Morgunblaðið - 05.12.2012, Blaðsíða 60

60 UMRÆÐAN
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 5. DESEMBER 2012
–– Meira fyrir lesendur
Í blaðinu verður fjallað um
þá fjölbreyttu flóru
sem í boði er fyrir þá
sem stefna á frekara nám
NÁNARI UPPLÝSINGAR GEFUR:
Katrín Theódórsdóttir
Sími: 569 1105
kata@mbl.is
Fyrir kl. 12, miðvikudaginn
19. desember
PÖNTUNARTÍMI AUGLÝSINGA:
Skólar & námskeið
Þann 4. janúar
kemur út glæsilegt
sérblað um skóla
og námskeið sem
mun fylgja
Morgunblaðinu
þann dag
SÉRBLAÐ
Ömurlegt var að
hlusta á Björn Val,
þingmann VG, verja
ríkisstjórnina í Silfri
Egils. Sagði aðgerð-
arleysi í leiðréttingu
verðtryggðra lána
ekki stafa af því að
stjórnin hefði hag í að
þæfa málið. Rökstuddi
það með því að hann
sjálfur væri einn af
fjöldanum með verðtryggt lán.
Sagðist hafa barist um á hæl og
hnakka gegn Árna Páls vaxtaok-
urslögunum, en varð svo að éta það
ofan í sig og játa, að hann hefði
greitt Árna Páls lögunum atkvæði
sitt.
Næst kom Seðlabankastjórinn.
Sá var spurður hvernig það mætti
vera að útrásarvíkingar gætu komið
inn með gjaldeyri og fengið 20%
fleiri krónur, en öðrum stæði til
boða. Í framhaldi af því beindist
umræðan að Bakkabræðrum, sem
nú eignast aftur Bakkavör. Seðla-
bankastjóri sagði, að ekki væri
hægt að neita þeim vegna jafnræð-
isreglu.
Skyldi jafnræðisregla Seðlabank-
ans líka ná til þeirra, sem útrás-
arvíkingarnir hröktu úr landi?
Margir sendu stærstan hluta launa
sinna heim til afborgana verð-
tryggðra lána þar til þeir sáu, að
stritið fyrir lánunum hafði engan til-
gang. Þannig var nú þessi 110%
lausn, sem ríkisstjórnin er svo
montin með og hælir sér af. Verðugt
verkefni væri fyrir þingmanninn
Björn Val og VG að berjast nú um á
hæl og hnakka að Seðlabankinn
greiði aftur í tímann 20% álag á all-
an gjaldeyri, sem sendur var heim.
Svo er það hin hliðin á jafnræðis-
reglunni, sem maður veltir fyrir sér
nú, þegar útrásarvíkingarnir ganga
aftur, hver á eftir öðrum. Sumir eru
með leppa og aðrir eiga aflands-
krónur. Allir hafa þeir stjörnulög-
fræðinga sér til halds og trausts í
baráttunni við sérstakan. Margir
þeirra hafa nú eignast meir í fyr-
irtækjum „sínum“ en þeir áttu í
þeim fyrir hrun og það þrátt fyrir
hundruð eða þúsund milljarða tap.
Þannig tapaði prentsmiðjan Oddi 5
milljörðum og fékk fyrirtækið aftur
fyrir 500 milljón kr. Afskrifaðar
voru 4,5 milljarðar (4.500 millj. kr.).
Nokkrum vikum seinna
gat Oddi í samkeppni
við aðra keypt Plast-
prent fyrir 200 millj.
kr. Hvaðan koma allar
þessar krónur? Getur
verið að þetta séu afla-
ndskrónur með 20% af-
slætti og verðið því 160
og ekki 200 millj. kr.?
Tilboðið því í raun
lægra en næsta tilboð
fyrir „neðan“ í venju-
legum krónum. Ég hefi
líka velt fyrir mér,
hvort milljarðarnir, sem Seðlabank-
inn greiðir í vexti af jökla- og krónu-
bréfum fari úr landi og komi til
baka með 20% afslætti.
Leynd er ávísun á spillingu.
Seðlabankastjóri getur ekki eða vill
ekki segja hverjir hafi komið inn
með aflandskrónur. Ber við banka-
leynd. Sömu leynd og bankar útrás-
arvíkinga skýldu sér á bak við.
Munurinn á útrásarbönkunum er að
Seðlabankinn er banki íslenska rík-
isins og nú er ríkisstjórn sem lofaði
að hafa allt kristaltært uppi á borð-
inu. Hefur nokkuð verið uppi á
borðinu annað en laun seðla-
bankastjóra í smá tíma? Jóhanna og
Steingrímur, er nú ekki kominn tími
til að stjórna á síðustu metrunum og
senda seðlabankastjóra tilmæli um
að birta listann?
Í blöðum er stöðugt auglýst:
Kaupum allt gull, málverk, mynt,
fasteignir, jarðir o.fl. Allt gegn stað-
greiðslu. Hvort sem borgað er með
aflandskrónum eða ekki þá eru
svona viðskipti ekki atvinnuskap-
andi nema kannski fyrir banka, sem
geta selt fasteignir og látið bera
íbúana út á götu.
Hafa Seðlabankinn og Fjármála-
eftirlitið kannað hvar uppsprettu
fjármagnsins er að finna? Eru þess-
ar stofnanir beint og óbeint að
stuðla að peningaþvætti?
Jafnræðisregla
Seðlabankans
Eftir Sigurð
Oddsson
Sigurður Oddsson
» Leynd er ávísun á
spillingu. Seðla-
bankastjóri getur ekki
eða vill ekki segja hverj-
ir hafi komið inn með
aflandskrónur. Ber við
bankaleynd.
Höfundur er verkfræðingur.
Sæll aftur Gísli. Ég
bið þig að forláta mér
yfirsjón mína, hafir þú
einhvern tímann svar-
að hinu fyrra opna
bréfi mínu til þín (Mbl
okt. 2009), því ég ein-
faldlega sá það ekki.
En kannski sást þú
ekki sjálfur það sem ég
skrifaði, sem er ofur-
eðlilegt því varla ertu
flettandi Mogganum alla morgna í
leit að opnum bréfum til þín. Svo ég
reyni bara aftur í trausti þess að þú
sért enn áskrifandi, eins og þú aug-
lýstir á bloggsíðu þinni skömmu áð-
ur en þessi fyrsta tilraun mín birt-
ist.
Alla vega, þetta varðar sjúkraflug
sem er einmitt mín vinna. Ég hef
nefnilega nokkrar áhyggjur af því
að ef Vatnsmýrarflugvöllur fer, þá
muni mér og mínu samstarfsfólki
ekki lánast það eins oft að skila
kúnnunum okkar í tæka tíð til
áfangastaða sinna í borginni. Þessir
áfangastaðir eru nefnilega við
Hringbraut eða í Fossvogi og oft
koma engir aðrir staðir til greina,
þess vegna liggur leiðin einmitt til
Reykjavíkur. Og kúnnunum okkar
liggur stundum lífið á. Í bókstaflegri
merkingu. Kúnnarnir okkar eru
stundum á leið í hjarta-
þræðingu, eða með
blæðingu í heila, stund-
um hafa félagar mínir
aftan við þilið hjá mér
þurft að beita allri
sinni kunnáttu til að
halda kúnnanum í það
og það skiptið á lífi og
ég hef stundum orðið
vitni að ótrúlegum af-
rekum þeirra í þeirri
leikni.
Komið hefur fyrir að
farþegar okkar hafa
ekki komist alla leið suður á lífi,
þrátt fyrir að allt hafi verið gert sem
í mannlegu valdi stóð til að hjálpa
þeim. Svo hafa nýir kúnnar líka
fæðst hjá okkur. En í öllum þessum
tilfellum erum við svolítið að flýta
okkur því við hreinlega vitum ekki,
nema með örfáum undantekningum,
hvað sjúklingurinn hefur mikinn
tíma til stefnu áður en hann þarf að
vera kominn í aðgerðina sína. Til að
hann haldi lífi. Og/eða til að hann
nái aftur heilsunni sinni. Hér er ég
semsagt kominn að kjarna málsins.
Tíminn skiptir okkur öllu máli á
þessu flandri okkar um landið til að
ná í hinn og þennan sjúklinginn,
sem var svo óheppinn að veikjast
eða slasa sig. Og koma honum síðan
suður nefnilega. Til Reykjavíkur
altso. Og forláttu nú, Gísli minn,
þennan þverhaus sem hér skrifar
undir, en mér er nefnilega alveg fyr-
irmunað að skilja þankaganginn
þinn í þessu flugvallarmáli. Því sjúk-
lingarnir okkar, þótt þeir teljist til
sveitavarga margir hverjir, teljast
allir sem eitt mannslíf hver. Og þeir
þurfa að fá hina sömu læknishjálp
og þú sjálfur ef þeir veikjast eða
slasast, líka á Lansanum við Hring-
braut eða í Fossvogi. Og við þurfum
að flýta okkur með þá þangað. En ef
við þurfum að fara að lenda með þá
alla í Keflavík, þá er nú broddurinn
farinn úr þjónustunni sem við get-
um veitt þeim í dag. Því þá bætist
við flutningstímann bæði lengri
flugtími og síðan aksturinn um endi-
langt Reykjanesið, ofan á allt annað
ferðalag utan af landi.
Svo mig langar að spyja þig, minn
kæri, hvernig verður með því fyr-
irkomulagi hægt að tryggja a.m.k.
sambærilegt öryggi kúnnanna okk-
ar eins og nú er, ef þú og þínir koll-
egar hirða af okkur þessa lífsbjörg
sem Vatnsmýrarflugvöllur er?
Kannski með þessari fyrirhuguðu
járnbrautarlest þinni (vísast í þessu
sambandi í fyrra bréf mitt til þín)?
Ég nefni hér bara eitt dæmi: fyrir
fáeinum dögum flaug ég suður með
nýbura í andnauð. Mikla fyrirhöfn
þurfti að viðhafa í þessu tilfelli og
undirbúningurinn því ærið tíma-
frekur hjá því fagfólki sem kom með
okkur í þessa för. Síðan eftir að við
lentum á þeim nothæfa flugvelli sem
næstur var heimabæ barnsins, varð
að aka með ferðafóstruna okkar
(færanlegan súrefnis- og hitakassa)
yfir heiðar í fljúgandi hálku og
sækja krílið og aka því síðan aftur
til okkar og við flugum svo með það
í borgina. Og eftir allan þann tíma
sem þetta tók, getur þú, herra borg-
arfulltrúi, vinsamlegast bent mér á
eina einustu réttlætingu fyrir því að
við hefðum þurft að lenda með
þennan kúnna okkar (og móður
hans) í Keflavík, og framlengja með
því þegar allt of langan flutnings-
tíma um allt að eina klst (eða meira
því Reykjanesbrautin var raunar
flughál þegar þetta var)? Endilega
svaraðu mér þessu, því ég er bara
alls ekki með á nótunum í þessu.
Og eitt enn, bara forvitnisspurn-
ing, þó þú hafir lýst því yfir á op-
inberum vettvangi að þú teljir þig
óbundinn af samþykkt landsfundar
þess flokks sem þú starfar fyrir að
því er snertir flugvöllinn okkar
allra, hvað þá með kjósendur þína?
Ég spyr bara vegna þess að yfir
80% borgarbúa hafa lýst því yfir að
þau vilji hafa völlinn áfram á sínum
stað (skoðanakönnun Stöðvar 2 og
Fbl., birt 10. des 2011), er það ekk-
ert sem kemur þér við?
Með kveðju að norðan.
Opið bréf til Gísla Marteins
borgarfulltrúa, önnur tilraun
Eftir Þorkel Á.
Jóhannsson » Getur þú vinsamleg-
ast bent mér á eina
einustu réttlætingu fyr-
ir því að við hefðum
þurft að lenda með
þennan kúnna okkar (og
móður hans) í Keflavík?
Þorkell Á. Jóhannsson
Höfundur er flugstjóri hjá Mýflugi.
Kæru landsmenn.
Nú er gengin í garð
jólafastan, aðventan
sjálf. Oftar en ekki
höfum við dansað í
kring um „Gullkálf
jólanna“, í stað þess
að huga að hátíðinni
sem í garð gengur
með íhugun. Ég skora
á alla að hafa þessi jól
öðruvísi, hversu bólgin
sem veski ykkar kunna að vera, þá
skulum við um þessi jól hafa hug-
ann hjá þeim sem minna mega sín,
og stilla öllum jólagjöfum í hóf. Við
eigum að líta á jólagjafir sem tákn-
rænar gjafir, og læra aftur það sem
við kunnum sem börn, að gleðjast
yfir litlu og skrítnu. Láta svo ann-
aðhvort með smápeningum eða
vinnu, aðstoð, eitthvað renna til
þeirra sem vantar hjálp eða um-
mönnun.
Gleymum því ekki að bræður og
systur sem eru á útigangi, líta á
faðmlag eða vinaleg
orð sem guðs gjöf.
Munum þetta fólk sem
valið hefur sér af mis-
munandi ástæðum erf-
iðu leiðina í lífinu. Öll
þekkjum við einhvern
sem á við veikindi eða
vanheilsu að stríða,
langar að hafa jólalegt
hjá sér, eins og okkur
sem hraust eru. Bjóð-
um þeim aðstoð, ger-
um jólalegt hjá þeim.
Eigum við ekki ætt-
ingja, eða vin sem er einn á jól-
unum? Besta gjöfin sem hann eða
hún fengi væri að vera boðið heim
um jólin.
Það er einmanalegt að vera einn
á jólum, því kynntist ég sem ungur
maður, þegar ég bjó einn fjarri
heimahögum, og hélt jólin einn í
minni litlu íbúð. Þá hvarflaði hug-
urinn heim, og togarajaxlinn þerr-
aði tárvotar kinnar nokkrum sinn-
um um hátíðarnar. Það er nefnilega
þannig að um jól slær í okkur öllum
litla saklausa barnshjartað, við
finnum fyrir smæð okkar, og ger-
um okkur grein fyrir hvernig firr-
ingin í þessum galna heimi hefur
leikið okkur, og barnssálina okkar,
þannig að við erum í annan tíma
brynjuð fyrir hinu smáa og fagra,
hinu viðkvæma og veikburða, sem
þó á allt undir því að við hlúum að
því. Þau jól sem í garð ganga skul-
um við minnast þessa, og hafa
þetta jól hins smáa og fagra litla og
skrítna. Gefum „Gullkálfi“ jólanna
frí, og gefum enga gjöf sem kostar
meira en fimmþúsund krónur. Það
er meira en nóg. Guð gefi ykkur
öllum gleðileg jól, ekki síst ykkur
sem um sárt eigið að binda.
Lítil og skrítin
aðventuhugleiðing
Eftir Ómar
Sigurðsson » Ágætt er að setja sér
það markmið að
kosta helmingi minni
peningum til jólagjafa í
ár en í fyrra. Þetta geta
allir.
Ómar Sigurðsson
Höfundur er skipstjóri.
Skólavörðustíg 21, Reykjavík
sími 551 4050
Vöggusæng
ur
Vöggusett
Póstsendum