Morgunblaðið - 22.04.2015, Qupperneq 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 22. APRÍL 2015
✝ Björn Her-mannsson
fæddist 29. júlí
1943. Hann lést á
heimili sínu 13. apr-
íl 2015.
Björn fæddist og
ólst upp í Borgar-
nesi og bjó þar alla
sína ævi þar til fyr-
ir um mánuði síðan.
Hann var sonur
hjónanna Hallberu
Björnsdóttur og Hermanns Búa-
sonar. Bræður Björns eru
Georg, giftur Helgu Helgadótt-
ur, og Brandur, giftur Sigríði
Sverrisdóttur.
Árið 1965 giftist Björn eftir-
lifandi eiginkonu sinni, Þóru
Hafdísi Þorkels-
dóttur. Eignuðust
þau fjórar dætur,
þær Hebu Soffíu,
gift Þorkeli Þor-
kelssyni, Heru Hall-
beru, gift Ágústi
Mogensen, Unni
Magdalenu, gift
Sigurdóri Braga-
syni, og Bylgju El-
ínu, gift Kristóferi
Helgasyni. Fyrir
átti Björn eina dóttur, Ellu
Kristínu, gift Rögnvaldi Arnari
Hrólfssyni. Alls eru afabörn
Björns 12 talsins.
Útförin fer fram frá Borgar-
neskirkju í dag, 22. apríl 2015,
kl. 14.
Aldrei hafði neitt annað
hvarflað að okkur í gegnum tíð-
ina en að hann pabbi ætti eftir
að verða eldgamall karl en ör-
lögin gripu í taumana. Óvinurinn
bankaði upp á fyrir nokkrum ár-
um en pabbi mætti honum með
jákvæðnina að vopni, þarna var
bara verkefni til að takast á við
og leysa. Hann barðist eins og
ljón síðustu mánuði fyrir lífi
sínu en að lokum hafði óvinurinn
betur og þá mætti pabbi örlög-
um sínum af miklu æðruleysi.
Það er margs að minnast en
efst í huga okkar er þakklæti
fyrir alla samveruna í gegnum
árin. Þó húsið hafi verið fullt af
stelpum þá urðum við allar að
læra að bjarga okkur og lærðum
allar snemma að bjarga okkur
við ýmis verkefni varðandi við-
hald fasteigna og umhirðu bíla.
Fjölskyldan hefur í gegnum
tíðina eytt miklum tíma saman,
bæði við vinnu og skemmtun.
Pabbi var einstaklega jákvæður
og skemmtilegur maður, engin
vandamál, aðeins verkefni og
alltaf best ef við stæðum saman.
Við systurnar höfum allar notið
góðs af því hversu úrræðagóður
og handlaginn pabbi var. Hann
gat alltaf greint aðalatriði frá
aukaatriðum og svo var hafist
handa. Búið er að standsetja
nokkur hús, sumarbústað, smíða
palla og margt fleira.
Við gátum líka setið og spjall-
að mikið saman, ekkert málefni
var þannig vaxið að pabbi væri
ekki til í að ræða málið. Við
ræddum oft landsins gagn og
nauðsynjar þó okkur hafi ekki
enn tekist að leysa lífsgátuna.
Pabbi hafði mikla unun af því
að vera með barnabörnunum og
eiga börnin okkar dýrmætar
minningar um afa Bjössa. Hann
las mikið fyrir þau og enginn
nennti í eins langa göngutúra og
afi Bjössi þar sem tími gafst til
að velta við hverjum steini, spá í
hvern einasta fugl og spjalla um
heima og geima.
Við trúum því að nú dvelji
pabbi góðu yfirlæti í Sumarland-
inu, léttur í lund og á fæti. Von-
andi segir hann sögur, gantast
og hlær því maður er maður er
jú manns gaman.
Hvíl í friði, elsku pabbi, og
takk fyrir allt.
Unnur og Bylgja.
Genginn er góður drengur og
margs er að minnast.
Foreldrar okkar fluttu í
Borgarnes 1942 og ráku þá Hót-
el Borgarnes. Ári seinna hóf
pabbi störf hjá K.B.og við flutt-
um í „Arabíu“ og þar fæddist
Björn. 1944 fluttum við í
„Skarðið“.Við undum okkur vel í
„Skarðinu“. Þar girti pabbi af
blett sem leiksvæði fyrir Bjössa.
Var mér ætlað að vera hjá hon-
um og líta eftir honum. Mér
leiddist að hanga þarna í girð-
ingunni. Ég setti þá kassa við
girðinguna og klifraði af honum
yfir girðinguna. Bjössi var fljót-
ur að læra, fylgdi fordæmi stóra
bróður. Lékum við okkur síðan
sælir og glaðir í fjörunni. Annað
minnisstætt atvik þegar stráka-
hópur var að keppa í jakahlaupi.
Jakarnir voru svo litlir að
hlaupa varð hratt, ef maður hik-
aði sukku jakarnir óðar, Bjössi
gaf ekki eftir og fylgdi fast á
hælana á stóra bróður. Auðvitað
endaði þetta með því að við
duttum báðir í sjóinn og komum
blautir heim.
1948 fluttum við að Gunn-
laugsgötu 14. Þá varð holtið þar
sem kirkjan er nú leikvöllur
okkar strákanna. Stunduðum
búskap með horn, leggi og
kjálka, byggðum kofa og börð-
umst með sverðum og skjöldum.
Við smíðuðum vörubíla og lögð-
um vegi milli stórbúanna.
Við uxum úr grasi og alvara
lífsins tók við. Bjössi lærði húsa-
smíði og vann við smíðar. Þá
vann hann lengi sem bílstjóri.
Keyrði mjólkurbíla, vöruflutn-
ingabíla og rútur. Lengst vann
hann þó sem verksmiðjustjóri
hjá Vírneti.
Bjössi var félagslyndur og
hvar sem hann starfaði var hann
virkur félagi og hrókur alls
fagnaðar. Mikill húmoristi og
sagði skemmtilega frá. Hann
var dansmaður góður. Við Helga
fórum margar ógleymanlegar
ferðir með Bjössa og Þóru bæði
innanlands og til Spánar.
Bjössi var einstaklega já-
kvæður, glaðvær og hjálpsamur.
Hann sagði alltaf að vandamál
væru ekki til, bara verkefni sem
þyrfti að leysa.
Ég byggði sumarbústað. Þá
kom hann og setti upp fyrir mig
eldhúsinnréttinguna. Dóttir mín
flutti í nýtt hús. Bjössi mætti og
lagði parket. Svona rétti Bjössi
mörgum hjálparhönd. Smá-verk-
efni, ekkert mál, bara þakka.
Þetta var Bjössi.
Fyrir sjö árum greindist
bróðir minn með krabbamein í
blöðruhálskirtli. Hann fór í að-
gerð og framhaldandi meðferð
og þetta virtist á góðri leið. Fyr-
ir um ári síðan tók meinið sig
upp aftur og erfið barátta hans
og Þóru hófst á nýjan leik.
Sárþjáður og í kapphlaupi við
tímann tókst honum að ljúka við
sitt síðasta verkefni sem var að
selja húsið í Borgarnesi, kaupa
góða íbúð handa Þóru í Kópa-
vogi og flytja þangað. Þar verð-
ur Þóra hans í nálægð við dætur
sínar. Á þeirra nýja heimili
hjúkraði Þóra honum með ómet-
anlegri aðstoð Heimahlynningar
Landspítalans uns yfir lauk fjór-
um vikum eftir að þau fluttu.
Bjössi var trúaður, æðraðist
aldrei né kvartaði. Þrátt fyrir
erfið veikindi hélt hann sínu
góða skapi og brosinu bjarta allt
framundir það síðasta. Hann
gerði sér grein fyrir að komið
var að leiðarlokum og kveið þess
ekki sem bíður okkar allra.
Nú á ég ekki lengur eftir að
heyra glaðlega rödd hans í sím-
anum segja „sæll bróðir“ eða
þegar hann birtist hjá okkur og
skellir sér í Lazy Boy stólinn og
fer að segja fréttir eða skemmti-
legar sögur, sem hann kunni
endalaust af.
Ég á eftir að sakna bróður
míns og besta vinar mikið, en ég
trúi því að nú sé honum létt og
líði betur.
Ég sendi Þóru, Hebu, Heru,
Unni, Bylgju og Ellu Kristínu
og fjölskyldum þeirra innilegar
samúðarkveðjur okkar Helgu.
Blessuð sé minningin um góð-
an mann.
Georg.
Í dag kveðjum við okkar
kæra vin, Björn Hermannsson,
eða Bjössa eins og við kölluðum
hann. Þessi kröftugi og glaðværi
maður varð að lokum að láta
undan eftir langa og erfiða bar-
áttu við hinn illvíga krabba. Við
þessi veikindi barðist Bjössi af
miklu æðruleysi.
Við skynjuðum að það væri
ekki langt eftir þegar við kvödd-
um þau hjón á nýju heimili
þeirra í Rjúpnasölum, miðviku-
daginn fyrir páska. Þar hafði
hann greinilega nýtt síðustu
krafta sína til að koma þeim
hjónum fyrir á smekklegan hátt
í fallegri íbúð. Honum var mjög
umhugað um að Þóra væri kom-
in í örugga höfn áður en hann
félli frá.
Það er margs að minnast þeg-
ar litið er yfir farinn veg og
samverustundirnar rifjaðar upp.
Margar góðar minningar koma
upp í hugann.
Bjössi og Þóra voru með þeim
fyrstu sem við hjónin kynntumst
þegar við fluttum í Borgarnes
1977. Þá fengum við Heru dótt-
ur þeirra til að passa elsta son
okkar. Með kynnum okkar af
Þóru og Bjössa eignuðumst við
trausta og yndislega vini. Milli
húsa okkar í Borgarnesi voru
ekki nema tvær húslengdir.
Í mörg ár fórum við sumarbú-
staðarferð í lok nóvember, fyrst
til þeirra í Grímsnesið en síðan
til okkar í Stykkishólm þar sem
við áttum saman góða helgi,
skrifuðum jólakortin og nutum
ánægjulegrar samveru. Síðast
nú í vetur.
Helgin eftir verslunarmanna-
helgi var lengi frátekin í ferða-
lög og víða farið, gist á tjald-
stæðum, húsbíll þeirra skilinn
eftir og ekið á afskekktari staði,
landið skoðað bæði til fjalls og
fjöru. Í þessum ferðum var einn-
ig Georg, bróðir Bjössa, og
Helga kona hans. Í lok dags var
grillað undir öruggri verkstjórn
Bjössa og kvöldum eytt í
ánægjulegt spjall.
Bjössi var mikill félagsmála-
maður og tók virkan þátt í ýms-
um félagsstörfum. Við áttum
samleið bæði í Lionshreyfing-
unni og með frímúrurum.
Í nokkur ár var Bjössi örygg-
isfulltrúi hjá okkur í Loftorku
og allt þar til að heilsan þraut.
Kom þar í ljós elja og dugnaður
auk lipurðar í mannlegum sam-
skiptum við að laða menn til
samstarfs og ná árangri. Örygg-
isvitund starfsmanna jókst veru-
lega með tilkomu Bjössa í þetta
verkefni og fyrir það viljum við
þakka.
Við hjónin og synir okkar vilj-
um þakka allar góðu og
skemmtilegu samverustundirnar
sem við höfum átt á liðnum ára-
tugum. Þóru, dætrunum,
tengdasonum og barnabörnum
sendum við okkar dýpstu sam-
úðarkveðjur. Megi góður Guð
styrkja ykkur á erfiðum tímum.
Blessuð sé minning Bjössa, vin-
ar okkar.
Hvíldu í friði, kæri vinur.
Ósk og Óli Jón.
Í dag kveðjum við kæran vin
sem fallinn er frá eftir hetjulega
baráttu við erfið veikindi.
Hann er okkur vinum hans
mikill harmdauði.
Hver minning dýrmæt perla að liðn-
um
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Elsku Þóra mín, við biðjum
Guð að vaka yfir þér og fjöl-
skyldunni allri og veita ykkur
styrk á þessum erfiðu tímum.
Minningin um góðan mann lifir.
Elsku Bjössi, takk fyrir vin-
áttu og góðar samverustundir.
Hvíl í friði, kæri vinur.
Þóra og Jón (Nonni).
Elsku Bjössi vinur okkar er
fallinn frá eftir erfið veikindi.
Gamlar minningar koma upp í
huga okkar fjölskyldunnar, til
dæmis allar ferðirnar á vélsleða,
berjaferðirnar þar sem tíndar
voru heilu tunnurnar af berjum,
við mismikla gleði okkar stelpn-
anna, útilegur og sumarbústaða-
ferðir. Heimili Þóru og Bjössa
var alltaf opið fyrir okkur og
voru þau alltaf tilbúin að hjálpa
okkur við að leysa málin.
Kæra fjölskylda, missir ykkar
er mikill, innilegar samúðar-
kveðjur til ykkar allra. Minning
um góðan mann lifir.
Guðmundína, Elín og Unn-
ur (Dídí, Ella og Unnur).
Björn
Hermannsson
 Fleiri minningargreinar
um Björn Hermannsson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
✝ Þórður Guð-jónsson fæddist
í Rifshalakoti, Ása-
hreppi, Rangár-
vallasýslu 14. apríl
1921. Hann lést á
Hrafnistu í Reykja-
vík 4. apríl 2015.
Foreldrar Þórðar
voru hjónin Margrét
Guðmundsdóttir, f.
27.9. 1888, d. 25.1.
1980, og Guðjón
Einarsson, f. 25.7. 1884, d. 16.7.
1966. Margrét og Guðjón eign-
uðust 13 börn og 10 komust til
fullorðinsára. Þau eru: Páll, Guð-
rún, Guðmundur, Guðríður, Ólaf-
ur, Ragnar, Þórður, Skarphéð-
inn, Hermann og Ágúst sem var
þeirra yngstur. Þau eru öll látin
og Þórður er því síðastur þeirra
systkina að kveðja þetta jarðlíf.
Þórður kvæntist Hrefnu Orms-
dóttur, f. 30. mars 1919, d. 22.
apríl 2004, hinn 23. nóvember
börn þeirra eru Anna Hrefna, f.
2009, d. 2009, Aþena Katrín og
Matthías Tristan, c) Hrefna Rós,
f. 1988, sambýlismaður hennar
er Karl Sigurður Sigfússon, f.
1987.
Þórður ólst upp í Rifshalakoti
þar til hann flutti til Reykjavíkur
16 ára gamall. Þórður var til sjós
meira og minna næstu árin, fyrst
á dagróðrabátum en síðar meir á
síðutogurum sem sigldu mest til
Englands á stríðsárunum. Þórð-
ur fór að læra húsasmíði 1954 og
nam við Iðnskólann í Reykjavík.
Hann kláraði meistaranámið og
vann eftir það sjálfstætt við iðn
sína fram til sjötugs. Þórður var
eftirsóttur húsasmiður, vand-
virkur, vinnusamur og traustur.
Mörg húsin og verkin standa eft-
ir hann sem minnisvarðar um
vandaða vinnu síðustu aldar.
Þórði þótti afar vænt um land-
ið sitt og naut þess að ferðast um
hálendið með konu sinni og fjöl-
skyldu.
Útför Þórðar fer fram frá Há-
teigskirkju í dag, 22. apríl 2015,
og hefst athöfnin klukkan 13.
1946. Foreldrar
hennar voru Ormur
Ormsson, f. 4. mars
1891, d. 26. desem-
ber 1965, og Helga
Kristmundardóttir,
f. 19. desember
1897, d. 3. maí 1977.
Börn Þórðar og
Hrefnu eru: 1. Kol-
brún, f. 3. febrúar
1947, maki Stefán
Jónsson, f. 18. júní
1942. Dóttir þeirra er Steinunn, f.
1971, gift Sverri Olsen, f. 1970,
börn þeirra eru Marta Birgitta,
Vala Kolbrún og Stefán Samúel.
2. Matthías, f. 24. júlí 1953, maki
Guðrún Harðardóttir, f. 22. des-
ember 1952. Börn þeirra eru: a)
Jón Henrik, f. 1971, kvæntur
Soffíu Melsteð Eyjólfsdóttur, f.
1976, börn þeirra eru Einar
Sturla og Iðunn Elísabet, b) Þórð-
ur, f. 1979, kvæntur Heiðrúnu
Berglindi Finnsdóttur, f. 1986,
Þórður Guðjónsson, tengdafað-
ir minn, hefur nú lagst til hinstu
hvíldar, sáttur og saddur lífdaga.
Það eru nær 40 ár síðan ég hitti
þau sæmdarhjón Þórð og Hrefnu
fyrst þegar einkasonurinn kynnti
mig fyrir þeim. Mér leist strax vel
á þau, Hrefna þessi rólynda, ynd-
islega kona og Þórður traustur,
hæfilega þrjóskur og þau bæði
með sterkar skoðanir. Þau voru
ekki alltaf með sömu skoðanir á
pólitík en þau hugsuðu þó líkt og
voru bæði með mikla réttlætis-
kennd og umfram allt góð við þá
sem minna máttu sín.
Þórður var mikill barnakarl og
naut þess að leika sér með barna-
börnunum, sagði þeim sögur, ekki
alltaf eftir bókinni, og gat hann þá
farið á flug þannig að það heyrðist
frá Hrefnu ömmu „Þórður, núna
ertu að skálda!“ Þá fannst henni
hann taka sér of mikið skáldaleyfi
á liðnum atburðum því oftar en
ekki sagði hann þeim „sannar sög-
ur“ um eitthvað sem hann þekkti
eða hafði upplifað. Það voru ófáar
nætur sem gist var hjá afa og
ömmu sem ávallt tóku barnabörn-
unum með ástúð og opnum örm-
um. Á ferðalögum hvort sem verið
var í tjaldi eða sumarhúsi var það
afi sem fór út með börnin að leika,
hvernig sem viðraði.
Þórður og Hrefna voru bæði
mikil náttúrubörn og nutu sín best
í ósnertri náttúrunni og þar áttu
þau sínar dýrmætustu gæða-
stundir. Þeim þótti báðum afar
vænt um landið sitt og nutu þess
að ferðast um fjöll og firnindi með
fjölskyldunni. Einnig fóru þeir
bræður Skarphéðinn, Hermann,
Ágúst og þeirra eiginkonur mikið
saman um hálendi Íslands, bæði
vegi og vegleysur á sínum „fjalla-
bílum“. Ég man eftir minni fyrstu
fjallaferð 1975 með þessum höfð-
ingjum og þeirra konum um syðra
Fjallabak sem var algjört ævin-
týri fyrir borgarbarn eins og mig.
Það var glatt á hjalla og oftar en
ekki mikil keppni á milli þeirra
bræðra, allt í góðu og mikið hlegið.
Þórður hafði yndi af lestri
góðra bóka, síðustu árin voru það
ævisögur sem honum voru hug-
leiknar auk alls kyns fræðibóka
um Ísland sem hann þekkti betur
en nokkur sem ég þekki.
Það var gríðarlega mikill missir
fyrir Þórð þegar Hrefna tapaði
baráttunni við krabbamein í apríl
2004, hann saknaði hennar sárt
alla tíð. En baráttuandinn sigraði
að lokum og hann stóð upp, seldi
húsið þeirra og keypti sér íbúð
fyrir eldri borgara að Hæðargarði
33 haustið 2005 – þarna leið hon-
um vel þrátt fyrir allt í þau sjö ár
sem hann bjó þar. Þegar heilsan
fór versnandi, haustið 2013, var
hann tilbúinn að fara á Hrafnistu
þar sem hann fékk þá þjónustu
sem hann þurfti. Á síðustu miss-
erum fór að halla verulega undan
fæti, Þórður þurfti orðið mikla að-
hlynningu sem starfsfólkið á
Hrafnistu veitti af mikilli alúð og
þolinmæði, hafi þau þökk fyrir
það. Núna eru þau hjónin loksins
sameinuð á ný, ég sé þau fyrir mér
í grænni laut, búin að tjalda og
njóta fegurðarinnar saman eins og
þau gerðu hér áður.
Góða ferð, hvíl í friði, elsku
tengdapabbi og takk fyrir allt.
Guðrún.
Skemmtilegi, fyndni, yndislegi
og góði afi minn hefur kvatt þenn-
an heim.
Afi var stríðinn og mikill húm-
oristi. Hann hló dátt og innilega,
hláturinn var bráðsmitandi og
þegar hann skellti uppúr var lítið
annað hægt að gera en að hlæja
með. Stundum var húmorinn hans
ekki allra. Honum þótti gaman að
æsa fólk svolítið upp, fékk það upp
á háa „c-ið“ og dró sig svo til hlés
og glotti. Þetta var bara góðlátleg
stríðni sem flestir höfðu gaman af.
Mér þótti afi alltaf fyndinn og var
hans helsti aðdáandi þegar hann
fór að segja „bullsögur“.
Skemmtilegast þótti mér að
heyra söguna af því þegar ég
fæddist. Afi átti ýmsar útgáfur af
þeirri sögu en hún endaði alltaf á
þessa leið: „Svo þegar þú sást okk-
ur á fæðingardeildinni sagðirðu,
neeei, þetta geta ekki verið amma
mín og afi!“ Þá veltist ég um af
hlátri og amma sagði þér að hætta
að skálda þessa vitleysu. Þessi
saga var svo sannarlega algjör
skáldskapur. Ég hefði alls ekki
getað átt betri ömmu og afa. Þau
voru mér alla tíð ólýsanlega mik-
ilvæg, eru enn og verða alltaf.
Ég átti ómetanlegar stundir
með afa og ömmu í Safamýrinni.
Þar skorti mig ekkert, hvorki vel-
lystingar né ást. Minningarnar
þaðan eru mér enn mjög skýrar.
Ég þarf ekki annað en að loka aug-
unum og þá stend ég fyrir utan
Safamýrina og sé afa opna dyrnar
og taka á móti mér með stóru
faðmlagi og segja: „Bless, lamb-
ið.“ Ég man eftir þessu öllu, þegar
við spiluðum sjö, borðuðum vöffl-
ur, horfðum á Múmínsnáðann,
fórum í bíltúr austur og stoppuð-
um á Selfossi til að kaupa „Kit
Kat“ – sem raunar var KFC. Afi
notaði stundum sín eigin orð yfir
hluti. Til að mynda var hvítvín allt-
af kallað Dallas í afa viðurvist.
Þetta heiti er að sjálfsögðu dregið
af sjónvarpsþættinum vinsæla en
afi sagði að þar gerði fólk lítið ann-
að en að drekka Dallas. Stundum
reyndi barnabarnið að leiðrétta
þetta orðarugl hjá afa sínum og
sagði: „Afi, maður segir ekki bless
þegar maður segir hæ.“ Þá brosti
afi alltaf út í annað, en hélt áfram
að nota orðin sín. Hann stóð nefni-
lega alltaf á sínu.
Við afi og amma áttum okkar
eigin heim í Safamýrinni og amma
var miðpunkturinn. Það var mikið
áfall fyrir okkur afa þegar krabb-
inn tók ömmu. Þá leituðum við
hvort til annars og urðum nánari
fyrir vikið. Afi elskaði ömmu alveg
óendanlega og ástin var endur-
goldin. Hann var sem hálfur mað-
ur án hennar. Nú una þau sér vel
saman, ég er viss um það. Þeysast
um fjöll og firnindi eins og þeim
þótti best, setjast svo niður í
græna lautu og fá sér Dallas.
Ég verð ævinlega þakklát afa
og ömmu fyrir allt sem þau hafa
gert fyrir mig og þá ást, umhyggju
og vinskap sem þau sýndu mér í
gegnum árin. Eftir sitja ómetan-
legar minningar sem gleymast
aldrei. Minningar um fyrirmyndir
mínar, ömmu og afa.
Elsku afi minn. Það er óskap-
lega erfitt að kveðja þig. Þú varst
sannarlega einstakur, skemmti-
legur, hlýr og góður og komst mér
alltaf í gott skap. Ég mun minnast
þín með brosi á vör. Takk fyrir
allt, elsku afi minn, ég elska þig og
gleymi þér aldrei.
Þín
Hrefna Rós.
Þórður Guðjónsson
 Fleiri minningargreinar
um Þórð Guðjónsson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.