Dagblaðið Vísir - DV - 11.06.2010, Qupperneq 24

24 föstudagur 11. júní 2010 umræða
Notalegt að
viNNa í kriN-
gum drauga
Þú veist að þú munt aldrei aftur sofa út,“ er setning sem ég hef heyrt oftar en ég kann að nefna undanfarnar vikur og mánuði. Þannig er að ég á von á barni
með minni heittelskuðu eftir um 4 vikur.
Það í sjálfu sér væri ekki í frásögur færandi
en viðbrögð ættingja, vina, samstarfsfé-
laga og annarra ætla ég hins vegar að
færa til bókar. Þau eru nefnilega svolítið
sérstök, sum hver. Fyrstu viðbrögð flestra
eru vitaskuld þau að óska okkur vel og
innilega til hamingju með að eiga von
á barni. Sumir láta þar við sitja en flestir
bæta því við, ýmist glaðhlakkalega eða fullir vor-
kunnar, að nú geti ég hvatt allt
sem heitir nætursvefn. „Nú
fer friðurinn að verða úti,“ hafa
nákomnir sagt við mig eftir því
sem á meðgönguna líður, í stað
þess að gleðjast yfir því að stutt sé eftir. „Þú skalt venjast því að sofa ekk-
ert,“ segja aðrir á meðan enn aðrir láta nægja að setja upp vorkunnarsvip.
Mér varð á að sofa til hádegis um daginn og það fyrsta sem ég heyrði þegar ég
fór á fætur var sú spurning
hvort ég hefði ekki örugglega
sofið vel, því þetta væri í eitt
síðasta skiptið sem ég næði
nokkrum svefni, svo heitið
gæti. „Þú verður nefnilega
meira og minna svefnlaus
í sumar,“ sagði einhver og
það var ekki laust við að það
hlakkaði í honum.
Þegar ég byrjaði að skrifa þennan pistil setti ég status á Face-book þar sem ég sagð-
ist hlakka til þess að geta sofið
út um helgina. Þetta var próf.
Níu mínútur liðu þar til mér
var sagt að ég skyldi njóta þess á meðan ég gæti. Nokkur hluti þeirra sem
ég hitti málar þann hrylling á vegg að ungbörn sofi nánast aldrei. Ef þau
sofni þá sé það aldrei nema fáeinar mínútur í senn, þannig að foreldrarn-
ir geti aldrei sofnað. Mér hefur meira að segja verið sagt að ungbörn sofi
helst aldrei á næturnar. „Þú skalt hvíla þig vel næstu vikur. Hvíld er ekki
eitthvað sem þú færð með nýfætt barn,“ lét einn efnislega út úr sér um
daginn og klappaði mér á bakið, líkt og ég hefði verið að tilkynna honum
andlát ástvinar.
Ég leitaði á netinu að fróðleik um það hve mikið ungbörn þurfa að sofa. Þar komst ég að því að þau sofa fyrstu mánuðinu meira og minna allan sólarhringinn, svo fremi sem þau séu ekki veik. Þessa málsgrein fann ég í grein eftir sérfræðing í barnahjúkrun: „Flest
nýfædd börn sofa í nokkuð jöfnum lúrum allan sólarhringinn. Síðan
breytist þetta smátt og smátt þannig að um 6 mánaða aldur er lengd
á nóttu komin í 10 til 12 klukkutíma og helst í þeirri lengd með litlum
breytingum til 2-3 ára. Nótt hjá barni með svefnvandamál er oftast um
1 klst. styttri en hjá sama barni þegar svefnvandinn er yfirstaðinn. Mun
meiri einstaklingsmunur er milli barna á lengd daglúra en lengd nætur-
svefns.“ Sem sagt: Næstu tvö til þrjú árin mun barnið að líkindum sofa 10
til 12 tíma á sólarhring. Frá mínum bæjardyrum séð er það fyrirkomulag
prýðilegt.
Annars lít ég þannig á að við frúin séum heppin að geta búið til börn. Samkvæmt Tilveru, sem eru samtök um ófrjósemi, geta 10 til 15 prósent para ekki eignast börn hjálparlaust. (Hafið það hugfast næst þegar þið spyrjið par að því hvort þau ætli ekkert að fara að
eignast barn.) Barnið mitt mun ég (vonandi) eiga alla mína ævi. Það verð-
ur örugglega stundum þreytandi og erfitt , hvort sem það er eins árs, tíu
ára eða fimmtán. Það koma örugglega
tímar þar sem ég vildi
að barnið lokaði aug-
unum, borðaði matinn
sinn betur eða kúkaði
sjaldnar á sig. Ég geri
mér hins vegar ekki
vonir um að barnið
verði rólegra eða vær-
ara en önnur börn.
Ég vonast ekki til þess
að barnið sofi eins og
engill allar nætur og ég
ber enga von í brjósti
um að barnið gráti
minna eða borði meira
en börn gera almennt.
Fyrir mér er þetta ein-
falt: Ég hlakka til að
eignast barnið og ég vil
ekki fara á mis við um-
önnun þess; ég hlakka
til að takast á við öll þau
verkefni sem barninu
fylgja. Þess vegna vil ég
enga vorkunn.
Ég vil engA
vorkunn
„Starfið er fjölbreytt og skemmtilegt.
Ég stjórna safninu, tek á móti gest-
um og skólahópum í safnafræðslu,
skipulegg sýningar, rannsóknir og
styrkumsóknir og sé um starfs-
mannamál yfir sumartímann. Eins
held ég utan um reksturinn, tek þátt
í samstarfi safna við Eyjafjörð, sé um
auglýsingar og tek á móti sýninga-
gripum, skrái þá og forver eftir bestu
getu og sé um að safnið sé boðlegt
fyrir gesti, í stöðugri þróun og segi
sögu iðnaðar á Akureyri og fólksins
sem byggði hann upp og starfaði við
hann,“ segir Arndís Bergsdóttir, safn-
stjóri Iðnaðarsafnsins á Akureyri.
Ófrísk amma
Arndís hefur starfað sem safnstjóri
Iðnaðarsafnsins í rúmt ár. Hún er
félagsfræðingur að mennt og er í
meistaranámi í safnafræðum með-
fram vinnu. Hún og eiginmaður-
inn, rithöfundurinn og fjölmiðla-
maðurinn Björn Þorláksson, reka
líka stórt heimili þar sem hinn
tveggja ára Starkaður ræður ríkjum.
Hún og Björn eru nýorðin amma og
afi og eiga sjálf von á stelpu í haust.
Það er því í nógu að snúast. „Svo
erum við með ungling á heimilinu
og tvö brottflutt börn. Til að sameina
þetta allt saman þurfum við á mik-
illi skipulagningu að halda en þetta
hefst allt saman,“ segir hún brosandi.
Kaffi, sápur og gallabuxur
Arndís segir gesti Iðnaðarsafnsins
fjölbreytta. Á veturna sé aðeins opið
á laugardögum og þá séu bæjar búar
duglegir að kíkja í heimsókn. „Á
sumrin koma oft heilu fjölskyldurn-
ar saman. Það er gaman að sjá afann
og ömmuna, sem kannski unnu í
verksmiðjunum, koma með börn-
in og barnabörnin til að sýna þeim
gömlu tækin. Svo eru útlendingarn-
ir líka duglegir að koma yfir sumar-
ið. Á safninu er fjölbreytt safn
hluta, þarna eru ekki bara
vélar og tæki heldur líka
sápur, kaffi, úlpur og
gallabuxur og margt
fleira svo fólk getur
virkilega dottið inn
í fortíðina og fengið
nostalgíukast,“ segir
hún og bætir við að
hennar uppáhalds-
hlutur sé Hekluúlpan
sem framleitt hafi verið
í kringum 1950. „Ég held
líka mikið upp á grænar Act-mokk-
asínur en ég átti nákvæmlega eins
appelsínugular á sínum tíma og hef
því gaman að kíkja á þær og rifja upp
gamlan tíma.“
Draugagangur á safninu
Arndís vinnur ein á safninu yfir
veturinn en fær til sín starfsmenn
yfir sumartímann. Hún segist hvorki
verða einmana né myrkfælin en
viður kennir að hún finni stundum
fyrir því að hún er ekki alein. „Það er
mikill umgangur hérna og sérstak-
lega á efri hæðinni. Þar er vel passað
upp á hlutina og mér finnst það bara
notalegt,“ segir hún. Aðspurð nefnir
hún Textílsafnið á Blöndu-
ósi sem sitt uppáhalds-
safn. „Ég hef mjög
gaman af því að
skoða gripina þar
og safnið er líka
skemmtilega
sett upp. Svo
hlakka ég líka
til að sjá nýja
fastasýningu í
Safnahúsinu á
Húsavík.“
indiana@dv.is
Arndís Bergsdóttir, safnstjóri Iðnaðar-
safnsins á Akureyri, segir starfið fjöl-
breytt og skemmtilegt.
baldur guðmuNdssoN skrifar
helgarpistill
saFNstJÓra