Morgunblaðið - 10.01.2014, Side 23

lengst af sem skipstjóri. Það
var eftirsótt að komast í skips-
rúm hjá Dadda. Hann var fisk-
inn, hafði góða yfirsýn, var ró-
legur og talaði vel til sinna
manna. Mér er það minnisstætt
að fyrr á árum töluðu allir skip-
stjórnarmenn sem voru á sjó
saman í talstöð. Umræðuefnið
var oftar en ekki hvað hver var
að fiska, hvernig veðrið væri og
hvenær viðkomandi kæmi í
land. Eitt skiptið er við bræð-
urnir vorum að hlusta á skip-
stjórana spjalla saman á báta-
bylgjunni kom Gunna systir
heim í Þórsmörk, sem var
æskuheimili okkar á Skaga-
strönd, og fór að hlusta með
okkur. Eftir skamma stund
segir hún: „Hlustið á hann
Dadda – hann hefur langfalleg-
ustu röddina.“
Dadda var margt til lista
lagt, hann málaði meðal annars
fallegar landslagsmyndir sem
farið hafa víða. Alltaf stóð
heimili þeirra hjóna opið fyrir
okkur yngri bræðurna ef svo
illa vildi til að við þyrftum að
yfirgefa Þórsmörk vegna veik-
inda foreldra okkar. Fyrir það
viljum við þakka. Missir Gunnu
systur og fjölskyldu er mikill
en eftir stendur minning um
mann sem þið getið verið stolt
af. Daddi var vel gefinn og
prúður, góður faðir og afi og
síðast en ekki síst skemmtileg-
ur samferðamaður. Guð blessi
ykkur.
Reynir Sigurðsson.
Látinn er minn elskulegi
mágur, hann Daddi hennar
Gunnu systur.
Ég var bara lítill strákur
þegar Daddi kom inn í fjöl-
skylduna. Mér er alltaf minn-
isstætt þegar Gunna systir fór
að tala um Dadda heima í Þórs-
mörk. Daddi var þá orðinn
skipstjóri á Auðbjörgu HU-6. Í
þá daga tíðkaðist að fylgst var
með bátum í gegnum ákveðna
bátabylgju í útvarpinu og var
það mitt áhugamál að hlusta og
fylgjast með á ákveðnum tím-
um. Ég man þegar Gunna syst-
ir sagði við pabba, sem lá uppi í
sófa og var að hlusta á Auð-
björgina: „Pabbi, finnst þér
þetta ekki dásamleg rödd?“
Pabbi svaraði með sínum
stríðnistón: „Ja, sérhver er nú
dásemdin, Gunna mín.“ Pabbi
og Daddi áttu eftir að verða
miklir vinir, pabbi kokkur og
landformaður hjá honum í
nokkur ár.
Á mínum fyrstu sjómanns-
árum var ég á sjó með Dadda.
Hann var alla tíð mikill afla-
maður og sérlega útsjónarsam-
ur svo að eftir var tekið. Hon-
um var margt til lista lagt og
man ég hversu oft hann hjálp-
aði öðrum skipstjórum þegar
bilanir urðu í dýptarmælum og
rödurum í öðrum bátum. Hann
var svo einstaklega lunkinn við
þetta. Enda kom á daginn þeg-
ar Daddi hætti sinni sjó-
mennsku hversu mikill lista-
maður hann var og á ég þar við
alla þá myndlist sem hann
vann.
Ég sem ungur maður varð
þeirrar gæfu aðnjótandi að fá
að búa hjá þeim í nokkur ár.
Fyrir þá góðvild verð ég þeim
ævinlega þakklátur.
Elsku Gunna systir, Þórey,
Hallbjörg, Sigrún, Ingvar og
fjölskyldur, hugur okkar hjóna
er hjá ykkur.
Árni og Hlíf.
Jón Ólafur Ívarsson eða
Daddi skipstjóri eins og hann
var jafnan kallaður var maður
sem ég ólst upp við að bera
virðingu fyrir. Hann var ekki
bara mágur mömmu heldur líka
farsæll skipstjóri á stærsta
skipinu á Skagaströnd, Helgu
Björgu HU-7. Í sjávarþorpun-
um alast menn upp við að bera
mikla virðingu fyrir sjómönn-
unum, það gilti sannarlega um
okkur börnin á Skagaströnd.
Ég minnist þess þegar Helga
Björg stundaði síldveiðar við
Jan Mayen á sjöunda áratug
síðustu aldar. Það þótti manni
merkilegt þar sem heimsmynd
okkar barnanna var ekki stór
og allt sem tengdist útlöndum
hlaut að vera óralangt í burtu.
Víst var að þarna var langt sótt
fyrir skip sem var aðeins um
100 tonn að stærð.
Síðan liðu árin og ég fékk að
fara mína fyrstu alvörusjóferð
með Dadda, Gylfa frænda og
Hallgrími á þeirra bát sem bar
líka Helgu Bjargar nafnið. Því
miður kom sjóveikin í veg fyrir
að sjómennskuferill minn yrði
miklu lengri.
Þegar löngum ferli lauk við
sjómennsku höfðu margir
áhyggjur af Dadda, hvað tæki
hann sér fyrir hendur? En það
voru óþarfa áhyggjur, hann
sneri sér að golfi og dundaði
sér við að mála myndir. Við átt-
um eftir að eiga margar góðar
stundir á golfvellinum þar sem
hann var mjög áhugasamur og
stundaði íþróttina af krafti og
með árangri. Hann hafði mik-
inn áhuga á uppbyggingu og
velferð golfklúbbsins og var
gerður að heiðursfélaga þar.
Málaralistin var ekki síður
vel heppnuð iðja, þar átti hann
eftir að koma mönnum á óvart
með ágætum hæfileikum. Hann
hélt sýningar og seldi mikið af
myndum. Eru hans fallegu
myndir til á mörgum heimilum
hér í bæ sem og víðar. Daddi
var einstaklega laghentur mað-
ur, sem nýttist honum til
margra verka. Hann var líka
góður matreiðslumaður.
Fyrir tveimur til þremur ár-
um fór heilsan að gefa sig.
Maður skynjaði að þessar
breytingar voru honum erfiðar.
Með Dadda er genginn mað-
ur sem gott er að hafa kynnst
og átt vináttu hans og stuðning.
Hann var alltaf áhugasamur
um samfélagið og fylgdist vel
með. Hann unni Skagaströnd
og var maður framfara og
sóknar. Hann var ríkur maður
að eiga Gunnu sína og stóran
hóp afkomenda, votta ég þeim
mína dýpstu samúð. Minningin
um Dadda mun lifa með okkur.
Adolf H. Berndsen.
Skagaströnd syrgir nú einn
af sonum sínum sem búinn er
að standa sína vakt, einn af
fengsælustu skipstjórunum í
plássinu. Hann Daddi, eins og
hann var alltaf kallaður, var
okkur systkinum tengdur á svo
margan hátt. Hann var mað-
urinn hennar Gunnu frænku,
pabbi vina okkar og frænd-
systkina, næsti nágranni til
margra ára og var í útgerð með
pabba okkar. Daddi var rólegur
og traustur maður með góða
nærveru sem gott var að vita af
í næsta húsi.
Þeir félagarnir, Daddi, Hall-
grímur heitinn og pabbi okkar,
Gylfi, áttu saman Helgu Björgu
HU-7 og ráku saman útgerð í
23 ár með miklum sóma. Þeir
voru mjög skemmtilegt tríó,
þótt þeim hafi eflaust ekki
fundist það sjálfum. Ólíkir
menn með sameiginleg mark-
mið. Félagarnir voru ekki
menn orða, frekar aðgerða, og
ekki voru þeir menn neyslunn-
ar, frekar hagsýninnar. Daddi
var skipstjórinn og sá um elda-
mennskuna, Hallgrímur sá um
vélina og pabbi var stýrimað-
urinn og bókarinn. Í landi óku
þeir um á farartækjum sem
vöktu eftirtekt og báru fjöl-
breytt höfuðföt. Á grásleppunni
keyrðu þeir stundum um á
traktor, það var dásamleg sjón
að sjá þegar þeir komu fyrir
víkina, Daddi við stýrið, pabbi
og Hallgrímur stóðu aftan á.
Klæðaburðurinn var ekki alveg
samkvæmt nýjustu tísku-
straumum en aldrei munum við
eftir að það hafi truflað okkur
krakkana nokkurn hlut þótt
ekki væri allt nýtt og flott í
kringum þá, þeir voru stólp-
arnir okkar. Eitthvað kvörtuðu
ungu mennirnir sem fóru til
sjós með þeim undan reykjar-
kófi, en niðri í lúkar áttu þeir
það til að sitja og reykja pípur
og sígarettur svo að stundum
sá varla handa skil. Daddi var
mikill matmaður og honum
þótti ekki verra að elda lamba-
kjöt, kjötsúpan hans var veislu-
matur sem var hituð upp í
marga daga til sjós uns ekkert
var eftir. Í landlegum var
hlustað á kvöldveðurfréttir
klukkan tíu. Ef spáin var sæmi-
leg brást ekki að Daddi hringdi
um leið og fréttum lauk. Símtal
upp á hámark hálfa mínútu.
Hann var ekkert að orðlengja
hlutina.
Eftir að Daddi fór í land
gældi hann við listagyðjuna og
byrjaði að mála, einnig fór
hann að æfa golf af kappi og
hafði gaman af. Hann hélt sýn-
ingar á verkum sínum og var
hógværðin uppmáluð. Daddi
var stoltur af afkomendum sín-
um, sem eru glæsilegur hópur,
og þau Gunna hafa notið þess
að hafa þau flest nálægt sér öll
þessi ár. Við kveðjum kæran
vin og vitum að ylurinn af fal-
legum minningum mun umvefja
ykkur og styrkja, elsku fjöl-
skylda.
Hafþór, Guðbjörg og
Jóney Gylfabörn.
Elskulegur bróðir minn, Jón
Ólafur Ívarsson (Daddi), varð
bráðkvaddur á heimili sínu
þann 29.12., en hann hefði orðið
80 ára þann 10. janúar nk.
Daddi var fæddur 1934 og var
elstur okkar systkina. Daddi
giftist yndislegri konu, Guð-
rúnu Sigurðardóttur, og eign-
uðust þau fjögur myndarleg
börn, sem hafa gefið þeim hóp
af barnabörnum og barna-
barnabörnum. Afkomendur
Dadda og Gunnu eru orðin 19
talsins. Þrátt fyrir mikinn ald-
ursmun á okkur bræðrum var
ætíð gott samband á milli okk-
ar. Ég heimsótti þau eins oft og
við varð komið en það var gott
að koma á heimili þeirra á
Skagaströnd og þiggja kaffi-
sopa, kökur og eiga við þau
notalegt spjall. Slíkar stundir
hefðu mátt vera mikið fleiri í
gegnum árin. Ég kom við hjá
Dadda og Gunnu rétt fyrir jólin
og áttum við góða stund í eld-
húsinu yfir kaffi og kökum eins
og svo oft áður. Það var slegið
á létta strengi og mikið hlegið.
Við Daddi ræddum margt þeg-
ar við höfðum tækifæri til og
það var gaman að spjalla við
hann um ýmis málefni því hann
hafði skoðun á flestu. Gjarnan
barst talið að sjósókn (bátum
og útgerð) en þar var Daddi á
heimavelli, því hann stundaði
sjómennsku nær allan sinn
starfsaldur. Hann átti bát, sem
hét Helga Björg Hu 7, og var
hann skipstjóri á þeim báti.
Hann gerði bátinn út frá
Skagaströnd og stundaði m.a.
rækjuveiðar í mörg ár.
Þegar Daddi hætti útgerð
um 1995, fór hann að sinna
áhugamálum sínum. Hann fór
m.a. að spila golf og mála
landslagsmyndir. Snyrti-
mennska einkenndi Dadda og
mátti sjá það á málverkum
hans en þau voru mjög vel
gerð, allt fínt og fágað og frá-
gangur allur til fyrirmyndar.
Er ég kom í heimsókn til
Dadda og Gunnu fór Daddi
gjarnan með mig fram í bílskúr
(meðan þau bjuggu á Boga-
brautinni) og sýndi mér það
nýjasta sem hann var að mála.
Í mínum huga voru þetta hrein
listaverk sem hann málaði á
strigann. Þegar þau hjónin
fluttu síðan á Ránarbrautina,
en þar var enginn bílskúr, kom
hann sér upp aðstöðu í litlum
„skansi“ framan við húsið og
þar hélt hann áfram að skapa
hvert listaverkið á fætur öðru.
Ég öfundaði Dadda af þessum
hæfileika og lét hann vita af því
að mér þætti hann mjög góður í
þessari list. Ég held að honum
hafi þótt nokkuð vænt um þetta
hól en sagði með sinni hægð,
þetta er svo sem ágætt. Eitt
sinn fór ég með Dadda út á
golfvöll og hafði ég mjög gam-
an að fylgjast með honum spila
einn hring á vellinum. Daddi
spurði hvort ég vildi ekki reyna
mig á vellinum, en ég sagðist
ekkert kunna á þessar græjur
en reyndi samt. Ég var eitt-
hvað klaufskur við þetta, en
Daddi sagði að þetta kæmi allt
með kalda vatninu. Eftir góða
útiveru, í sól og norðanvindi, ég
búinn að rölta einn hring en
Daddi fór akandi um á golf-
bílnum sínum, var sest inn í
eldhús á heimili þeirra hjóna.
Þar beið okkar rjúkandi heitt
kaffi, kleinur og hjónabands-
sæla, að hætti Gunnu. Þannig
minningar vil ég eiga og varð-
veita.
Elsku Gunna, Þórey, Hall-
björg, Ingvar og fjölskyldur.
Við Dagga og fjölskylda vott-
um ykkur öllum innilega samúð
á þessum erfiðu stundum.
Hermann Jónas
Ívarsson.
MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. JANÚAR 2014
koma og jafnvel á meðan hann
Bangsi var á lífi en hann er senni-
lega einn verst uppaldi hundur
sögunnar. Stína var mikill gest-
gjafi og lagði mikið upp úr því að
taka vel á móti gestum, hún var
alltaf fín og flott til fara. Fyrir
okkur eru það jólaboðin á jóladag
sem standa upp úr í minningunni.
Þar kom fjölskyldan okkar sam-
an, borðaði hangikjöt og uppstúf
og spilaði vist. Stína lét ekki sitt
eftir liggja og kom ávallt með
sítrónufrómas. Eitt sinn gerði
Stína þó þau mistök að setja sjö
sítrónur í frómasinn í stað einnar
sem vakti slík viðbrögð hjá syni
hennar Eggerti að hann hefur
ekki hætt að tala um það. Eggert
hefur haldið því lengi fram að
móðir sín hafi verið með þessu að
reyna að eitra fyrir sér og í
hverju einasta jólaboði eftir þetta
þá rifjaði Eggert upp þetta mikla
sítrónufrómas-fíaskó, Stínu til
mikillar gleði.
Stína gerði líka eina bestu
samloku sem hægt var að fá,
samloka með skinku og osti sem
steikt var upp úr smjöri. Algjört
lostæti. Eitt sinn á Víkurbraut-
inni í Vík vorum við frænkurnar
Svala og Hulda með mikið partí,
þá ca. 12 ára gamlar. Notaður var
gamli plötuspilarinn frá afa og
ömmu og lagið „Á skíðum
skemmti ég mér“ fékk að óma um
allt hús. Ekki leið á löngu þar til
Stína kom æðandi inn alls ekki
sátt með hávaðann þar sem hún
væri með gesti í heimsókn. Eftir
þetta atvik voru engar ostasam-
lokur í boði.
Þegar haldin var veisla eða
einhver álíka gleðskapur var
Stínu frænku alltaf boðið og hún
mætti að sjálfsögðu alltaf. Það
þurfti samt alltaf að bjóða Stínu
með formlegum hætti og alls ekki
í gegnum þriðja aðila. Ef það
gleymdist að bjóða henni þá
fékkstu að heyra það og þú
gleymdir því ekki aftur. Eitt sinn
bauð Fanney henni Stínu í barna-
afmæli í gegnum facebook. Þó
svo að Stína hafi verið með fa-
cebook-síðu þá tók hún það ekki í
mál að vera boðin með svo óform-
legum hætti. Það þurfti því alltaf
að vanda til verks þegar Stínu
var boðið í veislur eða aðrar
uppákomur.
Þeir bræður og feður okkar,
Magnús og Finnur, voru ötulir
við að stríða frænku sinni og
hringdu alla vega einu sinni á dag
til að gera at í henni. Þrátt fyrir
það voru þeir í miklu uppáhaldi.
Stína sá ekki sólina fyrir Finni og
það var alveg á hreinu að hann
gæti ekki gert neitt rangt. Í sex-
tugsafmæli Magnúsar fyrir
nokkrum árum gerðist smávægi-
legt atvik og þegar fólk fór að
ræða um hver bæri ábyrgð á at-
vikinu voru flestir sammála um
að Finnur gerði það, en Stína tók
það ekki í mál. Finnur gæti ekki
gert neitt þessu líkt og væri það
alveg á hreinu að einhver allt
annar bæri ábyrgðina.
Það eru margar sögur til af
henni Stínu og það var ekkert
sem hún gat ekki lent í, eins og að
fara til augnlæknis og koma það-
an handleggsbrotin. Hún Stína
frænka var umfram allt mjög
hjartahlý manneskja sem okkur
þótti ótrúlega vænt um og minn-
umst við hennar með söknuði en
jafnframt gleði vegna þess að við
fengum að kynnast henni og eiga
hana fyrir frænku.
Hvíl í friði, elsku frænka.
Fanney, Hulda, Ingi Þór
og Svala.
Það er alltaf erfitt að missa
góða vinkonu, en það er einmitt
það sem við í saumaklúbbnum
okkar erum að upplifa núna er við
kveðjum okkar ástkæru vinkonu,
Kristínu Eggertsdóttur. Kynni
okkar hófust þegar við byrjuðum
upp úr 1960 að vinna hver á fætur
annarri í Samvinnusparisjóðnum,
sem síðar varð Samvinnubank-
inn. Stína var einbirni, hún missti
föður sinn ung og bjó hjá móður
sinni, Huldu, sem við kynntumst
vel því hún sá um kaffið í bank-
anum og gat vel fylgst með hvað
við vorum að bralla. Samvinnu-
bankinn var góður vinnustaður
og við ungar og ólofaðar, unnum
saman og skemmtum okkur sam-
an. Þá voru aðalskemmtistaðirnir
Glaumbær og Klúbburinn þar
sem Stína kynntist svo Óskari
sínum, sem þá var þjónn í
Klúbbnum. Þau giftust og eign-
uðust tvö börn, fyrir átti hún einn
son. Stína fór líka að vinna í
Klúbbnum og fórst henni það vel
úr hendi að vinna á þessum flotta
skemmtistað sem barþjónn. Stína
var ekki margmál kona, það var
ekki hennar stíll, en þegar hún
hafði orðið var það venjulega um
eitthvað sem skipti máli. Hún hélt
vel utan um fjölskyldu sína og
frændgarðurinn skipti hana
miklu máli. Við stofnuðum
saumaklúbb sem hefur haldist öll
þessi ár og alltaf var gaman að
koma í klúbb til Stínu, því til við-
bótar krásum á borðum var al-
vöru þjónn sem þjónaði okkur til
borðs. Margs er að minnast frá
löngu æviskeiði og margt
skemmtilegt höfum við gert sam-
an. Þegar við vorum enn í Sam-
vinnubankanum var árlega farið
saman í eina helgarútilegu, síðar
voru það makakvöld, sumarbú-
staðaferðir og utanlandsferðir.
Sú síðasta var farin í október síð-
astliðnum, til Edinborgar. Var
mjög ánægjulegt að Stína gat
komið með okkur, þótt hún væri
ekki frísk. Hún bar veikindi sín
með reisn. Hún naut þessarar
ferðar vel, keypti jólagjafir á
frændsystkinin og fleiri. Já, sann-
arlega var hún með hugann við
jólin og gjafir til sinna. Það er
ómetanlegt að geta haldið svona
góðum vinskap öll þessi ár og
verður Stínu okkar sárt saknað.
Óskar og börnin studdu Stínu
sem best þau máttu í veikindum
hennar. Við vottum þeim og fjöl-
skyldunni allri okkar innilegustu
samúð og þökkum Kristínu ára-
tuga vináttu og samfylgd.
Guðrún, Hulda, Ingunn,
Kristín, Lilja, Rósa,
Steinunn, Þórunn.
Ég á mér draum
um betra líf.
Ég á mér draum
um betri heim.
Þar sem allir eru virtir,
hver á sínum stað,
í sinni stétt og stöðu.
Þar sem allir eru mettir
gæðum sannleikans.
Þar sem allir fá að lifa
í réttlæti og friði.
Þar sem sjúkdómar,
áhyggjur og sorgir
eru ekki til.
Og dauðinn aðeins upphaf
að betri tíð.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Hafðu þökk fyrir samfylgdina,
Stína mín, og hvíldu í friði.
Anna
Þórisdóttir.
✝
Hjartkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
LEIFUR ÞORSTEINSSON
ljósmyndari,
lést á krabbameinsdeild Landspítalans
laugardaginn 28. desember.
Útförin fer fram frá Grafarvogskirkju
mánudaginn 13. janúar kl. 15.00.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir. Þeim sem vilja
minnast hans er bent á Slysavarnafélagið Landsbjörg.
Friðrika G. Geirsdóttir,
Björn Geir Leifsson, Sigrún Hjartardóttir,
Þorsteinn Páll Leifsson,
Hjörtur Geir Björnsson,
Ólafur Hrafn Björnsson,
Friðrika Hanna Björnsdóttir.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og systir,
ANNA ÓLÍNA ANNELSDÓTTIR,
Framnesvegi 15,
Keflavík,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja
mánudaginn 21. desember.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Guðmundur Sigurvinsson, Kristín Dagný Magnúsdóttir,
Agnar B. Þorkelsson, Sólveig Karlotta Andrésdóttir,
Halldór R. Þorkelsson, Ólöf Sigurvinsdóttir,
Aðalsteinn Þorkelsson,
Jón Á. Þorkelsson, Edda Bergmannsdóttir,
Hansborg Þorkelsdóttir, Bjarni Á. Sigurðsson,
Annel J. Þorkelsson, Dóra F. Gunnarsdóttir,
Guðlaug Á. Þorkelsdóttir, Hafsteinn A. Hafsteinsson,
Steinunn Þorkelsdóttir, Jón P. Baldursson,
Björg Þorkelsdóttir, Björg E. Ægisdóttir,
Huldís G. Annelsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.