Fréttir - Eyjafréttir - 02.07.1998, Page 12

12
Fréttir
Fimmtudagur 2. júlí 1998
Norðmenn reyndust Eyjamönnum vel í gosinu:
Buðu 1000 bömum til Noregs
kennt okkur í Vestmannaeyjum og
hans var sárt saknað. Einhverju sinni
fórum við í verkfall vegna einhverrar
óánægju. Þá fórum við hringferð með
strætó og skrópuðum í tímanum. Það
var auðvitað mikið rótleysi á þessum
tíma og það gat farið illa með suma,
þó held ég að ég hafi komist ágætlega
frá þessu, hins vegar var svo mikið um
bráðabirgðalausnir á öllu sem skapaði
visst óöryggi. Eg fór hins vegar í
Kvennaskólann í Reykjavík og fékk
því fastan punkt í tilveruna."
Arnfríður segir að það hafi ekki
verið inni í myndinni að foreldrar
hennar eða hún hafi ætlað að flytja
aftur til Eyja. „Pabbi var orðinn það
mikill sjúklingur, þannig að það voru
engar forsendur fyrir því að flytja til
baka. Svo er það hins vegar annað
mál þegar fólk er orðið fullorðið að
fara að byija upp á nýtt. Mér fínnst að
þessi kynslóð hafi gleymst svolítið.
Þetta eilífa „heim á ný tal" gat
stundum verið dálítið sárt, því það var
stundum talað um það fólk sem
hálfgerða svikara sem ekki fór aftur til
Eyja að gosinu loknu. Forsendumar
voru bara svo misjafnar hjá fólki."
Gosaska á glösum
Viljálmur Garðarsson fór einnig í
þessa Noregsferð, en hann hefur búið
og starfað í Danmörku undanfarin átta
ár. Flann segir að ferð þeirra Amfríðar
til Noregs hafi fyrst og fremst verið
farin til þess að safna peningum og
kynna þetta átak og frumkvæði
Nprðmanna til handa gosbömum.
„Ég man það var sett gosaska í lítil
glerglös sem Rauði krossinn í Noregi
seldi til þess að fjármagna ferðina.
Við Amfríður vorum svo send til þess
að vekja frekari athygli á málinu. Það
var einnig stór sýning í miklu
sýningarhúsi, Splist sem er í útjaðri
Osló. Þarvarokkurstilltuppásviðí
lopapeysum og við komum einnig
fram í bamatímum Norska ríkisút-
varpsins. Það var líka á áætlun að
norski kóngurinn myndi hitta okkur,
en það misfórst eitthvað varðandi
þann fund svo að aldrei varð neitt af
honum. Gosaskan seldist mjög vel og
öll þessi kynning tókst með ágætum
svo að síðar um sumarið varð þetta
ferðalag að raunveruleika fyrir önnur
böm í Eyjum.“
Dönskukunnáttan kom
þeim til góða
Ffver var ástæða þess að þið voruð
vaiin til þess að kynna þessa fyrir-
huguðu ferð?
„Ég held að það haft verið vegna
þess að við vorum góð í dönsku.
Einhvem tíma vorum við með hæstu
einkunn á dönskuprófi. Það gekk að
minnsta kosti vel að tjá sig á málinu.
Hins vegar voru þetta nokkuð leiðandi
spumingar sem við vomm spurð og
kunnum þetta orðið utan að.“
Kynntur fyrir heilli
stelpnalúðrasveit
Vilhjálmur fór einnig í síðari ferðina
til Noregs og segir hana hafa tekist
ágætlega. „Það var margt um að vera
og reynt að hafa ofan af fyrir okkur á
allan hátt. Það var þvælst mikið með
okkur og reynt að kynna okkur fyrir
jafnöldrum okkar í Noregi. Ég man til
að mynda eftir því að hópurinn sem ég
var í var kynntur fyrir stelpna-
lúðrasveit, sem var mjög gaman.
Þetta voru milli þrjátíu og fjömtíu
Þegar gosið stóð sem hæst barst boð frá þremur
aðilum í Noregi til bama á aldrinum átta til fimm—
tán ára í Vestmannaeyjum um að koma í hálfs-
mánaðar ferð til Noregs. Alls vom þetta um þúsund
böm sem stóð þessi ferð til boða. Þeir aðilar sem
stóðu að boðinu voru Norsk Islandsk samband,
íslendingafélagið í Noregi og Rauði kross Noregs.
Börnunum var skipt í 14 manna hópa og dvöldu
þau í tvær vikur í senn, en bömin vom að fara til
Noregs frá miðjum júní til ágústloka. Fréttir freist-
uðu þess að ná tali af bömum sem fóm utan og
athuga hvemig stemmningin hafi verið í kringum
þessa ferð sem hafði það að markmiði að veita
bömunum andlegan stuðning og byggja þau upp.
Kynntu ferðina í Norska
sjónvarpinu
Arnfríður Einarsdóttir lögfræðingur í
Reykjavíkur fór tvisvar sinnum til
Noregs þetta sumar. „í fyrra skiptið
fórum við Vilhjálmur Garðarsson til
þess að kynna þessa ferð sem
Norðmenn hugðust bjóða krökkum frá
Vestmannaeyjum í. Við bjuggum hjá
Skarphéðni Ámasyni starfsmanni
Flugfélags íslands í Osló. Við
komum meðal annars fram í barna-
tíma Norska sjónvarpsins og kynntum
ferðina í ýmsum skólum í Osló, og
fórum í ýmsar ferðir sem okkur var
boðið í. Ég man líka eftir því að það
varð einhver umræða um það hvort
við ættum að vera í þjóðbúningum.
Það varð nú ekki úr því. Villi var bara
settur í lopapeysu man ég. Ég fór svo
aftur með hópnum í seinni ferðina, en
það voru um átta eða níu hundruð
böm sem fóru til Noregs sumarið
1973.“
Frábær ferð
Arnfríður segir að Norðmenn hafí
tekið mjög vel á móti krökkunum og
ferðin haft verið mjög skemmtileg og
eftirminnileg. „Ég veit ekki af hverju
við vomm send í þessa kynningarferð
frekar en einhver annar. Ég held að
það hafí bara verið tilviljun. Kannski
þóttum við líka liðtæk í dönsku.“
Arnfríður segir að hún hafí búið í
Porsgmnn við Oslóijörð ásamt tveim-
ur öðmm stelpum. „Það var frábært
að fara í þessa ferð. Fólkið var mjög
vinalegt og yndislegt. Ég var þrettán
ára þegar þessi ferð var farin og í
minningunni er hún einn sælutími og
mjög höfðinglegt af Norðmönnum að
bjóða okkur. Norðmenn eiga í mér
hvert bein og þeir sýndu mikla elsku
með þessu boði. Þessi ferð var mikill
gleðigjafi og ég skrifaðist lengi á við
krakka sem ég kynntist í ferðinni.“
Hvernig kom gosið fyrir sjónir
þrettán ára stelpu?
„Krakkar á þessum aldri hafa
kannski ekki pælt mikið í þessu, en
auðvitað kom gosið miklu róti á
hugann og ýmis vandamál sem
krakkamir stóðu frammi fyrir og þessi
Noregsferð því kærkomin tilbreyting.
Svona ferð getur gefið miklu meira
heldur en peningagjafir. Fjölskylda
mín bjó víða í Reykjavík, en við
gengum hins vegar í Laugamess-
skólann. Sigurður Jónsson hafði
Arnfríður og Vilhjálmur við innganginn á Kontikisaf ninu í Noregi.
böm í þessum hópi sem ég fór með.
Við gistum í Fjellskolen í Hpvringen
sem er upp af Guðbrandsdal í 1000
metra hæð. Vera okkar þama var
mikið byggð upp á útivem og löngum
gönguferðum og auðvitað var þetta
mikið ævintýri fyrir krakkana. Það
var helst að manni fannst við fá of lítið
að borða miðað við göngugleðina.
Annar staður sem krakkamir gistu var
í Gjpvik en margir vom líka á
einkaheimilum.“
Vilhjálmur segir að þessi gostími
hafi ekki haft nein sérstök áhrif á sig,
enda margt annað sem að var að ske í
hausnum á 13 ára unglingi. „Þetta var
meira ævintýri og átti ágætlega við
mig. Maður leit á þetta eins og
rosalega flotta flugeldasýningu og svo
var ágætt að komast til Reykjavíkur
og í framhaldi af því því bjó
fjölskyldan í Ölfusborgum við Hvera-
gerði. Ég var í skóla þar en fljótlega
fann maður fyrir því að við Vest-
mannaeyingamir voru öðm vísi og
unglingar í Hveragerði vom ekkert
ragir við að láta vita af því. Eftir
Noregsferðina bar líka á öfund í okkar
garð og við vomm stundum kölluð
„goshundar" á Suðurlandi og talað um
að við værum frá „Gasasvæðinu", en
unglingar gera þetta og hefði ekki
þurft neitt gos til, ef út í það er farið.“
Ferðin eins konar bónus
Lára Huld Grétarsdóttir var ein þeirra
sem fór í ferðina til Noregs. Hún segir
að ferðin sé frekar óljós í minninguni.
„Ég man það þó að við vorum nokkur
sem fómm á sveitabæi. Ég verð nú að
segja það að það var frekar ein-
manaleg vist, og lítið fjör. Það var allt
mjög gamaldags þar sem ég var, en
þetta var svolítið sérstakt. Hins vegar
var stór hópur í Tromsp sem meira
íjör var í kringum. Ég var ekki nema
fimmtán ára og hafði ekki miklar
áhyggjur af málunum heima vegna
gossins. Ferðin var kannski meira
eins og bónus fýrir okkur.“
LáraHuld Grétarsdóttir.
Vilhjálmur um bað leyti sem hann
fórtil Noregs.