Morgunblaðið - 10.01.2014, Side 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. JANÚAR 2014
skrifaði hann sjálfur eftirfarandi
kveðju til undirritaðs: „Siggi
minn, kæri vinur. Þér verður ekki
þakkað á einu litlu blaði fyrir allt
það sem þú hefur gert hér að Bif-
röst, bæði til gagns og gamans.
Ég vil samt biðja þig að þiggja frá
mér þessi fátæklegu þakkarorð,
en mundu að það er samt hug-
urinn sem að baki stendur sem
mestu máli skiptir. Megi hendur
þínar halda sterklega um stýris-
hjól framtíðarinnar og augu þín
hvíla stöðugt á kompási þeim er
vísar veginn eftir torráðnum og
krókóttum leiðum hins göfuga
lífs.“
Þegar Jón Bjarni ritaði þessa
vinarkveðju í EccoHomo
Bifrastarfélaga, lá það ekki fyrir
að við Jón Bjarni og Guðmundur
Bogason ættum sjö árum síðar
eftir að axla ábyrgð með kaupum
á litlu útgerðar- og fiskverkunar-
fyrirtæki á Eyrarbakka, sem við
nefndum Einarshöfn. Nafni báts
útgerðarinnar var ekki breytt að
öðru leyti en því að við hófum að
skrifa nafn hans með litlu h-ái;
Þorlákur helgi ÁR 11. Með því
töldum við velvilja biskupsins ást-
sæla við rekstur skipsins næstum
tryggðan. En sá helgi maður
hafði m.a. verið þekktur fyrir að
búa allt sitt líf á Suðurlandi og
blóta aldrei veðrinu.
Afleiðingar síldarhrunsins
1968 þegar ungt fólk flúði unn-
vörpum land fóru ekki framhjá
neinum frekar en hamfarirnar
sem þjóðin upplifði 2008. Jarðeld-
ar brunnu í Vestmannaeyjum og
þá eins og fyrr og síðar sáu stjórn-
völd ekki aðra kosti í stöðunni en
að virkja hverja sprænu til að
bræða ál. Og sjómenn voru þess
vegna illfáanlegir til starfa sem
var erfitt viðureignar fyrir nýliða
í útgerð.
Við brösóttan rekstur fyrir-
tækisins á Bakkanum tókst okkur
engu að síður að hnika málum til
betri vegar, með því að við höfð-
um eignast öflugra skip, byggt við
fiskverkunarhúsið, ásamt því að
vélvæða fiskvinnsluna. Með þess-
um aðgerðum var engu líkara en
að framtíðaröryggi fyrirtækisins
við krappa siglingu þess í átt til
friðarhafnar væri í augsýn og
veislan mikla í sjónmáli, með til-
komu rausnarlegra „kvótagjafa“
stjórnvalda til útgerðarmanna.
Þegar stjórnvöld fórnuðu end-
anlega hagsmunum hinna minni
spámanna með lögum um brask
með veiðiheimildir, varð okkur fé-
lögum á með röngum snúningi
„stýrishjóls framtíðarinnar“ að
venda í stað þess að halda í horf-
inu sem hefði mögulega orðið far-
sælla miðað við heilræði Bjarna
fyrr.
Við áttum sem betur fer góða
að, ástvini og fjölskyldu sem
studdu okkur ævilangt til að
halda höfði. Fremstan í þeim hópi
jafningja ber að nefna eiginkonu
Bjarna, Svanborgu Oddsdóttur,
sem reyndist honum án efa ofar
öllu í lífi þeirra og starfi. Með
skyndilegu fráfalli hennar síðast-
liðið sumar mun Jóni Bjarna ekki
aðeins hafa verið kveðinn dýpsti
harmur lífsins, heldur var sem
hluti vonarinnar væri brostinn.
Góðu fréttirnar eru að þeim
auðnaðist að eignast og koma á
legg glæsilegum afkomendahópi;
fólkinu sem syrgir þau og móður
Bjarna, Þóreyju, sem lést háöldr-
uð fyrr í haust. Við minnumst
góðs drengs með hlýhug.
Sigurður R. Þórðarson.
✝ Unnur MaríaHersir var
fædd í Reykjavík
9. mars 1929. Hún
lést á Landspít-
alanum – háskóla-
sjúkrahúsi 30. des-
ember 2013.
Foreldrar henn-
ar voru Helga
Emilie Pedersen
Hersir, frá Dan-
mörku, f. 16.6.
1896, d. 24. júlí 1956, og Guð-
mundur Júlíus Brynjólfsson
Hersir bakarameistari, f. í
Reykjavík 19.7. 1894, d. 6.7.
1971.
Helga og Guðmundur eign-
uðust fimm dætur, þær voru:
Ása Hersir Eriksen, f. 1920,
Sigríður Hersir Ödegard, f.
1924, Bryndís Hersir Lund, f.
1927, Halla Hersir, f. 1927, og
Unnur, nú er þær allar látnar.
Fyrir átti Guðmundur soninn
Sigurþór Hersi sem einnig er
látinn.
1965, garðyrkjufræðingur, bú-
sett í Reykjavík, gift Sigurði
Guðjónssyni flugvirkja, þeirra
börn: 4.a. Guðjón Orri Sigurð-
arson, f. 31.3. 1998. 4.b. Unnur
Þyrí Sigurðarson, f. 30.9. 1999.
4.c. Jóhann Örn Sigurðarson,
f. 9.6. 2006. Fyrir átti Sigurður
soninn Birki Sigurðarson,
nema, f. 18.9. 1985.
Unnur María ólst upp í
miðbæ Reykjavíkur, hún lauk
grunnskólaprófi en fór eftir
það í vist. Árið 1948 fór Unnur
ásamt systur sinni Bryndísi til
Danmerkur, heimalands móður
sinnar, og störfuðu þær við
ýmis þjónustustörf. Tveimur
árum síðar kemur Unnur heim
og vann næstu ár í Pennanum
ásamt því að hugsa um veika
móður sína. Haustið 1958 fór
hún í vist til Egilsstaða, kynn-
ist þar mannsefni sínu Jóhanni,
giftist og hefja þau búskap á
Egilsstöðum. Þegar þau skilja
flytur Unnur aftur suður.
Unnur bjó lengi í Hátúni 10,
en 2002 flutti hún í þjónustu-
íbúð í Seljahlíð þar sem hún
bjó til dauðadags.
Úför Unnar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 10. jan-
úar 2013, og hefst athöfnin kl.
13.
Unnur giftist
Jóhanni Stef-
ánssyni frá Merki,
Jökuldal, þau
skildu.
Unnur eignaðist
fjögur börn: 1.
Guðmundur Brynj-
ólfur Hersir Sergi,
f. 21.10. 1957, d.
21.7. 2012. 2.
Helga Jóhanns-
dóttir, f. 19.2.
1961, búsett á Egilsstöðum,
gift Þórarni Hrafnkelssyni. 3.
Hjörtur Jóhannsson, f. 6.5.
1963, búsettur á Egilsstöðum,
kvæntur Ernu Jónsdóttur.
Þeirra börn: 3.a. Róbert Örn
Davíðsson, f. 18.2. 1984,
kvæntur Gyðu Dögg Sigurð-
ardóttur, þeirra sonur er Daní-
el Orri Róbertsson, f. 1.9.
2011. 3.b. Jakob Þór Davíðs-
son, búsettur í Bandaríkjunum,
f. 9.2. 1986. 3.c. Pétur Már
Hjartarson nemi, f. 10.9. 1994.
4. Ása Jóhannsdóttir, f. 16.11.
Elsku mamma mín. Nú ert þú
búin að fá langþráða hvíld og
gleðst ég fyrir þína hönd að nú
sértu laus við þína sjúkdóma og
vanlíðan en í leiðinni græt ég það
að sjá þig ekki aftur.
Alltaf hefur mér þótt óendan-
lega vænt um þig en okkar sam-
skipti eru mikið smituð af þínum
geðsjúkdómi sem ég sem krakki
og unglingur hafði ekki mikinn
skilning á og á tímum hræddist
þig og þín viðbrögð við ýmsu
áreiti.
Síðan ég flutti suður, fyrir 28
árum, hefur þú alltaf leitað til mín
þegar eitthvað hefur bjátað á. Við
áttum líka skemmtilegar stundir,
þar sem við mættumst sem jafn-
okar en síðustu u.þ.b. 15 árin hef
ég samt verið þinn umönnunar-
aðili, en þá tóku veikindi þín sig
aftur upp og varstu í mikilli van-
líðan um tíma. Ég sé ekki eftir
einni mínútu af þeim tíma sem ég
hef varið með þér, vissulega hefði
verið skemmtilegra að þessar
stundir væru ekki svona margar
innan veggja spítalanna en svona
var þetta.
Mér er svo minnisstætt að
stuttu eftir að ég flutti suður þá
tók ég þá ákvörðun að þið Gummi,
með ykkar sjúkdóma og eins
vænt og mér þótti um ykkur,
mættuð ekki stjórna lífi mínu,
með það í huga hef ég samt reynt
að hugsa eins vel um þig og hægt
var. Um svipað leyti og heilsu
þinni hrakaði þá eignaðist ég
mína fjölskyldu, Guðjón og Unnur
fæddust með 18 mánaða millibili
og samfara því þá var minni tími
eftir til að sinna þér og Gumma
bróður. Aldrei heyrði ég þig
kvarta undan fáum heimsóknum,
heldur var alltaf skilningur á því
að ég tæki það framyfir að þeys-
ast á fótboltamót, skátamót eða
hvað svo sem börnin tóku sér fyr-
ir hendur.
Við börnin þín og barnabörnin
vorum þitt líf og yndi, það var ein-
læg gleði þegar eitthvert barna
minna kom með til þín og um leið
athugaðir þú hvort þú gætir ekki
boðið uppá eitthvað því gjafmild
varstu með eindæmum. Alltaf var
passað uppá að allir fengju sínar
afmælis- og jólagjafir, þú hafðir
kannski ekki alltaf sama smekk
og afmælisbörnin en hugurinn
var svo sannarlega til staðar.
Þó allir þínir afkomendur væru
þér kærir þá átti Gummi stað í
hjarta þínu sem enginn annar
komst á. Sorgin var því mikil þeg-
ar Gummi varð bráðkvaddur í júlí
2012. Nú gleðst ég yfir því að þið
eruð saman á ný.
Þú varst ótrúlega góð og heið-
arleg manneskja, trúðir sterkt á
Guð og Jesú og var Hjálpræðis-
herinn þinn vettvangur. Nánast
fram á síðasta dag fórstu á Her-
inn í hverri viku, dugnaðurinn og
eljan í þér vakti eftirtekt hjá
mörgum. Klár varstu og þegar
komu heimsóknir t.d. frá Noregi
þá skiptir þú um tungumál eins og
ekkert væri. Einnig var gaman að
því að fyrir hrun þá var mikið af
erlendu fólki að vinna við að-
hlynningu aldraðra, þú spjallaðir
við þetta fólk á ensku og varst al-
sæl með fjölbreytnina á meðan
aðrir kvörtuðu. Gamlar vinkonur
hafa alltaf talað um hve kát og
skemmtileg þú varst fyrir veik-
indi og vissulega var húmorinn
alltaf til staðar.
Elsku mamma, ég gæti skrifað
heila ritgerð um þig en það má
víst ekki hér. Ég á margar góðar
minningar um þig þó að vissulega
séu þær margar ekki fagrar. Allar
þær ófögru snerta þinn sjúkdóm
sem þú baðst nú ekki um. Ég er
stolt yfir að vera dóttir þín og ætla
að einblína á góðu minningarnar.
Hvíl í friði.
Þín dóttir,
Ása.
Unnur Hersir var yngst af
systrunum Hersir, hjónanna Guð-
mundar Hersir bakara og Helgu
Emilie Pedersen húsmóður.
Yngstu þrjár eru fæddar á Skóla-
vörðustíg 25 en þar skáhallt á
móti rak afi minn bakarí, það,
ásamt fleiri bakaríum í miðbæ
Reykjavíkur, fór á hausinn í
kreppu þess tíma og fór afi þá að
vinna í Björnsbakaríi og þau
fluttu í Búnaðarfélagshúsið í
Lækjargötu. Á því húsi eru fimm
kvistar, einn fyrir hverja systur,
en þær héngu stundum allar út
um gluggana þegar afi kom heim í
hádeginu og fólk féll í yfirlið í
Lækjargötunni af hræðslu við að
þær féllu niður.
Þær gengu í Miðbæjarskólann
og áttu ánægjulega barnæsku, en
voru ungar sendar í vist að dönsk-
um sið, Unnur var í vist hjá
Döddu sem vann í Þjóðleikhúsinu
og Jakob og Birnu Hafstein, fór
með þeim til Danmerkur, og einni
fjölskyldu í viðbót svo vitað sé.
Unnur og Bryndís, tvíbura-
systir móður minnar, fóru saman
til Danmerkur, en þær voru mjög
samrýndar, annað en tvíburarnir
sem voru eins og svart og hvítt í
orðsins fyrstu merkingu í útliti og
hegðun.
Systurnar tíndust svo til Nor-
egs, hver af annarri, allar nema
móðir mín, sem flutti til Ameríku,
Unnur og móðir mín fluttu svo
aftur til Íslands um svipað leyti og
hélst þeirra vinskapur alltaf góð-
ur, enda hinar þrjár fjarri góðu
gamni. Á þessum tímum var mik-
ið skrifað af sendibréfum á bláan
fisléttan pappír sem fór par avion
á milli landa, Norðmenn eru ekki
eins nýjungagjarnir og Íslending-
ar og fengu seint símtæki og það
var ekki mikið verið að ferðast á
milli landa á þessum tíma.
Unnur flutti svo austur á Egils-
staði með son sinn, Guðmund
Hersir, í enn eina vistina og hitti
þar eiginmann sinn, Jóhann, og
eignaðist með honum þrjú börn,
Helgu, Hjört og Ásu. Við móðir
mín fórum einu sinni í flugi í heim-
sókn, þegar ég var u.þ.b. 10 ára,
og svo fór öll fjölskyldan með Esj-
unni í hringferð um Ísland þegar
ég var 12 ára og við stoppuðum
smá á Austfjörðunum. Fólk
komst ekki eins auðveldlega á
milli landshluta á þessum árum,
lífsbaráttan var harðari og ekki til
peningur til ferðalaga, en sendi-
bréfin flugu á milli.
Unnur flutti svo til Reykjavík-
ur í kjölfar veikinda og þá urðu
samskiptin tíðari, en samt undir
„control“, móðir mín var skipu-
lagsfrík, hún heimsótti Unni kl.
14.15 á laugardögum með tvö em-
messísblóm.
Unnur fylgdist mjög vel með
afmælisdögum minnar litlu fjöl-
skyldu, en ég á tvö börn, og jóla-
gjöfunum klikkaði hún ekki á
heldur. Svo hringdi hún líka mikið
í mig, hélt alltaf góðu sambandi
við alla sína fjölskyldu, hún hefði
nú aldeilis haft gaman af Facebo-
ok ef hún hefði komið fyrr, ég
reyndi nú að flytja henni nýjustu
fréttir af frændfólkinu í Noregi og
Kanada og hafði hún mikið gaman
af.
Hún mundi allt og gat frætt
mann um af hverju ekkja afabróð-
ur míns flutti til Kanada og ým-
islegt fleira úr fjölskyldusögunni.
Það er mikið skarð höggvið í
fjölskylduna og ég eins og fleiri
vildi að ég hefði spurt meira, þær
þvældust svo víða systurnar á
sögulegum tímum.
Ég og börnin mín munum alltaf
minnast þín með hlýju, elsku
Unnur.
Edda Hersir.
Unnur María, hálfsystir föður
míns samfeðra, er fallin frá. Hún
var yngst fimm dætra afa míns,
Guðmundar B. Hersis bakara og
konu hans Helgu Emilíu Hersir, f.
Pedersen frá Thurø í Danmörku.
Þær hafa nú allar kvatt. Unnur
bjó lengi á Egilsstöðum með fjöl-
skyldu sinni og var tíður dvalar-
gestur á heimili foreldra minna. Á
þeim árum stóðu heimili fjöl-
skyldna sem voru að uppruna
sveitafólk ávallt opin vinum og
ættingjum. Samband Unnar og
foreldra minna var gott og fallegt,
þar var hjálpsemi á báða bóga og
vinátta ríkti milli okkar barna
þeirra. Eftir að faðir minn féll frá
rækti Unnur sambandið við móð-
ur mína, jafnvel þau ellefu ár sem
móðir mín dvaldi á hjúkrunar-
heimilinu Skjóli. Fyrir þessa um-
hyggju og ástríki er ég Unni afar
þakklátur.
Ég minnist Unnar fyrst á
heimili gömlu hjónanna á Berg-
staðastræti 6b um miðjan sjötta
áratuginn, þar er nú bílastæða-
hús. Þau bjuggu þar með dætr-
unum í örsmárri tveggja her-
bergja íbúð. Ekkert var
baðherbergið en útikamar stað-
settur um það bil þar sem nú er
Grænn kostur. Á lóðinni var möl
og garðjurtir. Þar á tröppunum á
ég í huganum mynd af Unni eitt
sinn, í fallegum kjól með son sinn
Guðmund nýfæddan. Hún var
glæsileg kona og geislaði, því hún
var opin, óhrædd og fylgdist ein-
hvern veginn með því sem var að
gerast í veröldinni. Mér, krakk-
anum, fannst hún skemmtileg.
Hún var spurul og hafði ætíð
áhuga á því sem fólk henni ná-
komið hafðist að, sem og öllu sínu
umhverfi.
Unnur bjó við stórfelldan
heilsubrest í mörg ár. Hún bar sig
samt vel og hugsaði skýrt. Því brá
ég á það ráð fyrir nokkrum árum
að spyrja hana frétta úr brúð-
kaupi foreldra minna, sem fór
fram áður en ég fæddist og ég
hafði haft litlar spurnir af. Graf-
alvarleg tjáði hún mér að henni
hefði ekki verið boðið. Samt hafði
hún farið í hárgreiðslu og verið
búin að finna til kjól og skó. Svo
kom stríðnisbros á andlitið og hún
bætti við: Það gleymdist! Reykja-
víkurdaman sat heima meðan
sveitafólkið í Ölfusinu gæddi sér á
tertu eftir vígsluna, með litlum
súkkulaðikringlum úr Sandholts-
bakaríi.
Unnur var nefnilega glaðlynd
þrátt fyrir heilsubrestinn og sum-
part erfiða ævi. Ég hef enga tölu á
hversu oft hún braut í sér bein.
Þegar hún hringdi í mig og sagði
mér frá enn einu beinbrotinu var
sem hún væri að segja mér hvað
hún fékk í matinn. Hún hringdi
oft í símann á heimili mínu til að
spyrja frétta og spjalla, jafnvel oft
á dag ef einhver var heima. Við
gerðum að lokum samning um eitt
samtal um helgar og annað í miðri
viku. Þetta þótti henni skondið
samkomulag en virti það alla tíð.
Hún var ótrúlega minnug, frá-
sagnagóð og gaman að ræða við
hana um löngu liðna atburði og
ýmislegt sem mig fýsti að vita.
Hún vissi alltaf hvað afkomendur
hennar voru að gera og hvar þeir
voru staðsettir í heiminum.
Þá er bara eftir að kveðja og
þakka fyrir ánægjulega samfylgd.
Við Sigurlaug sendum börnum
Unnar og fjölskyldum þeirra
hjartanlegar samúðarkveðjur.
Gylfi Páll Hersir.
Unnur
María Hersir
skemmtilegt á eftir. Arnfinn man
ég fyrst sem háværan og pólitískan
mann sem bjó á Gleráreyrunum. Í
þá daga vann hann í Smjörlíkis-
gerðinni og hafði sannarlega skoð-
anir á mönnum og málefnum. Ég
man hann líka þegar fjölskyldan
flutti í fjölbýlishúsið í Skarðshlíð,
sem varð framtíðarheimili fjöl-
skyldunnar. Hann kom oft og
fylgdist með verkinu og við sem
unnum við að byggja húsið fundum
gleði hans og eftirvæntingu.
Síðar á lífsleiðinni urðum við
samstarfsfélagar á Hótel Varð-
borg. Þá talaði Arnfinnur áfram
hátt og mikið og hafði áfram sterk-
ar pólitískar skoðanir. En í sam-
starfi við hann fékk að kynnast
hans innri manni. Fékk að kynnast
eiginkonu hans og börnum á annan
hátt en áður. Á þessum árum urð-
um við vinir og þeir sem Arnfinnur
kallaði vini sína urðu vinir hans til
lífstíðar.
Það var gaman að vinna með
honum og sjá hvernig hann óx með
starfinu. Það var sama í hvað hann
gekk á hótelinu, hann náð takti við
öll störf. Með einlægni hjartans tal-
aði hann við erlenda gesti hótelsins
og einhvern veginn skildu hann all-
ir. Ég lærði fljótt, að hótelstjórinn
Arnfinnur var gull að manni og
þessi háværa rödd hans, heita lund
og sterku skoðanir ristu grynnra
en margir héldu. Hann var jafnvel
langtum minna til vinstri en margir
héldu og ég veit líka að hann hefði
alveg getað hugsað sér að aka um á
amerískri drossíu enda þótt hann
segði annað og æki þess vegna á
Skoda og Lödu. Hann var trúmað-
ur og kirkjunnar maður og hafði
sungið í kirkjukórum í áratugi. Öll
árin mín í prestsþjónustu á Akur-
eyri söng hann í kirkjukórnum og
hafði alla tíð skoðanir á orðum
prestsins. Ræðurnar tók hann
gjarnan fyrir í morgunsundinu um
leið og hann bar ótæpilega á sig
hátt og lágt Eau de Portugal.
Enda þótt Arnfinni gæfust ekki
aðstæður til þess að ganga
menntaveginn, þá veit ég að hann
hefði átt auðvelt með lærdóminn.
Hann var glöggur og vel af Guði
gerður, vel læs á lífið og ólíka þætti
þess.
Ég lærði margt af Arnfinni og
sumt ekki endilega gott eins og
þegar orðin hans, þessi sterku og
máttugu, voru farin að hljóma af
mínum munni eins og hans. Hann
kallaði þetta kjarnyrta íslensku
eins og hann hafði lært hana ungur
í Bolungarvík. Honum leiddust
hallelújafræði og vildi orð og setn-
ingar sem bragð væri að. Þess á
milli þegar við vorum einir saman
opnaði hann huga sinn og það var
gaman og gefandi að fá að dvelja
með honum í þeim hugleiðingum.
Þá kynntist maður mannvini sem í
raun mátti ekkert aumt sjá. Manni
sem sannarlega var ekki fæddur
með silfurskeið í munni og þurfti að
hafa fyrir lífinu. En honum farn-
aðist vel og það voru forréttindi að
fá að eiga hann og Elínu konu hans
að vinum.
Eiginkonu hans, börnum þeirra
og fjölskyldum sendum við Unnur
hlýjar kveðjur úr landinu sem hann
í orði hafði ekki mikið dálæti á. Við
munum áfram muna vináttu hans
og bros og heyrum hann enn heilsa
með orðunum: „Ungi maður.“
Pálmi Matthíasson.
Arnfinnur Arnfinnsson lést á
dvalarheimilinu Hlíð 28. desember
sl. og vantaði þá einn mánuð til að
ná 91. aldursárinu. Hann var fædd-
ur í Bolungarvík 28. janúar 1923.
Til Akureyrar flytur hann ungur
maður, giftist Elínu Sumarliða-
dóttur sem enn dvelur á Hlíð.
Börnin eru fimm, fjórar dætur og
einn sonur. Heimili fjölskyldunnar
rúm fjörutíu ár var að Skarshlíð 12
C Akureyri.
Arnfinnur var einn af stofnend-
um Öskju Reglu Musterisriddara á
Akureyri árið 1970.
Hann gegndi þar æðstu emb-
ættis- og stjórnunarstörfum í mörg
ár. Fyrir það var hann sæmdur
heiðursmerki Reglu Musterisridd-
ara.
Við fráfall br. Arnfinns Arn-
finnssonar er horfinn bróðir sem
með starfi sínu í meira en fjörtíu ár
hefur markað spor í reglustarfið.
Það mun halda nafni hans á lofti
um langa framtíð.
Öskjubræður á Akureyri kveðja
bróður Arnfinn og þakka honum öll
hans verk og langa samfylgd.
Hans lífseldur hefur slökknað.
Við sendum fjölskyldu hans
innilegar samúðarkveðjur.
Fyrir hönd Reglu Musterisridd-
ara á Akureyri,
Garðar Lárusson.
Að skrifa minningagrein
Ekkert gjald er tekið fyrir birtingu minningagreina.
Þær eru einnig birtar á www.mbl.is/minningar.
Skilafrestur minningagreina er á hádegi tveimur virkum
dögum fyrir útfarardag, en á föstudegi vegna greina til
birtingar á mánudag og þriðjudag.
Fjöldi greina í blaðinu á útfarardag ræðst af stærð blaðsins
hverju sinni en leitast er við að birta allar greinar svo fljótt
sem auðið er. Hámarkslengd minningagreina er 3.000
tölvuslög með bilum. Lengri greinar eru vistaðar á vefnum,
þar sem þær eru öllum opnar.