Reykvíkingur - 01.03.1952, Síða 7

Ursus og
annað lólk
í uppvexti sínum var Gunnar Salómonsson
(Ursus) á ýmsum bæjum á Snæfellsnesi. Þegar
bókin Hjá vondu fólki var nýkomin út, hitti
Þórbergur Þórðarson Ursus í Kaupmannahöfn og
tjáði honum að Snæfellingar væru gramir í sinn
garð fyrir ýmislegt sem liún hefði að geyma.
„O, blessaður vertu," sagði Ursus. „Ég skal gefa
þér efni í nýja bók um þá. Við skulum láta hana
heita Hjá verra fólki."
Sagt er, að Maxim Gorki hafi orðið þreyttur á
rússneska kommúnismanum nokkru eftir bylting-
una, og jafnvel hugsað sér að flytja búferlum
úr landi. Fór liann fyrst til Ítalíu, og þaðan til
Þýskalands. í Berlín hitti hann Kristján Albert-
son, fékk sig fullsaddan af vestrænni menningu,
og flýtti sér sem mest hann mátti heim til Rúss-
lands aftur.
~ "
Þegar Guðgeir Jónsson templari kom til Grúsíu
ásamt fleirum á vegum MÍR, fögnuðu landsntenn
gestum sínum með gnægðum vínfanga. En Guðgeir
bragðaði að sjálfsögðu ekkert. Átti túlkurinn
erfitt með að skýra undrið fyrir landsmönnum,
því að tunga þeirra rcyndist ekki hafa neitt orð
yfir svo ótrúlegt fyrirbæri sem templara. Loks
var þó svo að sjá sem ljós rynni upp fyrir þeim.
Skutu þeir á ráðstefnu, og tilkynntu innan
stundar, að á staðnum væri hafin fjársöfnun til
að styrkja Guðgeir lil tveggja vikna dvalar á
besta spítala landsins.
— ★ —
í bókastríðinu fyrir síðustu jól auglýsti Sigfús
Elíasson fimm kvæði eftir sjálfan sig. Nafn fyrsta
kvæðisins: Gleðileg jól! Nafn annars kvæðisins:
Glædelig jul! Haft er eftir Steini Steinari í Jressu
sambandi: Má ekki segja, að fyrra nafnið sé
frumlegt, hitt originalt?
_ ★ —
Sagt er, að nýlega hafi svohljóðandi samtal átt
sér stað í síma:
„Halló! Þetta er Björn Ólafsson."
„Já, sæll og blessaður. Þetta er Ólafur Thors-
son.“
ALTALAÐ
Framhald af 3. síðu.
giska 20 manna blandaður kór, en til ann-
arar handar píanó, hinnar orgel, og leikið
á hvorttveggja. Kórinn byrjaði samkomuna
með söng; það voru fjörug lög, taktföst og
til þess fallin að dansa eftir þeim, flutt með
þeim hressileik og sigurgleði er ávallt fylgir
söng þess fólks sem í eitt skipti fyrir öll er
búið að leysa lífsgátuna, og hætt að efast.
Við tókum eftir því að ungir piltar og stúlk-
ur, sem nærri okkur sátu, stöppuðu taktinn
ofurlítið með fótunum.
Því næst var almenn bænastund. For-
stöðumaður flokksins las af blöðum nokkrar
óskir sem borist höfðu um fyrirbænir; menn
voru beðnir að biðja fyrir litlum dreng með
þrálátt kvef, gömlum gigtveikum manni í
Kleppsholtinu, slösuðum pilti uppi í sveit.
Einnig komu fram slíkar óskir munnlega
frá fólkinu sjálfu í salnum. „Viljið þið biðja
fyrir stúlku vestur í bæ sem hefur verk í
hægra hné,“ hrópaði gömul kona á aftasta
bekk. — Svo hófust bænirnar. Bað hver
fyrir sig í hálfum hljóðum, og orsakaði þetta
einkennilegan, dálítið tregafullan klið í
salnum, en upp úr honum kváðu við stöku
sinnum snöggar ákallanir, ekki þó háværar,
og nefnt það nafn sem fólk þetta hafði skráð
svo skýrum stöfum á ræðustól sinn: JESUS.
Að bænastundinni lokinni var fyrst söng-
ur nokkra hríð, en síðan tilkynnt að nú
yrði vitnað. Fjórir eða fimm menn stigu í
stólinn hver á fætur öðrum og sögðu frá
trúarreynslu sinni, hvernig þeir hefðu reik-
að í villu fyrrum, skemmtanasjúkir og mun-
aðargjarnir og drykkfelldir á stundum sum-
ir, aldrei hirt neitt um sál sína, en að lok-
um frelsast og fundið drottin. Var auðfund-
ið á þeim sannfæringarkrafti sem fylgdi
orðum þessara manna, að hér töluðu engir
hræsnarar, hér var enginn yfirdrepskapur
á ferð, heldur bjargföst trú og fögnuður yfir
þeirri ást til alls og allra sem hið nýja lif
hafði fært þeim.
Hámarki sínu náði svo samkoman með
því að nýjum gestum var boðið að koma
og krjúpa við fremsta bekk, og stíga þar
með fyrsta skrefið inn í vé þessa trúflokks.
í BÆNUM
Urðu fimm manneskjur til að þiggja þetta
boð, tveir gamlir menn fyrst, en á eftir
þeim gömul kona og ung kona og lítil telpa,
allar saman.
Nú er ekki óhugsandi, að til séu þeir með-
al lesenda okkar sem hafi orðið fyrir von-
brigðum af þessari frásögn, og sakni þarna
einhvers sem þeir mundu ef til vill kalla
„spennandi". En þetta er okkar saga, og
aðra 'getum við ekki sagt. Sé það satt sem
heyrst hefur um þennan trúflokk, að hann
láti sig stundum henda glæfralegar kaffær-
ingar, ofsjónir og almenna sturlun, þá hlýt-
ur slíkt að gerast við aðrar kringumstæður
en þær sem við kynntumst þessa kvöld-
stund. Ofurlitið erum við þó hræddir um,
að sögurnar þær séu eitthvað orðum aukn-
ar.
Að endingu fáein orð í fullri alvöru: Við
erum ekki sérlega miklir trúmenn. En við
virðum einlægni í trúmálum eins og öðru
Og einhvernveginn segir okkur svo hugur,
að ást mannsins á guði sínum sé óvíða ein-
lægari en á samkomu sem þessari. Að
minnsta kosti sáum við þarna það sem við
höfum aldrei séð við guðsþjónustu hjá þjóð-
kirkjunni okkar: augu manna fyllast tárum
af einskærri hrifningu og gleði yfir því að
mega boða samborgurum sínum fagnaðar-
erindið. Og hafi menn á annað borð ein-
hverja trú á mætti bænarinnar, þá virðist
okkur aðferð þessa fólks í engan máta at-
hugaverð, að hittast í barnslegri einlægni
og biðja hvert annað að gera sér greiða,
stóra eða smáa eftir því sem á stendur, og
sameinast síðan um að senda þessar óskir
áfram til guðs síns, með beiðni um fyrir-
greiðslu. Má vera, að einhverjum þyki
hlægileg ósk gömlu konunnar um að beðið
yrði fyrir ungri stúlku vestur í bæ með
verk í hnénu; við slíku er ekkert að segja,
hláturinn er öllum frjáls. En hvað okkur
snertir, þá þykjumst við ekki menn til að
hlægja að þessari gömlu konu.
Samkomunni lauk tímanlega; fólkið
kvaddist og hélt heim til sín kl. tæplega 10.
Enda var þetta auðsæilega þesskonar fólk
sem fer snemma á fætur.
— Snorri er í baði.
REYKVÍKINGUR
7