Reykvíkingur - 01.03.1952, Side 5

1 Morgunblaðinu (21. 2.) stendur, að
bærinn hafi greitt sérstökum nuddara
41 þús. kr. í árslaun.
Æ. Megum viO ekki biiSja
hann að hcetta þessu nuddif

í sama blaði lesum við að kostn-
aður við skemmtiferðir lögreglunnar
á sl. sumri hafi numið 33 þús. kr. „og
greiðir bæjarsjóður þó einungis bif-
reiðaleigu og mat starfsmanna og
maka þeirra."
Velbekomme!
SÍKAGÓ. — Hnefaleikamaður i
Sikagó, Bog Skatterfield að nafni, hef-
ur fengið lögregluna til að veita kon-
unni sinni tiltal, þar sem hún lumbrar
á eiginmanninum i tíma og ótíma.
Skatterfield hefur sótt um skilnað.
(Mbl. 17. 2.).
O, ekki trúir maður öðru en
hann hafi eitthvaÖ veriÖ aÖ
skattyröast viÖ hana.
Rússar taka ekki þátt í vetrar-
olympiuleikjunum, . . . Þeir vinna
sigrana heima fyrir og tilkynna síðan,
að þeir hafi unnið olympíuleikina fyr-
irfram og fjarverandil (Alþbl. 21. 2.).
Heima er best.
~ ★ ~
ÚR DÁSAMLEGASTA RIT-
DÓMI, SEM VIÐ MUNUM
EFTIR ÞESSA STUNDINA
(Tímadeild)
Kunningi minn' var fyrir nokkrum
dögum að leggja af stað heimleiðis
með skipi. Hann sagði við mig:
„Hvaða bók á ég að kaupa, til þess
að lesa á heimleiðinni, svo að mér
leiðist ekki?"
Ég spurði á móti: „Hvemig viltu,
að bókin sé?“
Hann svaraði: „Helzt ný, islensk
skáldsaga um mann eða konu, sem
vert er aö muna. En ég veit,“ bætti
hann við, „að sú saga kemur ekki út
i ár, og ekki heldur á næstu árum. ís-
lenska skáldsagnagerðin stefnir í aðra
átt um þessar mundir."
„Kauptu þá söguna: „Einum unni
ég manninum", eftir Árna Jónsson,"
sagði ég.
í dag fékk ég svo eftirfarandi skeyti
frá þessum kunningja:
„Bókin kom mér á óvart. Stein-
unn er ógleymanleg."
Maðurinn sem les Passíusálmana
MÍaÐURINN, sem les Passíusálmana í
útvarpið hefur aldrei fyrr lesið í útvarp.
Hann hefur yfirleitt aldrei fyrr lesið neitt
sem heitið geti ,,opinberlega“. Hinsvegar
las hann hugvekjur og Passíusálma og
stundum einnig úr Vídalínspostillu þegar
hann var unglingur að alast upp á bæ for-
eldra sinna vestur í Dölum. Við hittum
hann í Austurstræti nýlega, og vildum fá
að hafa eitthvað eftir honum hér í blaðinu.
„Ég hef nú sem betur fer sloppið við
ykkur blaðamennina hingað til,“ sagði
hann, „enda alla tíð verið þeirrar skoðunar,
að yfir höfuð munduð þið vera heldur leið-
inlegir. Og hvað snertir viðtal
eða þvíumlíkt, þá vildi ég
helst ekki segja annað en
þetta: Leggið frekar eyrun við
því sem ég les í útvarpið; það
getur orðið ykkur til miklu
meiri uppbyggingar, heldur
en að eyða tíma í að rabba við
mig hér í allri mannþröng-
inni. Og ég get þess til, að
ykkur muni varla veita af
slíkri uppbyggingu.“
Maðurinn heitir Magnús
Guðmundsson, fæddur að
Hólmlátrum á Skógarströnd
árið 1895, sonur Guð-
mundar íkaboðssonar og konu hans Hug-
borgar Magnúsdóttur. Þau hjónin fluttust
frá Hólmlátrum í Dali þegar Magnús var
á 5. ári, bjuggu fyrst að Vatni í Hauka-
dal , en siðan að Skörðum í Miðdölum. Þeg-
ar Magnús var á 13. ári, sagði faðir hans:
„Jæja Mangi minn, nú er best að þú takir
við og stautir húslesturinn framvegis.“ Og
þá þýddi ekki að mótmæla, því að á þeim
arum voru það foreldrarnir sem réðu og
stjórnuðu. Það sem hann las voru stuttar
hugvekjur á virkum dögum og lengri pred-
ikanir eftir einhvern prest á sunnudögum,
en ekki Passíusálmarnir til að byrja með,
því að þá var enn við líði sá siður að syngja
þá. En sá siður lagðist af nokkru seinna,
og þá féll það einnig í hlut Magnúsar að
lesa sálmana. Er hann foreldrum sínum
þakklátur fyrir að hafa svo snemma sett sig
í embætti húslesarans. Þetta hafi orðið sér
til nokkurs þroska. — „Síðan hafa Passíu-
sálmarnir ætíð verið mér mjög kærir,“ segir
Magnús.
Það mun hafa verið Hannes á horninu
sem fyrstur setti fram þá skoðun, að ekki
þyrfti endilega presta til að lesa Passíusálm-
ana í útvarpið. Málið mun seinna hafa verið
tekið upp í útvarpsráði og ákveðið að fela
starf þetta leikmanni. Við spurðum Magn-
ús, hvernig það hefði atvikast, að hann varð
fyrir valinu. (En áður en Magnús svarar,
verðum við að skjóta því hér inn í, að síðan
hann fluttist hingað til
Reykjavíkur árið 1940 vestan
úr Dölum þar sem hann hafði,
til þess tíma, búið eftir föður
sinn á Skörðum, hefur hann
lengst af unnið hjá Búnaðar-
félagi íslands, en verið starfs-
maður Alþingis síðan 1947).
„Áhrifin frá uppvaxtarár-
unum sitja lengi í manni“,
svarar Magnús. „Ég hef í
rauninni ávalt saknað lesturs-
ins heima, Passíusálmanna og
annars. Líka getur verið að hið
fræga prestakallafrumvarp og
hinar löngu umræður um það
hafi verið búnar að gera mig venju fremur
andlega þenkjandi um það er þingi lauk;
svo mikið er víst, að ég fékk einhvern áhuga
á þessu starfi, og fyrr en mig varði var búið
að fela mér það.“
Við höfðum veitt því eftirtekt, að útvarp-
ið kynnti Magnús ekki sem þingvörð, þó
að hann væri, að minnsta kosti hér um slóð-
ir, þekktastur sem slíkur, og spurðum hvað
því ylli. — „Það er nú einhvernveginn svo,“
svaraði Magnús „að þegar ég vil hafa mest
við, verður mér stundum á að nefna mig
bónda (auðvitað þó fyrrverandi), og þá frá
Skörðum. Einnig kann það að hafa valdið
þarna nokkru, að þrátt fyrir margt gott sem
ég get sagt um Alþingi, þá hefur sú ágæta
stofnun yfirleitt ekki mikið kennt mér í
lestri Passíusálma.“
\
REYKVÍKINGUR
5