Morgunblaðið - 23.06.2015, Qupperneq 23

börnum þeirra Halldórs, systr-
um hans og fjölskyldu allri hlýj-
ar hugsanir. Far vel, gamli
vinur.
Þórarinn Eldjárn.
Þegar sveigt var fyrir hornið
á Bragagötunni andaði suðrið
sæla vindum þýðum. Það var
eins og hér hefði vorboðinn fyrst
stungið sér niður. Tónaflóð var í
loftinu eins og á útihátíð og
magnaðist eftir því sem nær dró
húsi nr. 25.
Lag og texti lét strax ljúflega
í eyrum þótt hvort tveggja væri
nýtt fyrir mér í þá daga.
„De kom flyvende med stor-
ken
til dette gudsforladte sted…“
Á þessum slóðum var ég hús-
vanur og geng rakleitt á hljóðið
úti á svölunum. Þar situr meist-
ari Halldór. Ekkert truflaði hans
innlifun. Það var ekki mælt orð
af vörum í drykklanga stund.
Kim Larsen átti athygli hans
alla þessa stundina.
Halldór elskaði tónlist. Inn-
lifun hans var smitandi. Hann sá
til þess að hlustun hvers og eins
væri virk. Tónkaflar voru spil-
aðir aftur og aftur. Tónlist og
tóndæmi sungu og syngja enn í
meðvitund og undirmeðvitund.
Stundum voru það höfuðleður
tónlistarsögunnar eða óþekktir
útskæklar sem áttu hug hans
allan. Stundum var það barokk
eða bluegrass, stundum Cornelis
eða Platters að ógleymdri Stínu
Stuð. Tónlistaráhugi Halldórs
var heimsvíður og himindjúpur
eins og úthafið í allri sinni mynd.
Í þetta skipti sat meistarinn á
svölunum í hlutverki þáttagerð-
armannsins á Gufunni. Hann
hafði grafið upp lítt þekktan tón-
listarmann og í næstu þáttum sá
Halldór um orð dagsins en Kim
Larsen spilaði og söng. Eftir
nokkrar vikur var Kim Larsen á
vörum landsmanna.
En það var ekki aðeins í tón-
listinni sem Halldór ruddi braut-
ir. Halldór var sjálfstæður og
sérlundaður og fór sínar eigin
leiðir. Þetta var þó aðeins einn
þáttur í fjölbreytilegri persónu-
gerð hans því að mannblendinn
var hann með endemum. Við
vorum sjaldan sammála og yf-
irleitt í andófi hvor við annan,
því að einhugur eyðileggur alla
samræðu! Ævilangur vinskapur
okkar fólst því í andófinu en orð-
ið er dregið af andróðri tveggja
ræðara sem rekstýra báti í öldu-
róti hafsins og í því felst sam-
staða og samhæfing á æðra
stigi.
Iðulega vorum við djúpt
sokknir í heimspekilegar hug-
leiðingar um praktisk málefni. Í
MH tókst Þorsteini Gylfasyni
með undraverðum hætti að
brjótast inn í heilabú okkar og
kenndi okkur hvernig nota
mætti líffærið. Þroskinn komst
síðan á það stig að ná að lesa Le
Petit Prince á frummálinu. Ég
get enn fundið hitann frá Viggu
Finnboga þegar hún kenndi
okkur að lesa þessa einföldu en
margbrotnu bók með hjartanu
því að augun eru blind.
Það fer enginn í grafgötur um
hversu einlægur og opinskár
hans hugur var. Þar fór saman
auðlegð og andlegt örlæti. Gáfur
hans voru miklar og fjölhæfar.
Það gat ekki leynst neinum, sem
átti tal við hann.
Og áfram hélt Kim Larsen á
svölunum „og nu er de blevet
voksne, ligner ikke mere sig
selv“.
Það eru reyndar öfugmæli í
tilfelli Dóra – hann var alltaf
samur við sig og tókst að vernda
barnið í sjálfum sér sem slökkti
aldrei á eiginleikanum að undr-
ast og spyrja spurninga.
Við Helga vottum fjölskyldu
Halldórs innilega samúð.
Nú veit ég ekki hvert ferð
Halldórs er heitið og kveð því
minn góða vin aðeins með orð-
unum – sæll að sinni.
Hallgrímur Óskar
Guðmundsson.
MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 23. JÚNÍ 2015
Þegar mér barst
sú sorgarfrétt að
Margrét Magnús-
dóttir, mikil og góð
vinkona mín, væri
látin, hafði ég þegar fengið hug-
boð um að hún væri mjög veik.
Það var átakanleg frétt fyrir mig
og samhryggist ég börnum henn-
ar og fjölskyldu innilega.
Við Margrét kynntumst fyrir
utan Fjölbrautaskólann í Breið-
holti, þar sem við báðar vorum
við nám á myndlistarbraut. Við
urðum strax góðar vinkonur og
útskrifuðumst saman 1983.
Hún var þá áberandi falleg
með dökkt sítt hár og fannst mér
hún mjög lífsreynd enda þá kom-
in í sambúð.
Hún eignaðist kornung Unu
dóttur sína á meðan við vorum
enn í námi. Hún tók hana alltaf
með í skólann, sem gekk af því að
Una var algjör engill. Okkur á
myndlistarbraut fannst við öll
eiga pínulítið í Unu. Margrét var
ekki bara geysilega listræn og
skapandi heldur líka mjög mús-
íkölsk. Hún söng aðalhlutverkið í
Margrét
Magnúsdóttir
✝ Margrét Magn-úsdóttir fædd-
ist 24. október
1962. Hún lést 16.
maí 2015. Útför
Margrétar fór fram
28. maí 2015.
uppfærslu skólans á
söngleiknum: „Cab-
aret“ á ógleyman-
legan hátt. Ég var
ákaflega stolt af
henni Göggu minni,
eins og ég kallaði
hana alltaf. Þarna
var hún orðin ein-
stæð móðir en gat
samt alltaf haldið
fallegt heimili og
eldað reglulega á
hverjum degi.
Hún bauð mér oft að borða
með sér og Unu litlu. Hún var gíf-
urlega rausnarleg og ávallt með
opið hús fyrir vini sína.
Ekki skildi ég hvernig hún fór
að, en hún var hörkudugleg og
sterk eins og karlmaður þegar
kom að því að taka til hendinni.
Margrét hafði mikla og góða
kímnigáfu. Gat alltaf séð skop-
legu hliðarnar á lífinu, alveg
sama hversu erfitt lífið var. Við
kútveltumst alltaf um af hlátri
þegar við töluðum saman.
Eftir stúdentsprófið komumst
við báðar inn á annað ár í Mynd-
lista- og handíðaskóla Íslands.
Hún fór í höggmyndadeild og ég í
grafíkdeild. Allan þann tíma var
hún mér eins og klettur í hafi.
Eftir útskriftina frá MHÍ skildi
okkar leiðir. Hún fór í framhalds-
nám í höggmyndalist til Berlínar
en ég í söngnám.
Í Berlín eignaðist hún annað
barnið sitt, Magnús, og sendi hún
mér iðulega myndir af börnunum
sínum tveimur. Þau voru ætíð
hennar stærsta listaverk og var
hún óþreytandi að segja mér sög-
ur af þeim.
Ég fluttist til Austurríkis
haustið 1993 og vorum við svo að
segja nágrannar því hún fluttist
til Þýskalands með manni sínum
og börnum sem þá voru orðin
fjögur. Það bættust við hópinn
dóttirin Inga Sigga og sonurinn
Friðrik. Ég heimsótti hana
nokkrum sinnum þangað og var
alltaf tekið konunglega á móti
mér. Það var yndislegur tími og
fallegar minningar sem ég á það-
an.
Eftir að hjónabandi Margrétar
lauk og fjölskyldan sundraðist
fór að halla undan fæti hjá Mar-
gréti minni. Hún gat aldrei jafnað
sig eftir það áfall og var hún al-
varlega veik.
Margréti var svo margt til lista
lagt og mátti hún ekkert aumt
sjá. Kunni hún á jurtir íslensku
náttúrunnar og bjó sjálf til
smyrsl og náttúrulækningaseyði
sem hún deildi gjarnan með öðr-
um.
Hún var trúuð kona og á erf-
iðum stundum báðum við oft
saman. Ég bið fyrir hennar sál
núna og trúi því að hún sé á góð-
um stað.
Þarna fer stór listakona með
risastórt hjarta. Ég mun sakna
hennar mikið. Blessuð sé minn-
ing hennar.
Ellen Freydís Martin,
söngkennari í Villach,
Austurríki.
Ég sendi þér kæra
kveðju
nú komin er lífsins
nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Ingibjörg Jónsdóttir,
Ingveldur Jónsdóttir,
Ásgeir Jónsson,
Anna Sólveig Jónsdóttir,
Guðmundur Bjarnason,
Konráð Pétur Jónsson,
Jónína Ragna Sigurbjarts-
dóttir, Gunnar Jónsson,
Ragnheiður Einarsdóttir.
Fallin er frá amma mín, hún
Þorbjörg Konráðsdóttir, oftast
kölluð Bogga af ættingjum og
vinum. Bogga amma varð 90 ára
gömul og sá margt breytast á Ís-
landi yfir sína ævi. Koma símans,
sjónvarpsins, rafmagn og fleira
sá hún Bogga á sinni ævi og í
sinni búsetu sem bóndakona í þá-
verandi Þverárhreppi.
Þegar Bogga amma brá búi þá
flutti hún til Hvammstanga með
Jóni afa og bjuggu þau saman
þangað til hann lést árið 1991.
Eftir það bjó hún ein á Melavegi
þangað til hún flutti í íbúðir aldr-
aða á Hvammstanga, þar sem
Þorbjörg
Konráðsdóttir
✝ Þorbjörg Kon-ráðsdóttir
fæddist 7. sept-
ember 1924. Hún
lést 6. júní 2015.
Útför Þor-
bjargar fór fram
19. júní 2015.
hún bjó lengi, síð-
ustu árin flutti hún
síðan á sjúkrahúsið
á Hvammstanga þar
sem hún fékk góða
umönnun síðustu
árin.
Ég minnist
Boggu ömmu með
hlýhug og þökkum
fyrir að hafa þekkt
hana í svona mörg
ár. Ég mun aldrei
vita allt það sem hún gerði á sinni
lífstíð eða allar þær breytingar
sem hún sá. Ég mun sakna
Boggu ömmu og heimsókna til
hennar. Ég minnist hennar einn-
ig með miklum hlýhug og þakka
fyrir að hafa þekkt hana í öll þessi
ár.
Jón Frímann Jónsson.
Ferð þín er hafin.
Fjarlægjast heimatún.
Nú fylgir þú vötnum
sem falla til nýrra staða.
Og sjónhringar nýir
sindra þér fyrir augum.
(Hannes Pétursson.)
Nú er komið að kveðjustund,
mín kæra frænka. Þó fólk hafi
náð háum aldri er það alltaf svo
sárt að takast á við endalokin. Þá
vill hugurinn reika í svo ótal-
margar minningar sem eru kær-
ar. Minningarnar um þig spanna
líka svo stórt tímabil eða alveg
frá því ég man fyrst eftir mér og
það eru því u.þ.b. sextíu ár sem
leiðir okkar lágu saman á einn
eða annan hátt.
Þær voru ótalmargar heim-
sóknirnar í Böðvarshóla og
stundum var þar dvalið nætur-
langt. Þú hafðir ekki stórt né full-
komið húsnæði á búskaparárum
þínum en einstakt hvernig öll
umgengni hjá þér var til fyrir-
myndar. Það gat enginn ímyndað
sér að þarna byggi sex manna
fjölskylda. Alltaf allt hreint og
snyrtilegt og ekki voru veiting-
arnar af verri endanum. Allt
heimagert og heimabakað að
sjálfsögðu eins og tíðarandinn
bauð upp á á þessum árum. Ég
man heldur aldrei eftir að þú haf-
ir kvartað þó þú hljótir oft að hafa
verið örmagna þegar þú lagðist
til hvílu.
Þegar sjálfstæðum búskap
lauk og þið systur báðar orðnar
ekkjur fluttuð þið í þjónustuíbúð-
ir aldraðra í Nestúni. Þá gátuð
þið hist á hverjum degi sem var
mjög gott þó stundum hafi slest
upp á vinskapinn. Alla vega
minntist móðir mín á þig í hverju
símtali á þessum tíma og þar sem
þú varst mun hreyfanlegri en hún
þá víkkaðir þú sjóndeildarhring-
inn hjá henni svo um munaði með
fréttum af mannlífinu.
Fyrir rúmum tveimur árum
fórst þú alfarið á sjúkrahúsið og
móðir mín skömmu síðar. Þá sát-
uð þið hlið við hlið í matsalnum og
sáust því áfram daglega ýmist
þar eða í samverustundum dval-
argesta sem þú varst mjög dug-
leg að sækja.
Þú hafðir líka gaman af því að
klæða þig upp á og varst reyndar
alltaf mjög vel til fara og í litrík-
um fötum miðað við þína kynslóð.
Það eru mikil viðbrigði fyrir
móður mína sem er orðin háöldr-
uð að þú ert ekki lengur til stað-
ar.
Ég vil þakka þér fyrir allan
hlýhuginn sem þú sýndir mér
ætíð bæði fyrr og síðar. Þú hafðir
sérstaka persónugerð hvað það
varðar að vera ófeimin að tjá þig
við annað fólk og segja þína mein-
ingu. „Velkomin Birna mín, gam-
an að sjá þig“ var algengt ávarp
þegar ég var á ferðinni. Þá fylgdi
líka oft með yfirlýsing varðandi
klæðaburð og holdafar ásamt því
hvað ég væri lík henni Guðbjörgu
föðurömmu minni. Ég minnist
þín, elskulega móðursystir, með
söknuði og mikilli væntumþykju.
Þú verður mér minnisstæð um
aldur og ævi.
Ég ætla að ljúka þessu með
ljóðlínum úr ljóði eftir Þorvald
Sæmundsson kennara:
Ljúf er hvíldin
eftir liðinn dag
í faðmi fósturjarðar.
Líknsöm er moldin
meinin hún hylur
öllum býr eilífa ró.
(Þorvaldur Sæmundsson.)
Sendi öllum aðstandendum
samúðarkveðjur.
Birna Torfadóttir.
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
Faðir okkar, tengdafaðir, afi, langafi og
bróðir,
SIGURÐUR ÞORKELSSON,
Grænagarði,
Garðabæ,
sem lést 14. júní, verður jarðsunginn
frá Garðakirkju í Garðabæ fimmtudaginn 25. júní kl. 13.
.
Bjarney Sigurðardóttir, Þór Sverrisson,
Hólmfríður Sigurðardóttir, Ágúst Þór Gunnarsson,
Jóhann Sigurðsson, Ingibjörg St. Sigurðardóttir,
Guðrún Þorkelsdóttir, Jón Helgason
og afkomendur.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
ÁSLAUG SÓLBJÖRT JENSDÓTTIR
frá Núpi í Dýrafirði,
sem lést á hjúkrunarheimilinu Eir
12. júní síðastliðinn, verður jarðsungin
frá Fossvogskirkju föstudaginn
26. júní kl. 15.
.
Ásta Valdimarsdóttir
Gunnhildur Valdimarsdóttir
Rakel Valdimarsdóttir Sigurður Björnsson
Hólmfríður Valdimarsdóttir Birgir Sigurjónsson
Kristinn Valdimarsson Guðrún Ína Ívarsdóttir
Jensína Valdimarsdóttir Georg V. Janusson
Ólöf G. Valdimarsdóttir Björn S. Hallsson
Sigríður J. Valdimarsdóttir
Viktoría Valdimarsdóttir Diðrik Eiríksson
ömmubörn og langömmubörn.
Ástkær eiginmaður, sonur, bróðir,
stjúpfaðir, tengdafaðir og afi,
EINAR ÞÓR EINARSSON
bifreiðarstjóri,
Ásakór 9,
Kópavogi,
lést á líknardeild Landspítalans fimmtudaginn 11. júní.
Útför hans verður gerð frá Lindakirkju í Kópavogi miðvikudaginn
24. júní kl. 15.00. Blóm og kransar vinsamlega afþökkuð en
þeim sem vildu minnast hans er bent á Karitas og líknardeild
Landspítalans.
.
Guðrún I. Kristinsdóttir,
Valgerður Jóndís Guðjónsdóttir,
Þórhildur Jóna Einarsdóttir, Guðbrandur Kjartansson,
Þorsteinn Valur Baldvinsson, Sigríður Björnsdóttir,
Margrét S. Hjálmarsdóttir,
Hafsteinn Hjálmarsson, Ann-Charlotte Fernholm
og barnabörn.
Eiginmaður minn og faðir okkar,
JÓHANN SIGURGEIR JÓNSSON,
bakari og tölvusérfræðingur
frá Ísafirði,
lést á sjúkrahúsi í Ósló föstudaginn 19. júní.
.
Nylecoj Bandijas Jonsson,
Inga Jóhannsdóttir, Anna Karlotta Jónsson.