Gaflari - 03.04.2014, Síða 9

gaflari.is - 9
hún hikar ekki við að fara ótroðnar
slóðir, því þríþrautin er tiltölulega
nýtt sport hér á landi og ekki margir
sem stunda það, þaðan af síður kon-
ur. Birna byrjaði í þríþrautinni fyrir
þremur árum og hefur verið valin
þríþrautarkona ársins síðustu tvö
ár. Þríþraut er enginn barnaleikur og
snýst um að hjóla, hlaupa og synda
ákveðnar vegalengdir og þær geta
skipt tugum. Hún hefur unnið öll mót
sem hún hefur tekið þátt í og er stiga-
meistari bæði hjá félaginu í Hafnar-
firði, 3SH, og á landsvísu. Hún er því
ekki bara best í Hafnarfirði heldur á
landinu öllu.
Vill ekki láta íþróttirnar
stjórna lífinu
Birna ætlaði löngu að vera hætt í öll-
um keppnisíþróttum en einhvern veg-
inn virðast þær toga í hana. Kannski
ekki að furða því hún lifir og hrærist
í íþróttunum á einn eða annan hátt.
Eiginmaðurinn, Egill Ingi Jónsson, er
Garðbæingur, fyrrum skíðamaður
sem æfði með ÍR í gamla daga. Hann
starfar í dag sem skíðaþjálfari og er
nýkominn heim frá Vetrarólympíuleik-
unum í Sochi, en þangað fór hann sem
aðstoðarþjálfari skíðalandsliðsins.
Daníel Ingi, eldri sonurinn, sem á að
fermast núna í maí, er á kafi í íþrótt-
um, æfir frjálsar, enda spretthraður
með eindæmum, fótbolta með FH
og skíði með Breiðablik. Andri Jón
er að æfa klifur, en hann skilur ekki
alveg þessa hreyfiþörf fjölskyldunn-
ar. Hann er allt öðruvísi en við,“ segir
Birna brosandi. „Hann stendur fastur
á sínu og þegar hann var lítill spurði
hann okkur Egil hvort allir þurfi alltaf
að vera í íþróttum? Þeir eru gjörólíkar
persónur strákarnir mínir tveir, Andri
Jón er að læra á píanó og ætlar að
verða leikari og Daníel Ingi er aktív-
ur í öllu því sem hann tekur sér fyrir
hendur.“
Það var hins vegar Axel bróðir hennar,
sem býr í Bandaríkjunum, sem kom
henni á bragðið með þríþrautina.
Hann var kominn á kaf í sportið og
hvatti Birnu óspart til að prófa. „Og
þar með var ég komin á fulla ferð. Ég
verð að gera allt almennilega, taka
allt með trompi, en þetta tekur mik-
inn tíma. Mér finnst vera kominn tími
til að slaka á og bara vera með. Ég er
búin að vera í keppnisíþróttum frá því
ég var 11 ára gömul. Stundum finnst
mér ég þurfa að stoppa og prófa eitt-
hvað annað í lífinu, eins og t.d. golf,“
segir Birna og er hugsi. „Þú verður nú
farin að keppa í því áður en þú veist
af,“ skýtur blaðamaður inn í. „Já, líkleg-
ast,“ segir Birna og skellihlær. „Golfið
er sniðug fjölskylduíþrótt og mig
langar til að vera bara fyrir mig. Ég
vil ekki láta íþróttirnar stýra lífi mínu
lengur.“
Mætumst í dyrunum
Þegar hér er komið við sögu þá liggur
beinast við að spyrja um fjölskyldulíf-
ið, hvernig vaktavinna og stíft æfinga-
prógram fari með því. Birna segir þau
öll vera orðin vön vaktavinnunni. Hún
hafi t.d. verið á vakt öll síðustu jól. Þá
brá fjölskyldan á það ráð að hringja
inn jólin klukkan fjögur á aðfangadag
og því búin að sporðrenna jólasteik-
inni og opna pakkana löngu á undan
öllum hinum. „Strákarnir voru ánægðir
með það. Á jóladag er síðan öllum fjöl-
skyldum starfsmanna boðið á vaktina
til okkar. Þar borðum við saman alls
konar kræsingar og gerum eitthvað
skemmtilegt. Þá vona allir að ekki
komi til útkalls. En já, þetta er auðvit-
að allt saman pínu púsluspil, við hjónin
vorum einmitt að hlæja að þessu um
daginn að nú mætumst við bara í dyr-
unum. Egill var í Rússlandi, ég var að
koma heim úr æfingabúðum á hjólinu
á Tenerife, hann er núna á skíðamóti
á Akureyri og við hittumst því sjaldan
þessa dagana. Það er einna helst að
við náum að slaka á saman fyrir fram-
an sjónvarpið – þar hittumst við,“ segir
Birna með jafnargeði. „Álagið kemur
í törnum og þessi samvera verður að
duga í bili.“ Lesa má nánar á gaflari.is
m í vinnunni
„Við erum ekkert að skutla og skrapa – við erum
að vinna erfiða vinnu og það býr mikil þekking og
reynsla innan liðsins. Það er gjörólíkt að vinna á
vettvangi og á spítala og á vettvangi slysa erum við
sérfræðingarnir. Það gleymist í þessu öllu saman.“