Fagnaðarboði - 01.04.1970, Side 4

4
FAGNAÐARBOÐI
Tvær aldraðar frænkur voru jólagestirnir þetta kvöld.
Sungnir voru jólasálmar og börnin tóku fallega undir.
Þau vildu sýna frænkunum, hvað þau kunnu af jóla-
sálmum. En hin unga húsmóðir bar harm í hjarta. O,
hve henni veittist þungbært, að eiga nú að setjast að
hátíðarborðinu án Hinriks. Hún vissi ekki einu sinni,
hvar hann var niður kominn.
En nú hringdi síminn, og Anna talar við mág sinn,
sem glaður í bragði segist hafa verið að fá jólakort frá
Hinriki, póstlögðu þar í borg á aðfangadag. Hinrik hljóti
því að vera heill á húfi, og engiii ástæða sé fyrir hana að
óttast um hann.
Þessi fregn varð Onnu til óumræðilegrar huggunar.
Sannarlega mundi Drottinn vel fyrir öllu sjá, hugsaði
hún með þakldæti í hjarta. 011 hin sára angist vék nú
burt frá henni, og hún gat tekið þátt í hátíðargleði barn-
anna sinna. Þrátt fyrir allt, sem að hinum ytri aðstæðum
laut, þá átti hún hátíðargleðina í hjarta sínu og naut
helgi jólanna með börnum sínum, því boðskapur jólanna:
—• Yður er í dacj Frehari fœddur — náði til hennar í enn
fyllri kærleiksdýrð, heldur en hún hafði nokkru sinni
áður fengið að reyna. Hún fann frið Drottins og elsku
umvefja sig, — og sannreyndi það, að ekkert megnaði
að útiloka frá hjarta hennar fögnuðinn, sem englarni]•
sungu um á Betlehems-völlum. Nú skildist henni betur
en nokkru sinni áður, hve dýrmætt það er að eiga gleðina
í Guði Frelsara sínum, hina einu sönnu og eilífu jóla-
gleði, sem Guð hefur búið mönnunum, og hverjum og ein-
um þeirra stendur til boða að þiggja. Ekkert gat tekið
þennan fögnuð frá henni. Guði sé lof og þakkir.
Börnin voru nú sofnuð, og jólagjafirnar á víð og dreif
um allt herbergið þeirra. Og þegar hún sjálf lagðist til
hvíldar, þá var það henni í rauninni óskiljanlegt, að hún
skyldi hafa átt svona yndislegt hátíðarkvöld með börn-
unum sínum, þótt Hinrik, maðurinn hennar, væri í burtu
frá þeim. En til hans leitaði hugurinn, og hún fann, hve
heitt hún þráði, að hann væri hjá henni og börnunum.
Næsta dag að loknum morgunverði, heyrði Anna að
gengið var um útidyrnar. í sömu andrá var hún þotin
fram. Þar stóð þá Hinrik, og af svip hans mátti ráða,
hvemig honum leið.
— Velkominn heim, hrópaði hún og vafði hann örm-
um. Og svo komu bæði börnin hlaupandi í fangið á pabba
sínum, kysstu hann og tóku um hálsinn á honum.
— Mikið var gaman hjá okkur í gær, pabbi, þegar
jólin komu.
— Af hverju gazt þú ekki verið hjá okkur?
— Já, af hverju? sagði Anna. Getur þú fyrirgefið mér
allt? hvíslaði hún grátklökkum rómi.
— Ert þú að biðja mig að fyrirgefa þér, spurði Hin-
rik. — Þú átt hér enga sök að máli, vina mín, sagði hann
um leið og hann þrýsti henni í faðm sér.
Þetta var bjartur og fagur jóíadágur, og börnin fengu
að skreppa út í snjóinn. Þegar Anna og Hinrik voru
orðin ein iiini, gátu þau opnað hjarta sitt hvort fyrir
öðru. Hann sagði henni allt af létta. Um nóttina hafði
hann gist á þriðja flokks gistihúsi, því þar þurfti hann
ekki að óttast, að eftir honum yrði spurt. Svo hafði
hann ráfað stefnulaust um götur stórborgarinnar. Alltaf
átti hann í látlausri baráttu við sjálfan sig. Hugurinn
leitaði heim til hennar og bamanna, — og jafnframt fann
hann að Guð var að kalla til hans, þrýsta honum til þess
að flýja í náðarfaðm Frelsarans.
Anna hlustaði þögul á frásögn manns síns. Allt, sem
hann sagði, staðfesti henni sannleiksgildi þess, að þegar
við felum Drottni málefni okkar, gerir Hann langt fram
yfir það, sem við biðjum eða skynjum. Þessar reynslu-
stundir höfðu þá ekki orðið til einskis. Allt hafði snúizt
til góðs fyrir þau bæði.
Um kvöldið var aftur setzt að hátíðarborði. Gleði
allra var mikil og allt umvafið hátíðarblæ jólanna. Nú
lét Hinrik ekki sitt eftir liggja í neinu. Og gleði barn-
anna var mikil. Þegar hann setti ný kerti á jólatréð og
kveikti á þeim, þá voru það augu þeirra, litlu barnanna,
sem skærast ljómuðu. En svo gerði hann það, sem þau
höfðu aldrei áður séð hann gera. Hann tók Biblíuna
hennar mömmu þeirra, gekk með hana til hennar og
sagði:
Nú ætlum við að hlusta á þig lesa fyrir okkui- boðskap
jólanna. Ekki verður með orðum lýst þeim fögnuði, sem
nú fyllti hjarta hinnar ungu húsmóður. Og nú las hún
úr Jóhannesar Guðspjalli:
. ... Og Ijósvð skín í myrkrmu .... En öUum þeim,
sem tóku við Honum, gaf Iíann rétt til ctð verða Guðs
böm: þeim, sem trúa á Nafn Hans ....
Er hún hafði lesið írelsisboðskap Guðs kærleika, leit
hún til manns sins og sagði með ró og stillingu:
— Hinrik. — Eigum við ekki að biðja saman?
Hann hneigði höfuð sitt til samþykkis. Nú var djúpið
brúað. Einum huga gátu þau nú sameinast í bæn til
Drottins þeirra og Frelsara.
Og hinni sameiginlegu bænarstund þeirra hjóna lauk
með þessum þakkarorðum af vörum Onnu:
Eg þakka þér Drottinn minn og Frelsari. Þú hið
Sanna Ljós, sem upplýsir hvem mann, hefur skinið inn
í hjörtu okkar og sigrað þar allt myrkrið. I óumræði-
legum kærleika þínum vinnur þú náðarverkið í hjört-
um okkar, hreinsar þar burt alla harðúð og gefur okkur
í auðmýkt að þiggja fyrirgefning syndanna og fyllir
þar allt þínum friði og fögnuði.
Já, fyllir hjörtu okkar mannanna hinum eina sanna
jólafögnuði.