Morgunblaðið - 18.06.2014, Side 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 18. JÚNÍ 2014
✝ ErlendurBjörnsson
fæddist í Reykja-
vík 27. mars 1935.
Hann lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 5. júní 2014.
Foreldrar hans
voru þau Björn
Erlendson, fæddur
á Breiðabólstöðum
á Álftanesi 11.
febrúar 1898, dá-
inn 23. apríl 1989, og Ingibjörg
Þ. Dagbjartsdóttir, fædd í Gröf
á Rauðasandi 16. maí 1905, dá-
inn 24. apríl 1970. Erlendur
átti tvö systkini, þau eru Vig-
dís Björnsdóttir fædd 11. júlí
1933 og Dagbjartur Björnsson
fæddur 26. febrúar 1944. Hinn
29. nóvember 1958 kvæntist
hann Auði Aðalsteinsdóttur, f.
22. apríl 1937. Foreldrar henn-
ar voru Aðalsteinn Teitsson, f.
20. febrúar 1909, d. 14. janúar
1957, og Guðný Ingibjörg
Björnsdóttir, f. 6. mars 1906,
d. 28. nóvember 1990. Börn
Erlendar og Auðar eru. 1)
Guðný Steina, f. 27. september
1958. Hennar börn eru a) Jó-
nokkrum rollum og varð
frístundabóndi í nokkur ár.
Eftir barnaskóla var Erlendur
tvo vetur í íþróttaskólanum í
Haukadal. Þá lærði Erlendur
bifvélavirkjun hjá Agli Vil-
hjálmssyni og vann þar 1954 –
1975. Árið 1975 keypti hann
sína fyrstu rútu og hóf að
keyra skólabílinn á Álftanesi.
Hann var einn af stofnendum
Hópferðarmiðstöðvarinnar ár-
ið 1978 sem í dag heitir Hóp-
ferðamiðstöðin Trex. Í gegnum
tíðina hefur Erlendur átt
margar rútur og keyrt mikið
af fólki bæði innlendu og er-
lendu. Erlendur hafði mjög
gaman af því að keyra rút-
urnar og keyrði allt fram á
daginn sem hann veiktist.
Þau hjónin, Erlendur og
Auður, höfðu gaman af að
ferðast og fóru víða um allt
land með börnin sín tvö meðan
þau voru ung. Eftir að börnin
uxu úr grasi fóru þau meira að
ferðast erlendis. Þau hafa m.a.
farið til Kína, Tíbet, í Kletta-
fjöllin, til Egyptalands auk
flestra landa í Evrópu. Oftast
fóru þau með Bændaferðum en
einnig margar ferðir með Hóp-
ferðamiðstöðinni sem og á eig-
in vegum.
Útför Erlends fer fram frá
Bessastaðakirkju í dag, 18.
júní 2014, og hefst athöfnin kl.
13.
hannes Marteinn
Jóhannesson, f. 3.
september 1983,
sambýliskona hans
er Björg Jóns-
dóttir, f. 11. febr-
úar 1989. b) Ingi-
björg Þóranna
Jóhannesdóttir, f.
3. september 1983,
sambýlismaður
hennar er Einar
Hlöðver Erlings-
son, f. 11. des. 1982, dóttir
þeirra er Auður Linda, f. 13.
nóv. 2013. 2) Björn Erlendsson,
f. 31. október 1960, eiginkona
hans er Steinunn Guðbjörns-
dóttir, f. 2. maí 1964. Börn
þeirra eru Erlendur Auðunn, f.
31. maí 1993, og Margrét Lóa,
f. 15 apríl 1999. Sonur Stein-
unnar er Andri Freyr Ólason,
f. 11. desember 1983.
Erlendur, eða Lindi eins og
hann var alltaf kallaður, bjó
alla sína ævi á Álftanesinu,
fyrst á Breiðabólstöðum og frá
árinu 1963 á Hvoli í húsinu
sem hann og Auður byggðu
saman. Eftir að foreldrar hans
hættu búskap hélt hann eftir
Þegar ég sest niður og skrifa
þessar línur um tengdaföður
minn til 25 ára, Erlend Björns-
son, koma þessi orð í hugann;
stríðinn, stór, sterkur, þrjóskur,
dýravinur, hjálpsamur og greið-
vikinn.
Eflaust hefur honum ekkert
litist á þegar einkasonurinn kom
heim með fordekraða skipstjór-
adóttur úr Reykjavík, og með
barn í eftirdragi þar að auki. En
okkur varð fljótlega vel til vina
þrátt fyrir ólíkar skoðanir og
höfðum gaman af að stríða og
ögra hvort öðru í gegnum tíðina.
Ein ögrunin hjá honum var t.d.
sú að gefa hundunum mínum að
éta við matarborðið, en það hafði
ég sérstaklega beðið hann um að
gera ekki. Það hafa margir mat-
arbitar dottið „óvart“ niður á gólf
og stundum óskiljanlegt hvað ís,
rjómi og súkkulaðisósa runnu af
disknum beint í gin hundanna.
Því fleiri sem skömmuðu Linda
fyrir „óþekktina“ við matarborð-
ið, þeim mun skemmtilegra þótti
honum og glottið leyndi sér ekki.
Þegar ég var ólétt af nafna
hans tók hann hestana mína á úti-
gang heim við Hvol. Þetta var
fyrir tíma rúllubaggana svo það
þurfti að gefa út daglega. Það var
ekki liðin vika af gjafatímanum
þegar hrossin mín máttu ekki af
Linda sjá. Hann þurfti ekki ann-
að en að reka nefið út um
gluggann, þá komu þeir hlaup-
andi og hneggjandi að girðing-
unni. Feitari hesta eftir útigang
höfðu bændur ekki séð um vorið!
Síðastliðin ár hafa hins vegar
kanínur fengið að njóta gestrisni
og gjafmildi Linda, enda eru þær
sem búa við skúrinn hans orðnar
feitar og pattaralegar eftir vet-
urinn. Og heimiliskötturinn fær
rjóma og kæfu á Hvoli.
Lindi var ekki bara hjálpsam-
ur við dýrin á svæðinu, það var
alltaf hægt að leita til hans þegar
hjálp þurfti, hvort sem það var
varðandi bílaviðgerðir, húsbygg-
ingu, niðurrif, heyskap, barna-
pössun, gróðursetningu og síðast
en ekki síst, skutl hingað og
þangað á rútunni fyrir barnaaf-
mæli, Sótaferðir og aðrar uppá-
komur. Það voru aldrei nein
vandamál, það var bara vaðið í
verkið og helst gert með trukki.
Ég minnist þess þegar við flutt-
um úr Ásulundi mætti Lindi á
svæðið og hreinsaði allt út á
tveim dögum. Allt dót, húsgögn
og heill sumarbústaður var flutt í
einni ferð og í næstu ferð var
Ásulundur rifinn niður í öreindir,
og allt hirt, því Lindi var jú af
þeirri kynslóð sem nýtti alla
hluti.
Tengdafaðir minn var einstak-
lega heppinn með lífsförunaut en
það er varla hægt að minnast á
Linda án þess að Auðar sé getið
líka. Auður hefur verið stoð hans
og stytta í gegnum lífið en hún
hefur svo sannarlega verið klett-
urinn í hafinu í öllu sem á fjöl-
skylduna hefur dunið. Hún sat
við sjúkrabeð Linda daga og næt-
ur og ég er sannfærð um að hún
var ljósið í lífi hans.
Það hafa mörg börn verið
skírð eftir þeim hjónum og má
þar nefna Erlend Auðun, Auði
Lind og Auði Lindu. Meðan Lindi
lá banaleguna fæddist mér fal-
legt folald í haganum við Hvol.
Ég er að hugsa um að nefna fol-
ann Linda og vona að hann eigi
eftir að veita okkur margar
ánægjustundir. Ég votta Auði og
öllum aðstandendum mína
dýpstu samúð. Linda verður sárt
saknað.
Steinunn Guðbjörnsdóttir.
Elsku besti afi. Mikið óskap-
lega tekur það mig sárt að vera
búin að missa þig úr mínu lífi.
Síðan þú fórst er ég búin að eyða
miklum tíma í að rifja upp góðar
minningar um þig sem eru fjöl-
margar. Við Jói voru svo heppin
að fá að eyða miklum tíma hjá
ykkur ömmu á Álftanesinu og
sniglast í kringum ykkur. Mér
fannst alltaf svo gaman að fá að
keyra um með þér á rútunni fram
eftir öllum aldri og ekki skemmdi
fyrir að fá að syngja í hátalarann.
Það var bara núna síðast um dag-
inn að við vorum að tala um að ég
gat endalaust sungið Atti katti
nóa og þá skipti engu máli hvort
rútan var full af fólki eða bara við
tvö. Þú hlakkaðir til að leyfa
henni Auði Lindu minni að fá að
syngja í rútunni hjá langafa eins
og mamma hennar hafði gert.
Vonandi fær hún tækifæri til
þess einhvern daginn; þótt þú
verðir ekki til staðar til að keyra
rútuna veit ég að þú munt njóta
þess að hlusta.
Á okkar ferðum um landið,
sama hvort það var á rútunni eða
einkabílnum, varstu alltaf dug-
legur að segja mér frá hinum og
þessum örnefnum og hlýða mér
svo yfir í næstu ferð. Ég hugsa til
dæmis alltaf til þín þegar ég
keyri fram hjá Kögunarhóli. Ég
veit ekki hvað það tók mörg
skipti fyrir mig að muna nafnið á
þessum hól en núna mun ég aldr-
ei gleyma því aftur.
Þú varst alltaf til staðar fyrir
mig þegar ég þurfti á þér að
halda og ég vissi þá og veit enn að
þú getur allt. Þegar ég var á þeim
aldri að krakkar eru sífellt að
metast um hver á sterkasta
pabbann þá tilkynnti ég sko öll-
um að afi minn væri sterkari en
pabbi þeirra.
Þú hafðir alltaf svo gaman af
að taka myndir og taka upp
myndbönd. Ég minnist skemmti-
legra fjölskyldustunda að skoða
gamlar slides-myndir frá því þeg-
ar þið amma voru ung og af
mömmu og Birni litlum. Svo eig-
um við Jói núna fleiri klukku-
stundir af myndböndum síðan við
vorum lítil sem er alveg ómetan-
legt. Þó að Auður mín sé aðeins
nokkurra mánaða varstu búinn
að taka þó nokkrar myndir og
myndbönd af henni. Ég mun
leggja mig alla fram um að vera
jafndugleg að vera með mynda-
vélina á lofti og þú varst.
Betri fyrirmynd er vart hægt
að hafa í uppvextinum. Þú lést
þína drauma rætast og gerðir
áhugamálið að atvinnu þinni. Þú
fylgdir alltaf þinni eigin sannfær-
ingu og kærðir þig kollóttan um
hvað öðrum fannst. Þannig vil ég
líka lifa mínu lífi. Takk fyrir allt
elsku afi minn.
Ingibjörg Þ. Jóhannesdóttir.
Afi minn var góður maður. Ég
man að einu sinni þegar ég var
lítil vildi ég búa til snjóhús. Ég
spurði afa hvort hann nennti að
búa til snjóhús með mér. Hann
náði í skóflu og við byrjuðum að
moka. Síðan var það loksins tilbú-
ið eftir mikinn mokstur (en ég
held að afi hafi nú mokað töluvert
meira en ég). Ég skreið inn í
snjóhúsið en þá vantaði eitthvað,
hugsaði ég. Stuttu síðar fór afi
inn en mér var orðið pínu kalt í
snjóhúsinu. Ég ætlaði að fara inn
en þá kom afi með kertaljós og
heitt kakó. Ég sagði við hann „
Komdu inn“ og hann skreið inn
með heita kakóið og kertaljósið.
Þá sagði ég; „Þetta er besta snjó-
hús sem við höfum byggt“ og
þarna sátum við í smástund.
En núna verð ég að byggja
snjóhús, ein með kakó og kerta-
ljós. En ég mun alltaf hugsa að
það vanti afa og án hans er snjó-
húsið ekki fullkomið.
Þú munt alltaf eiga mjög stór-
an hlut í hjarta mér, vonandi líð-
ur þér vel þarna uppi og vonandi
brosirðu til okkar því við munum
brosa til þín. Elska þig af öllu
hjarta.
Margrét Lóa Björnsdóttir.
Mín fyrsta bernskuminning
var fyrir 67 árum þegar ég var
þriggja ára og Erlendur bróðir
minn hafði útbúið mitt fyrsta far-
artæki og ekki það síðasta, þetta
var pappakassi sem hann hafði
útbúið og sett í snærisspotta,
hann dró mig síðan í kassanum
yfir þröskulda í íbúðinni á efri
hæðinni á Breiðabólstöðum eins
og við værum í torfærum eins og
við fórum síðan oft í á lífsleiðinni,
önnur minning er frá ca. um 1950
þegar krakkarnir á Breiðaból-
stöðum fóru til berjatínslu þar
sem nú er verið að leggja nýja
Álftanesveginn, einhver vand-
ræði voru með hvernig við ætl-
uðum að komast þangað því ekki
var nægt pláss í bílnum. Erlend-
ur var ekkert að tvínóna við hlut-
ina heldur náði í dráttarklárinn
Krumma og þeysti á honum inn
allan Álftanesveginn.
Einnig er í huga mér minning
þegar bróðir minn fór til mennta
hjá Íþróttaskóla Sigurðar
Greipssonar hjá Geysi og lærði
þar áreiðanlega glímutökin og
gekk síðan til liðs við glímufélag í
Reykjavík. Hann fór síðan með
þessu félagi til Noregs til að sýna
íslenska glímu, ég man alltaf
hvað við vorum hreykin af honum
þegar hann kom til baka.
Erlendur lærði bifvélavirkjun
hjá Agli Vilhjálmssyni í Reykja-
vík og eignuðumst við saman
okkar fyrsta bíl sem við keyptum
af Sölunefnd varnaliðseigna.
Þessi bíll var kannski óttalegur
skrjóður en þegar Erlendur var
búinn að fara höndum um hann
var þetta hinn fínasti bíll og ég
unglingurinn, ekki kominn með
bílpróf, fékk alltaf að vera með
sem fullgildur. Við eignuðumst
síðan báðir okkar Willys-jeppa
og fórum margar ferðir á þeim í
torfærur og óbyggðir, þar á með-
al fórum við með fjölskyldur okk-
ar Gæsavatnaleið sem er á
miðhálendinu og komum niður í
Herðubreiðarlindir.
Þegar ég var unglingur eign-
aðist Erlendur bát til að stunda
sjóróðra og grásleppuveiðar, allt-
af var unglingurinn tekinn með
sem fullgildur og seldum við bæði
hrogn og fisk, þetta var ótrúlega
skemmtilegur tími.
Ég man það eins og það hafi
gerst í gær að ég, unglingurinn,
vildi ólmur fá bátinn lánaðan og
fara í róður með kunningja mín-
um en foreldrar mínir vildu ekki
leyfa mér að fara vegna reynslu-
leysis. Þá sagði Erlendur „ef
hann prófar aldrei neitt þá verð-
ur aldrei neitt“ og í róðurinn fór
ég, oft hef ég notað þessa speki
hans í mínu lífi.
Með árunum hafa samskipti
okkar eitthvað minnkað, báðir
komnir með stórar fjölskyldur og
barnabörn en það var eitt sem
mátti aldrei bregðast og það var
að fara út á Hvol á gamlárskvöld
og hitta Erlend og Auði.
Elsku Auður, Steina og Björn
og fjölskyldur ykkar, öll mín
hjartans samúð er með ykkur.
Dagbjartur.
Mig langar með nokkrum orð-
um að minnast vinar míns, Er-
lendar Björnssonar.
Þann dag sem Erlendur veikt-
ist sat ég heima í stofu og horfði á
sjónvarpið, allt í einu skaut sú
hugsun upp kollinum: Hvernig
skyldi Lindi hafa það? Skrítið en
samt satt. Ég var svo heppinn að
kynnast Erlendi þegar ég var 16
ára og fór að læra bifvélavirkjun
hjá Agli Vilhjálmssyni. Vakti
Lindi strax athygli mína vegna
þess hve stór og sterkur hann var
en samt ljúfmenni í umgengni.
Hjá honum lærði ég mörg hand-
tök og góðar aðferðir við vinnu og
leik. Oft var kátt á kaffistofunni
og stundum tókumst við á en allt-
af í góðu.
Þegar ég var í vandræðum
með húsnæði til að gera upp
gamlan Weapon var Erlendur
mér mjög hjálpsamur og fékk ég
aðstöðu í bílskúrnum hjá honum.
Var mér þá oft boðið í mat og
kaffi hjá Auði og Linda og var
alltaf vel veitt. Síðar fórum við
Lindi að vinna saman í margs-
konar viðgerðum í gamalli hlöðu
sem hann hafði aðstöðu í.
Ég, Lindi og fleiri starfsmenn
Egils Vilhjálmssonar fórum í
margar fjallaferðir inn á hálendið
og er margs að minnast því mörg
voru ævintýrin. Lindi eignaðist
nýjan vélsleða trúlega 1975, eftir
það fórum við í margar ógleym-
anlegar sleðaferðir, t.d. í Land-
mannalaugar og Hveravelli. Það
var gott að ferðast með Linda,
aldrei neitt vesen og Lindi tilbú-
inn að leysa öll vandamál á róleg-
an og yfirvegaðan máta.
Síðustu 30 árin höfum við,
gamlir starfsfélagar hjá Agli Vil-
hjálmssyni, hist hver hjá öðrum
einu sinni á ári. Þá borðum við
góðan mat, segjum sögur og
skoðum gamlar ferðamyndir. Já
það eru margar minningar sem
ég á af þeim heiðurshjónum
Linda og Auði. Ég kveð Linda
með söknuði og þakka honum
fyrir það sem hann gaf mér á
sinni lífsgöngu.
Elsku Auður, hugur minn er
hjá þér og börnunum á þessum
erfiðu tímum. Guð blessi ykkur.
Engelhart Björnsson.
Nokkrar línur til minningar
um gamlan æskufélaga, Erlend
Björnsson, Hvoli, sem við kveðj-
um hér í dag 18. júní. Þó að eitt ár
hafi skilið okkur Linda að í aldri
gengum við saman hér í barna-
skólanum að Bjarnastöðum. Það
er nú kannski ekki mikils að
minnast frá þeim sokkabandsár-
um, en því meir er að tánings-
árum kom. Einhverra hluta
vegna varð okkur Linda vel til
vina, með árunum sem nú fóru í
hönd. Eitt dimmt vetrarkvöld var
knúið dyra í gömlu Gesthúsum.
Var kunninginn þar mættur og í
þeim erindagjörðum að athuga
hvort ég væri ekki til í að koma
með honum til vetrardvalar að
Íþróttaskólanum Geysi í Hauka-
dal. Lengi var þrefað en ein-
hverra hluta vegna var ég ekki
tilbúinn, hvað það var sem ég
setti fyrir mig man ég ekki. En
Lindi fór austur og var þar um
veturinn, hef ég alltaf séð eftir
því síðan að hafa ekki flotið með.
Ekkert breyttist vinskapurinn
við þessa tregðu mína og styrkt-
ust nú enn vináttuböndin með til-
komu táningsáranna. Kvenþjóðin
hafði nú fengið aukið rými hjá
okkur piltum og fyrr en varði
voru nú báðir komnir á fast, eins
og sagt er. Góður samhljómur
skapaðist nú með þessum litla
fjögurra manna hópi, hefi ég ekki
tölu á öllum þeim bíóferðum og
öðrum uppákomum sem við
stunduðum á þessum árum. Síð-
an kom að því að rembihnúturinn
var endanlega knýttur, er við
sameiginlega gengum fyrir sókn-
arprestinn okkar séra Garðar
Þorsteinsson, sem pússaði okkur
saman síðla árs 1958. Ég minnist
þessa dags sérstaklega vegna
þess að fyrr um daginn stóð hér
yfir sauðfjárböðun þar sem við
piltarnir vorum báðir að störfum
í roki og rigningu. Ég sem átti
talsvert lengra heim að loknu
verki rétt slapp tímanlega til at-
hafnarinnar, sem hófst kl. 18.00.
Ég held að hvorki „steggjapartí-
in“ né annað umstang við svona
athafnir hafi verið almennt kom-
in í tísku á þessum árum, né ann-
að prjál sem nú tíðkast. Nú liðu
ár og Lindi hafði um nokkurra
ára hríð starfað sem bifvélavirki
hjá Agli Vilhjálmssyni, en ég hóf
einnig störf í höfuðstaðnum.
Margan matartímann nýttum við
sameiginlega og skruppum þá
saman í Sundlaug Vesturbæjar,
svo það er margs að minnast frá
þessum árum. Sem bifvélavirki
rétti Lindi mér marga hjálpar-
höndina við Land Roverinn minn
á sínum tíma. Eiginkona Linda,
Auður Aðalsteinsdóttir, hefur
staðið dyggan vörð við hlið eig-
inmannsins og í jafn ríkum mæli
sýnt af sér sömu tryggð og vin-
áttu og við áttum að venjast hjá
Linda. Við sveitungarnir könn-
umst vel við setninguna „Auður
og Lindi sjá um aksturinn“, en
þau hjón hafa um langt skeið rek-
ið svonefnda hópferðaþjónustu
með miklum myndarskap og trú-
lega verða hér aðrir sem rekja þá
sögu. Að leiðarlokum þakka ég
vini mínum hér tíundaðar og
miklu fleiri góðar stundir um leið
og ég votta Auði, börnum, barna-
börnum og öllum aðstandendum
mína dýpstu samúð.
Einar Ólafsson.
Nú er Lindi farinn heim.
Þannig tökum við skátar til orða
þegar einhver kveður þennan
heim.
Lindi reyndist skátafélaginu
Svönum traustur ferðafélagi
gegnum árin. Þegar stóð til að
halda eitthvert var alltaf hringt í
Linda og hann beðinn um að
koma okkur á leiðarenda. Hann
sinnti því ávallt með brosi á vör
og mikilli þolinmæði og flutti
okkur víðs vegar um landið. Allt-
af fann hann lausnir á öllum okk-
ar flutningum og minnist ég þess
þegar ógerningur var að koma
öllum farangri okkar fyrir, þá
hringdi hann í Auði sína sem setti
kerru aftan í heimilisbílinn og
keyrði á eftir rútunni. Þegar
haldið var í lengri ferðir kom
Auður oft með og aðstoðaði.
Skátafélagið Svanir þakkar
Linda kærlega fyrir samfylgd
gegnum árin og sendir innilegar
samúðarkveðjur til Auðar og fjöl-
skyldunnar allrar.
Sofnar drótt, nálgast nótt,
sveipast kvöldroða himinn og sær.
Allt er hljótt, hvíldu rótt.
Guð er nær.
(Kvöldsöngur kvenskáta)
Fyrir hönd skátafélagsins
Svana,
Jóhanna Aradóttir.
Starfsfólk, nemendur og for-
eldrar Álftanesskóla vilja við
leiðarlok Linda, sem ávallt var
boðinn og búinn fyrir okkur í
Álftanesskóla og keyrði okkur
ávallt hringinn ef með þurfti,
senda þér, elsku Auður, og fjöl-
skyldu þinni okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Ríkidæmi, frægð og gáfur eru ekki
nóg til að gera okkur hamingjusöm. Ef
Erlendur
Björnsson
Elskulegi maðurinn minn, faðir, tengdafaðir,
afi, sonur og bróðir,
SVEINN ANTONÍUSSON
rafvirki,
Skálanesgötu 10, Vopnafirði,
lést á gjörgæsludeild Landspítalans við
Hringbraut sunnudaginn 15. júní.
Útför hans fer fram frá Vopnafjarðarkirkju
laugardaginn 21. júní kl. 11.00.
Ásrún Jörgensdóttir,
Örvar Sveinsson, Halldóra Hallgrímsdóttir,
Andrea Örvarsdóttir,
Hildur Örvarsdóttir,
Anna Sveinsdóttir,
Jón Kr. Antoníusson, Björg Stefa Sigurðardóttir,
Ragnhildur Antoníusdóttir, Alexander Árnason,
Kristbjörg Antoníusdóttir, Jón Áskelsson,
Guðjón Antoníusson, Magnea Ingólfsdóttir.