Harmoníkan - 01.10.1992, Side 8

spilaði mest á píanó í Naustinu á-
samt nikku, spilaði uppi á Grilli á
Hammond orgel í 2-3 ár þrjú kvöld
í viku, á Mímisbar 1-2 ár föstudaga
og laugardaga, það var stundum
sukksamt á Mímisbar.
Manstu eftir einhverjum at-
burði sem þér finnst standa upp
úr tónlistarlega séð?
Fyrsta ógleymanlega harmoníku-
spilið var þegar Toralf Tollefsen
spilaði á Breiðumýri 1952, hreint ó-
gleymanlegt, húsið troðfullt, fólk
stóð á bílpöllum fyrir utan gluggana
og gægðist inn og hlustaði. Sama
haustið kom John Molinari og spil-
aði á Húsavík og Laugum líka. Ég
hafði aldrei heyrt hann nefndan, það
var opinberun, frábær konsert og
líflegri efnisskrá en hjá Tollefsen
sem spilaði meira svona háklassískt.
Annað gleymist aldrei, maður
heyrði í barnatímanum sem smá-
strákur nafnið Ólafur Pétursson.
Það endurhljómar alltaf er ég heyri
hann nefndan. Ólafur hafði sérstak-
an tón á harmoníku. Enn fremur
bræðurnir Árni og Grettir Björns-
synir, þá heyrði ég líka í barnatíma
fyrst, það er ein af fyrstu minning-
unum, þá voru þeir smástrákar 10-
11 ára. Svo svo heyrði maður nátt-
úrulega getið um Braga Hlíðberg,
sem var svona dulúðug persóna eða
töframaður einhversstaðar, á hann
var minnst með lotningu. Aftur
heyrði ég og sá Gretti Björnsson
norður á Akureyri á menntaskólaár-
um mínum, þá var hann 17 ára og
spilaði eins og meistari með Steina
Steingríms og Óla Gauk og
trommuleikaranum Einari Jónssyni.
Það er reyndar kominn einn maður
til viðbótar nú, Hrólfur Vagnsson,
alveg í háklassa, þeir standa upp úr
þessir menn Bragi, Grettir og Hrólf-
ur. Einn vil ég enn nefna, það er
Jan Morávek, hann gerði margt
mjög skemmtilegt fyrir harmoník-
una og sanna það gamlar upptökur
m.a. notaði hann mikið registur
harmoníkunnar.
Hvar stöndum við íslendingar
nú að þínum dómi í harmoníku-
málum?
Mér finnst svolítill galli á Félagi
Harmoníkuunnenda, að þeir gera
ekki nógu miklar kröfur til að vanda
harmoníkuspil. Maður er alltaf að
8
hlusta á sömu mennina gera sömu
feilnóturnar, á ég þá við sauma-
stofudansleikina. Þeir eru mínus og
harmoníkunni síst til framdráttar,
allt er látið vaða, stjórnanda þáttar-
ins virðist ekkert koma við hvernig
spilamennskan er. Mér sýnist
harmoníuunnendur vinna á móti
sjálfum sér og gera harmoníkunni
ógagn, allt er líka stílað upp á að
aðeins sé gamalt fólk áheyrendur og
ungt fólk ekki til. Harmoníkan er
ekkert venjulegt hljóðfæri, hver sá
er einu sinni fær hana á sinnið,
losnar aldrei við þá töfra aftur, eins
og að fá ólæknandi sjúkdóm. Þess
vegna er það þess virði að gera það
besta í því máli, að spila vel, leggja
metnað í það. Túlkunarmöguleikar
þessa hljóðfæris eru ótrúlega miklir.
Ég sakna eins félaga okkar sem fall-
inn er frá, Ágústar Péturssonar sem
gaf harmoníkuhópnum mikið með
ró sinni og yfirvegun ásamt fallegri
spilamennsku. Ég var ekki alveg á-
nægður með Finnlandsferðina með
F.H.U.R. í vor, það er allt í lagi að
fara og spila, en það var spilað allt
of oft, enginn tími gafst til afslöpp-
unar, eða njóta þess að vera í Finn-
landi. Við heyrðum í frábærum
ungum nikkurum, annar þeirra spil-
aði á rússneska nikku, Jupiter, í
þjóðdansahljómsveit. Allt sem
þessir menn gerðu var svo eldklárt
og fágað, nákvæmlega eins og það
átti að vera. Það má ekki misþyrma
harmoníkunni hugsa þarf um belg-
dráttinn og spila skýrt ekki sulla.
Álit á Lars Ek og Sigmund
Dehli?
Það er nú sorgarsaga með Lars
Ek, ég fékk aldrei að sjá hann, ég
var bara eitthvað mikið upptekinn.
Ég hef séð hann á myndbandi og
viðurkenni það að Lars hefur hrifið
mig afskaplega mikið. Það hefur
Sigmund Dehli gert líka ekki síður.
Sigmund hefur afskaplega fína
tækni, ég tók líka eftir, að hann hef-
ur stutt í ólunum, heldur nikkunni
alveg stöðugri. Ég hef líka kynnst
honum og talað mikið við hann,
hann er rosalega skemmtilegur
harmoníkuleikari og hefur gífurlegt
vald á þessari norsku tónlist og
kann líka að gera sér mat úr því, sá
er handviss um hvað hann er að
gera.
Hvernig kom þessi listamanns-
lega hnakkaflétta til, sem þú
berð?
Algjör tilviljun, um 1970 létu
menn gjama hár sitt vaxa, þar með
ég. Svo var það fyrir 5-6 árum að
dóttir mín tók teygju og setti í mig
og sagði, pabbi þú átt að vera
svona. Sjálfsagt, sagði ég og fór
svona út. Fólk fór strax að garga á
mig og spurði hvort ég væri orðinn
vitlaus. Það varð til þess að ég hef
ekki tekið teygjuna úr síðan. Ég er
ekki orðinn fullorðnari en það, að
ég hef enn gaman af að gera upp-
reisn. Mörgum finnst þetta fínt,
margir frægari en ég ganga með
teygju í hnakkanum. Ég hef líka
mikinn áhuga á fallegum fötum og
tala nú ekki um fögrum konum.
Já, Reynir Jónasson er ungur í
anda og eftirsóttur á ýmsan hátt.
Hann hefur ieikið í hljómsveit
Bubba Mortens, því til staðfest-
ingar er innrammaður gull-
geisladiskur uppi á stofuvegg sem
þýðir að hann hafí selst í yfír 3500
eintökum. Þetta hefur ekki hent
marga harmoníkuleikara hér á
landi, nema Örvar Kristjánsson,
hann seldi upp í gullplötu eins og
skot. Reynir hefur spilað inn á 3
sólóplötur 1972, 1974, 1987 allt
uppselt. Hann hefur enga tölu á
hljómplötuupptökum með öðrum,
ýmist þá með harmoníku eða
saxofón. Hann segist hafa lent í
óvenjuskemmtilegu 1987 í Noregi,
sat heillaður á þrjá daga á „Nor-
ges mesterskab” í harmoníkuleik,
telur það vera einhverja ógleym-
anlegustu harmoníkusamkomu
allra tíma, fannst með ólíkindum
hvað unga fólkið, alveg niður í 7
ára keppti. Á kvöldin voru dans-
leikir og spilað í tjöldum og skóg-
arrjóðrum.
Verðlaun eða viðurkenningar,
væri æskilegt að huga að því hér?
Ég álít, að það haldi t.d. í Noregi
að miklu leyti harmoníkulífi uppi,
enginn vafi á mikilvægi þess, það
hvetur menn til að vinna og ná góð-
um árangri en þetta er vandaverk.
Mat fólks á harmoníkunni?
Svo virðist að flestir setji harm-
oníkuna í samband við polka, ræla
og valsa eða þjóðlög. Það veit ekki
um öll hin blæbrigðin, sem harm-