Harmoníkan - 01.02.1999, Blaðsíða 5

sama daginn og ballið var haldið og skila
nikkunni daginn eftir. Þrettán ára eignað-
ist ég fyrstu harmonikuna, Hohner 120
bassa með bognu nótnaborði. Þessa
harmoniku spilaði ég á í ein 3 eða 4 ár og
oftast einn míns liðs. Stundum kom það
fyrir að tveir spiluðu á sama dansleikn-
um til skiptis. Svo komu trommur til sög-
unnar og fannst mér það mikil framför,
þó að þær væru heimasmíðaðar. Sumarið
1948 réði ég mig í vinnu í síldarverk-
smiðjunni á Djúpavík Þar kynntist ég
Guðmundi Norðdahl sem var að vinna
þar. Hann var ný útskrifaður klarínettu-
leikari úr Tónlistarskólanum í Reykjavík.
Guðmundur kenndi mér að lesa nótur og
meira en það. Ég átti gamlan tenorsaxó-
fón heima á Flateyri. Þegar Guðmundur
komst að því þá hvatti hann mig til þess
að láta senda mér saxófóninn, sem var
reyndar ekki í nothæfu ástandi. Guð-
mundur kom fóninum í lag og kenndi
mér að spila á hann. Hann skrifaði æfing-
ar fyrir mig og tónstiga í öllum tónteg-
undum. Ég held að hann hafi ætlað sér að
gera mig fluglæsan á nokkrum vikum.
Já, ég á Guðmundi Norðdahl mikið að
þakka. Ekki vildi hann þiggja borgun fyr-
ir alla þessa fyrirhöfn. Þegar ég kom svo
heim til Flateyrar eftir dvölina á Djúpu-
vík, stofnuðum við Óskar Magnússon og
Sveinn Hafberg tríó, sem við nefndum
S.V.O. tríóið. Hljóðfæraskipan: tvær
harmonikur og trommur nema þegar við
spiluðum þar sem píanó var til staðar þá
spilaði ég á það. Svo var það seint í sept-
ember þetta sama ár 1948 að Erich
Hubner sem þá bjó á ísafirði, hringdi í
mig og bauð mér sæti í tríói með sér og
Magnúsi Guðjónssyni (Magga á Hekl-
unni). Erich spilaði á trommur og
Magnús á píanó. Félagar mínir úr S.V.O.
tríóinu voru farnir í skóla og ég einn eft-
ir. Ég tók mér sólarhrings umhugsunar-
frest og tók síðan tilboðinu. Fór til Isa-
fjarðar og spilaði með þeim félögum um
hverja helgi á veitingahúsi sem þá hét
Uppsalir en gengur nú undir nafninu
Sjallinn. Maggi á Heklunni hafði áður
spilað á harmoniku í hljómsveit Jonna
Þorsteins á Akureyri. Jonni var mikill að-
dáandi Fats Waller og spilaði mörg laga
hans af snilld. Maggi hafði hrifist af
þessari músík og náði góðum tökum á
„skálmara stflnum". Þessi músík var í há-
vegum höfð á Uppsölum þennan vetur,
sem sumir nefndu Fats Waller veturinn.
Snemma sumars 1949 hélt ég svo til Flat-
eyrar og réði mig í byggingarvinnu. Við
Óskar og Svenni tókum aftur upp þráð-
inn og spiluðum á Flateyri og víðar um
M.G. Tríó 1948. Frcí v. Magnús Guðjónsson, Vilberg Vilbergsson og Erieli Hiiber.
Vestfirði þangað til um haustið, en þá
fóru þeir aftur í skóla, en ég til Isafjarðar
að spila með Magga og Erich til áramóta.
Ég hafði reynt að komast í iðnnám á ísa-
firði, en það tókst ekki. Fór ég þá til
Reykjavíkur og reyndi fyrir mér þar. Tal-
aði við nokkra iðnrekendur þeir kváðust
ekki geta bætt við sig mönnum, það væru
„erfiðir tímar“. Eftir um tveggja vikna
rölt um borgina í leit að atvinnu fékk ég
loks vinnu í Isbirninuin við að flaka físk.
Ég hafði fengist við það áður og var nú
ánægður með mitt hlutskipti, það var þó
allavega léttir að hafa atvinnu, því at-
vinnuleysi hafði ég aldrei kynnst fyrir
vestan. Guðmundur bróðir minn var nú
orðinn atvinnumúsíkant í Reykjavík og
félagi í F.Í.H. Hann sagði inér einn dag-
inn að hann hefði látið skrá mig á lista
hjá F.Í.H. yfir hljóðfæraleikara sem væru
tilbúnir að spila í „lausabusiness" fyrir
dansi. Þetta var til þess að ég spilaði á
hverju laugardagskvöldi með hinum og
þessum út um allar trissur. Aldrei var æft.
Mér var sagt með hverjum ég ætti að
spila og hvar. Þegar ég rifja þetta upp, þá
koma í hugann ýmsir þekktir hljóðfæra-
leikarar, sem lentu í því að spila með
mér: Bragi Hlíðberg, Róbert Arnfinns-
son, Valdimar Auðunsson, Bjarni Böðv-
arsson, Pétur Guðjónsson rakari ofl. ofl.
í maí 1950 flutti ég til ísatjarðar og
Framhald ^
V.V. og Barði 1961. Frá v. Magnús Reynir Guðmundsson, Ólafur Kristjánsson,
Guðmundur Marínósson, Ólafur Karvei Pálsson, Barði Ólafsson, Vilberg Vilbergsson
og Þórarinn Gíslason.
5