Bæjarins besta - 22.01.2009, Blaðsíða 17

FIMMTUDAGUR 22. JANÚAR 2009 17
hingað vestur var sú, að ég réð
mig til Háskólaseturs Vestfjarða.
Hugmyndin að hótelrekstrinum
kviknaði í framhaldinu. Ég er í
vetrarstarfi við Háskólasetrið en
sumarstarfið mitt er á Núpi.
Ég tók hótelið á leigu á mínu
nafni og stofnaði síðan eignar-
haldsfélag sem heitir Sveitasæla.
Félagið ber nafn með rentu. Síðan
tók ég Guðmund bróður minn
inn sem partner núna í haust.
Hann var búinn að vinna sem
kokkur á Friðriki V. á Akureyri í
mörg ár. Hann lærði kokkinn á
sama tíma og ég þjóninn á Hótel
Sögu. Einnig sá hann um eld-
húsið í Húsi málarans og Kaupfé-
laginu, þannig að við bræður
erum búnir að vinna saman í
nokkuð mörg ár. Hann verður í
reynd hótelstjóri á komandi sumri.“
Slátrað yrði
á hverjum bæ
Nú eru ekki lengur nein slátur-
hús á Vestfjörðum. Og víst ekkert
við því að gera út af reglugerða-
fargani. Lömbin þarf að flytja á
bílum úr Dýrafirði allt norður í
Skagafjörð, skelfileg meðferð á
blessuðum skepnunum, og slátra
þeim þar og flytja svo kjötið aftur
vestur í Dýrafjörð.
Sigurður Arnfjörð hefur hug-
myndir til úrbóta.
„Já, það er hugmynd fyrir hinar
dreifðari byggðir, reyndar fengin
frá Noregi, að útbúa fjörutíu feta
gáma sem löggilt sláturhús. Þeir
yrðu fluttir milli bæja og svo
slátruðu menn bara sjálfir undir
sama eftirliti dýralæknis og í öðr-
um sláturhúsum.
Þetta vildi ég sjá að hægt væri
að gera hérna fyrir vestan. Við
erum að flytja úr fjórðungnum
mikla vinnu og verðmætasköpun
við slátrun og við að saga og
vinna kjötið. Þetta mætti auð-
veldlega gera „beint frá býli“
enda eru bændur ekkert óvanir
slátrun, þar sem þeir mega slátra
einhverju heima fyrir sjálfa sig.
Úr því að þetta er hægt annars
staðar á Norðurlöndum, þá ætti
það auðvitað að vera hægt hér
líka. Draumurinn er að fá lög-
gildingu á kjötvinnsluna á Núpi,
þar sem bændur gætu sjálfir unn-
ið sitt kjöt og selt það beint í
verslanir hvar sem er.“
Vestfirska
lambið langbest
„Þetta sem gert er nú, að setja
vestfirska lambakjötið í einhverja
landshít, þá erum við að setja
langbesta kjötið með öðru mjög
misgóðu kjöti, með annars fullri
virðingu fyrir íslensku lamba-
kjöti í heild sinni.
Eins og einn ágætur Vestfirð-
ingur sagði við mig, þá ganga
vestfirsku lömbin frá fjalli og
niður í fjöru og lifa á öðrum og
fjölbreyttari gróðri en víðast
annars staðar. Þetta er ekki eins
og grjótbörðu vegalömbin á Suð-
urlandi heldur vestfirsk villibráð.
Munurinn á vestfirsku lömb-
unum og flestum öðrum er líka
sá, að hér fara þau um erfiðari
fjöll og heiðar, þar sem víðast
annars staðar eru þau að mestu á
láglendi eða sléttlendi. Maður
þekkir það, að í ræktinni byggist
upp vöðvamassi, og ég vil meina
að vöðvamassi í hlutfalli við fitu
sé miklu meiri í vestfirsku lamba-
kjöti en öðru. Það er ekki aðeins
bragðbetra en annað kjöt, heldur
er fituhlutfallið í fullkomnu jafn-
vægi og miklu betra en í öðru
lambakjöti á Íslandi“, segir Sig-
urður Arnfjörð Helgason, hótel-
rekandi á Núpi í Dýrafirði og
áhugamaður um hráefni úr heima-
byggð.
– Hlynur Þór Magnússon.
og þá runnu á mig tvær grímur.
Ég held að einkum verði tvenns
konar nemendur minnisstæðir
kennurum: Annars vegar af-
burðanemendur og hins vegar
mjög erfiðir nemendur. Ég er
hálfhræddur um að ég hafi frekar
verið í seinni flokknum, en þeir
báru mér samt ágætlega söguna.
Þegar ég spurði Valda hvort hann
myndi eftir mér vegna þess hvað
ég hefði verið erfiður, þá færðist
hann undan að svara.“
Fimm ára tímabil
– Í fyllingu tímans lærðirðu
svo til þjóns.
„Já, ég lærði þjóninn á Hótel
Sögu og starfaði þar í rúm fimm
ár. Ég náði að útskrifa tvo nema
í þjóninum. Sá fyrri var tengda-
móðir mín fyrrverandi og sá
seinni var félagi minn, sem náði
þeim merka áfanga að verða
Norðurlandameistari þjónanema
í árlegri keppni sem haldin er
fyrir nemendur í þjóninum og
kokkinum frá öllum Norðurlönd-
um.
Þegar ég var að læra úti í
Bandaríkjunum vann svo ég allt-
af með náminu sem þjónn á veit-
ingastað til að framfleyta fjöl-
skyldunni aðeins betur en með
LÍN-lánunum einum.
Eftir að ég var á Sögu var ég
sölustjóri til veitingahúsa hjá
Ölgerðinni í rúm fimm ár. Svo
var ég rúm fimm ár á veitinga-
stöðunum Sólon Íslandus og
Húsi málarans og Kaupfélaginu
í miðborg Reykjavíkur, átti og
rak þessa staði með öðrum.
Það er eins og ævi mín skiptist
stöðugt í fimm ára kafla. Eftir
þetta fór ég til Bandaríkjanna og
var þar í fimm ár. Og núna er í
gildi fimm ára samningur um
Núp í Dýrafirði. Fimm ár virðast
vera minn tími og þá verði ég að
snúa mér að einhverju allt öðru.
Það verður bara að koma í ljós
hvort ég sé núna búinn að róast
nóg með aldrinum til að þetta
gildi ekki lengur.“
Sveitasæla á Núpi
„Ástæðan fyrir því að ég kom
Heildarskuldir og skuld-
bindingar Bolungarvíkurkaup-
staðar námu 960 milljónum
króna í árslok 2007 en Elías
Jónatansson, bæjarstjóri Bol-
ungarvíkur, sagði í samtali við
Viðskiptablaðið að gera megi
ráð fyrir að þær hafi ekki verið
undir 1,250 milljónum um síð-
ustu áramót og heildartekjur
verði nálægt 600 milljónum.
Bæjarins besta spurði Elías
hvernig þessar skuldir skiptust
og sagði hann 85% af skuldun-
um vera langtímaskuldir og
skuldbindingar eða 1.062 millj-
ónir. 14% skammtímaskuldir
eða 175 milljónir og 1% erlend-
ar skuldir eða 12,5 milljónir.
Hann tekur þó fram að tölurnar
séu miðaðar við ársreikning
2007 og endurskoðaða fjár-
hagsáætlun 2008, en ekki liggja
fyrir endanlegar tölur í árslok
2008.
– birgir@bb.is
Heildarskuldir Bolung-
arvíkur 1,2 milljarðar