum okk-
ar sem farnir eru, en það styrkir
okkur sem eftir lifum að hugsa
hlýtt til þeirra. Það er einlæg
von mín og trú að við sem eftir
lifum höldum áfram því góða for-
dæmi að styrkja fjölskyldu-
tengslin.
Elsku Steindór, ég vil að lok-
um fyrir hönd fjölskyldu minnar,
foreldra, systkina og fjölskyldna
þeirra, þakka þér af alhug sam-
fylgdina og votta Heiðu, Jóni,
Steindóri Grétari og Margréti
Dórotheu innilega samúð. Hvíl í
friði elsku vinur.
Sigríður Jensdóttir.
Hjörleifsbræður voru þeir
kallaðir, Steindór og bræður
hans frá Hnífsdal. Þeir voru fjór-
ir, fæddir á sex árum en sjö ár-
um seinna eignuðust þeir kær-
komna systur. Þeir voru
samrýndir og aldir upp af góðum
foreldrum í samfélagi þar sem
þorpsbúar voru eins og ein stór
fjölskylda. Sjálfsþurftarbúskap-
ur var stundaður á flestum heim-
ilum og áttu foreldrar þeirra
kindur og um tíma hænur og
eina kú. Þegar bræðurnir höfðu
aldur til reru þeir á trillu með
föður sínum og beittu línuna.
Steindór, minn kæri föðurbróðir,
var næstelstur og fjörkálfurinn í
hópnum, opinn og áhugasamur
um lífið í kringum sig. Þegar
hann fór í sumardvöl til frænd-
fólks inni í Djúpi gat hann allan
veturinn á eftir sagt sögur og
hermt eftir körlunum í sveitinni.
Leikarahæfileikarnir komu
snemma fram og augað fyrir því
spaugilega í lífinu. Hann hafði
svo gaman af orðum og að snúa
merkingu þeirra við. Á æsku-
heimilinu voru ljóð í hávegum
höfð og útvarpið færði þeim ver-
öldina heim í stofu. Ég er viss
um að margt hefur þar kveikt í
opnum huga drengs sem var
móttækilegur fyrir því sem var
framandi og skemmtilegt og for-
vitinn um lífið og furðuverk þess.
Að loknu námi við Gagnfræða-
skólann á Ísafirði kenndi Stein-
dór börnum í Súðavík einn vetur.
Síðan fór hann suður og bjó með
Þorgeiri bróður sínum, föður
mínum, í kjallaraherbergi í
Norðurmýrinni og voru þeir
kostgangarar í matsölu á Bók-
hlöðustíg. Oft var fjölmennt í
herberginu þegar strákar að
vestan fengu að gista enda hús-
næðisvandræði mikil á fyrstu ár-
unum eftir stríð. Steindór fékk
vinnu í skóbúð Hvannbergs-
bræðra og hafði þar gott tæki-
færi til að kynnast lífinu í borg-
inni. Svo fór hann á síld en um
haustið frétti bróðir hans í gegn-
um kostgangara á matsölunni af
lausu starfi í Landsbankanum.
Steindór sótti um starfið og vann
síðan í banka meðfram leiklist-
arstarfi í rúma tvo áratugi. Að
loknum vinnudegi var farið í leik-
húsið að æfa og sýna en auk þess
lagði hann mikið af mörkum til
félagsstarfs LR á sinn óeigin-
gjarna hátt. Það var líka þrek-
virki að verða fyrsti dagskrár-
stjóri lista- og skemmtideildar
Sjónvarpsins og því starfi sinnti
hann af sömu samviskusemi og
elju.
Steindór var góður frændi og
áhugasamur um líf allra í fjöl-
skyldunni. Hann var opin og gef-
andi persóna, sífellt með spaugs-
yrði á vör en hann var líka
umhyggjusamur og næmur á
aðra. Þegar hann var nýbúinn að
eignast bíl átti hann það til ef
vont var veður að bjóða fólki sem
beið eftir strætó far í bæinn.
Honum var eðlilegt að koma eins
fram við alla og þar voru þau
samstiga hjónin, Steindór og
Gréta, örlát í samskiptum, hlý og
full af kátínu. Ég minnist sam-
félagsins í stigaganginum í Álf-
heimum 40 þar sem vinátta ríkti
á milli hæða og fólk var heima-
gangar hvað hjá öðru. Þannig
var það í Hnífsdal í gamla daga
og þeim gildum hélt Steindór á
lofti í margmenninu í borginni.
Ég þakka kærum frænda sam-
veruna og allar góðu stundirnar.
Um leið og ég veifa honum bless
sé ég hann fyrir mér með Grétu
sinni þar sem þau eru sameinuð
á ný og leiðast inn í birtuna,
brosandi og innilega glöð.
Elísabet Þorgeirsdóttir.
Og seinna þegar sólin vaknar,
sameinast á ný
þær sálir tvær sem áður skildu,
ástin veldur því.
(Greta Salóme Stefánsdóttir)
Sagt er að ástin sé tilfinning,
enn aðrir segja að hún sé margt
fleira og ganga jafnvel svo langt
að segja að hún sé sjálft ljósið í
mannheimum. Þegar flett er upp
í minningum um Steindór Hjör-
leifsson er bjart yfir þeirri mynd.
Hún er böðuð ljósi kærleikans
sem ríkti í lífi hans og eiginkonu
hans, hennar Grétu frænku. Sú
umhyggja og gleði sem ríkti á
þeirra heimili var ósvikin og ást-
in milli þeirra var í senn barns-
leg og einlæg. Heimili þeirra var
opið öllum og sameinaði fjöl-
skyldur þeirra sem komu hvor af
sínu landshorninu. Þau ræktuðu
vel ræturnar sem þau áttu til
bernskuslóða sinna. Þau voru
dugleg að bjóða til sín fjölskyld-
um og vinum. Þau héldu í vissar
hefðir, t.d. var boðið upp á skötu
með vestfirskum hnoðmör eða
reyttan reyktan lunda að hætti
Eyjamanna svo úr urðu sælkera-
veislur með þjóðlegu ívafi. Við
Eyjafjölskyldan fáum seint full-
þakkað hve gott og öruggt at-
hvarf við áttum á heimili þeirra
hjóna. Ef einhver þurfti á því að
halda að skreppa í borgina var
málið auðvelt með gistingu, eins
var þeirra stuðningur við okkur
á gosárinu 1973 ómetanlegur í
þeim sérstöku aðstæðum. Þegar
halla tók undan fæti í heilsufari
Grétu frænku minnar kom hvað
best í ljós hvernig samspil þeirra
hjóna gerði henni mögulegt að
njóta sín til hinstu stundar. Ekki
má gleyma sólargeislanum í lífi
þeirra hjóna sem er hún Heiða
dóttir þeirra. Hún hefur verið
foreldrum sínum stoð og stytta
og endurgoldið í verki kærleiks-
ríkt uppeldi foreldra sinna með
góðum stuðningi eiginmanns og
barna sinna. Það er margs að
minnast af starfs- og listamanns-
ferli Steindórs, sem var glæsi-
legur en látum öðrum eftir að
rekja hann. Við minnumst hans
fyrst og fremst sem trausts
hlekks í okkar fjölskyldu. Sam-
úðarkveðjur til Heiðu, Jóns og
barna.
Guðný Bjarnadóttir
og Kristján G. Eggertsson.
„Mínir vinir fara fjöld“ orti
Bólu-Hjálmar. Steindór Hjör-
leifsson var meðal vina okkar,
sem við í „gamla genginu“ í
Leikfélagi Reykjavíkur minn-
umst með mikilli hlýju og sökn-
uði.
Andlát hans kom ekki á óvart.
Það fjaraði undan lífsgleði hans
og þrótti eftir að hann missti
Grétu fyrir hálfu öðru ári. Stein-
dór og Gréta, Gréta og Steindór,
– þau settu sameiginlega svo
sterkan svip á umhverfi sitt að
þau voru alla jafna nefnd í sömu
andránni. Þau voru bæði meðal
aðalleikara Leikfélags Reykja-
víkur á löngum leikhúsárum í
Iðnó, síðustu rúma þrjá áratugi
áður en Leikfélagið flutti í lang-
þráð Borgarleikhús, bæði svo
glaðsinna og skemmtileg, fyndin
og fundvís á hið spaugilega, sem
oft var kallað Iðnó-brandarar, og
héldu kátínu á lofti í kaffihléum á
leikæfingum. Milli þeirra og
samstarfsfólks í leikhúsinu ríkti
heilsteypt vinátta. Steindór var á
sínum tíma stoð og stytta í hópi
listamanna sem stóð þéttingsfast
með því að Leikfélag Reykjavík-
ur héldi áfram að sinna leiklist-
argyðjunni í gömlu Iðnó eftir að
Þjóðleikhúsið lauk upp dyrum
sínum vorið 1950, áhorfendum
mikil nýjung. Og hann hafði
sannarlega erindi sem erfiði.
Leikfélag Reykjavíkur blómstr-
aði áfram um langt skeið í Iðnó
við hugsjónir Steindórs og liðs-
manna hans, en hann var for-
maður félagsins um árabil og
lagði á ráð. Framtíðarsýnin var
að byggja nýtt leikhús og ótaldar
eru þær stundir sem hann og
aðrir leikarar og starfsmenn
gáfu alla vinnu sína á vinsælum
miðnætursýningum sem settar
voru upp í þágu Húsbyggingar-
sjóðs. Þannig hafði Leikfélag
Reykjavíkur forgöngu um stofn-
un Borgarleikhúss, sem tók til
starfa 1989 og voru listamenn og
starfsmenn í gömlu Iðnó kjarn-
inn í Borgarleikhúsinu fyrstu ár-
in.
Steindór Hjörleifsson var af-
bragðsleikari. Hann lék á annað
hundrað hlutverka á leiklistar-
ferli sinum, hlaut margvíslega
viðurkenningu fyrir, m.a. verð-
laun leiklistargagnrýnenda, Silf-
urlampann, árið 1962 fyrir hlut-
verk sitt í Kviksandi. En hann
var einnig eftirminnilegur leik-
stjóri, eins og uppsetning hans á
Equus í Iðnó um árið og fleiri
verkum bar glöggt vitni. Og
hann var að sjálfsögðu heiðurs-
félagi í Leikfélagi Reykjavíkur.
Það eru ætíð tímamót í sögu
þjóðar þegar merkir listamenn
falla frá. Við hryggjumst öll. En
sé sú tilgáta sönn um æðri til-
verustig, að þar nái saman þeir
sem hafa verið hver öðrum kær-
astir á jörðu, þá er það víst að
þar sitja saman Steindór og
Gréta, haldast í hendur og eru
hrókar alls fagnaðar.
Innilegar samúðarkveðjur til
fjölskyldunnar við mikinn missi.
Vigdís Finnbogadóttir.
„Þá kemur mér hann í hug, er
ég heyri góðs manns getið, hann
reyndi ég þannig að öllum hlut-
um.“ Þessi fleygu orð Jóns Ög-
mundssonar um Ísleif fóstra sinn
í Biskupasögunum koma mörg-
um í hug enn í dag þá er góðir
Steindór Gísli
Hjörleifsson
SJÁ SÍÐU 20