Harmoníkan - 01.10.1986, Blaðsíða 7

Ef þú einhverntíman hittir ein-
hverja, sem eru tilbúnir að
vinna að framgangi harmoníkunnar
hér í Danmörku, þá hjálpaðu þeim.
Hafir þú ekki tíma til að vinna eitt-
hvað með þeim, þá reyndu að styðja
þá af öllum mætti, því það mun koma
áhuga þínum á harmoníkunni til
góða.
Gildir þá einu hvaða smekk þú hef-
ur á harmoníkutónlist, gömludansar
— jazz — klassík eða þjóðlagatónlist,
þá er þetta allt harmonikutónlist.
Palle Andersen, varaformaður
Danska harmonikusambandsins og
ritstjóri blaðsins sem það gefur út,
hefur eitthvað þessu líkt, eftir sænsk-
um harmoníkukennara sem hann var
í námi hjá.
Þessi orð eru tekin úr ritstjórnar-
grein sem „Lille Palle Andersen“
skrifaði í blaðið, og finnst mér orð
þessa manns, geta alveg eins átt við
hér á íslandi, og mun ég því leitast við
að endursegja greinina í stórum drátt-
um.
Ef við fáum 100 harmoníkuleikara
af öllu landinu, til að skilgreina orðið
,,harmoníkutónlist“, þá getum við
búist við 90 mismunandi svörum. Það
er afar eðlilegt, að þeir sem eru ný-
byrjaðir að læra, velji lög við sitt
hæfi, létt til að byrja með, en flóknari
síðar.
Mörg þessa laga má finna í gömlum
heftum, sem voru ,,popptónlist“ síns
tíma, þegar harmoníkan var upp á sitt
besta hjá þorra landsmanna, á sam-
komum vítt og breitt um landið.
Seinna, þegar menn verða duglegri,
vaknar löngun til að fást við eitthvað
erfiðara, eithvað sem manni finnst
skila sér meiri tónlist.
Þá kemur að því, að við verðum
þreytt á gömlu lögunum, sem við höf-
um heyrt og spilað undanfarið.
Síðan hittum við einhverja aðra
harmoníkuleikara, sem finnst þau
bara ansi góð þessi gömlu lög, og eru
nýbyrjaðir að æfa þau. En okkur
finnst lítið púður í þeim núna.
Hér er fyrsta hættan á ósamlyndi
harmoníkuleikara, því einmitt hér
verðum við að læra að taka tillit til
hvors annars.
Það er ekki nóg að hlusta bara á
snillinga, Og bera virðingu fyrir þeim.
Því þeir, sem spila svipað og við sjálf,
eru tilbúnir til að gagnrýna fyrir
EINA feilnótu.
(Hvernig væri að spila inn á
snældu, án endurtekninga, og hlusta
svo á. Við verðum undrandi á árangr-
inum.) Við þurfum að læra að eiga
saman ánægjulegar stundir, með
þeim sem hafa sama áhuga á harmon-
íkunni og við sjálf.
Geturðu munað, þegar þú í byrjun
hittir einhvern, sem var betri en þú,
sem hjálpaði þér og þið áttuð saman
ánægjulegar stundir?
Það er vissulega gott þegar þannig
fer, en oft fer það á hinn veginn. Sum-
ir harmoníkuleikarar ná undirstöðu-
atriðum og stöðvast þar, vegna þess
að þeir höfðu ekki tima eða aðra að-
stöðu eða möguleika til að ná lengra.
Þeir eru ánægðir með þann árangur,
sem þeir hafa þegar náð. Aðrir halda
áfram, stígandi, og uppávið. Aðrir
stoppa einhversstaðar á leiðinni, þar
sem þeim hentar.
En, ef við viljum ná lengra í tónlist-
inni, verðum við að læra af þeim sem
hafa náð lengra en við sjálf. Einhverj-
um sem við berum virðingu fyrir, þó
smekkur þeirra á tónlist sé annar en
okkar. Þannig víkkar sjóndeildar-
hringurinn, og við lærum að meta
það, sem okkur líkaði ekki áður.
Þessvegna verðum við að virða hvort
annað innbyrðis, þó svo við höfum
ekki sama tónlistarsmekk, eða hvern-
íg getum við ætlast til að þeir sem ekki
spila á harmoníku, virði þá hljóðfær-
ið okkar.
Eitt hefur mér fundist vanta á
landsmótum til þessa, það er fiðlan.
Fiðlan hefur verið mikið notuð i
gömludönsunum og þjóðlögum á hin-
um norðurlöndunum og er ennþá, en
hér á landi held ég að hafi ekki heyrst
í fiðlu á gömludönsunum síðan Guð-
mundur Finnbjörnsson og Óskar
heitinn Cortes spiluðu á þær í hljóm-
sveitum sínum fyrir meira en 20 árum
siðan og er þar skarð fyrir skildi.
Einfalda harmoníkan hefur alveg
orðið útundan á fyrri landsmótum og
lítið hefur heyrst í þeirri tvöföldu.
Ég vil hvetja þá heiðursmenn sem
með þetta hljófæri kunna að fara, að
koma á næsta landsmót, og sýna þar
sínar bestu hliðar.
Þá vil ég benda þeim, sem hafa
áhuga á þessu hljóðfæri á kennslubók
,,DURSPEL“ eftir sænska harmon-
íkusnillinginn Nils Flácke.
En hvað um það lesandi góður, ef
þú hefuránægjuaf harmoníkunni, þá
láttu sjá þig (og í þér heyra) næsta
sumar og hvettu aðra til að koma, og
ég er viss um að við munum eiga þar
saman ánægjulegar stundir og pignast
góðar minningar. Þ.Þ.
7