Reykvíkingur - 01.03.1952, Blaðsíða 12

íslensk stúlka, sem glft er í Bandaríkjunum,
hefur tekið að sér að sjá um þessa síðu Reykvíkings.
Ameríkubrétf til ktfeH^clkdihA
M IG langar til að segja ykkur dálítið frá
amerísku konunni, eins og ég þekki hana.
Ekki þeirri sem þið sjáið í
kvikmyndum eða tískublöð-
um.
Nei. Sú ameríska kona
sem ég þekki er húsmóðir,
skrifstofustúlka eða búðar-
stúlka. Hún er góð kona og
hæversk, árrisul og bindindis-
söm. Hún er mjög vel að sér
um kaloríur og veit að letin
og græðgin eru verstu óvinir
vaxtarins.
Er ekki óalgengt hér um
slóðir að lesa aðvörun frá konu sem hefur
með ofáti kastað frá sér bjartri og góðri
framtíð. Ekki aðeins fitnað svo, að gömlu
fötin passa ekki lengur, heldur svo gífur-
lega, að alls engin falleg föt passa, heldur
bara Ijótu stóru pokarnir, sem eru sniðnir
til að fela þann hinn sama líkama sem
áður sýndi sig í bikini-bol og stuttbuxum,
án þess að blygðast sín.
Svo er líka fleira en fötin sem ekki passar
lengur. Átvaglið, afskræmt af fitu, passar
ekki lengur fyrir manninn, sem hélt sig
vera að ganga að eiga prúða konu méð
hóflega matarlyst, en hefur þess í stað látið
glepjast af úlfi, sem í allri þessari dýrtíð
getur hæglega étið hann út úr húsi. — Og
hvað gerir þessi hneykslaði og vonsvikni
maður? Fyrst neitar hann að gefa konunni
föt. Svo neitar hann að láta sjá sig með
henni á mannamótum. Og svo þegar það
ekki hrífur, neitar hann hreint og beint
að láta sjá sig. Sækir síðan um skilnað.
Sem betur fer vaknar þó sjálfsvirðingin
oftast þegar þannig er búið að sýna kon-
unni í tvo heimana. Maginn, sem áður réði
öllu og gerði þessa matröð að martröð,
hann er rekinn frá völdum, fungerar nú
ekki lengur nema sem lítilfj örlegt líffæri
og fær það sem honum ber, en ekki kaloríu
meira. Keppirnir hverfa, kjólarnir passa,
konan nær sínum fyrri vinsældum og manni,
og allir eru ánægðir.
Þessari sögu var nú bara skotið hér inn.
En væntanlega verður hún einhverjum til
umhugsunar. Því að „til þess eru vítin að
varast þau“. Og víst er um það, að meiri-
hluti amerísku kvenþjóðarinnar virðist láta
sér þetta að kenningu verða.
Jí AFN sjaldséð og sú feita er gamla konan.
Ekki vegna þess, að konur deyi hér yngri en
12
annars staðar. Heldur vegna þess, að aldur
er hér útlit en ekki ár. „Gamla kona“ er
skammaryrði, órækur vottur þess að við-
komandi hefur ekki gætt þess sem guð gaf
henni, vanrækt heilsu sína og útlit; sem
sagt: farið í hundana.
Ég ætla að segja ykkur frá einni aldraðri
ungri konu, sem ég þekki; langömmu nán-
ar tiltekið. Allir vita, að Marlene Dietrich
er amma; sem sjarmerar og gerir lukku þrátt
fyrir óvenju ljóta söngrödd og vafasöm
hlutverk; en hún hefur líka aldrei gert
annað en vera ung. Langamman, sem ég er
að tala um, hefur hinsvegar stórt heimili,
börn og barnabörn. Þó sinnir hún ekki að-
eins heimilisstörfum og hópi afkomenda.
Hún er líka virkur meðlimur í fjórum
klúbbum með óteljandi markmið, öll góð.
Samt gaf hún sér tíma til að heimsækja
mig nýlega, og var ég vægast sagt undrandi
„HORSE-TAIL“
En ef hesturinn fælist?
yfir þeim vorblæ sem virtist fylgja henni.
Hún var klædd grænni dragt, í grænum
skóm og með grænan hatt. Blússan var
gulbrún, hanskarnir sömuleiðis, og, takið
nú eftir: hárið í stíL Síðast þegar ég sá hana,
var hún gráklædd og gráhærð, en það var
líka um jólaleytið og þaraðauki átti dóttir
hennar silfurbrúðkaup. (Ég er ansi hrædd
um að peysufatakonan heima hefði ekki
hugrekki til að samræma háralit sinn tæki-
færum og tillidögum. Enda markar háralit-
urinn hjá okkur tímamót, sbr.: „Hún er
gömul og grá“). — En svo ég víki nú aftur
að gesti mínum, langömmunni; hún var ekki
vel ánægð með litinn á hárinu, hann var að
einhverju leyti óhentugur, hvort það var
vegna þess að hann passaði ekki nákvæm-
lega við aðrar dragtir, það man ég ekki ná-
kvæmlega.
Víst er um það, að hún ætlar ekki að vera
brúnhærð til frambúðar. Þegar gráa hárið
er vaxið um svo sem þumlung, ætlar hún
að láta klippa brúna litinn og setja pernan-
ent í stubbana. Það er kallað „poodle
haircut“ og er mjög í tísku hér. Hárið er
sem sagt klippt stutt, og svo vafið upp
á hundrað og fimmtíu permanentrúllur.
Þessi hárgreiðsla er ekki ósvipuð lambs-
gærunni okkar, nema bara hrokknari (og
auðvitað meira úrval í litum!). Aðra hár-
greiðslu, sem líka er hér mjög í tísku, ætlar
hún að reyna þegar hárið er orðið vel sítt.
Sú hárgreiðsla nefnist „horse-tail“, og er
hárið þá greitt slétt frá enninu, og rígbundið
hátt í hnakkanum, og dinglar svo eins og
hali. Þessvegna heitir þetta „hesta-hala-
greiðsla“. Nú rámar mig reyndar í, að ekki
sé hali á hestinum, hið rétta í málinu rifjast
sjálfsagt upp á sínum tíma. En þetta minnir
mig annars á manninn, sem spurði konuna
sína, þegar hún sagðist ætla að binda hárið
í „horse-tail“, hvort hún héldi ekki að það
yrði sárt, ef hesturinn fældist.
£ KKI er nóg með að ameríska konan hafi
fulla stjórn á matarlystinni og ellinni. Hún
stjórnar líka manninum sínum. Hér þykir
það heldur lítill kall sem skoppar á Borg,
Sjálfstæðishús og aðra skemmtistaði án kon-
unnar sinnar. Hann leikur slíkt ekki oft.
Þessvegna eru hjónaskilnaðir ef til vill
tíðari hér en heima, — en hjónabandið hins-
vegar þeim mun hamingjusamara, meðan
það varir. Sé maður giftur, er maður giftur
í blíðu og stríðu. Hjónin fara saman út, eða
hjónabandið fer út — um þúfur.
Eiginmaðurinn þvær og hengir upp bleyj-
ur, þvær og þurrkar diska, og tekur til. Það
er nokkuð sem ég hef aldrei séð íslenskan
eiginmann gera, ég á við bleyjurnar. Ekki
er þetta vegna þess að ungbörn eða bleyjur
séu öðruvísi hér en annars staðar. Kannski
tekst konunni hér að koma skipulagi á
barnið eins og aðrar mannverur með tím-
anum. En enn sem komið er er bleyjan
ómissandi, og eiginmaðurinn þarfur þjónn
í þeirri deild. Þetta skuluð þið segja land-
anum, þegar hann fjargviðrast yfir aðdrátt-
arafli útlendingsins, og kallar allt bransa.
Hann gæti margt lært af bleyjubransanum.
Annars verð ég að segja það, að íslending-
urinn hefur marga kosti fram yfir útlend-
inginn, þótt bleyjuþvottur sé ekki einn af
þeim. En barnið vex og bleyjan gleymist;
mannvitið og karlmennskan halda hins-
vegar sínum sess. — Kannski væri líka rétt
að leyfa manninum að lyfta sér upp á
Borginni og jafnvel Sjálfstæðishúsinu á
eftir, ef hann endilega vill. Fyrr eða síðar
komumst við öll að raun um, að „heima er
REYKVÍKINGUR