Fréttir - Eyjafréttir - 29.10.1998, Qupperneq 12

12
Fréttir
Fimmtudagur 29. október 1998
I Biblíurannsókn hjá Aðventistum:
Eru vegir Guðs
rannsakanlegir?
Tíu manns uoru á samkomunni.
Erlendur Stefánsson les úr Bíblíulexíum aöuentista.
Kalt, sól, logn og tíu kærlciksríkur sálir að
leita Jesú síns í kirkju aðventista við
Brekastíginn laugardagsmorguninn 24.
október klukkan tíu og yfirskrift sam-
komunnar: „Biblíurannsókn“ Frá því ég
kom til Eyja rak ég mig fljótt á þessa
tilkynningu í kirkjudálki Frétta og vaknaði
nokkur áhuga á því að vita hvað um væri að
ræða og með hvaða hætti slík rannsókn færi
fram. Fannst mér og dálítið tilbreyt-
ingarleysi yfir boðskapnum, því allt að því
undantekningarlaust hefur þessi tilkynning
verið óbreytt í blaðinu. Kannski er þetta
hins vegar annað nafn yfir bænasamkomu,
eða messu og er þá jafn tilbreytingarlaust og
tilkynningar annarra safnaða sem kljást við
lygina og leita sannleikans.
Hvað um það, þegar ég kem inn í téða kirkju
áðurnefndan morgun eru tíu sálir í kirkju-
skipinu, nokkuð dreifðar. Allt fólk komið vel
yfir miðjan aldur en þó tveir yngri, annar þeirra
stjómar tónlistargræjunum og hinn heldur uppi
fyrirspumum og athugasemdum meira en aðrir.
Karlmenn í meirihluta og einn gamall maður
sem ég álykta að sé blindur. Af hveiju veit ég
ekki, en trúlega af því að hann er með
sólgleraugu.
Inni er hlýtt og lykt eins og oft er í gömlum
húsum, þó blandin reykelsisilm. Það vekur
höfgi og mér finnst andrúmsloftið þykkt, eins
og veggur. Teppin á gólfmu í rauðum lit, smá-
ferningar mistónaðir og minna á málverk eftir
austurríska málarann Gustave Klimt og mér
dettur blóð í hug. Innst í kirkjunni er upp-
hækkaður pallur, hvar á er ræðupúlt, altari með
tveimur sjö arma kertastjökum, píanó til vinstri.
Sitt hvoru megin sviðsins eru svo tveir stórir
hátalarar, hvaðan ómar tónlist í tilbeiðslustíl. Á
vegg yfir altarinu er kross, mynd af Jesú á bæn
hægra megin með klassískan svip miskunnar og
upphafmnar tilbeiðslu í augum, ljósbjarmi
kringum andlitið, en annars drungalegt
umhverfi. Máð innrammað skjal á veggnum
vinstra megin, sem minnir á viðurkenningar-,
eða prófskírteini sem oft má sjá á læknastofum
og hárgreiðslustofum. Hægra megin yfir hurð
er klukka og minnist ég ekki að hafa séð slíkt
mælitæki í þeim vistarverum drottins hér á jörð,
sem ég hef komið inn í. Eg lít öðu hvoru á
klukkuna meðan á samkomunni stendur og
finnst klukkan eiga erfitt með að tifa í þessu
þykka andrúmslofti.
að er Hanna Þórðadóttir sem stýrir sam-
komunni að þessu sinni. Hún stígur í pontu og
biður alla að sameinast í bæn, svo er sunginn
sálmur númer 58. og svo sálmur 69. í söngbók
safnaðarins. Var tónlistin ekki ósvipuð og
gerist hjá söfnuðum þjóðkirkjunar, þungt orgel
og hrynjandin þreytandi til lengdar, en
söfnuðurinn söng hátt og snjallt. Því næst las
Hanna úr Biblíulexíum safnaðarins, hver
yfirskriftin var - Fréttir af heimsstarfinu -
Sagði þar frá manni islamskrar trúar, sem sá
villu síns vegar og gafst þeim Jesú sem
aðventistar tigna.
Því næst náði Hanna í prik eitt, hvar á var
poki af ljósbrúnu flaueli. Bað hún safnaðarfólk
að taka upp gjafir dagsins. Græjustjórnandinn
tók við prikinu og gekk á milli fólksins sem lét
peninga í pokann. Einhverra hluta vegna var
hann ekki réttur að mér. Eg velti því fyrir mér
stundarkom hverju það sætti, en komst ekki að
neinni einhlítri niðurstöðu. Kannski máttu
gestir ekki gefa, kannski feimni við ókunnan
mann, eða kurteisi. Síðan var pokinn færður
Hönnu á ný sem bað og blessaði gjafimar með
ósk um að þær mættu margfaldast, og stakk
síðan skafti og poka undir ræðupúltið Eg beið.
Hanna sté úr púltinu og fékk sér sæti meðal
safnaðarins, því næst stóð upp Erlendur
Stefánsson gekk fram fyrir söfnuðinn, tók fram
lítið púlt og reisti það við bak fremsta bekkjar.
Hann afsakaði að hafa sett púltið vitlaust saman
og fylgdi sögunni að það hafði orðið fyrir
einhverju hnjaski einhvern tíma. „En því má
bjarga," sagði hann.
-Nú var líklega komið að hinni eiginlegu
biblíurannsókn, hugsaði ég.
Fólkið tók fram Biblíulexíurnar fyrir 4.
ársfjórðung annó 1998 og púltmaðurinn bað
Hönnu að lesa 3. lexíu sent bar yfirskriftina
Faðir, sonur og heilagur andi úr Rm. 11.33-36:
„Minnisvers: „Hvílíkt djúp ríkdóms, speki og
þekkingar Guðs! Hversu órannsakandi dómar
hans og órekjandi vegir hans!“....“ Ég hætti að
hlusta og velti fyrir mér biblíurannsókn sem
fengist við eitthvað sem er órannsakandi.
-Líklega em mótsagnir kristindómsins
jafnmargar þeim sem játast þeim sama kristni-
dómi, hugsaði ég og leit upp í rjáfúr. En þar var
ekkert að sjá nema hvíta innviði rjáfursins, sem
stungu nokkuð í stúf við annars hlýlegar viðar-
klæðningar veggjanna.
Hófst svo rannsóknin. Hún fór þannig frarn
að einn úr söfnuðinum las úr Biblíulexíunum.
Hver lexía byrjaði á svo kölluðu minnisversi
sem hljóðaði svo þann 24. október í fjórðu
lexíu: „Sjá mærin mun þunguð verða og son
ala. Nafn hans mun verða Immanúel, það
þýðir: Guð með oss." Mt. 1.23. Síðan kom að
þeim hluta sem nefnt er meginatriði, hvar lagt
var út af minnisversinu: „Að eigin fmmkvæði
ákvað þrenningin að einn þeirra skyldi verða
maður. Þeir gerðu þetta til þess að: I. Gefa
okkur staðgengil og ábyrgðarmann, 2. gera
vegu Guðs ljósa, 3. endumeisa okkur til þeirrar
fullkomnunar sem við þekktum fyrir synda-
fallið, 4. svara allri gagnrýni varðandi réttlæti
Guðs.“ Var nú mikið blaðað í biblíum og
leitað að texta Jóhannesar 1. 1-2, þegar hann
fannst var Addi beðinn um að lesa kaflann.
Gekk svo rannsóknin í þessum dúr þar sem
safnaðarmeðlimir lásu til skiptis úr Biblíunni og
Biblíulexíunum og Erlendur lagði út af og
reyndi að útskýra leyndardóma orðsins.
Klukkan tifaði.
Rannsóknin gekk snurðulaust fyrir sig að
mestu, kannski mætti tala um tæknilega hnökra
og óöryggi í upplestrinum Ekki var mikil
umræða meðal safnaðarmeðlima og enginn
hreyfði andmælum. Þó var Erlendur ekki á-
nægður með notkun á orðinu ámaðarmaður,
sem Jóhannes notar, en það mun þýða,
vemdardýrlingur samkvæmt orðabókinni sem
Erlendur vitnaði til. Fannst honum það orð
einum of tengt kaþólskum sið og ekki eiga við
að Kristur væri kallaður vemdardýrlingur sem
biðji fyrir syndugum mönnum. Vildi hann
heldur segja að, „Kristur talaði máli okkar."
Hreyfði enginn mótmælum við því og mér ljóst
að helgimyndir af dýrlingum samkvæmt
kaþólskri tísku væm ekki tíðkaðar hjá
aðventistum.
Ekki var mikill hiti í safnaðarfólki, en hlýtt
inni. Erlendur virðist ekki vera mikill eld- og
brennisteinspredikari eins og stundum sést hjá
sjónvarpspredikurum. Hann fór hins vegar
mjög um víðan völl og skýringar Biblíulexí-
unnar teknar góðar og gildar og minnti á gott
jábræðralag. „Kristur hugsar fyrir öllu og hefur
alltaf bjargræði á takteinum." Tók hann dæmi
af Herjólfi -þjóðvegi milli lands og Eyja. Áður
hefði verið skip með bilaða vél, en það var séð
fyrir því að annað skip kom með tveimur vélum
og skrúfum. Nefndi hann svo Titanic til saman-
burðar, þar sem ekki hafi verið hugsað fyrir
öllu. Maðurinn hélt sig hafa hugsað fyrir hverju
smáatriði, en það gleymdist hins vegar að huga
að björgunarbátum fyrir alla. Hann sagði og að
aðventistar trúðu á frjálsan vilja mannsins.
Maðurinn væri ófullkominn, Kristur hafi hins
vegar staðist allar kröfur sem gerðar voru til
mannsins í upphafi. Hann talar máli mannanna
á himninum, því hann þekkir veikleika þeirra.
Svo mörg voru þau orð og trúlega einn mikill
sannleikur sem í þeim felst, án þess að ég taki
nokkra efnislega afstöðu til þeirra. Gekk svo
samkoman á þessum nótum, þar til Erlendur
þakkaði fyrir hlustun og góðan lestur, og gekk
frá púltinu upp við vegginn.
Hanna steig aftur í ræðustól á sviðinu og bað
safnaðarfólk um að láta eitthvað af hendi rakna
til kirkjunnar. Var flauelspokinn og prikið tekið
fram undan púltinu aftur og látið ganga. Þar í
var enn þá fyrri sjóður og hann blessaður áður
en hann fór af stað aftur um salinn, með þeim
óskum um að hann hefði ávaxtað sig á meðan
rannsóknin fór fram og að örlætið hefði á aukist
fyrir kristilegan bænarmátt. Ekki veit ég um
upphæðina, hitt er þó ljóst að ekki var pokinn
réttur að mér í þetta sinn heldur. Var það mér
að meinalausu og reyndi að þakka Kristi í
huganum fyrir að vilja ekki fé mitt. Kannski
hefur hann vitað að maðurinn var illa íjáður.
Síðan risu safnaðarmeðlimir úr sætum og
sungu Áfram Kristsmenn krossmenn af miklum
krafti og andagift við undirleik af snældu, eina
mikla organmúsík. Stóðu því næst allir ferskir
og glaðir í sálinni og Hanna þakkaði fólki fyrir
komuna. Þá kom fólk til mín og þakkaði mér
fyrir komuna. „Það væri alltaf ánægjulegt að
sjá nýtt fólk á samkomu,“ sagði gömul kona og
leiddi að því er ég taldi blinda manninn. Fólk
spjallaði á léttum nótum og þó líka alvarlegum.
Talað var um að mála skóladagheimilið og allir
sammála því. Einhver símalína hafði vafist
fyrir mönnum og rætt urn hvar ætti að leggja
hana og hveijir.
TJm það leyti sem ég var að yfirgefa sam-
komuna kom einn safnaðarmeðlima til mín og
sagði mér sögu af logandi grjóti sem hefði
skoppað inn á gólf gengum glugga, þegar Satan
kynti katla sína í Eldfellinu. Sagðist honum svo
frá að satansmoli þessi hefði lent á fremsta bekk
og skoppað þaðan niður á gólf, hvar máttur
guðs kæfði hann. „Þetta er tvímælalaust merki
um blessun guðs yfir söfnuðinum, því ekki varð
af eldur," sagði þessi ágæti maður og ég alveg
sáttur við það að vegir himnaföður, heilagrar
þrenningar og allrar þeirra fjölskyldu væru
órannsakanlegir, þrátt fyrir viðleitni
ófullkominna rnanna til þess að grafast fyrir um
þá huldu dóma.
Ég gekk út í kuldalegan en glaðan daginn.
Ég leit í átt til Eldfellsins, það ljómaði í sól, rautt
og fallegt og var allt að því sannfærður um að
víst væri sköpunarverkið fagurt, hvort sem
Eldfellið kom úr smiðju þess í efra eða neðra.
Benedikt Gestsson