Morgunblaðið - 06.02.2014, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 6. FEBRÚAR 2014
✝ Vera Páls-dóttir fæddist
12. janúar 1919.
Hún lést 27. janúar
2014. Foreldrar
Veru voru Krist-
jana Ólafsdóttir, f.
28. september
1893, d. 27. maí
1979, og Páll Andr-
ésson, f. 1899, d.
1955.
Hinn 12. júlí
1941 giftist Vera Torfa Ásgeirs-
syni, f. 11. mars 1908, d. 31. jan-
úar 2003. Börn þeirra: 1) Ásgeir,
f. 31. október 1941. Börn hans og
Önnu Sigríðar Ingvarsdóttur eru
Ingunn Ásgeirsdóttir Fisch, f.
1965, og Torfi, f. 1967. Dóttir Ás-
geirs og Jensínu Matthíasdóttur
er Vera, f. 1979. Sonur Ásgeirs
og Jensínu Matthíasdóttur er
Matthías, f. 1980. Dóttir Jensínu
og uppeldisdóttir Ásgeirs er
Anna Margrét Sonderegger, f.
1971. Barnabörn Ágeirs: Elías
nóvember 2012. Dóttir hennar
og Júlíusar Magnússonar er
Vera, f. 1973. 3) Ólafur, f. 14.
maí 1951. Synir hans og Gunn-
hildar Bjarnadóttur eru Ásgeir,
f. 1981, og Gunnar Örn, f. 1979.
Sonur Ólafs og Oktavíu Guð-
mundsdóttur er Torfi Karl, f.
1992. Barnabörn Ólafs: Theódór
Bjarni Ásgeirsson, f. 2007, móð-
ir Arabella Ýr Samúelsdóttir.
Áróra Gunnarsdóttir, f. 2004,
Auðunn Gunnarsson, f. 2008, og
Oktavía Gunnarsdóttir, f. 2012,
eru barnabörn Oktavíu Guð-
mundsdóttur og foreldrar
þeirra eru Gunnar Andreas
Kristinsson og Guðrún Hrund
Harðardóttir. Loki Davíðsson, f.
2009, er barnabarn Oktavíu
Guðmundsdóttur og foreldrar
hans eru Laufey Guðnadóttir og
Davíð Kristinsson.4) Ragnheið-
ur, f. 13. september 1952. Sonur
hennar og Stefáns Eiríkssonar
er Stefán Davíð, f. 1987. Sonur
Stefáns og Sigurbjarkar Steins-
dóttur er Davíð Arnar Stef-
ánsson. Útför Eru fer fram frá
Neskirkju í dag 6. febrúar 2014
kl. 15
Ásgeir Fisch, f.
2002, sonur Ing-
unnar Ásgeirs-
dóttur. Thelma
Torfadóttir Ás-
geirssonar, f.
1997.Ásgeir Axel
Torfason Ásgeirs-
sonar, f. 2003, Ca-
mille Ósk, f. 2007,
dóttir Veru Ásgeirs-
dóttur. Embla Örk
Matthíasdóttir, f.
2010. Embla er dóttir Nínu
Bjarkar Gunnarsdóttur. Helena
Margrét Sonderregger, f. 2001,
dóttir Önnu Margrétar. Paul
Emil Sonderegger, f. 2007, dótt-
ursonur Önnu Margrétar. Egill
Orri, f. 2000, sonur Nínu Bjarkar
Gunnarsdóttur. Eva er uppeld-
isdóttir Torfa Ásgeirssonar,
móðir Kolbrún Einarsdóttir.
Georg er uppeldissonur Torfa
Ásgeirssonar, móðir Kolbrún
Einarsdóttir. 2) Anna Krist-
janna, f. 25. janúar 1949, d. 30.
Það er vor í lofti, árið er 1939.
Unga fólkið streymir á vinsæl-
asta samkomustað Reykjavíkur,
Hótel Borg, stígur dans, sýnir sig
og sér aðra. Þar er vítt til veggja,
gylltir listar prýða danssalinn.
Vera situr ásamt vinkonum
sínum við hringborð. Hljómsveit-
arstjórinn hættir skyndilega að
stjórna sveitinni, grípur hljóð-
nemann og syngur djúpri röddu:
„Somewhere over the rainbow“.
Vera hafði ekki setið lengi þegar
herramaður gengur rólega til
hennar og býður upp í dans.
Henni finnst maðurinn myndar-
legur og ekki skemmdu óskap-
lega falleg jakkafötin fyrir. Hún
svífur út á dansgólfið og lagið um
regnbogann liðast um loftið með
dulúð. Þau taka tal saman eftir að
laginu lýkur og hún segir frá fyr-
irhugaðri ferð sinni til Kaup-
mannahafnar og ekki væri ákveð-
ið hvenær hún komi tilbaka.
Verslunarskólanámi hafði hún
nýverið lokið og vildi hún spreyta
sig á dönskunni þar ytra. Veru
fannst góð tilfinning að vera
frjáls eins og fuglinn, enda rétt
tvítug. Hún siglir skömmu seinna
yfir hafið.
Þegar komið var til kóngsins
Kaupmannahafnar leigði hún
litla risíbúð við Bredgade með
tveimur stúlkum. Búskapurinn
gekk vel enda þaulskipulagt hjá
ungmeyjunum. Húsreglur voru
tvær. Matseld og þrifum skiptu
þær jafnt á milli sín. Herraheim-
sóknir voru leyfðar, ekki þó leng-
ur en til kl. 22. Veru líkaði lífið í
Kaupmannahöfn, hún fékk vinnu
á saumastofu við Strikið þar sem
efnin bókstaflega dönsuðu í
höndunum á henni. Hún var fljótt
færð til í vandasamari sauma-
skap. Vera hafði næmt auga fyrir
fegurð og nýjustu tískustraum-
um.
Nasistar réðust inn í Dan-
mörku árið 1940. Þeir hertóku
allar bestu íbúðirnar í stóra hús-
inu við Bredgade.
Myndir af Hitler prýddu
ganga hússins og umhverfið gjör-
breyttist og varð þrúgandi. Vera
komst heim eftir mikið umstang,
því hún var ein af Petsamóförun-
um, sem sigldu frá Petsamó í
Finnlandi. Skipið var 25 daga á
leiðinni fram og til baka.
Hinn 15. október 1940 lagðist
„Esjan“ að bryggju við Reykja-
víkurhöfn. Veðrið var milt, skin
og skúrir. Bjartur regnboginn
skartaði sínu fegursta yfir sjón-
um og ástvinir biðu á hafnar-
bakkanum. Vera sá móður sína
og móðursystur, hún kom allt í
einu auga á dansherrann á Hótel
Borg. Hann stóð þar með fangið
fullt af rauðum rósum. Veru hitn-
aði í kinnum.
Herramaðurinn tók ofan hatt-
inn og bauð ungfrúna velkomna
til föðurlandsins. Hann hafði beð-
ið og vonað á annað ár. Það varð
ekki aftur snúið.
Skömmu eftir heimkomuna
varð til fallegt par. Maðurinn var
Torfi Ásgeirsson, ungur hag-
fræðingur. Vera sagði seinna að
hún hefði ekki getað fengið betri
eiginmann. Hann bar hana á
höndum sér, alltaf jafn þolinmóð-
ur og skapgóður, líka þegar Vera
fór í verslunarleiðangra. Eitt sinn
voru Vera og Torfi í París. Hún
skaust inn í tískuhús og sá rán-
dýra Chanel-dragt. Næsta morg-
un fór hún aftur í sömu verslun
en í þetta skiptið hafði hún með
sér blýant og blokk og rissaði upp
dragtina, en lét nægja að kaupa
nákvæmlega eins dragtarefni.
Þegar heim var komið vatt hún
sér í saumaskapinn. Engum hefði
dottið í hug að dragtin væri
„home made in Iceland“, jafnvel
ekki Coco Chanel sjálfri.
Takk fyrir samfylgdina Vera
mín og allar skemmtilegu sög-
urnar. Ég veit það verður vel tek-
ið á móti þér af Önnu og Torfa,
sem hefur áður beðið þolinmóður
eftir þér. Hann tekur eflaust ofan
hattinn með fangið fullt af rauð-
um rósum sem hann færir þér.
Þín
Oktavía.
Skipið leggur að höfn í Reykja-
vík. Á hafnarbakkanum bíður
Kristjana langamma mín
óþreyjufull eftir að fá að faðma að
sér einkadóttur sína eftir rúm-
lega eins árs aðskilnað. Nett en
svipmikil ung kona í glænýrri
pelskápu og hælaskóm birtist
efst í landganginum. Reykjavík-
urmærin er komin heim.
Ég hef búið í útlöndum í mörg
ár og alltaf spurði Vera amma
mín mig hvenær ég ætlaði nú að
flytja heim. Á Íslandi væri svo
gott að dvelja. Amma leit á það
sem forréttindi að búa í landi þar
sem ekki geisaði stríð, og hún
vissi um hvað hún var að tala.
Tvítug að aldri fór hún sjálf til
Kaupmannahafnar á vit ævintýr-
anna með verslunarskólapróf í
farteskinu. Hún leigði íbúð með
nokkrum íslenskum stúlkum og
vann á saumastofu. Hún þótti
lagin við saumaskapinn, naut lífs-
ins með vinkonum sínum í stór-
borginni og hefði sennilega
ílengst þar ef stríðið hefði ekki
brotist út. Í apríl 1940 hernámu
Þjóðverjar Kaupmannahöfn.
Líkt og margir aðrir var amma
bjartsýn og þótti heldur ólíklegt
að stríðið myndi vara lengi.
Fyrir fortölur ættingja sinna
ákvað hún þó að grípa tækifæri
sem Íslendingum gafst til þess að
fá far heim með strandferðaskip-
inu Esju frá Petsamo í Finnlandi.
Þetta var hin fræga Petsamoför.
Skömmu eftir komuna til
landsins beið Reykjavíkurdöm-
unnar nýtt ævintýri með afa
Torfa sem varði ævina á enda. Afi
og amma voru einstaklega sam-
hent hjón og ástin og kærleikur-
inn sem ríkti á milli þeirra leyndi
sér ekki. Saman áttu þau ýmis
áhugamál eins og brids, bóklest-
ur og utanlandsferðir. Á þeim var
11 ára aldursmunur en þau voru
alltaf jafningjar. Afi var ekki eins
og flestir aðrir heimilisfeður á
þeim tíma, hann tók mikinn þátt í
umönnun barnanna og heimilis-
störfunum, jafnvel að löngum
vinnudegi loknum. Amma sagði
að vinkonur sínar hefðu oft öf-
undað sig af þessu. Eftir að börn-
in fjögur uxu úr grasi hélt heimili
afa og ömmu í áfram að vera fast-
ur punktur í tilveru barnanna og
barnabarnanna. Þar áttu allir
öruggt skjól og athvarf. Umræð-
ur voru oft líflegar og björt og
hljómfögur rödd ömmu ómaði um
stofurnar.
Amma lagði mikið upp úr því
að vera fallega klædd og var
pjattrófa í besta skilningi þess
orðs. Hún hafði næmt auga fyrir
efnum, áferð og litasamsetning-
um og af henni lærði ég ýmis
skemmtileg orð eins og „sjetter-
ingu“. Á miðjum aldri tók amma
upp á því að fara á frönsku-
námskeið og las franskar skáld-
sögur upp frá því. Hún var heims-
dama en elskaði líka borgina sína,
Reykjavík, af öllu hjarta og vildi
hvergi annars staðar búa.
Þegar afi Torfi lést fyrir 11 ár-
um skildi hann eftir sig stórt
skarð. Fyrir ári reið svo annað
áfall yfir þegar eldri dóttir henn-
ar, Anna mamma mín, lést fyrir
aldur fram. Dótturmissirinn var
henni þungbær. Amma minntist
þó oft á hvað hún ætti góða fjöl-
skyldu og var þakklát fyrir lífsins
gjafir.
Nú leggur skipið frá höfn á ný,
komið er að kveðjustund. Það er
napurt á hafnarbakkanum, hóp-
urinn tekinn að þynnast. Á þil-
farinu stendur ung kona í pel-
skápu og veifar til okkar
brosandi.
Vera Júlíusdóttir.
Vera Pálsdóttir
✝ Sævar AntonHafsteinsson
fæddist í Reykjavík
25. ágúst 1951.
Hann lést á heimili
sínu, Völvufelli 22 í
Reykjavík, þann 20.
janúar 2014. For-
eldar hans voru
Hafsteinn Þor-
steinsson, bifreið-
arstjóri, f. 29.12.
1927, d. 5.1. 2014
og Jóhanna Sigríður Björns-
dóttir, f. 6.5. 1931, d. 13.7. 1993.
Systkini Sævars eru: a) Björn, f.
7.5. 1948, d. 17.4. 1999, kvæntur
Sigrúnu Óskarsdóttur, f. 21.9.
1944. Barn þeirra er Óskar Páll,
f. 6.12. 1971. Börn Björns eru
Þorgrímur, f. 14.9. 1966, Gerð-
ur, f. 2.5. 1968 og Guðmundur, f.
2.7. 1969. b) Hörður, f. 3.7. 1949.
Börn hans og Jónu Jónsdóttur
eru Margrét, f. 6.8. 1970, Jó-
hann, f. 8.2. 1973, Hafdís, f. 23.1.
Börn Elsu eru Jón Ómar, f. 5.7.
1973 og Svanfríður Ósk, f. 4.7.
1977. f) Ægir, f. 10.4. 1954. Börn
hans og Emilíu Fannbergs-
dóttur eru Jóhann Bragi, f. 24.5.
1979, Elsa Marý, f. 2.9. 1990 og
Freydís, f. 19.5. 1993. Barn
Emelíu er Sylvía, f. 19.10. 1973.
g) Hafsteinn, f. 15.8. 1962. Stjúp-
dóttir Sævars er Sara Berglind
Jónsdóttir, f. 21.1. 1988. Sævar
fór ungur að árum að vinna hjá
Skipadeild Sambandsins sem
síðar varð Samskip. Þar vann
hann í yfir 40 ár með smá
hléum. Hann var háseti á And-
vara VE 100 um tíma og einnig
stundaði hann grásleppuveiðar
með móðurbróður sínum á Rauf-
arhöfn. Fyrstu ár ævi sinnar bjó
hann á Bústaðarvegi 3 en flutti
svo með foreldrum sínum og
systkinum að Meistaravöllum 21
árið 1963. Hann flutti síðar að
Súluhólum 2 í Reykjavík og bjó
þar í nokkur ár. Síðustu æviár
sín bjó hann að
Völvufelli 22. Sævar kvæntist
Auði Regínu Friðriksdóttur árið
2000, en þau skildu nokkrum ár-
um síðar.
Útför Sævars var gerð frá
Fossvogskirkju 4. febrúar 2014.
1977 og Berglind, f.
17.4. 1982. Núver-
andi maki Harðar
er Þórunn Erla
Guðmundsdóttir. c)
Þorsteinn, f. 6.8.
1950. Kvæntur
Marsibil Bald-
ursdóttur, f. 31.8.
1952. Börn þeirra
eru Anna Birna, f.
16.7. 1972, Bryndís
Huld, f. 4.8. 1974 og
Hafsteinn, f. 31.12. 1975. Barn
Þorsteins er Eva Dögg, f. 19.6.
1978. d) Anna María, f. 12.9.
1952. Gift Einari Guðmunds-
syni, f. 7.4. 1945. Börn þeirra
eru Jódís Hanna, f. 16.4. 1972, d.
25.3. 2001, Ásta Guðbjörg, f.
16.5. 1973 og Guðmundur, f.
5.10. 1978. e) Elsa, f. 10.4. 1954.
Gift Einari Axel Kristinssyni, f.
25.5. 1950. Börn þeirra eru
Helga Kristín, f. 19.12. 1981 og
Jóhanna María, f. 12.3. 1987.
Það er laugardagur. Ég stend
við eldhúsgluggann hjá Ægi
bróðir og sé hvítan Musso koma
að húsinu. Sævar bróðir er kom-
inn í heimsókn. Þegar ég opna
fyrir honum er hann rosalega
móður eftir að ganga upp tröpp-
urnar. Ég heilsa honum og segi:
Þú þarft að láta athuga þig, Sæv-
ar minn, það er ekki eðlilegt hvað
þú ert mæðinn. Hann játar því
og svo ræðum við það ekki frek-
ar. Síðar birtast fleiri af mínum
systkinum og þeirra makar. Við
eigum notalega stund saman eft-
ir erfiðan dag, daginn áður, þeg-
ar faðir okkar var jarðsunginn.
Þegar Sævar stendur upp til að
fara, kveð ég hann með þeim orð-
um að við verðum í bandi. Hringi
í þig fljótlega, Sævar minn, segi
ég.
Við hjónin komum heim á
Veðramót á sunnudagskvöldið kl.
9. Á mánudagsmorgun hringir
síminn, ég svara. Það er Daddi
bróðir sem tilkynnir mér að Sæv-
ar bróðir sé dáinn, bráðkvaddur.
Hvernig getur maður tekist á við
svona áföll? Ég á engin svör við
því. Líklega verður maður bara
að læra að lifa með þeim eins og
svo margir þurfa að gera.
Sævar var góður maður.
Stundum sagði ég að hann væri
of góður. Hann var ávallt tilbú-
inn til að hjálpa öðrum ef á þurfti
að halda. Í mörg sumur hér áður
fyrr kom hann til okkar og hjálp-
aði til við heyskap og annað.
Hann undi sér vel í sveitinni og
okkur þótti alltaf svo vænt um að
hann skyldi vilja koma. Stundum
fannst mér sumarið eiginlega
ekki komið fyrr en hann birtist.
Og þó svo að heimsóknirnar yrðu
stopulli í seinni tíð þá var alltaf
mjög gott samband á milli okkar.
Fyrir nokkrum árum fór
heilsa Sævars versnandi. Hann
varð illa haldinn af iktsýki (liða-
gigt), sem virtist oft leggjast á
alla liði í líkama hans, og átti
hann marga mjög slæma daga.
Suma daga komst hann varla
fram úr rúmi. En góðir dagar
komu líka, sem betur fer. Þá
reyndi hann að gera ýmislegt,
s.s. að ferðast með bræðrum sín-
um. Þá litu þeir stundum inn hjá
Maju systir. Það þótti mér alltaf
vænt um. Svo fór að honum var
ráðlagt að hætta að vinna. Þá fór
nú um minn bróður. Hann
hringdi til mín og sagði mér frá
þessum ráðleggingum læknisins
og sagði svo: Maja, hvað á ég af
mér að gera ef ég hætti að vinna?
Ég þekki ekkert annað en að
vinna.
Sævar þurfti svo endanlega að
hætta að vinna síðastliðið haust.
Hann var aðeins byrjaður að
huga að breytingum á baðher-
berginu hjá sér og ég var eins og
biluð plata, alltaf að segja honum
að passa sig á að fara ekki of
geyst. Þennan örlagaríka mánu-
dag ætlaði Steini bróðir að fara
til hans og hjálpa honum við bað-
herbergisvinnuna, en það fór á
annan veg.
Mig langar til að kveðja hann
Sævar bróður minn með þessu
minningarljóði:
Á kveðjustund er þungt um tungutak
og tilfinning vill ráða hugans ferðum.
Því kærum vini er sárt að sjá á bak
og sættir bjóða Drottins vilja og gjörð-
um.
En Guðs er líka gleði og ævintýr
og góð hver stund er minningarnar
geyma.
Farðu vel, þér fylgir hugur hlýr
á ferð um ljóssins stig, og
þagnarheima.
(Sigurður Hansen)
Guð geymi þig, Sævar minn.
Þín systir,
Anna María (Maja.)
Hvar á maður að byrja þegar
minnst skal bróður síns? Við
systkinin ólumst upp að Bústaða-
vegi 3, eða í gamla Bústaðahverf-
inu eins og við köllum það alltaf.
Gamla Bústaðahverfið var byggt
fyrir kanadíska offiséra á her-
námsárunum og var frekar ein-
angrað, að minnsta kosti fannst
okkur krökkunum langt í aðra
byggð. Kringlumýrin og Borgar-
mýrin voru óbyggðar á okkar
æskuárum, en þar var þó golf-
völlur sem amerískir hermenn
notuðu mikið. Við krakkarnir
fengum oft að draga fyrir þá
golfkerrurnar og var okkur
borgað fyrir í dollurum eða því
sem okkur fannst verðmætara,
tyggjói. Sævar bróðir var dug-
legur í þessum golfkerrudrætti
og sömuleiðis að finna golfkúlur
sem amerísku hermennirnir
höfðu tapað. Í hverfinu var mikið
um dúfnarækt og voru margir
dúfnakofar byggðir og átti Sæv-
ar einn slíkan. Hann var einstak-
lega natinn við dúfurnar og er til
kvikmynd sem faðir okkar tók
þar sem dúfurnar eru svo hænd-
ar að Sævari að þær borða úr
hendi hans. Óhætt er að segja að
það að alast upp í gamla Bú-
staðahverfinu hafi verið paradís
fyrir okkur krakkana. Árið 1963
flutti fjölskyldan vestur að
Meistaravöllum 21, í allt annað
umhverfi.
Við Sævar vorum saman á
Andvara VE 100 vertíðina 1974
ásamt Jóni Kristbergsyni
(Nonna), en hann var einn besti
vinur Sævars bróður og unnu
þeir saman fyrst hjá Skipadeild
Sambandsins og síðar hjá Sam-
skipum í yfir 40 ár. Nonni vinnur
þar enn en Sævar varð að hætta
15. september 2013 sökum
heilsubrests.
Sævar hafði alltaf mikinn
áhuga á stangaveiði. Farið var
eins oft og kostur var á norður á
Raufarhöfn til veiða í Deildar-
vatni í landi Grashóls á Sléttu, en
þar var æskuheimili móður okk-
ar. Sömuleiðis voru ættmennin
ávallt heimsótt í leiðinni. Sævar
var eina grásleppuvertíð með
Ingimundi heitnum, bróður
mömmu. Sævar eyddi mörgum
sumarfríum að Veðramóti í
Skagafirði hjá Mæju systur og
Einari mág. Þar vann hann við
heyskap sem honum líkaði af-
skaplega vel. Einnig fór hann til
veiða í ám í Skagafirði. Stærsta
fiskinn sinn fékk hann hinsvegar
í Vatnamótum í Meðallandi, en
þar var hann í veiði með okkur
Hafsteini bróður og pabba heitn-
um. Hann missti hins vegar enn
stærri fisk í sömu veiðiferð, en
viðureignin við þann stóra var
ævintýri út af fyrir sig en Haf-
steinn bróðir tók þátt í þeirri við-
ureign með Sævari en dugði ekki
til, sá stóri slapp.
Það verður sár söknuður þeg-
ar við kveðjum Sævar bróður.
Hann var ljúfur bróðir, orðheld-
inn, hjálpsamur, góður drengur
sem vildi öllum vel og mátti aldr-
ei neitt aumt sjá. En nú er komið
að leiðarlokum. Sævar bróðir er
kominn heim til Drottins, en við
sem eftir erum eigum góðar
minningar um yndislegan bróð-
ur.
Ægir Hafsteinsson,
Hafsteinn Hafsteinsson.
Sævar Anton
Hafsteinsson Morgunblaðið birtir minn-ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda
Morgunblaðinu greinar eru vin-
samlega beðnir að nota inn-
sendikerfi blaðsins. Neðst á for-
síðu mbl.is má finna upplýsingar
um innsendingarmáta og skila-
frest. Einnig má smella á Morg-
unblaðslógóið efst í hægra horn-
inu og velja viðeigandi lið.
Skilafrestur | Sé óskað eftir
birtingu á útfarardegi þarf
greinin að hafa borist á hádegi
tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi
eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, jafnvel þótt
grein hafi borist innan skila-
frests.
Lengd | Hámarkslengd minn-
ingargreina er 3.000 slög. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum. Hægt er að senda stutta
kveðju, Hinstu kveðju, 5-15 línur.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem aðstandendur
senda inn. Þar kemur fram hvar
og hvenær sá sem fjallað er um
fæddist, hvar og hvenær hann
lést og loks hvaðan og hvenær
útförin fer fram. Þar mega einn-
ig koma fram upplýsingar um
foreldra, systkini, maka og börn,
svo og æviferil. Ætlast er til að
þetta komi aðeins fram í formál-
anum, sem er feitletraður, en
ekki í minningargreinunum.
Undirskrift | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín undir grein-
unum.
Myndir | Hafi mynd birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið
sé um annað. Ef nota á nýja
mynd skal senda hana með æviá-
gripi í innsendikerfinu. Hafi
æviágrip þegar verið sent má
senda myndina á netfangið
minning@mbl.is og gera um-
sjónarfólki minningargreina við-
vart.
Minningargreinar