Fagnaðarboði - 01.04.1970, Qupperneq 3

FAGNAÐARBOÐI
3
Hinrik hefði einhverjar sérstakar fyrirætlanir á prjón-
unum, sem væru fjárfrekar. Það væri þá mál, sem þau
hjónin ættu að geta rætt í sameiningu, áleit hún.
Við allar þessar leiðu bollaleggingar fannst henni hún
allt í einu vera orðin þreytt og eins og einhver skuggi
liryggðar hefði náð inn til hjarta hennar. Ó, Drottinn
minn, hjálpaðu mér í þessum vanda, andvarpaði hún.
Allt í einu heyrði hún, að gengið var um útidymar. Hún
vissi, að þetta var Hinrik að koma heim.
Hún óskaði þess nú allra helzt að hafa verið sofnuð.
Engu líkara var, en hún fyndi á sér, að nú myndi maður
hennar fara a.ð hreyfa þessu leiðindamáli í sambandi við
arfinn. Hún gerði sér ljóst, að nú var ekki heppilegur
tími til þess að ræða eða gera út um þetta viðkvæma
vandamál beirra, því Hmrik hlaut að vera afar þreyttur
eftir þennan langa vinnudag. Var við öðru að búast. Sjálf
var hún dauðþreytt og hafði verið að velta fyrir sér ýmsu,
sem kallaði fram beiskju og leiða. Hann gat einnig hafa
verið að glíma við einhver erfið vandamál.
Hvernig sem nú á því stóð, þá var ágreinings-óveðrið
skollið á, áður en varði, með öllum sínum vanhugsuðu
orðum. Hvort þeirra hjóna átti fyrsta ógætnisorðið, það
aússí Anna ekki. En allt jókst þetta orð af orði. Hinrik,
sem orðinn var ofsareiður, gaf bræði sinni lausan taum-
inn í nístandi bituryrðum.
— Hinrik ininn, sagði Anna, um leið og hún rétti
fram höndina til hans í uppgjöf og ráðaleysi. — Guð
hjálpi okkur báðum — andvarpaði hún.
— Hræsnarinn þinn — hreytti Hinrik út úr sér fyrirlit-
lega, um leið og hann bandaði henni frá sér.
Þetta var meir, en Anna gat afborið, og í örvilnun fór
hún inn í svefnherbergið, tók þar rúmfötin sín og bjó um
sig á legubekk inni hjá börnunum. Þar lá hún grátandi
og biðjandi, unz svefninn loks yfirbugaði hana.
Þegar hún vaknaði um morguninn varð henni strax
hugsað til þrætu þeirra hjóna kvöldið áður. Hún hafði
hvílzt um nóttina. Hress og endurnærð eftir svefninn,
leit hún nú allt öðrum augum á málið. Hinn nýi dagur
var aðfangadagur jóla. Um kvöldið mundi jólahátíðin
ganga í garð.
Anna Heller læddist inn í svefnherbergið til þess að
gæta að, hvort Hinrik væri vaknaður. Nú hafði hún
tekið þá ákvörðun að láta af öllu sínu í sambandi við
ágieiningsmál þeirra hjóna. Jólahátíðin var að ganga í
garð og enginn skuggi missættis mátti falla á hátíðargleði
þeirra. Að hugsa sér, hve þetta var í rauninni lítið og
lágt, sem þau höfðu verið að deila um. Var þetta ekki
jafnframt tillitsleysi gagnvart börnunum, að þau sem
foreldrar skyldu eiga í orðasennu út af öðru eins og þessu.
En nú sá hún strax, að Hinrik var ekki í rúminu sínu
og hafði bersýnilega ekki verið þar um nóttina. Við nán-
ari athugun hennar, kom á daginn, að hattur hans og
frakki var horfinn. Hvernig gat staðið á þessu? Ekki átti
hann að fara til vinnu í dag. Síðan fór hún inn í stofu,
kveikti þar ljós og litaðist um. Jú, — þar lá blað á borð-
inu. A það var skrifað með rithönd Hinriks, að hann
væri farinn að hehnan.
— Farinn í burtu frá þeim, sagði Anna lágum rómi,
um leið og hún greip hendinni um enni sér. Hann hlýtur
þá að hafa farið með næturlestinni, hugsaði hún í ör-
vænting sinni. Hún þaut inn í svefnherbergið, en ferða-
taskan hans var þar á sínum stað. Hann hlaut þá að
hafa farið eins og hann stóð með skjalatöskuna sína eina
meðferðis.
Hvað gat komið honum til þess að gera þetta? Mikið
hlaut hann að vera henni reiður. Gat það verið, að hér
ætti hún í rauninni alla sökina? I ólýsanlegri hryggð
sinni hrópaði hún til Drottins síns og bað Hann að vernda
og gæta Hinriks. Hún þekkti skapofsa eiginmanns síns,
ef því var að skipta, og ekki að vita upp á hverju hann
gat þá tekið í bræði sinni. Hennar hlyti að vera sökin,
um það blandaðist henni ekki lengur hugur. Hún átti
frelsið og lífið í Kristi, og henni stóð opinn vegur bæn-
arinnar til þess að biðja um sigur í hverri raun. Samt
hafði hún látið þetta henda sig. Grátandi bað hún Frels-
ara sinn fyrirgefningar, að hún hafði orðið til þess að
ástkær eiginmaður hennar var farinn að heiman.
Nú heyrði hún, að börnin voru vöknuð og farin að
tala saman. Hvernig átti hún að koma í veg fyrir, að
skugga bæri á jólagleði þeirra. Og hún bað Drottin að
styrkja sig, svo hún gæti borið þetta með ró og stillingu.
Hún laugaði útgrátið andlit sitt köldu vatni og varð nú
að taka á öllu sínu þreki til þess að geta sinnt sínum
skyldustörfum. Sem betur fór, spurðu börnin ekki eftir
föður sínum. Þau áttu því að venjast, að hann væri far-
inn til vinnu, er þau komu á fætur.
Þegar þau höfðu etið morgunmatinn sinn, leyfði hún
þeim að fara út í snjóinn með sleðana sína.
Henni datt nú í hug að hringja til mágs síns í Kaup-
mannahöfn og spyrjast fyrir um mann sinn. Þangað hafði
Hinrik ekki komið. En mágur hennar lofaði að grennslast
eftir honum í borginni. Nokkru síðar hringdi hann svo
til hennar aftur og kvaðst þá hafa spurzt fyrir um bróð-
ur sinn á gististöðum þar í borg, en árangurslaust.
r~> r+-> r-~>
Loks var þessi dagur að kveldi kominn, og hátíðin
gengin í garð. í stofunni stóð jólatréð fagurlega skreytt,
og innan stundar skyldi setzt að borðum. Þegar Anna
sagði börnunum, að faðir þeirra yrði fjarverandi í nokkra
daga, tók hana sárt að sjá vonbrigði þeirra. Þau áttu afar
bágt með að skilja, af hverju pabbi gat ekki verið hjá
þeim á jólunum. En þetta gleymdist hinni glöðu barns-
lund furðu fljótt. Hugurinn hreifst af fallega jólatrénu
og öllum gjöfunum.