Reykvíkingur - 01.03.1952, Síða 2

Og tilefni alls þessa var það, að Agnari
hafði einhverntíma orðið á að afneita til-
veru djöfulsins. Maðurinn talaði svo illa um
hann íyrir þetta, að ekki væri hægt að
prenta neitt af því, ekki einu sinni í Mánu-
dagsblaðinu. Síðan setti hann hattinn upp
með áherslu, eins og siður hans er, þegar
hann telur sig vera búinn að ganga nógu
rækilega frá einhverjum hinna mörgu óvina
málstaðarins.
Nú finnst okkur að vísu ástæðulaust af
Agnari að afneita tilveru djöfulsins. En
slík afneitun er þó að okkar dómi hvergi
nærri nógu saknæm til að réttlæta þær
fullyrðingar, sem þarna voru hrópaðar út
til fjöldans varðandi persónu hans (þ. e.
Agnars). Og best gætum við trúað því að
málið sé allt á misskilningi byggt. Agnar
hafi aldrei ætlað sér að afneita bein-
línis tilveru djöfulsins, heldur hafi honum
aðeins láðst að taka hana með í reikn-
inginn, sökum þess hve önnum kafinn hann
hefur verið við það upp á síðkastið, að
halda á lofti tilveru Vilhjálms Þórs. Er
það nú uppástunga okkar, að þessir tveir á-
gætu predikarar hittist í góðu tómi, hvor
með sitt áhugamál, maðurinn á kassanum
með djöfulinn og Agnar með Vilhjálm Þór,
og reyni að saroeina krafta sína, í stað
þess að standa klofnir í þeirri baráttu sem
hjá báðum virðist hafa svipað ef ekki alveg
sama markmið.
Annars erum við venjulega mjög ánægð-
ir með manninn á kassanum. Hann telst
til þeirra fáu sem setja einhvern svip á
bæinn, hressandi undantekning frá hvers-
dagsmollunni. Auk þess er hann áreiðan-
lega sá maður, bæði fyrr og síðar, sem hefur
getað komið boðskap ritningarinnar í
stærstan radíus út frá Lækjartorgi. Stund-
um fær maður jafnvel að heyra fagnaðar-
erindið i gegnum allt umferðarskarkið á
Laugavegi og upp á móts við Martein Ein-
arsson.
En fróðlegast finnst okkur að heyra mann-
inn á kassanum segja sögur frá Ameríku.
Einu sinni sagði hann okkur sögu af söng-
flokki sem var á ferð í gegnum Winnipeg.
Frægur predikari bauð flokknum að koma
með sér snöggvast og ganga fyrir Jesum.
En mennirnir í flokknum kváðust ekki
mega vera að því, lestin væri að fara.
Predikarinn sagði, að þeir mundu fljót-
lega iðrast þessa. Síðan héldu mennirnir á-
fram. En það er skemmst frá því að segja,
að lestin var varla komin út fyrir Winni-
peg, þegar hún rakst á, með þeim afleið-
ingum að allir mennirnir í söngflokknum
fórust. Höfuðið á einum þeirra fannst liggj-
andi 20 faðma frá búknum.
Álitið er, að það hafi verið söngstjór-
inn, sagði maðurinn á kassanum.
ið litum andartak inn í Pósthúsið í
síðastliðinni viku og klifruðum þar upp á
aðra hæð og náðum tali af Haraldi Björns-
syni póstfulltrúa og báðum hann að segja
örfá orð um óskilabréf. Óskilabréf kalla
póstmenn þau bréf, sem eru stórgölluð að
frágangi, og það er best að segja það alveg
eins og það er, að póstmenn hata þessar
bréfnefnur eins og pestina, og ekki að á-
stæðulausu. Pósthúsið í Reykjavík fær
nefnilega árlega 12-1500 bréf þessarar teg-
undar, og það er enginn barnaleikur að
koma þeim til skila, þrátt fyrir einlægan
vilja.
Haraldur tjáði okkur, að yfirgnæfandi
meirihluti óskilabréfa (eða allt að %) væri
jólakveðjur. Oftast væri eitthvað ábóta-
vant við heimilisfangið á þessum bréfum
og póstkortum, og stundum væri heimilis-
fanginu jafnvel alveg sleppt. Slíkar kær-
leikskveðjur bera þá utanáskriftina: Jón
Jónsson — punktum og basta. Og svo á
póstmaðurinn að hafa upp á þessum Jóni
Jónssyni og fá honum jólakortið hans, því
annars er allt eins við að búast, að Jón
verði hoppandi-snældu-vitlaus og rjúki í
blöðin með skammir um pósthúsið.
Við opnum bréfin (sagði Haraldur okk-
ur) ef ómögulegt er að hafa upp á viðtak-
anda eða sendanda með þeim upplýsing-
um, sem fram koma á umslaginu. íslensk-
um bréfriturum er mörgum hverjum lítið
um að skrifa nafnið sitt aftan á umslag —
einn bannsettur ósiðurinn enn, því að ef
nafn sendandans er á umslaginu, þá er al-
tént hægt að skila honum því aftur, ef
móttakandi finnst ekki á landinu. En það
er öðru nær, að björninn sé alltaf unninn,
þótt óskilabréfið sé opnað. Það getur alveg
eins verið — og kemur þráfaldlega fyrir —
að undirskriftin sé Gauja, Jóna, Sigga eða
Gunna, og það er engu auðveldara að hafa
upp á slíkum Gaujum, Jónum, Siggum og
Gunnum en einum herra Jóni Jónssyni. Og
hafið þetta til marks: í pósthúsinu liggja
núna um þúsund bréf frá síðasta ári, sem
enn hefur ekki verið hægt að koma til skila.
Beiskast brosa póstmennirnir þó (eða
svo má ætla) þegar þeir handleika sendi-
bréf, sem eru ekki einasta heimilisfangs-
laus heldur líka nafnlaus. Við fengum að
líta á tvö slík bréf í síðastliðinni viku, og það
er ótrúlegt en satt, að þótt þau væru vand-
lega frímerkt, þá stóð ekki stafkrókur á
þeim. Það er búið að opna þessi bréf, en
af undirskriftunum verður ekkert ráðið,
nema hvað sennilegast er, að annað hafi
átt að fara til Danmerkur; danskur maður
hefur að minnsta kosti skrifað það. Annars
má skjóta því hér inn, að um það eru
strangar reglur, að póstmenn megi ekki
lesa bréf, þótt þeir neyðist — illu heilli —
til að opna þau; þeir mega aðeins líta á
undirskriftina. Bréf, sem ógerlegt er að
koma til skila, fara beint í miðstöðina,
þegar þau hafa legið í pósthúsinu í eitt
ár eða svo.
Haraldur sagði okkur að lokum frá bréfi,
sem þeir í pósthúsinu eru nýbúnir að koma
til viðtakanda, eftir talsvert erfiði. Utaná-
skriftin var einskis virði og nafn send-
anda ófinnanlegt á umslaginu. En þegar
bréfið var opnað, leystist gátan; það var
til drengs í Keflavík. En ekki nóg með
það: í bréfinu, sem m. a. var búið að fara
erindisleysu norður til Siglufjarðar, var
500 króna jólagjöf til snáða. Þurfum við að
taka fram, að það er óheimilt að senda
peninga í venjulegum bréfum?
I BÆJARPÓSTI Þjóðviljans lesum við
svohljóðandi frétt:
Sat ég og át,
og át af mér.
Át þaS sem ég á sat,
og át af því.
Já. En því er maðurinn að hlaupa með
þetta í blöðin?
EGAR við fréttum, að skipulagðar slysa-
varnir á landi ættu 15 ára afmæli 1. marz
(þ. e. a. s. í dag), flýttum við okkur
heim til Jóns Oddgeirs Jónssonar fulltrúa
og báðum hann að segja okkur eitthvað frá
starfseminni. Jón Oddgeir býr í Ingólfs-
stræti 4, steinsnar frá Bankastræti, þar sem
margur maðurinn hefur vissulega þurft á
slysahjálp á landi að halda og það í snar-
kasti. En Jón hefur frá upphafi verið lífið
og sálin í þeirri deild S.V.F.Í., sem ekki
hefur það meginmarkmið að bjarga mönn-
um úr sjávarháska, enda stofnandi hennar
og aðalhvatamaður.
Jón tjáði okkur, að hann hefði kornungur
fengið brennandi áhuga á öllu hjálparstarfi
og verið ráðinn í því þegar á unga aldri að
gera slysavarnir að ævistarfi sínu. Kynni
sín af skátum hefðu svo ýtt undir þessa
fyrirætlan, og árið 1936 hefði hann tekið
saman leiðbeiningabæklinginn „Forðist
slysin“ og gefið hann út á eigin spýtur og
með hjálp nokkurra velviljaðra auglýsenda.
Svo hrapallega vildi þó til, að „Forðist
slysin“ varð fyrir voðalegu slysi: upplagið
gereyðilagðist, að 200 eintökum undantekn-
um. Þetta varð með þeim hætti, að leys-
ingavatn komst í geymslukjallara Jóns •—
og bæklingurinn var ósyndur.
Það var Vilmundur Jónsson landlæknir,
sem ráðlagði Jóni að bjóða Slysavarnafélag-
inu samvinnu. Jón gekk á fund forráða-
manna þess og bauðst til að stofna nýja
deild innan samtakanna, helgaða göfugu
markmiði með óþjálu nafni: landsslysa-
vörnum. Það varð úr, að boði hans var
tekið; slysavarnamenn kváðust fúsir til
deildarstofnunarinnar — ef Jón gæti útveg-
að fé til framkvæmdanna. Þetta tókst á
tveimur mánuðum — nokkur tryggingafé-
lög og atvinnurekendur hlupu undir bagga
— og deildin tók til starfa 1. marz 1937.
2
EEIKVÍKINGUE