Morgunblaðið - 11.10.2013, Síða 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 11. OKTÓBER 2013
✝ IngólfurTryggvi Guð-
björnsson fæddist á
Rauðsgili, Hálsa-
sveit í Borgarfirði,
18. nóvember 1925.
Hann lést á Öldr-
unarheimili Ak-
ureyrar 27. sept-
ember 2013.
Foreldrar
Tryggva voru Guð-
björn Oddsson,
bóndi og smiður á Rauðsgili, f.
8. nóvember 1880 í Gullberaseli,
Lundarreykjadal, Borgarfirði,
d. 28. apríl 1959 og kona hans
Steinunn Þorsteinsdóttir hús-
freyja á Rauðsgili, f. 23. júní
Foreldrar hennar voru Friðrik
K. Magnússon, f. 8. september
1891 í Keflavík, d. 7. ágúst 1971
og kona hans Margrét Emilía
Þorsteinsdóttir, f. 4. febrúar
1896 í Reykjavík, d. 20. mars
1984. Tryggvi og Rannveig
eignuðust eina dóttur, Höllu
Margréti, f. 18. ágúst 1963, gift
Elíasi Bj. Gíslasyni, f. 25. janúar
1962. Afadrengirnir eru tveir,
Ingólfur Tryggvi, f. 4. nóv-
ember 1993 og Friðrik Valur, f.
28. janúar 2000.
Tryggvi og Rannveig bjuggu
mestan hluta hjúskapar síns í
Reykjavík og Garðabæ auk
nokkurra ára sem þau dvöldu í
Svíþjóð. Þegar Tryggvi hætti að
vinna vegna aldurs fluttu þau
hjón til Akureyrar til að dvelja
nær sínum nánustu.
Útför Tryggva verður gerð
frá Fossvogskapellu í dag, 11.
október 2013, og hefst athöfnin
kl. 13.
1887 á Húsafelli,
Hálsasveit, Borg-
arfirði, d. 7. febr-
úar 1973. Systkini
Tryggva eru Þor-
steinn, f. 6. apríl
1919, d. 25. október
1999, Ástríður, f.
26. október 1920, d.
3. maí 2012, Oddur,
f. 20. desember
1922, d. 1. desem-
ber 1990, Steinunn,
f. 12. nóvember 1921, Kristín, f.
28. mars 1929, d. 5. febrúar
2013 og Ingibjörg, f. 14. apríl
1931.
Tryggvi kvæntist Rannveigu
Friðriksdóttur 11. ágúst 1956.
Ingólfur Tryggvi Guðbjörns-
son er af þeirri kynslóð sem
hefur upplifað hvað mestar
breytingar á íslensku samfélagi.
Hann var fimm ára þegar fram-
andi raddir fóru að berast um
sveitir og bæi, útvarpið var að
taka völdin sem afþreyingar-
miðill á heimilum landsmanna.
Tryggvi fluttist ungur úr Borg-
arfirðinum til Reykjavíkur eftir
að hafa stundað nám við Hér-
aðsskólann í Reykholti. Í
Reykjavík stundaði hann nám
við Samvinnuskólann, Jónas
Jónasson frá Hriflu sem þar
réði ríkjum sá í Tryggva efni í
góðan og gegnan kaupfélags-
mann og hvatti Tryggva til að
sækja sér frekari menntunar.
Tryggvi flutti til Svíþjóðar og
settist á skólabekk hjá sænsku
samvinnuhreyfingunni ásamt
því að starfa hjá COOP í Stokk-
hólmi. Eftir heimkomu starfaði
hann sumarlangt í útibúi Kaup-
félags Svalbarðsstrandar í
Vaglaskógi og síðan á aðalskrif-
stofum Sambandsins í Reykja-
vík. Eins og margir ungir menn
um miðbik síðustu aldar réði
Tryggvi sig til starfa hjá amer-
íska hernum og starfaði hann
þar óslitið í fjörutíu og þrjú ár,
lengst af við verk- og fjárhags-
áætlanir og eftirlit hjá stofnun
verklegra framkvæmda (Public
Works) hjá bandaríska sjóhern-
um. Tryggvi var rólyndur, víð-
sýnn og heiðarlegur einstak-
lingur sem hafði ávallt nóg fyrir
stafni. Hann var hagur í hönd-
unum og áhugasamur um ný-
sköpun. Í gegnum árin smíðaði
Tryggi óteljandi módel t.d. af
kúluhúsum, færanlegum göngu-
stígum og ýmsu öðru forvitni-
legu. Hann var ævinlega að
velta fyrir sér betri lausnum
eða aðferðum við byggingar og
mannvirkjagerð. Afadrengirnir
tveir fengu tilsögn í ýmiskonar
föndri og fínsmíði og minnast
þeir afa síns með hlýju og virð-
ingu. Tryggva dugði ekki að
velta veraldlegum hlutum fyrir
sér, hann var alla sína tíð leit-
andi og veltandi fyrir sér and-
legum málefnum. Eftir að
Tryggvi hætti vinnu flutti hann
ásamt Rannveigu eiginkonu
sinni til Akureyrar til að geta
verið nálægt dóttur og barna-
börnum. Þá gat Tryggvi snúið
sér frekar að enn einu af sínum
hugðarefnum, þ.e. mannslíkam-
anum, 75 ára skráði Tryggvi sig
í Háskólann á Akureyri og sótti
tíma í heilbrigðisdeildinni. Þetta
var ekki í fyrsta skipti sem
Tryggvi velti fyrir sér leynd-
ardómum mannslíkamans, en á
árum áður var hann í bréfa-
skriftum í nokkur ár við lungna-
sérfræðinga hjá Heilbrigðis-
stofnun Bandaríkjanna (NIH)
og sérfræðinga í Boston. Þá var
það stjórnun og áhrif öndunar
og öndunarfæri okkar mann-
anna sem vöktu áhuga hans.
Römm er sú taug og átti það
einnig við um þann sem hér er
kvaddur, hálendið og heimahag-
arnir toguðu ávallt í Tryggva og
á hverju ári meðan heilsan
leyfði sótti hann æskustöðvarn-
ar í Borgarfirðinum heim, Ok
eftirlætis fjall Tryggva var
gjarnan gengið í þessum ferð-
um. Spor Tryggva og Rannveig-
ar lágu víða um óbyggðir á ár-
um áður, löngu áður en slíkar
ferðir urðu vinsælar meðal al-
mennings. Tjaldferðirnar um
land allt voru ófáar og ávallt
gengið um náttúruna af mikilli
virðingu.
Með Tryggva er genginn
hæglátur og góður drengur sem
lifði í sátt við menn og málleys-
ingja, blessuð sé minning hans.
Elías Bj. Gíslason.
Í dag, 11. október 2013, er til
grafar borinn móðurbróðir
minn og góður félagi, sem mig
langar að minnast þótt í litlu sé.
Hann fæddist á Rauðsgili í
Borgarfirði, sá fimmti af sjö
systkinum. Ein systir dó á
þessu ári, tvær lifa enn.
Tryggvi líktist föður sínum í
útliti, grannur og spengilegur
og ótrúlega sterkur, sem þótti
mikilvægt af mönnum af Húsa-
fellsætt. Hann var laginn við
smíðar og líka góður á bókina.
Hann var settur til náms á
Samvinnuskólann: „Átti að læra
til kaupfélagsstjóra.“
Hann vakti athygli Hriflu-
Jónasar, sem tók upp þann hátt
að nota millinafn hans, Ingólfur.
Að loknu námi í Samvinnu-
skólanum fór hann fyrir tilstilli
Jónasar á samvinnuskólann í
Saltsjöbaden í Svíþjóð. Þegar
heim kom voru helstu atvinnu-
tækifærin við uppbyggingu her-
stöðvarinnar á Keflavíkurflug-
velli. Hann réð sig þangað og
starfaði hjá mannvirkjadeild
hersins, mest við úttektir og
gerð kostnaðaráætlana. Hann
kallaðist ævinlega Ingólfur á
vellinum, en Tryggvi innan fjöl-
skyldunnar. Rannveigu konu
sinni kynntist hann á Rauðsgili,
þar sem hún var í sveit. Þau
giftu sig í ágúst 1956 og eign-
uðust dótturina Höllu Margréti
1963. Hún á ágætan mann og
tvo mannvænlega syni.
Tryggvi var áhugasamur um
framgang minn í lífinu. Hann
útvegaði mér mælingavinnu hjá
hernum 1972. Þetta var sum-
arvinna. Flestir sem þarna
unnu voru Íslendingar og and-
inn var góður. Hann sótti mig
eldsnemma á morgnana og við
byrjuðum ævinlega á ríflegum
morgunverði í Messanum áður
en tekið var til starfa. Þá var
margt spjallað. Hugur hans var
engan veginn bundinn við hin
daglegu störf. Hann var sífellt
að velta fyrir sér hönnun bygg-
inga og lausnum því tengdum.
Buckmeister Fuller, bandarísk-
ur arkitekt og heimspekingur,
vakti athygli og aðdáun hans.
Fuller heimsótti Ísland og hélt
erindi sem Tryggvi sótti. Þar
hitti hann aðra með sama
áhugasvið, sem síðan höfðu
samband sín í milli. Tryggvi
smíðaði módel og teiknaði ýms-
ar lausnir er tengdust þessu
áhugasviði hans. Og lærði
tækniteiknun til að áferðin væri
rétt.
Hann var líka áhugasamur
um heimspeki og andleg efni.
Þorsteinn Jónsson á Úlfsstöð-
um var fylgismaður Helga Pjet-
urss og vakti áhuga sveitunga
sinna á hugmyndum hans um
tilvist mannsins. Nýals-bækurn-
ar voru allar ígrundaðar á
Rauðsgili. Tryggvi var í stjórn
Félags Nýalssinna um hríð, en
hvarf frá þessari heimspeki er
frá leið.
Starfið á Keflavíkurvelli átti
líklega ekki að endast alla
starfsævina, en það fór þó svo.
Að sumu leyti var það ágætt.
Útlandaglugginn var opinn.
Samskipti við kollega erlendis
voru nokkur, og ferðalög því
tengd. Ókostir voru helstir fjar-
lægð frá heimili og að starfið
nýttist ekki íslensku atvinnulífi.
Þau hjónin fluttust til Ak-
ureyrar þegar störfum lauk.
Þar býr dóttir hans og þau
vildu vera í nábýli við hana.
Þegar hann þurfti að sinna er-
indum fyrir sunnan gisti hann
stundum hjá mér í Mosfells-
sveitinni. Þá var tekið upp fyrra
spjall og spáð í margt að fornu
og nýju. Eins heimsótti ég þau
hjónin þegar ég átti erindi á
Akureyri.
Nú er þessari samferð lokið.
Hún var bæði til gagns og gam-
ans.
Ég votta fjölskyldunni samúð
mína.
Snorri Tómasson.
Ingólfur Tryggvi
Guðbjörnsson
Það er sannkallaður sjónar-
sviptir að öndvegiskonunni Guð-
rúnu Jónsdóttur, eða Guðrúnu í
Gerðubergi, eins og miklu fleiri
þekkja hana. Guðrún dó í blóma
lífsins og langt um aldur fram.
Guðrún í Gerðubergi bjó yfir
einstakri hlýju og bliki í auga.
Hún var gjafmild og hjálpsöm og
einstaklega ræktarsöm í öllum
samskiptum. Guðrún tengdi
saman kynslóðirnar í Breiðholt-
inu og svo miklu víðar. Hún
skapaði einstakt andrúmsloft,
aðstöðu og athvarf fyrir fjöl-
breytta starfsemi í félagsstarf-
inu í Gerðubergi. Það var engin
tilviljun að ég lét heimsókn í fé-
lagsstarfið hennar Guðrúnar í
Gerðbergi ganga fyrir á fyrsta
degi mínum í embætti borgar-
stjóra á sínum tíma.
Guðrún var einstök og það er
einstök gæfa fyrir borgina að
eiga slíka brautryðjendur og eld-
huga í röðum starfsfólksins í
hverfunum. Reyndar barst orð-
spor Guðrúnar miklu víðar. Það
sést best á því að eldri borgarar
sóttu í Gerðuberg af öllu höf-
uðborgarsvæðinu til að taka
þátt. Sama má segja um ótal
verkefni og samstarfsverkefni í
Breiðholti sem Guðrún var límið
í og gjarnan frumkvöðull að.
Kjarni þeirra var að samskipti
og samstaða geri samfélagið rík-
ara og betra. Henni varð allt að
gulli í samskiptum við annað
fólk.
Ég heyrði í Guðrúnu síðast
þegar hún afboðaði sig í vöfflu-
kaffið hjá mér á mennningarnótt
fyrir réttum mánuði. Hún ætlaði
Guðrún Jónsdóttir
✝ Guðrún Jóns-dóttir fæddist
1. nóvember 1950 í
Bjarghúsum í Vest-
urhópi. Hún lést á
Landspítalanum
við Hringbraut 23.
september 2013.
Útför Guðrúnar
fór fram frá Fella-
og Hólakirkju 30.
september 2013.
að sinna fjölskyld-
unni. Og svo er hún
farin. Það er mikill
missir fyrir borg-
ina, fjölskyldu Guð-
rúnar sem ég votta
mína innilegustu
samúð og allt það
fólk sem naut
mannkosta Guðrún-
ar í Gerðubergi.
Blessuð sé minning
hennar.
Dagur B. Eggertsson.
Það er harmur í huga mér
þegar ég kveð kæra vinkonu sem
átti svo ótalmargt ógjört, en
stöðug elja hennar, hugkvæmni
og umfram allt kærleikur til
náungans varðaði öll hennar dýr-
mætu verk á starfsævinni. Kynni
okkar kær hófust þegar ég var
starfsmaður Öryrkjabandalags-
ins og hún vildi opna og opnaði
Gerðubergsstarfið fyrir öryrkj-
um þó að þeir hefðu ekki náð
aldri þeirra sem félagsmiðstöðv-
ar aldraðra áttu að vera fyrir.
Það hlaut ekki náð fyrir augum
allra. Þetta studdum við eftir
megni og vöktum athygli á þessu
góða framtaki sem bezt við gát-
um. Þetta hafðist fyrir þraut-
seigju og ýtni Guðrúnar sem
ætíð hugsaði um annarra hag og
lífsgæði þeirra allra helzt. Og
þarna hafa svo margir öryrkjar
eignast griðastað sem hefur ver-
ið þeim dýrmætur, notið hinnar
vermandi hlýju Guðrúnar og
hennar fólks eins og allir aðrir
sem hafa átt Gerðubergið henn-
ar Guðrúnar að. Starfið hennar
með heyrnarlausum ber henni
einnig svo fagurt vitni og svo
með skólanemendum, allt gott
vildi hún veita og verma. Söng-
starfið ómetanlegt svo mörgum.
Hún kom ótrúlega mörgu í verk,
vakin og sofin yfir velferð síns
fólks, hún fór ekki fram með asa
eða hávaða en hélt sínu striki og
naut einstakrar væntumþykju
svo ótalmargra. Við hana átti
orðtakið: Hún var gull af manni.
Við hjónin kveðjum hana
Guðrúnu þakklátum huga fyrir
kynnin, fyrir það sem hún var í
starfi sínu í öllu og alls staðar.
Þar fór góð kona á kærleikans
vegum, kona sem hvarf okkur
alltof fljótt, kona sem saknað
verður af svo mörgum. Blessuð
sé birturík minning Guðrúnar
Jónsdóttur.
Helgi Seljan.
Guðrún var mér yndisleg
stóra frænka, á þeim tíma sem
við bjuggum í Breiðholtinu var
ekki sjaldan farið upp í Gerðu-
berg til stórufrænku að skoða
það sem hún var þar að gera.
Eftir erfiðan skóladag var gott
að geta skellt sér aðeins til Guð-
rúnar og fylgst með hvað hún
var að gera. Hún tók mér alltaf
opnum örmum og spurði hvort
ég ætlaði ekki að „gefa frænku
knús“.
Þegar ég frétti svo fyrir
stuttu að Guðrún væri mikið
veik tók það mikið á. Fyrr á
þessu ári misstum við öll ynd-
islegu Tótu okkar, og núna 6
mánuðum seinna missum við
Guðrúnu okkar. Guðrún var
allra, tók öllum eins og þeir
voru með jafnaðargeði. Þegar
ég hitti Guðrúnu 14. september
síðastliðinn í afmæli Urðar, þá
datt mér ekki í hug að það yrði í
seinasta sinn sem ég myndi gefa
henni frænku minni knús. Nú
fylgist hún með okkur úr fjar-
lægð og við hugsum til hennar.
Ég sendi Dóra, Árna, Kötu
og prúðmennunum þrem inni-
legar samúðarkveðjur frá okkur
fjölskyldunni.
Katrín Helga.
Hinn mikli mannfjöldi sem
fylgdi frænku minni Guðrúnu
Jónsdóttur til grafar frá Fella-
og Hólakirkju mánudaginn 30.
september sýndi glöggt hversu
mikils störf hennar í Gerðubergi
og meðal fjölmargra félagasam-
taka voru metin. Umhyggju-
semi hennar og góðmennska
náði til allra sem hún umgekkst,
ungra sem aldinna, hárra sem
lágra.
Andlát hennar var eins ótíma-
bært og mest má vera, því engan
bilbug var að finna á hennar gef-
andi störfum í Gerðubergi, þar
sem fjölþætt starfsemi fann far-
veg sinn meðal eldri borgara í
Breiðholti.
Samstarf okkar Guðrúnar og
kynni hófust fyrir tæpum 20 ár-
um þegar ég var nýtekinn við
starfi skólastjóra í Reykjavík og
var að hefja þar starfsemi heils-
dagsskólans. Í heimsókn með
yngstu nemendum í menningar-
miðstöðina Gerðuberg runnu
börnin fljótlega á hljóðið þar
sem glaðværð barst frá neðri
hæðinni við dans og söng eldri
borgara. Guðrún og skjólstæð-
ingar hennar tóku ungum og
ókunnum gestum opnum örm-
um. Handtak Guðrúnar var þétt
og einlægt eins og ávallt síðan.
Grunnskólabörnin heilluðu
gamla fólkið og öfugt. Í fram-
haldinu hófust ánægjuleg sam-
skipti með heimsóknum til skipt-
is í Rimaskóla og Gerðuberg.
Þar undu börn og eldri borgarar
sér vel saman við leik og störf.
Guðrún var einstaklega
frændrækin og þess fékk ég
ríkulega að njóta. Mér þótti
vænt um hversu mikils hún mat
móður mína heitna, Ingu á
Bakka, sem hún talaði svo hlý-
lega um enda þótt hún hefði að-
eins einu sinni hitt hana en oftar
heyrt mannkosta hennar getið
eins og hún orðaði það. Í mínum
huga áttu þær margt sameig-
inlegt. Langamma okkar Guð-
rúnar var Jóhanna Björnsdóttir
í Víðidalstungu, systir Guð-
mundar landlæknis, en hún and-
aðist nærri tíræðu. Við Guðrún
náðum bæði að sjá og kynnast
þeirri mektarkonu. Aldrei kom
ég svo við í Gerðubergi að ég
heilsaði ekki upp á frænku mína
í starfstöð hennar og urðu það
ætíð fagnaðarfundir. Á milli
okkar ríkti einlæg væntum-
þykja og traust. Skoðanir okkar
á mönnum og málefnum voru
undantekningarlaust samhljóða.
Að kynnast Guðrúnu í Gerðu-
bergi mun ég ætíð meta og
þakka fyrir. Ástvinum hennar
votta ég samúð mína og bið að
þeim gefist styrkur til að takast
á við sorgina og missinn.
Helgi Árnason.
Sú mæta kona, Guðrún, er
horfin á braut. Er ég heyrði lát
hennar komu í huga mér ljóð-
línur Þórðar Njálssonar frá
Auðkúlu í Arnarfirði.
„Mjúk skal sængin lífs við ystu ósa,
unaðs njótið bjartra meðal rósa.“
Ég kynntist Guðrúnu þegar
ég var að syngja í Reykjavík og
söng þá í nokkur skipti fyrir
hana í Gerðubergi. Guðrún var
mikil sómakona sem mannbæt-
andi var að þekkja. Ég sendi
manni hennar, móður og allri
hennar fjölskyldu mínar dýpstu
samúðarkveðjur og kveð hana
með ljóði Jóns frá Ljáskógum.
Kom vornótt og syng þitt barn í blund.
Hve blítt þitt vögguljóð og hlý þín
mund,
ég þrái þig.
Breið þú húmsins mjúku vernd-
arvængi,
væra nótt, yfir mig. Þú draumljúfa
nótt, fær mér þinn frið,
firr þú mig dagsins háreysti og klið,
ó, kom þú fljótt!
Elfur tímans áfram rennur,
ennþá hjarta sárið brennur.
Skapanorn, ó, gef mér stundargrið!
Kom ljúfa nótt, sigra sorg og harm,
svæf mig við þinn barm,
svæf glaumsins klið
og gef mér frið.
Góða nótt!
(Jón frá Ljárskógum)
Jón Kr. Ólafsson,
söngvari, Bíldudal.
Okkur vinnufélaga Binna lang-
ar að minnast góðs vinar.
Binni múr, eins og við kölluð-
um hann í daglegu tali, var góður
múrari og mikill fagmaður. Hann
Brynjar Björnsson
✝ BrynjarBjörnsson
fæddist í Reykjavík
14. júlí 1961. Hann
andaðist á líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi
27. september
2013.
Brynjar Björns-
son var jarðsung-
inn frá Bústaða-
kirkju 10. október
2013.
var raddsterkur og
hláturmildur og hló
manna hæst. Allir
vissu þegar Binni
var nálægt. Hvasst
orðafar einkenndi
Binna og var hann
ekki að liggja á
skoðunum sínum. Í
kaffitímum var
Binni oftast fljótur
að afgreiða og leysa
vandamálin sem
verið var að kryfja í það og það
sinnið og átti hann oftast loka-
orðin. Hann var til dæmis ekki að
velta fyrir sér aðferðum ef hon-
um fannst að þyrfti að þurrka af
borðum eða ef bleyta þyrfti upp í
einhverju. Ef það voru einhver
vandamál í veginum voru þau
bara leyst og var Binni ekki alltaf
að nota hefðbundnar leiðir til
þess.
Binni var hamhleypa til verka,
og þá sama hvort um væri að
ræða múrverk eða flísalagnir,
það kom strax í ljós hversu flink-
ur og afkastamikill fagmaður
hann var. Nú eftir erfið veikindi
kveðjum við góðan vin og vinnu-
félaga sem er sárt saknað héðan
úr iðnaðarmannahópi Landspít-
alans í Fossvogi en lifir í minn-
ingu okkar. Við þökkum fyrir
þann tíma sem við áttum með
þér. Fjölskyldu þinni færum við
samúðarkveðjur.
F.h iðnaðarmanna Landspít-
ala í Fossvogi,
Gunnar Brynólfsson,
Ásbjörn S. Snorrason,
Þorbergur Á. Einarsson og
Vilhjálmur Ólafsson.