Tímarit Máls og menningar - 01.11.1938, Blaðsíða 9

\oqm. Scrnsfcm
D-VSiflTibr S '"1X7 jérttbr /CiCrr Jíxni^S&i
%v'&a*cL. ■' 5' i€Lrilui ^u-íá^ jfíufyiYe'. /rfiCs
oiQiktin HHs', \ÍCCC<>/>y 'Oí't^k C&iV'- *<suvalvxn-
Suyík’tin kjÖTíVÍ- * (SuValvanZ
ýCb cJÍLql^tiaaí' bfcnj^' ^ "yý^- rrrm í7^v-«aS>
y™ ^r^k , c<c>- ct i
^t'^urT’i jon Jí.olbctn JHacba
ijcnc.cg 0t3ola l]aií Oltdn^a,
OA^o-fyan Jall jc (X3enin-[^acW
alU-i rrucg.a JoatV Jfcíndct. ■
Magnús sýslumaður Ketilsson (eftir Lbs. 383, 4to), ca. 1780.
*%
iiklegt er til að hefja skriftina aftur til sætis í þann heiðurs-
sess í þjóðlífinu, sem hún vissulega verðskuldar.
Á allra síðustu árum liafa skólar vorir breytt nokkuð um við-
horf gagnvart skriftinni, á þann hátt, að til framfara horfir.
En ef til vill er ekki að vænta af þeim róttækra og almennra
hreytinga fyrr en kennaraskólinn tekur málið föstum og skyn-
samlegum tökum.
En skólunurn þyrfti einnig að koma aðstoð annars staðar frá.
FuIIorðna fólkið, einkum foreldrar, þyrfti að fá áhuga fyrir end-
urbótum á skriftarkennslunni, eða a. m. k. að leyfa kennurum
að vinna í friði með skynsamlegum aðferðum. Það er t. d. ekki
óalgengt, að kennarar verði fyrir aðkasti frá foreldrum fyrir
að láta börn skrifa prentletur, enda þótt allir helztu skriftar-
sérfræðingar í veröldinni séu sammála um, að þannig eigi að
byrja skriftarkennslu.*)
Loks væri hin mesta nauðsyn, að gefin væri út bók með rit-
handarsýnishornuni frá elztu íslenzkum handritum til vorra daga.
*) Um kennslufræðileg atriði skriftarinnar vísast að öðru leyti
til ritgerðar minnar, Skrift og skriftarkennsla, i samnefndum
bæklingi, sem fræðslumálaskrifstofan gaf út 1936.
7