Ægir - 01.07.2004, Blaðsíða 24

Æ G I S V I Ð TA L I Ð
24
tíminn líður hratt, við eldumst og það kemur að því
að við hættum. Það er ekki spurning um hvort, held-
ur hvenær. Maður má passa sig á því að vera ekki of
lengi í þesssu, það er mikilsvert að vera við þokka-
lega heilsu þegar maður hættir,“ segir Sverrir.
Sem fyrr segir sér Sverrir ekki fram á að útgerðin
fari út í meiriháttar fjárfestingar á næstunni, með
kaupum á stærra og afkastameira skipi eða auknum
veiðiheimildum. „Eftir að við Bjarni réðumst í að
kaupa Súluna árið 1988 tók við gríðarlega erfiður
tími. Það má segja að við höfum verið rekstrarlega í
spreng fyrstu árin og þetta fékk verulega á mann. Ég
spyr mig þeirrar spurningar af hverju við ættum að
fara út í slíka rekstrardýfu aftur? Ég er orðinn sextíu
og fimm ára gamall og Bjarni er fimmtíu og fimm
ára. Af hverju ættum við að fara út í óvissuna aftur
með því að kaupa nýtt og stærra skip? Við myndum
fá tiltölulega lítið fyrir Súluna vegna þess að verð-
mætin liggja fyrst og fremst í aflaheimildunum. Það
er ekki nóg að kaupa nýtt og afkastameira skip, við
yrðum að auka verulega við okkur aflaheimildir til
þess að fjárfestingin gæti staðið undir sér. Til þess að
takast á við slíkt þyrfti maður að vera tuttugu til
þrjátíu árum yngri. Nú er maður kominn á tiltölu-
lega lygnan sjó og getur staðið í skilum við allt og
alla. Ég sé enga ástæðu til þess að breyta því,“ segir
Sverrir.
Það hefur verið eftir því tekið hversu vel hefur ver-
ið vandað alla tíð til viðhalds Súlunnar. Þrátt fyrir að
vera þrjátíu og sjö ára gamalt skip er Súlan jafnan
eins og ný. Sverrir segir það metnaðarmál útgerðar-
innar að skipið sé alltaf vel útlítandi og í topplagi.
„Sumir segja sem svo að ekkert fiskist á málninguna,
en ég er ekki sammála því. Umgengnin um skipið er
til fyrirmyndar og bilanatíðni í lágmarki. Vélstjór-
arnir vita manna best hvað þarf að gera til þess að
halda vélbúnaði í góðu lagi og þeim hefur aldrei ver-
ið neitað um eitt eða neitt. Það helst vitaskuld í
hendur að þegar allt er í topplagi, þá verður árangur-
inn eftir því. Við þurfum ekki að kvarta, Súlan hefur
alltaf fiskað mjög vel og skilað sínu.“
Brellinn fiskur
Loðnan er mikið ólíkindatól. Á hverju einasta ári
virðist vera uppi óvissa um hvort og þá hvenær hún
gefi sig. Þar er ekki á vísan að róa og í því má
kannski segja að felist viss spenna. En óvissan er
vissulega andstæðingur sem ekki er auðveldur við-
fangs fyrir útgerðarmenn og þaðan að síður áhafnir
loðnuskipanna, sem byggja afkomu sína á því að
loðnan gefi sig. „Verst er þessi óvissa fyrir mannskap-
inn um borð og þess vegna má segja að það sé undra-
vert að við höfum verið þeirrar gæfu aðnjótandi að
hafa sama mannskapinn á Súlunni ár eftir ár. Einn í
áhöfninni hefur verið hjá okkur í tuttugu og fimm ár
og margir tíu til fimmtán ár.
Síðastliðið vor höfðu menn nánast gefið sumar-
loðnuveiðarnar upp á bátinn og jafnvel höfðu menn á
orði að ekki þyrfti að búast við loðnuveiðum fyrr en í
byrjun næsta árs. En síðan var farið að þreifa á þeim
möguleika að Árni Friðriksson færi í einn loðnurann-
sóknaleiðangur til viðbótar og tæki með sér fimm til
sex loðnuveiðiskip með fullan mannskap og veiðar-
færin um borð. Þetta bar árangur eins og allir vita og
ég tel að þessi aðferð við loðnuleit muni verða við-
höfð í framtíðinni.
Sumarloðnuveiðarnar skipta á allan hátt verulegu
máli fyrir alla sem að þessu koma - útgerðarmenn,
sjómenn, vinnslurnar í landi og síðast en ekki síst
þjóðarbúið. Á þesssum árstíma er loðnan feit og gef-
ur meira lýsi en á veturna og það hefur ekki svo lítið
að segja núna þegar skortur er á lýsi á heimsmarkaði.
Þess vegna er loðnan mun dýrmætara hráefni á þess-
um tíma en þegar kemur fram á veturinn. Það fá því
allir meira í sinn hlut þegar sumarloðnuveiðarnar
ganga vel.“
Sverrir bendir líka á að verksmiðjurnar fyrir norð-
an, á Siglufirði, í Krossanesi og á Þórshöfn, njóti
góðs af sumarveiðunum. „Á Siglufirði hefur þetta til
dæmis gríðarleg margfeldisáhrif. Í kringum þessar
veiðar skapast mikil þjónusta - olíusala, kostur, við-
hald o.fl.“
Með haus og sporð
Sverrir gefur lítið fyrir þá umræðu sem annað slagið
Elsta Súlan EA var gerð út við Íslandsstrendur í um sex áratugi. Sigurður Bjarnason, afi
Sverris Leóssonar, hóf að gera hana út árið 1912 og var hún samfellt gerð út til ársins
1963 þegar hún sökk undan Garðskaga í miklu aftakaveðri.
Grímur Karlsson, módelsmiður í Njarðvík, smíðaði þetta glæsilega líkan af fyrstu Súlunni.
Svo vill til að Grímur var einmitt skipstjóri á bátnum sem bjargaði þeim áhafnarmeðlim-
um á Súlunni sem komust lífs af þegar skipið sökk undan Garðskaga þann 10. apríl 1963.
Súlan EA-300 við bryggju á Akureyri. Súlan hefur sannarlega reynst mikið happafley, en
hún kom fyrst til Akureyrar í árslok 1967.
aegiragust2004-7tbl 30.8.2004 14:20 Page 24