Morgunblaðið - 05.02.2014, Side 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 5. FEBRÚAR 2014
✝ Unnur Zóp-hóníasdóttir
fæddist í Ásbrekku
í Gnúpverjahreppi
þann 20. mars
1940. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurlands 23. jan-
úar 2014. For-
eldrar hennar voru
Zóphónías Sveins-
son bóndi í Ás-
brekku, f. 3. mars
1891, d. 15. desember 1960 og
Ingveldur Guðjónsdóttir hús-
móðir í Ásbrekku, f. 28. júní
1898, d. 16. janúar 1972. Systk-
ini Unnar eru Steindór, f. 9. júlí
1923, d. 17. mars 2008, Grétar, f.
4. júní 1925, Guðrún, f. 18. mars
1927 og Ragnheiður, f. 26. ágúst
1930. Unnur giftist Hákoni Hall-
dórssyni húsasmíðameistara, f.
7. mars 1937, frá Heiðarbæ í
Flóa, 16. apríl 1960. Foreldrar
hans voru Halldór Guðbrands-
son, f. 1. nóvember 1903, d. 10.
apríl 1976 og Heiðrún Björns-
dóttir, f. 31. október 1911, d. 30.
Ólafur Björn, f. 26. október
1999. 3) Hörður rafeindavirki, f.
29. maí 1970, maki Guðlaug
Anna Gunnlaugsdóttir sjúkra-
liði, f. 20. apríl 1971. Börn
þeirra: a) Gunnar Olgeir, f. 12.
febrúar 2001, b) Gyða Dröfn, f.
9. mars 2004. Dóttir Guðlaugar
og Stefáns Hlyns Erlingssonar,
f. 15. júní 1968, d. 5. desember
1991 er Alda Lind Stefánsdóttir,
verslunarmaður, f. 19.1. 1991.
Unnur ólst upp og vann við bú
foreldra sinna í Ásbrekku. Hún
sótti sína barnafræðslu í Ása-
skóla og var síðan tvö ár í Hér-
aðsskólanum að Laugarvatni.
Hún flutti að Selfossi 1957. Þau
Unnur og Hákon hófu búskap
sinn að Lyngheiði 20. Þau
byggðu húsið sitt við Engjaveg
34 og fluttu í það 1963 og hafa
búið þar síðan. Unnur vann mest
við verslunarstörf fyrst eftir að
hún kom að Selfossi en á miðjum
aldri hóf hún nám við Fjöl-
brautaskóla Suðurlands og síð-
an við Sjúkraliðaskóla Íslands
og lauk þaðan prófi 1985. Hún
var starfandi sjúkraliði við Heil-
brigðisstofnun Suðurlands til
ársins 2010 að hún lét af störf-
um fyrir aldurs sakir.
Útför Unnar fer fram frá Sel-
fosskirkju í dag, 5. febrúar 2014
kl. 13.30.
maí 1988. Börn
Unnar og Hákonar
eru þrjú. 1) Heið-
rún, kennari, f. 5.
janúar 1960, maki
Björn Þrastar Þór-
hallsson tann-
læknir, f. 3. sept-
ember 1955. Börn
þeirra: a) Björney
Inga fjármála-
hagfræðingur, f.
22. janúar 1986,
sambýlismaður Rúnar Bragi
Kvaran, læknir, f. 25. október
1986, b) Hákon Þrastar hugbún-
aðarverkfræðingur, f. 7. nóv-
ember 1989, c) Harpa Ósk
menntaskólanemi, f. 12. apríl
1994. 2) Sverrir rafmagnsverk-
fræðingur, f. 19. maí 1962, maki
Sigþrúður Inga Jónsdóttir
sjúkraþjálfari, f. 23. janúar
1963. Börn þeirra: a) Unnur há-
skólanemi, f. 30. október 1990,
sambýlismaður Ýmir Óskarsson
háskólanemi, f. 17. október
1990, b) Arnþór Helgi há-
skólanemi, f. 12. ágúst 1993, c)
Elskuleg tengdamóðir mín,
Unnur Zóphóníasdóttir, er fallin
frá eftir stutta og erfiða baráttu
við krabbamein.
Margar góðar og ljúfar minn-
ingar koma upp í hugann þegar
horft til baka, enda samfylgdin
orðin 28 ár. Mér er minnisstæð
fyrsta heimsóknin á Engjaveginn
þegar Unnur vildi forvitnast um
ætt mína og ég hálfskammaðist
mín fyrir fáfræði mína í þeim efn-
um. Fljótlega kom í ljós að Unnur
hafði mikinn og einlægan áhuga á
fólki. Hún var mjög ættfróð og
gat tengt fólk saman langt aftur
og innbyrðis , oft líktist þetta
glímu við stærðfræðidæmi sem
hún hafði gruflað í en svo fundið
leiðina og allt small þetta saman.
Unnur var stálminnug og óbrigð-
ult að leita til hennar til að rifja
upp menn og málefni.
Unni var alla tíð mjög annt um
velferð sinna nánustu og sérstak-
lega barnabarnanna. Hún fylgd-
ist grannt með þeim öllum, hafði
mikinn metnað fyrir þeirra hönd
og gladdist innilega þegar vel
gekk í starfi og leik.
Það sem Unnur gerði í hönd-
unum vann hún af mikilli natni og
vandvirkni. Hún bakaði kökur og
tertur sem voru bæði fallegar og
góðar. Hún var snögg að reiða
fram hlaðborð af glæsilegum veit-
ingum jafnvel þó fyrirvarinn væri
stuttur. Hún framleiddi peysur,
sokka og vettlinga á barnabörnin
og handbragðið á því var sérstak-
lega fallegt og vandað. Oft kom
hún við í Búlandinu með fullan
poka af vettlingum og sokkum af
ýmsum stærðum og gerðum og
krakkarnir gátu valið það sem
passaði, þetta voru hlýjar og góð-
ar gjafir.
Unnur hafði óskaplega gaman
af því að ferðast um landið sitt
með Hákoni. Hún þekkti landið
vel og fannst einstaklega
skemmtilegt að komast á staði
sem hún hafði ekki séð áður. Und-
anfarin 20 ár höfum við Sverrir
farið árlega í nokkurra daga
gönguferð upp á hálendi og það
brást ekki að þegar við komum
heim úr ferðinni var Unnur búin
að grandskoða leiðina á korti og
vissi nákvæmlega hvaða fjöll
þurfti að klífa, hvaða ár þurfti að
vaða og hún mundi betur örnefnin
á leiðinni heldur en við.
Það var Unni mikils virði að
vera innan um sitt fólk og hún
lagði talsvert á sig nú í veikindum
sínum til þess. Hún komst heim til
sín á annan í jólum og aftur í
þrettándaboð heim til okkar
Sverris. Þetta gerði hún meira af
vilja en mætti og sýndi hversu
mikill dugnaðarforkur hún var.
Þessar stundir eru okkur núna
ótrúlega dýrmætar og þökkum
við fyrir þær.
Elsku Unnur, það er komið að
hinstu kveðjustund. Ég vil þakka
þér fyrir samfylgdina og tryggð-
ina, mikið eigum við öll eftir að
sakna þín. Guð geymi þig.
Sigþrúður Inga Jónsdóttir
(Dúa).
Elsku amma mín.
Nú þegar komið er að kveðju-
stund er þakklæti það fyrsta sem
mér dettur í hug. Þakklæti fyrir
að hafa átt þig að, svona hlýja og
góða. Ég á ótal góðar minningar
frá heimsóknum til ykkar afa á
Selfossi. Það var alltaf mikið til-
hlökkunarefni að fá að gista á Sel-
fossi því þá var dekrað við mann.
Þú eldaðir alltaf svo góðan mat,
við fórum í sund saman, fengum
að kaupa nóg af nammi (á laug-
ardögum) og svo kíktum við oft í
sumarbústaðinn í Kimanum.
Mesta stuðið var þau skipti þegar
Björney stóra frænka var með
líka. Allar heimsóknir á Engja-
veginn einkenndust af gestrisni
þinni, drekkhlaðið kaffiborð þar
sem mátti finna að minnsta kosti
eina ef ekki tvær kökur á mann.
Það var undantekning ef við náð-
um að smakka á öllum sortum. Ég
tala nú ekki um jóla- og páskaboð-
in. Ekki einungis varstu snilling-
ur í eldhúsinu heldur líka í hönd-
unum. Allt sem þú
fjöldaframleiddir af ullarpeysum,
sokkum og vettlingum er ótrú-
legt. Alls staðar fæ ég hrós fyrir
fínu ullarpeysurnar og vett-
lingana sem þú prjónaðir fyrir
mig enda allt einstaklega fallegt.
Elsku amma, þér þótti svo
vænt um alla í kringum þig og
fjölskyldan var þér alltaf númer
eitt. Það vissum við sem stóðum
þér næst. Þú spurðir nánast í
hvert skipti sem við hittumst
hvort allt gengi ekki vel og það
gladdi þig allaf jafn mikið að
heyra að svo væri, hvort sem það
var að fá góðar einkunnir, vinna
fótboltaleik eða hvað sem var að
gerast í lífi mínu þá stundina.
Ég á eftir að sakna þín svo inni-
lega. Veikindin komu eins og
þruma úr heiðskíru lofti og allt
gerðist svo hratt. En þú stóðst þig
allan tímann eins og hetja. Mér
þykir svo vænt um heimsóknina
þína í Búlandið núna í byrjun jan-
úar þar sem þú gast verið með
okkur allan daginn og þú hafðir
orð á því sjálf hvað það væri ótrú-
legt að þú skyldir vera þarna með
okkur. Ég er líka svo þakklát fyr-
ir það að þú gast verið með okkur
á Engjaveginum annan í jólum,
borðað með okkur og horft á okk-
ur dansa í kringum jólatréð.
Ég er viss um að þú ert komin
á betri stað núna þar sem þú get-
ur áfram fylgst með okkur öllum
því ég veit að fjölskyldan er það
sem skiptir þig öllu máli. Elsku
amma mín, ég vil að lokum þakka
þér af öllu hjarta fyrir allar góðu
minningarnar sem við eigum
saman og allt það sem þú hefur
gefið mér og kennt mér. Þú varst
einstök.
Þín nafna.
Unnur Sverrisdóttir.
Elsku Unnur amma.
Nú ert þú farin frá okkur og við
söknum þín strax. Við systkinin
erum ótrúlega þakklát fyrir tím-
ann sem við áttum með þér og
þær minningar um þig sem við
eigum. Okkur þykir svo vænt um
þann einlæga áhuga á okkar dag-
lega lífi sem þú sýndir. Þú vissir
ávallt upp á hár hvernig okkur
gekk í skólanum, hvaða áhugamál
við höfðum hverja stundina og
hvað allir vinir okkar hétu.
Þegar við vorum yngri þótti
okkur sérstaklega gaman að fá að
gista hjá ykkur afa á Selfossi. Þá
var sko heldur betur dekrað við
okkur. Við fengum að velja uppá-
haldskvöldmatinn okkar, þú
kenndir okkur að spila ný spil, við
fórum með ykkur afa upp í sum-
arbústað þar sem við lékum okk-
ur úti í náttúrunni og svo bakaðir
þú handa okkur góðu pönnukök-
urnar þínar. Elsku amma, þú
varst sannur listakokkur, hafðir
svo góða tilfinningu fyrir mat-
reiðslu og gerðir bestu súkku-
laðiköku í heimi. Þú sast og prjón-
aðir og til varð hvert
meistarastykkið á fætur öðru,
vettlingar, húfur, ullarsokkar og
fallegustu lopapeysur í heimi sem
við erum svo heppin að eiga.
Þær voru ófáar gleðistundirn-
ar sem við áttum með þér, amma.
Annar í jólum og páskadagur
þegar fjölskyldan kemur saman á
Engjaveginum eru fastir liðir í lífi
okkar. Þú sást alltaf til þess að
haldið væri í hefðirnar og það
skipti þig miklu máli að allir
kæmu. Annan í jólum passaðirðu
upp á að jólalögin væru sungin, að
við dönsuðum í kringum jólatréð
og að við spiluðum púkk og á
páskadag passaðirðu að öll barna-
börnin fengju páskaegg.
Björneyju þykir einstaklega
vænt um sunnudaginn sem þið
áttuð saman í Vesturbænum þeg-
ar þú komst í heimsókn á Ein-
imelinn. Þá skoðuðuð þið saman
hverfið, heimsóttuð háskólann og
hún kenndi þér að elda grænmet-
isrétt með hnetusósu sem þér
fannst ansi nýstárlegur en spenn-
andi. Þrátt fyrir að vera dugleg að
halda í gamlar og góðar hefðir
hafðirðu líka sérlegan áhuga á
nýjungum og varst dugleg að
prófa nýjar uppskriftir og leyfa
okkur að smakka.
Þótt heimsóknum Hákonar
hafi fækkað með hækkandi aldri
þá fannst honum alltaf notalegt
að koma í heimsókn á Selfoss.
Ferðir sem byrjuðu sem stuttir
skreppir breyttust iðulega í lang-
ar heimsóknir, þar sem þú hleypt-
ir engum til baka yfir Hellisheið-
ina á fastandi maga. Þið rædduð
saman um hitt og þetta, en ekkert
viðfangsefni heillaði þig meira en
barnabörnin sjálf, þeirra líf og
þeirra áætlanir.
Hörpu fannst alltaf jafn róandi
að komast frá óróa borgarinnar
heim til ykkar afa. Þar kenndirðu
henni að prjóna vettlinga, baka
kleinur og spila kasínu. Sérstak-
lega þótti henni gott að koma til
ykkar yfir vetrartímann. Hjá
ykkur var ró og næði til þess að
ná upp skólabókalestri og fá að
borða á sig gat. Hún gat líka alltaf
treyst á að sjá ykkur afa í áhorf-
endahópi þegar hún söng á tón-
leikum. Þú hafðir svo gaman af
tónlist og naust þess að syngja.
Elsku amma, við erum einstak-
lega lánsöm að hafa fengið að eiga
þig sem ömmu. Þau lífsviðhorf og
gildi sem þú kenndir okkur eru
fjársjóður sem við munum ávallt
búa að. Þín barnabörn,
Björney Inga, Hákon
Þrastar og Harpa Ósk.
„Hún er dáin, hún Unnur syst-
ir mín.“ Með þessum orðum sagði
mamma mér frá andláti móður-
systur minnar. Unnur lést eftir
stutt en snörp veikindi tæplega 74
ára. Mér finnst það alltof fljótt,
tiltölulega nýhætt störfum og
framundan tími til að sinna af-
komendum og áhugamálum.
Þegar litið er um öxl er margs
að minnast. Unnur og Hákon
byggðu sér hús í nágrenni við hús
foreldra minna á Engjaveginum.
Mikill samgangur var á milli fjöl-
skyldnanna þar sem þær systur
voru báðar heimavinnandi meðan
við börnin uxum úr grasi. Ég
minnist laufabrauðsbaksturs,
jólaboða og ýmissa samvista í Ás-
brekku eða á Selfossi í áranna rás
og ættarmóta þar sem Unnur var
ætíð hrókur alls fagnaðar. Unnur
var hláturmild og naut samvista
við sína nánustu. Hún var söng-
elsk og hafði fallega sópranrödd
og sérstaklega fallega rithönd.
Hún hafði yndi af börnum og
barnabörnin voru henni afar kær.
Síðasta spjall okkar fyrir nokkr-
um dögum var um þau.
Unnur frænka mín er nú lögð
af stað í það ferðalag sem bíður
okkar allra. Ég veit að hún ætlaði
sér ekki að fara strax en varð að
ferðbúast og gerði það af æðru-
leysi. Góða heimkomu, Unnur
mín, það mætti segja mér að það
hafi orðið fagnaðarfundir þegar
þú hittir móður þína líkt og þegar
þú lítil stúlka í Ásbrekku beiðst
eftir að sjá hana koma norðan við
Skarðsfjallið úr ferðalagi og
hljópst í fang hennar við Skarðs-
hliðið.
Ástarfaðir himinhæða,
heyr þú barna þinna kvak,
enn í dag og alla daga
í þinn náðarfaðm mig tak.
(Steingrímur Thorsteinsson)
Ingibjörg Stefánsdóttir.
Ég horfi á myndina af þér og
minningarnar hrannast upp. Á
æskuárum mínum má segja að
heimilið ykkar Hákonar hafi verið
mitt annað heimili þar sem við
Heiðrún vorum saman alla daga,
allan daginn. Ég minnist þess
þegar þú varst að koma heim úr
vinnunni og ekki alltaf ánægð
með hvað við vorum búnar að
vera að bralla einar heima á með-
an, óttalegt vesen minnir mig að
þér hafi stundum fundist vera á
okkur. Ég minnist þess þegar við
Heiðrún vorum að þvælast niðri í
kaupfélagi og þú að vinna þar,
skildum ekki af hverju þú vildir
ekki að við værum að hangsa þar,
skiljum það núna.
Ég minnist þess þegar ég fór
með ykkur Hákoni upp í Ás-
brekku og ég ætlaði að vera í
sveitinni með Heiðrúnu í nokkra
daga. Sú dvöl var ekki löng því um
kvöldið var ég komin með
heimþrá og vildi fara heim með
ykkur aftur. Ég sat skömmustu-
leg í bílnum en sagði svo um leið
og ég kom heim að ég ætlaði aftur
daginn eftir. Sem ég gerði og var í
einhverja daga. Ég minnist þess
þegar ég, um sjö ára, kom einu
sinni sem oftar heim til ykkar að
vetri til, hringdi dyrabjöllunni og
þegar þú opnaðir hafði ég sett
tunguna á hurðarhúninn, festist
og fór þannig inn með hurðinni.
Hvað þér brá og ég fann til. Minn-
ist þess að sjá þig oft í eldhús-
glugganum þegar ég gekk
framhjá húsinu ykkar á leið í og
úr skólanum. Minnist þess að
sitja við eldhúsborðið ykkar og fá
eitthvað gott að borða, sérstak-
lega man ég góðu kökuna þína
með góða kreminu, reyndi seinna
að baka hana en tókst ekki að
gera hana eins góða og þér. Nú
ætla ég að reyna að baka hana aft-
ur fljótlega og rifja upp í leiðinni
góðar stundir. Ég minnist þess
hvað var gott þegar við hittumst
sem var of sjaldan eftir að ég full-
orðnaðist, þú virtist svo glöð að
hitta mig og spurðir mig frétta af
mér og mínum. Heyri fyrir mér
skemmtilegan hlátur þinn. Við
áttum það sameiginlegt frænk-
urnar að hafa áhuga á fólki, ég vil
ekki kalla það forvitni. Ég minnist
þess hvað þú varst stolt af öllum
krökkunum þínum og fjölskyld-
um þeirra. Minnist þess líka hvað
mér fannst flott hjá þér að drífa
þig í að fara í sjúkraliðanám eftir
að börnin voru orðin fullorðin og
fara síðan að vinna við það. Já, á
svona stundum staldrar maður
við og rifjar upp góðar minningar.
Þá langar mann til að setja eitt-
hvað niður á blað fyrir sig og ætt-
ingja – rifja upp saman. Ég þakka
þær stundir sem við áttum og bið
Guð að vera með ykkur, kæru Há-
kon, Heiðrún, Sverrir, Hörður og
fjölskyldur og styðja í sorginni.
Megi góðar minningar um Unni
lifa með okkur um ókomin ár.
Vilborg.
Unnur
Zóphóníasdóttir
Borinn hefur ver-
ið til grafar skips-
félagi okkar hann
Olli, sem fallinn er
frá í blóma lífsins.
Margs er að minnast þau ár sem
hann var með okkur í áhöfn, en
þegar þeir bræður, Olgeir og Lúð-
vig, komu til okkar var að mynd-
ast sú áhöfn sem fylgst hefur að
allt fram til þessa dags. Vinskapur
hefur myndast milli manna og því
kveðjum við hann Olla okkar með
miklum söknuði. Það má segja að
þann tíma sem Olgeir var með
okkur hafi verið mikill mótunar-
tími í hans lífi, hann fór í að stofna
heimili og fannst honum mikl
ábyrgð því samfara. Hann eignað-
ist myndarlegan dreng, hann
Brynjar Jón, með þáverandi sam-
býliskonu sinni henni Sóleyju,
hann fékk hann reyndar í afmæl-
isgjöf en þeir feðgar eiga sama af-
mælisdag. Hann sagði einhverju
Olgeir Már
Brynjarsson
✝ Olgeir MárBrynjarsson
fæddist 30. júlí
1981. Hann lést 28.
desember 2013. Út-
för hans fór fram 8.
janúar 2014.
sinni að drengurinn
hefði nú alveg mátt
bíða einn dag, en for-
lögin hafa nú hagað
því þannig að nú
verður afmælisdag-
ur Brynjars Jóns
dagur sem hann get-
ur bæði fagnað og
um leið minnst föður
síns sem því miður
kvaddi alltof fljótt.
Það er alltaf sárt að
horfa á eftir ungu fólki sem fer í
blóma lífsins og fyrir áhöfn skips
er stórt skarð höggvið því á aðeins
sjö mánuðum höfum við áhöfnin á
Sturlaugi H. Böðvarssyni fylgt
tveimur frábærum skipsfélögum
til grafar, en í maí fórst hann
Beggi okkar í hörmulegu slysi. Við
trúum því að hann muni taka vel á
móti Olla og hugsa um hann eins
og hann gerði þegar þeir voru báð-
ir á lífi. Við sendum fjölskyldu og
syni Olgeirs okkar innilegustu
samúðarkveðjur og geymum í
huga okkar mynd af góðum dreng
sem var umfram allt góður sjó-
maður og skipsfélagi.
Fyrir hönd áhafnar Sturlaugs
H. Böðvarssonar AK 10,
Eiríkur Jónsson skipstjóri.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
EINAR S. H. ÞORBERGSSON
kennari, leikari, leikstjóri,
Melabraut 25,
Seltjarnarnesi,
lést miðvikudaginn 29. janúar á
Landspítalanum við Hringbraut.
Útför hans fer fram frá Fossvogskirkju föstudaginn
7. febrúar kl. 15.00.
Stefanía Ósk Ásgeirsdóttir,
Örn Einarsson,
Þorbergur Ásgeir Einarsson, Ástrós Bryndís Björnsdóttir,
Kristinn R. Einarsson,
Rósalind H. Einarsdóttir,
Eyrún M. Einarsdóttir,
Sólon P. Einarsson
og barnabörn.
✝
Elskulegur frændi minn,
ADAM JÓNSSON
frá Tóvegg,
Hvammi – heimili aldraðra,
Húsavík,
lést þriðjudaginn 28. janúar á Heilbrigðis-
stofnun Þingeyinga, Húsavík.
Útförin fer fram frá Húsavíkurkirkju laugardaginn
8. febrúar kl. 14.00.
F.h. aðstandenda,
Pálína Stefánsdóttir.