Fréttir - Eyjafréttir - 16.07.2009, Síða 8

8
Fréttir / Fimmtudagur 16. júlí 2009
Vörubílastöðin var heimur út af fyrir sig:
Skoðanirnar voru
fleiri en bílstjórarnir
• •
-Orn á Brekku rifjar upp sögur af Bifreiðastöð Vestmannaeyja, sem þjónaði
Eyjamönnum frá 1929 til 1999, í spjalli við Magnús Bjarnason, Mugg
ÖRN Á BREKKU: Á fundum félagsins, þar sem 30 mættu, mátti jafn-
vel finna 33 skoðanir. Auðvitað var stundum deilt en þó eru það
ánægjustundirnar sem upp úr standa og þetta var góður vinnustaður.
VÖRUBILAR settu mikinn svip á bæinn.
ÞARNA má þekkja Hauk á Reykjum, Þorvald Halldórsson, Adda og
Helga Leifs.
Vörubflastöðin í Vestmannaeyjum
skipaði veglegan sess í atvinnulífi
Vestmannaeyja frá fyrri hluta síð-
ustu aldar og fram til ársins 1999
(1929-1999). Lengst af var Bfla-
stöðin við Heiðarveginn þar sem nú
er Toppurinn. Þegar mest var voru
bflamir 35 sem settu svip á um-
hverfið þegar lítið var að gera.
Bflastöðin stóð annars vegar fyrir
Bifreiðastöð Vestmannaeyja hf. sem
átti húsnæðið og sá um eignarhald
félagsins og rak verslun og bensín-
sölu og hins vegar fyrir Sjálfs-
eignarvörubifreiðastjóra - félagið
Ekil, sem var stéttarfélagið. Allir
settu bflstjóramir svip á bæinn og
það gerði starfsemin líka. Þeir
komu að löndun á næstum öllum
fiski sem hér kom á land, fluttu
jarðveg og sand til og frá fyrir þá
sem vom að byggja og ekki var
óalgengt að hringt væri á vörubíl
þegar komast þurfti á milli húsa í
Eyjum.
Þegar bátur kom að var ekki óal-
gengt að panta þyrfti tvo eða þrjá
vörubíla og var því oft þröng á
þingi við höfnina og þegar mest
barst að var biðröð eftir bflum sem
ekki var vinsælt, ekki síst þegar
sjómenn sáu fram á að geta slett úr
klaufunum um kvöldið.
Bflstjórar settu líka mark sitt á
menningar- og skemmtanalífíð
Vestmannaeyjum með árshátíðum
sínum þar sem settar voru upp heilu
kabarettsýningamar með tilheyr-
andi skotum hver á annan og þeirra
sýn á bæjarlífið var slegið upp.
Það var stundum sagt að á meðan
bílstjóramir voru 35 hafi skoð-
anirnar verið 70 og má það rétt
vera enda höfðingjar á ferð.
Magnús Bjarnason, Muggur, tók
viðtal við einn þeirra, Örn Einars-
son frá Brekku, sem sýnir að eitt-
hvað er til í þessari fullyrðingu.
Viðtalið birtist hér nokkuð stytt en
hægt er að nálgast það í heild sinni
á Eyjafréttum.is. Muggur er þama
að vinna þarft verk og gæti þetta
orðið vísir að því að saga
Bflastöðvarinnar verði skráð.
Viðtalið er óbreytt og koma þar
margir við sögu sem yngra fólk
þekkir ekki en em ljóslifandi í
hugum fólks fætt um miðja síðustu
öld. Þau nöfn halda sér í textanum
en Fréttir fengu Magnús Jónasson,
sem var framkvæmdastjóri Bfla-
stöðvarinnar 1975-1983, til að
upplýsa hvað þeir hétu fullu nafni.
Þjónaði í 70 ár
Öm Einarsson er sonur hjónanna
Einars Hannessonar frá Hvoli og
Helgu Jónsdóttur frá Engey. Örn
hefur lengst af búið í Vestmanna-
eyjum að undanteknum nokkrum
árum er hann skrapp upp á land.
Hefur hann verið vömbflstjóri að
aðalstarfí og þar með einn af inn-
vígðum í Vömbflastöð Vestmanna-
eyja, það stórmerka samfélag er
þjónaði bæjarbúum frá 1929 til
1999 . Við sátum saman yfír kaffi-
bolla í góðu næði, Öm lét hugann
reika til fyrri ára og kíkti aðeins
yfir sviðið.
Árið 1963 kaupir hann sér vöm-
bifreið og sækir um inngöngu í
félagið. Skilyrði fyrir inngöngu var
að eiga vömbfl. Ári seinna er hann
kominn inn. Öm brosir út í annað
og segir það jú, að nokkm leyti rétt
að á fundum félagsins þar sem 30
mættu hafi mátt finna jafnvel 33
skoðanir. Auðvitað hafi stundum
verið deilt en þó séu það ánægju-
stundimar sem upp úr stæðu og
þetta hafi verið góður vinnustaður
með aragrúa af skemmtilegum
atvikum er krydduðu tilvemna.
Bíll og maður voru eitt
Bflstjórar áttu það til að samsama
sig bílum sínum. ísi var sjálfur
eiginlega allur bfllinn.
„Eg er með bein uppi í mér.“
„Eg fór á vigtina til Júlla og sleit
allt undan mér,“ þegar hann festi
keðjumar á vigtarbrúninni og sleit í
sundur.
„Eg þarf að fara upp í mig,“ átti
hann einnig til að segja.
Addi átti einu sinni litla drossíu,
pínulitla, svona fjögurra manna.
Fóm þeir á henni upp á land með
Stokkseyrarbátnum og þegar þeir
eru komnir norður í land, í Skaga-
fjörðinn, kemur til þeirra gamall
maður og spyr: „Hvaðan er V?“
,Ja, það er úr Vestmannaeyjum,"
segja þeir. „Og hvemig komust
þið?“ „Við fórum gömlu brúna.“
„Hva, stendur hún enn?“ spurði sá
gamli.
Á báðum 88
Svo var einu sinni við lýði inn-
heimtufélag er Heiðmundur stóð
fyrir. Undir það síðasta var þetta
svolítið farið að losna úr bönd-
unum. Hægt var að fá akstur þó svo
að menn skulduðu og undu bfl-
stjórar því að vonum illa. Sjonni í
Landakoti var þá formaður félags-
ins og kallaði til fundar þar sem
mál þessi vom tekin fyrir. Til fund-
arins var boðaður Pétur Gautur,
fógetafulltrúi. Sjonni vildi fá að sjá
pappírana, tvísté mjög með þá í
höndunum og var mjög efins um
hvað gera skyldi. Pétri Gaut var
hinsvegar farið að lengja eftir því
að fá á hreint hvað bflstjórar vildu
eiginlega gera, vildi hann fara að
sjá niðurstöðu í málinu. Snýr hann
sér því að Sjonna og segir: „Hvað
segir þú Sigurjón á báðum
áttunum?“ „Hvað áttu við?“ spurði
Sjonni. „Nú, ertu ekki á V 88?“
Dýrt kveðið
Oft kom það fyrir að vinnu var
skipt á milli bílstjóranna þegar um
var að ræða stór verkefni sem
aðeins fáir komust í samtímis,
einkanlega þegar dauft var yfir og
lítið að gera. Þriggja manna úthlut-
unamefnd sá um þessa útdeilingu.
Eitt sinn var verið að keyra í flug-
völlinn og vom þá hlífðartrog sett á
pallana. Nefndin hafði ákveðið
tveggja daga akstur á hvem bfl-
stjóra. I þetta sinn sátu í nefndinni
þeir: Laugi Scheving, Jens og
Haukur í Vatnsdal sem Jens kallaði
stundum manninn frá Frydendal,
einhverra hluta vegna. Svo þegar
verkinu var að ljúka kom upp stak-
ur dagur þannig að nefndin, sem
einmitt var þá að keyra, ákvað að
þeir síðustu keyrðu f þrjá daga.
Kom þá þessi vísa upp á vegg,
spegilinn, er talið var að Gústaf
Sigurjónsson ætti:
Þeirfengu sér íflugvellinum
þriggja daga sjens.
Maðurinn frá Frydendalnum,
Gunnlaugur og Jens.
Listinn var blað það kallað sem
úthlutunamefndin tók saman. Þar
var bifreiðarstjórum raðað upp eftir
unnum tímafjölda þar sem sá er
fæsta tíma hafði var efstur á blaði
og var næstur í vinnu þegar hún
bauðst.
Eitt sinn kom einn bflstjórinn með
listann fram og hengdi upp á vegg
og virtist nokkuð ósáttur við sitt
hlutskipti. Þá kom þessi vísa á
spegilinn, eignuð Hilmari á
Gmndarbrekku:
Það var einn óhress með listann,
þetta litla saklausa blað.
Hann tók einn úr nefitdinni og
hrist 'ann
og barði í hjartastað.
Flottar árshátíðir
Alltaf var vel vandað til árshátíð-
anna. Eitt sinn voru þeir í leiknefnd
Hilmar, Óli í Vatnsdal og Öm.
Maggi var formaður árshátíðar-
nefndar og sá um matinn með
Bölla. Sem formaður las Maggi yfir
það sem leiknefndin setti saman og
var vel sáttur við efnið.
Þegar Maggi var farinn stakk Óli
uppá því að læða inn smá pillu á
Magga. Áki Heinz var svo fenginn
til þess að lesa upp á árshátíðinni
sjálfri. Þar kemur að Áki spyr:
„Hvað er Magnús á Reykjum?"
„Bifreiðarstjóri, bifreiðarstjóri,"
kallaði Einar Togga. „Nei, hann er
marsúrki í sérflokki,“ las Áki. En
þannig var að Maggi hafði farið á
dansskóla og fór það mjög leynt
því að hann vildi ekki að það
fréttist niður á stöð. Hann þekkti
allt sitt heimafólk og vissi hvað
hann ætti í vændum ef það spyrðist
út.
Fljótlega eftir gos ryðja talstöðv-
amar sér til rúms. Jónas var með
1228 í bflnum og 1228b heima.
Svo heyrðist:
„1228b, 1228b, 1228 kallar.“
,Já,“ er svarað. „Eg er nú að baka,
Jónas minn, þú getur bara komið
heim ef þú ert einhvers staðar
nálægur."
, Já, já, ég er héma á Vestmanna-
brautinni og er með 12 tonn á
honum.“
„Komdu þá bara í kaffi.“
„Já, já, þetta er bara eins og í gamla
daga, það er alltaf notalegt að koma
heim í kaffi.“
„Jónas minn, passaðu þig þegar þú
kemur að hominu við hótelið að
missa nú ekki úr honum.“
Samtal þetta var lesið upp á árs-
hátíð og líklegt að Sigurgeir Schev-
ing hafi aðeins farið höndum um
það.
Eftir eina árshátíðina, sem sérlega
vel var lukkuð, komu Norðlend-
ingar til þeirra og báðu þá um að
troða upp á þorrablóti þeirra með