Morgunblaðið - 10.01.2014, Síða 29
MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. JANÚAR 2014
✝ IngibjörgGuðríður
Hjartardóttir
fæddist í Hnífsdal
20. september
1923. Hún lést á
heimili sínu, Hlað-
hömrum 2, Mos-
fellsbæ, 25. des-
ember 2013.
Ingibjörg var
dóttir hjónanna
Hjartar Guð-
mundssonar, útgerðarmanns,
f. 2. febrúar 1891, d. 4. mars
1967 og Margrétar K. Þor-
steinsdóttur, húsmóður, f. 9.
apríl 1879, d. 2. ágúst 1958.
Systkini hennar voru: Helga,
f. 1904, d. 1990, Sigríður, f.
1906, d. 1986, Jóakim, f. 1907,
d. 1913, Guðrún, f. 1908, d.
1941, Páll, f. 1910, d. 1911,
Aðalbjörg, f. 1912, d. 2006,
Pálína, f. 1913, d. 1913, María,
f. 1914, d. 2002, Elísabet, f.
1917, d. 2000, Kristjana, f.
1918, d. 2013, Jóakim, f. 1919,
d. 1997. Segja má að syst-
ursonur hennar, Grétar, f.
1939, sem var alinn upp á
æskuheimili þeirra, frá eins
árs aldri, hafi fyrst verið
henni sem yngsti bróðir en
síðar sem fóstursonur.
Hinn 11. september 1944
giftist Ingibjörg, Friðriki
til Reykjavíkur til að vinna í
verslun en sneri aftur heim í
Hnífsdal til að leggja for-
eldrum sínum lið vegna veik-
inda móður sinnar. Hún fór í
húsmæðraskólann Ósk á Ísa-
firði árið 1943 en hún giftist
Friðriki árið 1944 og þau hófu
búskap í Brekkuhúsinu þar
sem foreldrar Ingu bjuggu
fyrir og þar fæddust börnin
þeirra fimm. Friðrik drukkn-
aði með sviplegum hætti
ásamt fimm öðrum skipverj-
um þegar báturinn Svanur
fórst í stórviðri þann 22. des-
ember 1966. Tveimur mán-
uðum síðar dó faðir hennar
þannig að segja má að það
hafi verið skammt stórra
högga á milli. Um haustið
sama ár flutti fjölskyldan á
Heiðarbraut 8.
Eftir að börnin fimm kom-
ust á legg fór hún að vinna í
rækjuvinnslu í Hnífsdal og
síðar í Hraðfrystihúsi Hnífs-
dals en faðir hennar var einn
af stofnendum þess. Til fjölda
ára vann Inga auk þess við
ræstingar í barnaskólanum í
Hnífsdal allt frá því að hún
varð ekkja árið 1966 þar til
að hún hætti sökum aldurs.
Inga var mjög félagslynd og
var lengi í kvenfélaginu Hvöt.
Árið 1993 flutti Inga í Mos-
fellsbæinn þar sem hún naut
löngum samvista við fjöl-
skyldur barna sinna og þar
bjó hún til dauðadags.
Ingibjörg verður jarðsungin
frá Áskirkju í dag, 10. janúar
2014, og hefst athöfnin kl. 13.
Maríassyni, f.
28.7. 1919, d.
22.12. 1966. For-
eldrar hans voru
Marías Guðmunds-
son, f. 19.4. 1886,
d. 13.3. 1955 og
Ingigerður Frið-
riksdóttir, f. 5.10.
1896, d. 11.9.
1946.
Inga Hjartar,
eins og hún var
kölluð af vinum sínum, var
fædd og uppalin í Brekkuhús-
inu í Hnífsdal. Hún giftist
Friðriki Maríassyni 1944 og
eignaðist með honum fimm
börn sem öll fæddust í
Brekkuhúsinu. Þau eru: Ingi-
gerður, gift Davíð Atla Odds-
syni, þau eiga fjögur börn,
Hjörtur, á fjögur börn, Mar-
grét Kristjana, gift Sigurði
Jóhannssyni, þau eiga fjögur
börn, María, gift Tómasi B.
Tómassyni, þau eiga tvo syni,
Smári, kona hans er Wendy
Ann Hough og eiga þau þrjá
syni. Þau eru búsett í Ástr-
alíu. Barnabörnin eru því orð-
in sextán, langömmubörnin
eru fjórtán og langalang-
ömmubörnin tvö.
Inga var aðeins tíu ára að
aldri þegar hún vann sér inn
fyrstu launin sín. Hún fór ung
Elskulega mamma mín
mjúk er alltaf höndin þín
tárin þorna sérhvert sinn
sem þú strýkur vanga minn.
Þegar stór ég orðinn er
allt það skal ég launa þér.
(Sig. Júl. Jóhannesson.)
Elsku mamma okkar og
tengdamóðir kvaddi á jóladag,
25. desember síðastliðinn. Minn-
ingarnar um þessa einstöku konu
eru okkur afar dýrmætar; góð-
mennskan, vinnusemin og út-
geislunin voru henni eðlislægar.
Hún var alin upp á tímum mikilla
framfara og umbóta í Hnífsdal.
Hún sá dalinn sinn verða að
gróskumikilli byggð þar sem út-
gerð og sjávarútvegur blómstr-
uðu. Hraðfrystihúsið í Hnífsdal,
sem faðir hennar, Hjörtur Guð-
mundsson útgerðarmaður, stofn-
aði ásamt nokkrum öðrum, varð
eitt farsælasta og best rekna fyr-
irtæki landsins. Þar vann hún
nánast alla sína starfsævi eða þar
til hún fluttist til Mosfellsbæjar á
efri árum. Í Hnífsdal undi hún
hag sínum vel. Þar fæddust
börnin hennar fimm og þar eign-
aðist hún marga, góða vini sem
héldu tryggð við hana til hinsta
dags.
Mamma var mikil félagsvera
og naut þess að vera með fjöl-
skyldu og góðum vinum. Það er
ljúft að rifja upp með þakklæti
allar ferðirnar okkar saman;
ferðina til Costa del Sol árið
1975, með Kalla, Jönu og Hall-
dóru, Gunnu og Úlla. Ferðin í Tí-
volí er eftirminnileg þegar farið
var í bílabrautina og hún fór í
rússíbanann og skemmti sér
ógleymanlega. Ekki má gleyma
ferðinni til Ástralíu til Smára og
Wendy í desember 2003 með
okkur fjórum auk þeirra Frið-
riks og Bryndísar, ömmu-
barnanna hennar. Þá stóð hún
sig svo vel á þessu langa ferða-
lagi og var þakklát fyrir að fá að
sjá heimili sonar síns, tengda-
dóttur og ömmubarnanna í Ástr-
alíu og dvelja þar með þeim um
tíma. Við erum líka þakklát fyrir
að hafa átt þess kost að upplifa
með henni þessa heimsókn. Á
kveðjustund finnst okkur orðið
einstök hæfa henni best.
„Einstakur“ er orð sem notað er þegar
lýsa á því sem er engu öðru líkt, faðm-
lagi eða sólarlagi eða manni sem veitir
ástúð með brosi eða vinsemd. „Ein-
stakur“ lýsir fólki sem stjórnast af
rödd síns hjarta og hefur í huga hjörtu
annarra. „Einstakur“ á við þá sem eru
dáðir og dýrmætir og hverra skarð
verður aldrei fyllt. „Einstakur“ er orð
sem best lýsir þér. (Terri Fernandez)
Elsku mamma og tengda-
mamma, við kveðjum þig með
trega um leið og við minnumst
fallegrar og góðrar nærveru
þinnar með okkur og fjölskyld-
um okkar gegnum tíðina. Þær
stundir eru okkur öllum dýr-
mætar og verða oft rifjaðar upp.
Minning þín mun lifa með okkur
öllum.
Ég flyt þér, móðir, þakkir þúsundfaldar,
og þjóðin öll má heyra kvæðið mitt.
Er Íslands bestu mæður verða taldar,
þá mun þar hljóma fagurt nafnið þitt.
Blessuð sé öll þín barátta og vinna,
blessað sé hús þitt, garður feðra
minna,
sem geymir lengi gömul spor.
Haf hjartans þakkir, blessun barna
þinna,
– og bráðum kemur eilíft vor.
(Davíð Stefánsson)
Ingigerður, Atli, María
og Tómas.
Elsku amma, þegar ég hugsa
um þig þá hugsa ég til baka yfir
fyrstu minningarnar sem ég á,
um hlýjuna sem tók alltaf á móti
manni í faðmi þínum. Án þín,
elsku amma, væri ég ekki helm-
ingurinn af því sem ég er í dag,
þú kenndir mér að nota þau
verkfæri sem Guð gaf mér
hverju sinni.
Á uppvaxtarárum hafði ég
annan fótinn hjá þér, ef ekki
báða. Þú varst alltaf til staðar
fyrir mig. Ég man að þegar við
horfðum á Leiðarljós spurði ég
þig: „En amma, þau eru fullorð-
in,“ en þá fannst mér hringavit-
leysan orðin alltof mikil. Þá sagð-
ir þú: „Fullorðna fólkið veit
yfirleitt ekkert betur, ef ekki
minna.“ Þar hafðir þú rétt fyrir
þér. Þetta minnti ég þig á í haust
þegar ég kom heim til landsins
að eyða tíma með þér. Ég sagði
þér að því eldri sem ég yrði því
minna vissi ég og erfiðara yrði
með hverjum deginum að vita í
hvorn fótinn ég ætti að stíga
næst.
Þú sagðir aldrei hvert ég yrði
að fara og hvert ekki, ég ræddi
við þig um mína drauma og líf-
splön, þér fannst sumt skemmti-
legra en annað og þótti mér gam-
an að krydda hlutina með þér og
heyra þig segja hlæjandi: „Já, þá
gerir þú það bara með góðlega
brosinu þínu.“ Allt sem ég tók
mér fyrir hendur studdir þú og
varst stolt af, og ég mun alltaf
passa að þú hafir eitthvað til að
vera stolt af.
Skemmtilegast var þó að
spyrja þig út í gamla daga, við
hlógum mikið að því þegar ég
spurði þig hvenær þú hefðir farið
á fyrsta ballið þitt, um fyrstu
skóladagana og hvernig þú hefð-
ir upplifað að kynnast afa fyrst.
Ég spurði þig seinna, í einu af
okkur seinustu samtölum, hvort
ég mætti ekki breyta sögunum
smávegis og krydda þær, gera
þetta pínu spennandi. Þá sagðir
þú með alvarlegri rödd, sem ég
hafði ekki heyrt í mörg ár, eins
og þú vissir að þú yrðir að segja
mér þetta það kvöld: „Nei, Sig-
rún, þá værir þú ekki að segja
satt.“ Rétt skal vera rétt, það
mun ég alltaf muna.
Þú þekktir mig mun betur en
ég vissi, þú vissir hvenær ég gat
ekki meir og þegar ég þurfti
spjall til að dreifa huganum. Það
var eitt kvöld fyrir u.þ.b. þremur
árum sem ég kom til þín, það var
í nóvember, ég var í Húsmæðra-
skólanum í Reykjavík. Það lá
ekki vel á mér, mér fannst hlut-
irnir í kringum mig erfiðir og
ósanngjarnir. Ég var ekki ham-
ingjusöm og mér fannst ég ekki
geta miklu meir. Ég vissi að ef ég
kæmi til þín myndi ég finna smá-
frið þótt það væri ekki nema í
eina kvöldstund sem ég myndi fá
ró í slitið hjarta. Þú tókst þétt-
ingsfast utan um mig og skynj-
aðir að það var það sem ég þurfti
meira en allt, þú vissir áður en ég
steig inn að ég þurfti á þér að
halda.
Ég var með prjónatösku fulla
af verkefnum og átti eftir að
klára meira en ég gat. Ég sagði
þér með tárin í augunum að ég
væri svo þreytt alls staðar, and-
lega og líkamlega. Ég lagðist
smá í sófann, en hafði varla sam-
visku í það, augnlokin urðu þung
og ég fann að þú breiddir yfir
mig. Eftir lengsta svefn vetrar-
ins, sökum meiðsla fyrr um vet-
urinn, leit ég á eldhúsborðið og
sá öll verkefnin brotin saman og
tilbúin.
Takk fyrir að vera kletturinn
minn, elsku amma, ég mun alltaf
hafa þig í hjartanu mínu.
Sigrún Kristjana
Hjartardóttir.
Kveðja til ömmu.
Amma kær, ert horfin okkur hér,
en hlýjar bjartar minningar streyma
um hjörtu þau er heitast unnu þér,
og hafa mest að þakka, muna og
geyma.
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni.
Þú gættir okkar, glöð við undum hjá,
þær góðu stundir blessun, amma
kæra.
Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá
í hljóðri sorg og ástarþakkir færa.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Hvíldu í friði, amma mín.
Þinn
Friðrik Snær.
Elsku amma mín, þá ertu farin
frá okkur. Ég á mjög erfitt með
að trúa því að 22. desember var
seinasti dagurinn sem ég hitti
þig. Þú bakaðir pönnukökur því
þú vissir að við kæmum um
kvöldið eins og venjan var á þess-
um degi, þú mundir alltaf eftir að
geyma nokkrar fyrir mig sem
ekki voru með sykri. Þú gafst
mér þessa fallegu sokka sem þú
varst nýbúin að prjóna fyrir mig
og harðbannaðir mér að gefa þér
jólagjöf. Þú sagðir líka við mig á
aðfangadagskvöld þegar ég
þakkaði fyrir mig: „Já, takk
sömuleiðis fyrir allt gamalt og
gott,“ það var eins og þú vissir að
þú værir að kveðja mig í hinsta
sinn.
Ég á ótal margar minningar
um þig og gæti ég skrifað hérna
margar blaðsíður. Þú kenndir
mér líka svo mikið, allt milli him-
ins og jarðar. Ég hef alltaf verið
og mun alltaf vera stolt að heita í
höfuðið á þér, elsku amma mín.
Minning þín lifir í hjarta mínu
að eilífu og mun ég ávallt sakna
þín.
Ég elska þig.
Þín
Ingibjörg Guðríður
Hjartardóttir.
Okkur systurnar langar til að
minnast elsku ömmu okkar sem
kvaddi þennan heim á jóladags-
kvöld. Söknuðurinn er mikill en
við getum glaðst yfir þeim mörgu
fallegu minningum sem við eig-
um í hjörtum okkar um ömmu.
Þegar við vorum litlar var allt-
af mikil tilhlökkun á vorin þegar
vegirnir opnuðust og hægt var að
fara í heimsókn til ömmu. Þó
okkur þætti leiðin löng frá Pat-
reksfirði til Hnífsdals og allar
værum við systur mikið bílveik-
ar, gleymdum við því fljótt hvað
ferðin var erfið þegar við komum
og fengum knús hjá ömmu og
eitthvað gott í magann. Eins
hlökkuðm við alltaf mikið til að fá
ömmu í heimsókn til okkar á
sumrin.
Síðar flutti amma í Mos-
fellsbæ, ekki var síðra að koma
til hennar þangað. Alltaf bauð
hún upp á heimabakað með
kaffinu og heitt súkkulaði eða
bauð í mat í hakkabuff með eggi
eða annað gómsætt. Ömmu var
margt til listanna lagt, hún var
mikil hannyrðakona, prjónaði oft
á okkur en ekki síður var hún
dugleg að prjóna á börnin okkar.
Hún bjó til skartgripi, skálar úr
gleri og leir og ýmislegt fleira.
Við eigum marga fallega muni
eftir hana sem eru okkur kærir.
Amma var glæsileg kona, allt-
af jákvæð og brosandi, það var
alltaf mikill gestagangur hjá
henni enda einstaklega notalegt
að vera hjá henni.
Elsku amma, við söknum þín
mikið en huggum okkur við allar
fallegu minningarnar sem við
eigum. Við vitum að nú ertu kom-
in á góðan stað og afi og Friðrik
bróðir hjá þér.
Ég kveiki á kerti og horfi á logann
skína
horfi til himins á fallegu stjörnuna
mína
bið Guð að vísa veginn, þó gata sé
myrk
og veita ykkur von og trú og gefa
ykkur styrk.
(Sólveig Sigríður Magnúsdóttir)
Þínar ömmustelpur,
Irma, Silja og Etna.
Inga amma var eins og ömmur
eiga að vera hlý, kærleiksrík,
þolinmóð, góður hlustandi og
góðhjörtuð. Hana skorti aldrei
falleg orð okkur til handa og
aldrei heyrðum við hana hall-
mæla nokkrum manni.
Það var alveg sama hvenær
við hringdum í ömmu, alltaf var
hún boðin og búin að taka á móti
okkur, þá gjarnan með pönnu-
kökum eða vöfflum með rjóma og
var þá spjallað um málefni líð-
andi stundar.
Amma var mikil handavinnu-
kona, sat iðulega og prjónaði og
hafði þann sið að pressa vett-
linga, hosur, húfur og peysur
undir sessunni sinni. Við börnin
og barnabörnin nutum góðs af
enda átti amma það iðulega til að
lauma einhverju að okkur áður
en við fórum.
Vinmörg var hún og þegar hún
fluttist að vestan, suður í Mos-
fellsbæ, þá var hún ekki búin að
búa þar lengi þegar hún hafði
eignast fjöldann allan af nýjum
vinum, enda hafði hún einstak-
lega góða nærveru. Amma hafði
unun af því að vera vel tilhöfð,
vera í fallegum fötum og setja á
sig skart.
Minningarnar eru margar,
hlátursköstin í eldhúsinu, spila-
stundirnar, veðurhræðslan, hrot-
urnar hennar ömmu, fíflakrans-
ar, saumastundir, sláturgerð,
bakstur, fótboltaáhorfið sem oft
endaði með ópum og köllum því
amma hélt iðuleg með því liði
sem var að tapa. Stundum skipti
hún um lið í miðjum leik, enda
mátti hún ekkert aumt sjá.
Við erum óendanlega þakklát
fyrir að hafa fengið að vera með
ömmu síðasta jólakvöldið henn-
ar.
Ingu ömmu minnumst við með
þakklæti fyrir allt það sem hún
gaf okkur, alla hennar ástúð og
hlýju.
Ingibjörg, Sif, Þröstur og
Bryndís, makar og börn.
Í dag kveðjum við elskulega
frænku, Ingibjörgu Guðríði
Hjartardóttur. Við eigum svo
margar góðar og fallegar minn-
ingar um Ingu frænku, hún bjó í
sama húsi og afi og amma í
Brekkuhúsinu í Hnífsdal. Minn-
ingarnar þaðan eru svo margar,
þegar ég (HK) var krakki fórum
við upp á Brekku í heyskap á
sumrin, það var alltaf gott veður
þá, minningar um jólaboðin,
súkkulaði og tertur hjá frænku,
allir leikirnir, að hugsa til baka
er þetta eins og í ævintýri.
Inga bjó í nágrenni við okkur
Helga eftir að hún flutti á Heið-
arbrautina, Gísli Þór var ekki
hár í loftinu þegar hann fór að
venja komur sínar til frænku
sinnar, sat og spjallaði við hana
um allt milli himins og jarðar á
meðan hún færði honum kræs-
ingar. Það var alltaf kært á milli
þeirra.
Eftir að við fluttum suður fór-
um við reglulega í heimsókn til
Ingu, þá var alltaf spjallað um
heimahagana, farið til baka heim
í Hnífsdal og margt skemmtilegt
rifjað upp, það var mikið hlegið
þegar við rifjuðum upp þegar
þau Helgi voru saman í þorra-
blótsnefnd hjá Kvenfélaginu
Hvöt.
Inga var glæsileg kona, alltaf
svo fín. Það geislaði svo mikil
birta af henni, hún var með stórt
og hlýtt hjarta.
Inga var aðeins 43 ára þegar
hún missti manninn sinn, Friðrik
Maríasson, frá fimm börnum.
Hann fórst með Svaninum RE
22. desember 1966 ásamt fimm
öðrum skipverjum. Svanur RE
var gerður út frá Hnífsdal, miss-
ir okkar litla samfélags var mikill
þennan örlagaríka dag.
Elsku frænka, við erum þakk-
lát fyrir allar góðu stundirnar
sem við höfum átt saman. Minn-
ing þín lifir í hjörtum okkar.
Við biðjum góðan Guð að
vernda og styrkja afkomendur
Ingu frænku í þeirra sorg.
Hjördís, Helgi og börn.
Aðfangadagskvöld. Við erum
mættar til Maju og Tomma enn
eitt árið til að eyða aðfangadags-
kvöldi með þeim, Friðriki og
Ingu, móður Maju. Inga er mætt
að sjálfsögðu, fáguð og flott í
tauinu eins og venjulega og lítur
mjög vel út. Ótrúlegt en satt en
þessi kona er orðin níræð. Það
sést ekki. Inga er hógvær og hlý,
henni liggur lágt rómur og það er
gott að vera í návist hennar. Hún
hefur það ágætt að hennar sögn.
Hún spyr um líðan okkar og fær
jákvæð svör. Samræðurnar
halda áfram, hversdagslegar um-
ræður um daginn og veginn.
Klukkan slær sex. Það eru komin
jól. Við setjumst að borðum, ilm-
urinn af jólasteikinni fyllir húsið.
Við borðum vel og í bakgrunni er
jólamessan í útvarpinu. Við
göngum frá. Það er komið að
jólapökkunum. Ekki jafnmikil
stemning fyrir þeim og þegar
börnin voru lítil en alltaf jafn-
gaman samt. Inga fær margar
fallegar gjafir, enda rík af börn-
um og barnabörnum, þar á meðal
föt því börnin hafa gaman af að
gefa henni falleg föt sem hún ber
svo vel. Eftir að búið er að taka
upp allar gjafirnar fáum við okk-
ur eftirrétt, hefðbundinn an-
anasfrómas, sem Inga kenndi
mér að búa til fyrir mörgum ár-
um. Inga er ánægð. Útskrifar
mig sem meistara í ananasfró-
masgerð. Löngu tímabært en
táknrænt að það skuli hafa gerst
einmitt á þessum jólum. Kvöldið
líður hægt og hljótt og komið að
heimför. Þegar við kveðjum seg-
ir Inga: „Hafiði það gott, elsk-
urnar.“ Ekki hvarflaði að okkur
þá að þetta yrði hennar hinsta
kveðja.
Inga var yndisleg kona, ljúf í
viðmóti, róleg og yfirveguð og
fátt kom henni úr jafnvægi. Hún
hafði orðið ekkja ung að árum og
sat uppi alein með fimm börn –
lífsreynsla og missir sem margar
íslenskar konur hafa því miður
þurft að upplifa. Hún var hin
dæmigerða íslenska kona eins og
Ómar Ragnarsson lýsir henni:
Hún bar þig í heiminn og hjúfraði að
sér.
Hún heitast þig elskaði og fyrirgaf þér.
Hún ætíð er skjól þitt,
þinn skjöldur og hlíf.
Hún er íslenska konan
sem ól þig og þér helgar sitt líf.
Ó, hún var ambáttin hljóð
hún var ástkonan rjóð
hún var amma svo fróð.
Og loks þegar móðirin lögð er í mold
þá lýtur þú höfði og tár falla á fold.
Þú veist hver var skjól þitt
þinn skjöldur og hlíf.
Það var íslenska konan
sem ól þig og gaf þér sitt líf.
Það er íslenska konan,
tákn trúar og vonar,
sem ann þér og þér helgar sitt líf.
(Ómar Ragnarsson)
Stóll Ingu verður auður um
næstu jól. Við munum sakna
hennar.
Við sendum börnum Ingu,
tengdabörnum, barnabörnum og
barnabarnabörnum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Jóhanna Kristín
Tómasdóttir,
Unnur Svava
Sigurðardóttir.
Ingibjörg Guðríður
Hjartardóttir
Fleiri minningargreinar
um Ingibjörgu Guðríði Hjart-
ardóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.