Breiðholtsblaðið - 01.07.2006, Síða 8

Við sem búum og störfum í
Breiðholti erum flest sammála
um að frá náttúrunnar hendi sé
fallegt í Breiðholti. Neðra Breið-
holtið kúrir undir brekkunni í
góðu samspili við Elliðaárdal-
inn. Landslag í Fella- og Hól-
hverfi einkennist af sléttlendi og
brekkubyggð. Seljahverfið
stendur að miklu leyti í halla og
er í góðu nágrenni við opin
svæði.
Útsýni yfir borgina, út á sjóinn
og til Esjunnar og Akrafjallsins er
óvíða betra en ofan úr Breiðholti.
Eins og eðlilegt er í byggð sem
stendur hátt og vítt er til allra
átta þá getur vindurinn stundum
blásið hressilega.
Á liðnum árum hefur trjágróður
tekið vel við sér í hverfinu og
myndar nú gott skjól fyrir mannlíf
og dýralíf.
Á margan hátt hefur vel tekist
til með skipulag hverfisins og
stutt er að fara í vel gróin og
skógivaxin opin svæði. Þar má
nefna Elliðaárdalinn, brekkuna
milli neðra og efra Breiðholts,
svæðið fyrir ofan Seljahverfið og
Seljadalinn.
Elstu hverfi Breiðholtsins eru
komin á fertugsaldurinn og því
orðin vel gróin og íbúar hafa með
mikilli eljusemi skipulagt lóðir
sínar og flestir haldið þeim vel
við.
Þrátt fyrir fallegt landslag og
víða gott skipulag þá eru til staðir
í hverfinu okkar sem við þurfum
að hugsa betur um.
Of mikið er um að lóðum og
mannvirkjum sé ekki vel viðhald-
ið. Reykjavíkurborg á miklar
eignir í Breiðholti sem og í öðrum
hverfum. Borgin hefur metnað til
að byggingar, götur og opin
svæði séu í sem besta standi.
Þrátt fyrir góðan hug borgaryfir-
valda er víða þörf á að taka til
hendinni. Nokkuð er um að við-
hald bygginga og leiksvæða hafi
setið á hakanum, þar sem áhersla
hefur frekar verið lögð á nýbygg-
ingar.
Húsnæði og lóðir í einkaeigu,
hvort sem um er að ræða íbúðar-
eða atvinnuhúsnæði eru á ábyrgð
eiganda sinna.
Því miður má sjá ljóta bletti í
hverfinu okkar, þar sem viðhald
einkaeigna er ekki ásættanlegt og
setur ljótan svip á næsta um-
hverfi. Rekstaraðilar atvinnuhús-
næðis þurfa á nokkrum stöðum
að bindast samtökum og mála
yfir veggjakrot og fegra sitt næsta
umhverfi.
Við sem búum og störfum í
Breiðholti eigum ekki að sætta
okkur við að í hverfinu séu staðir
sem er svo illa gengið um að við
viljum helst ekki af þeim vita.
Við getum snúið þessari þróun
við með hugarfarsbreytingu í þá
átt að fegurra umhverfi skapi
betra mannlíf. Við verðum öll að
taka saman höndum og aðstoða
hvert annað við að halda hverfinu
okkar hreinu og snyrtilegu.
Borgaryfirvöld hafa skorið upp
herör gegn slæmri umgengni og
sóðaskap í borginni og munu á
næstu árum standa að fegruna-
átaki í öllum hverfum.
Við erum svo lánsöm hér í
Breiðholtinu að fá að vera fyrsta
hverfið í þessu átaki. Laugardag-
inn 22. júlí mun verða fegrunar-
dagur hér í Breiðholti þar sem
borgarstarfsmenn, nemendur
Vinnuskóla Reykjavíkur, félaga-
samtök, íbúar og aðrir áhugasam-
ir ætla að sameina krafta sína og
fegra Breiðholtið.
Auk þess að snyrta okkar eigin
lóðir og næsta umhverfi þá ætl-
um við að vinna fyrir hvert annað
og hjálpast að við að fegra Breið-
holtið.
Settar verða upp þrjár stöðvar í
hverfinu, við Breiðholtsskóla í
neðra Breiðholti, við Breiðholts-
laug í efra Breiðholti og við
Hólmasel í Seljahverfi. Á þessum
stöðvum söfnumst við saman kl.
11:00, fáum verkfæri, ruslapoka
og annað sem til þarf, skiptum
okkur niður á svæði undir góðri
verkstjórn borgarstarfsmanna og
hefjumst handa.
Við munum snyrta opin svæði,
tína rusl, hreinsa veggjakrot, legg-
ja torfur, hnýta fótboltanet,
kantskera, sópa og bæta girðing-
ar svo dæmi séu tekin.
Að loknu góðu dagsverki fögn-
um við vel heppnuðum degi með
því að koma saman kl. 16:00 til
17:00 á sömu stöðum, þar sem
boðið verður upp á veitingar og
skemmtiatriði.
Til þess að dagurinn heppnist
eins vel og vænst er til þá hvet ég
alla íbúa og rekstraraðila í Breið-
holti að taka höndum saman við
borgaryfirvöld með það í huga að
fegra Breiðholtið.
Bjóðum ekki hvert öðru upp á
illa hirt umhverfi og sóðaskap
heldur sameinumst um að gera
hverfið okkar Breiðholt fallegasta
hverfi Reykjavíkur.
JÚLÍ 20068 Breiðholtsblaðið
borgar-
blod.is
Auglýsingasími: 511 1188 & 895 8298
Það var hún Bryndís Bjart-
mars, frænka mín, vinkona og
samstarfskona sem eiginlega
krafðist þess að ég tæki til á -
eða öllu heldur í náttborðinu
mínu, og segði öðrum frá hvað
þar er að finna. Þetta geri ég
með ánægju, enda vor- og
sumarhreingerning nauðsynleg
þar sem annars staðar.
Frá barnæsku hafa bækur verið
stór hluti af lífi mínu. Það má jafn-
vel kveða svo sterkt að orði að
þær hafi verið alls ráðandi á
stundum. Þegar ekki viðraði til
útileikja valdi ég helst að hreiðra
um mig með góða bók, nema ef
svo heppilega vildi til að útvarpið
sæi mér fyrir góðu leikriti eða
sögu. Öll þessi afþreying fól í sér
ímyndun. Útvarpsleikritið og sag-
an lifnaði við í huga barnsins og á
sama hátt urðu til heilu kvik-
myndirnar við lestur góðrar
barnabókar. Í dag er þessu því
miður öðruvísi farið. Kvikmynd-
irnar líða hjá á skjánum án þess
að áhorfandinn skapi nokkuð af
sjálfsdáðum. Allt er gefið. Sérlega
finnst mér erfitt að sjá góða sögu-
persónu, sem ég hef fullkomnað í
huga mér, vera eyðilagða í kvik-
mynd.
Fyrir nokkrum árum hóf ég
nám í ensku við Háskóla Íslands.
Námið fól í sér meðal annars lest-
ur og greiningu á helstu perlum
enskra og amerískra bókmennta.
Þetta hafði í för með sér óhemju
lestur á örskotshraða. Ég minnist
eins kennara míns sem sagði í
upphafi vetrar: „Ef þið getið ekki
lesið 60 blaðsíður á klukkustund
þá hafið þið ekkert hingað að
gera“. Ég drattaðist áfram með
mínar 40 blaðsíður og komst á
endapunkt í fyrra vetur. Þetta
hafði þær afleiðingar að ég fékk
eiginlega nokkurs konar „lesítis“
og hef verið að vinna úr því síðan.
Sjúkdómseinkennin felast í því að
byrja á bók, dæma hana ljóta og
leiðinlega strax eftir 10 blaðsíður
og fleygja frá sér. Jafnvel Mogginn
fór ólesinn hjá.
Þennan síðasta vetur hefur bat-
inn komið smátt og smátt og ætla
ég að gefa nokkra innsýn í þær
bókmenntir sem færðu mér lækn-
inguna.
Náttborðið mitt er einkar lítið.
Á borðplötunni kemst fyrir lampi,
bók og gleraugun mín. Það
skemmtilega við þetta borð er
skúffan. Náttborðið mitt er eigin-
lega ein stór skúffa og í henni
kennir margra grasa. Þetta hefur
verið safnskúffa fyrir allar þær
bækur sem ég „ætla einhvern tím-
ann“ að lesa og nú á vordögum
hefur verið óðum að saxast á
þennan stafla.
Fyrst ber að nefna tvær bækur
eftir bandaríska rithöfundinn Sue
Monk Kidd.
Sue Monk Kidd býr í suðurríkj-
unum og þar er sögusvið bóka
hennar. Ég las „The Secret Life of
Bees“ af mikilli áfergju. Kidd hef-
ur þessa undarlegu hæfileika, að
koma hugsun sinni til skila á þann
hátt að mann þyrstir í að vera
leiddur áfram án þess að stoppa.
„The Secret Life of Bees“ er
þroskasaga ungrar stúlku, Lily,
sem þarf að takast á við hrikaleg
vandamál úr æsku sinni jafnframt
því að sjá tilganginn í því að
halda áfram. Þrátt fyrir þetta er
bókin full af hlýju og ást á lífinu
með öllum þess átökum, erfiðleik-
um - og sigrum. Hin bókin eftir
sama höfund heitir „The Mer-
maid Chair“ og fjallar um konu á
óræðum aldri sem hefur verið gift
í 20 ár. Atburðir gerast þannig að
hún neyðist til að taka skref út
fyrir þessa vörðuðu lífsbraut og
velta fyrir sér og skoða það sem
liðið er, jafnframt því sem hún
reynir að sjá hvernig hún getur
stýrt skrefum sínum þannig að
framtíðin geti ljáð lífinu tilgang. Í
upphafi féll ég í þá gryfju að
dæma þessa sögu sem hvurt ann-
að amerískt kjaftæði. Eftir því
sem leið á fann ég sjálfa mig í því
að ganga um gólf og velta fyrir
mér þeim sjónarmiðum og lífs-
speki sem Sue Monk Kidd lagði
fram í texta sínum. Allt í einu var
söguþráðurinn orðinn aukaatriði.
Sama verð ég að segja um „ The
Alchemist“, sem er næsta bók í
staflanum. Ég hef lesið nokkrar
bækur eftir Paulo Coelho og eru
þær hver með sínu nefi, þó hinn
þungi undirtónn sé alltaf það
ferðalag sem við leggjum upp í
strax við fæðingu, þ.e. að finna
okkar einstaka sess í tilverunni.
Veronica Decides to Die, By the
River Piedra I Sat Down and Wept
og nú síðast The Alchemist, allar
syngja þær sama tón: „Lífið er að
óska þess nógu heitt“. Ég er viss
um að fyrir hverjum og einum eru
bækur Paulo Coelho persónuleg
upplifun, svo framarlega sem ein-
hver áhugi er á því að hugsa um
og finna tilgang í lífinu en fljóta
ekki sofandi að feigðarósi.
Eftir lestur þessara bóka er svo
komið hjá mér að rótið í sálartetr-
inu er algjört. Til að lægja öldurn-
ar er nóg fyrir mig að kíkja enn
neðar í náttborðskúffuna þar sem
margar góðar bækur bíða annað
hvort eftir frumlestri eða eins og
hin stórkostlega bók „Silmaril-
lion“ eftir J.R.R.Tolkien sem, eftir
„námslestur“ bíður nú „nammi-
lestrar“.
Eiginlega þarf maður að lesa Sil-
marillion á undan Hringadróttins-
sögu, því í henni skapar Tolkien
sína undraveröld og flytur lesand-
ann inn í ævintýraheim þeirra
furðuvera sem byggja sögusvið
Hringadróttinssögu. Það er eigin-
lega nauðsynlegt að hafa skapað
sér þessa umgjörð og að hafa
tamið sér þessa hugsun Tolkiens
þegar hafist er handa við að lesa
alla þá trílógíu.
Silmarillion er þung lesning og
því hef ég í náttborðskúffunni
einn gimstein sem alltaf er hægt
að lesa kafla og kafla í til að létta
hugann. Þetta er bókin „Winnie-
the- Pooh“ eða „Bangsímon“ eftir
hinn ástsæla breska höfund
A.A.Milne. Mér er ógleymanlegt
þegar ég hlustaði á Helgu Valtýs-
dóttur lesa þessa sögu í eigin
þýðingu í barnatíma útvarpsins
fyrir hálfri öld eða svo. Eins og
flestir vita er sagan um bangsann
hans Christopher Robin og ævin-
týrin sem hann lendir í með vin-
um sínum. Í þessum sögum nær
Milne að túlka þennan einfald-
leika og einlægni sem býr í barns-
hjartanu. Einlægni sem kemur
manni ósjálfrátt til að brosa, rétt
eins og þegar ömmustrákurinn
minn segir eitthvað skondið!
Ég fer nú að nálgast botninn á
þessari merkilegu náttborðs-
skúffu og á eiginlega aðeins tven-
nt eftir. Annað er bókin „Thorsar-
arnir“ sem hefur verið þarna síð-
an á jólum. Ég hef lánað hana
nokkrum sinnum á þessum tíma,
en alltaf ratar hún aftur í skúff-
una. Ég lít á það sem skyldu að
lesa þessa bók þar sem hún fjall-
ar um forfeður mína og áa en
vandamálið er að ég hef svo lítinn
áhuga á ævisögulestri. Ég verð þó
að segja að eftir að hafa aðeins
gluggað í fyrstu blaðsíðurnar þá
kemur í ljós að þessi bók eftir
Guðmund Magnússon virðist
mjög skemmtilega skrifuð og ber
ekki keim þessara dæmigerðu
ævisagna. Hvur veit, kannski
kynnist maður nýrri hlið á Thor
Jensen?
Á skúffubotninum er merkileg-
ur gripur sem mér áskotnaðist
fyrir nokkrum árum. Ferjuþulur,
rím við bláa strönd, geisladiskur
þar sem Valgarður Egilsson,
læknir og leikritaskáld, les eigið
ljóð eða þulu, af för sinni með
ferjunni upp á Skaga. Í bakgrunn
má heyra þungan sjávarnið og
fuglagarg. Þetta er áhrifamikil
saga og lesturinn frábær, eins og
allt sem Valgarður gerir.
Í sumar ætla ég að einbeita mér
að léttmeti og glæpasögum, sem
ég hef alveg trassað undanfarið.
Helst langar mig að leita í smiðju
þeirra íslensku glæpasagnahöf-
unda sem þykja hvað bestir. Ég
hef gert nokkrar tilraunir og byrj-
að á bókum þeirra höfunda sem
prýða toppsæti vinsældarlist-
anna, en alltaf gefist upp. Kannski
„Lesítis“ um að kenna, en nú
stendur það allt til bóta.
Þó að Örn Gústafsson, forstjóri,
sé mikill athafnamaður hef ég
heyrt að hann gefi sér alltaf tíma
til að lesa góða bók. Mig langar
því að skora á Örn að segja okkur
frá því hvað leynist á náttborðinu
hans.
Hvaða bók/bækur ertu að lesa?
Elín Ásta Hallgrímsson.
Ragnar Þorsteinsson, framkvæmda-
stjóri Þjónustumiðstöðvar
Breiðholts, skrifar:
Fegrunarátak
22. júlí
Ragnar Þorsteinsson.
Fyrsta skóflustungan var tekin
að nýrri byggingu leikskólans
Álftaborgar 21. júní síðastliðinn.
Nýja húsið mun rísa á lóðinni við
hlið gamla leikskólans og er gert
ráð fyrir að það verði tilbúið
næsta vetur.
Skóflustungan var samvinnu-
verkefni barnanna í leikskólanum
og Kolbrúnar Vigfúsdóttur frá
Menntasviði, sem einnig er fyrr-
verandi leikskólastjóri á Álfta-
borg. Að skóflustungunni lokinni
var boðið upp á kaffi og köku í til-
efni dagsins.
Á myndinni eru börn af Álftaborg að hjálpast að við að taka skóflustungu
ásamt þeim Helgu Hansdóttur aðstoðarleikskólastjóra, Berglindi
Agnarsdóttur leikskólastjóra og Kolbrúnu Vigfúsdóttur frá Menntasviði.
Ný Álftaborg