Dagblaðið Vísir - DV - 11.06.2010, Blaðsíða 35

Dagblaðið Vísir - DV - 11.06.2010, Blaðsíða 35
viðtal 11. júní 2010 föstudagur 35 uðu saman á sveitaballi. Hann var í landsliðinu í blaki og var að læra að verða íþróttakennari. Hún hafði engan áhuga á íþróttum og ætlaði að verða skáld. Þrátt fyrir það hversu ólík þau voru náðu þau saman. „Hann er miklu klárari en ég. Hann þurfti miklu minna en ég og var bara ham- ingjusamur í sínu starfi og með sinni fjölskyldu. Þegar ég var yngri vildi ég að hann myndi læra meira og verða yfirmaður svo við yrðum ógeðs- lega rík,“ segir Karen flissandi. „Eftir á hef ég oft hugsað um það hversu heppin ég er að eiga mann sem langaði mest af öllu að verða íþrótta- kennari. Ég er svo hamingjusöm yfir því að ég hafi áttað mig á því, náð að taka til hjá mér og fundið hvað skiptir mig máli.“ Í miðri búsáhaldabyltingu fann Karen ham- ingjuna með nýfæddri dóttur sinni. Á meðan fjöldinn barði í potta og pönnur á Austurvelli og heimtaði breytingar fann Karen að líf henn- ar breyttist til hins betra. „Þegar Una Kristjana fæddist fann ég hamingjuna. Fólk stóð með skilti niðri í bæ brjálað að berjast á meðan ég sat í stof- unni og endurmat allt. Þetta var bara yndislegt og ég fann hvað skipti mig máli. Ég varð ham- ingjusöm og fann ástina sem aldrei fyrr. Ég fór líka að skoða það af hverju ég lifði fyr- ir hrós annarra, af hverju ég kynni ekki að meta verk mín sjálf. Eftir þetta hætti ég líka að leita alltaf eftir viðurkenningu annarra og lærði að meta verk mín sjálf.“ Eftir tíu mánaða sælu í orlofinu gat Karen ekki hugsað sér að fara strax aftur í fréttir. „Ég tengdi fréttadeildina við ergelsi og stress. Mig langaði ekki aftur þangað og upplifa það aftur, eða taka áhættuna á því.“ Óvenjuleg viðskipti Fyrstu árin í sambandinu voru þau hjónin í fjarbúð þar sem hún var að hefja háskólanám í Reykjavík en hann var í íþróttakennaraskólan- um á Laugarvatni. Karen sem þekkti ekki neinn í Reykjavík og rataði ekki neitt nema í Kringluna og Háskólabíó var eins og álfur út úr hól þegar hún flutti ein inn á tengdaforeldrana, án þess að þekkja þau nokkuð. Hún hlær dátt þegar hún segir frá því þegar hún kom til tengdaforeldra sinna, kynnti sig og settist að í unglingaherberg- inu hans Hannesar í skiptum fyrir dilkakjöt frá foreldrum hennar. „Mjög eðlileg viðskipti,“ segir hún og hlær enn meira. Ári síðar keyptu þau sér íbúð og Karen var ekki nema 22 ára þegar þau eignuðust soninn Ask Hrafn. Þá var hún að klára BA-ritgerðina og að drífa sig út á vinnumarkaðinn. „Þrátt fyrir að sonur minn væri yndislegur gaf ég honum ekki þann tíma sem ég hefði viljað veita honum. Mér finnst alltaf eins og ég hafi misst af einhverju því ég gaf honum ekki næga athygli og mér ekki tíma til þess að finna fyrir þessu.“ veikindi sonarins Fyrstu tvö árin í lífi sínu varð litli drengurinn oft og mikið veikur. Hann fékk snemma eyrnabólgu og var kominn með rör í eyrun átta mánaða. Það dugði samt ekki til, hann hélt áfram að fá eyrna- bólgu svo það vall úr eyrunum. „Hann var ör- ugglega kominn með sýklalyfjaónæmi. Hann var með króníska eyrnabólgu í tvö ár og var mjög erfiður.“ Karen fór svo að vinna á DV á sama tíma þar sem dagarnir voru langir og stressið mikið. Hún var undir miklu álagi bæði í vinnu og einkalífi. Drengurinn svaf lítið og leið illa. „Árið 2005 var ömurlegt ár,“ segir hún einlæg þar sem hún sit- ur með stóru augun og ljósa hárið og sýpur á kaffinu. Hún bætir því við að árið 2006 hafi verið skemmtilegra. Árið 2007 hafi hún svo farið að velta sam- bandinu fyrir sér og týnt sér svolítið í góðær- inu eins og megnið af landanum. „Það var alltaf þessi krafa um eitthvað meira og betra, stöðugt. Ég barst bara með straumnum. Það var ekkert ráðrúm til þess að átta sig á því hvað skipti máli. Enda var þetta svo stutt tímabil en það gerð- ist allt svo hratt. Strákurinn minn er jafngamall einkavæddum Landsbanka.“ sonurinn sagður ofvirkur Askur Hrafn var rétt að byrja að jafna sig á eyrna- bólgunni þegar hann byrjaði á leikskóla. Þá hafði hann aldrei lært að dunda sér, var æstur, óþol- inmóður og árásargjarn. Fljótlega fór fagfólkið á leikskólanum að tala um að hann væri sennilega ofvirkur og með athyglisbrest. Dag einn voru Karen og Hannes kölluð á fund með fagfólki sem var búið að skoða öll gögn um drenginn og fylgj- ast með honum. Hann skoraði hátt á öllum próf- um fyrir ofvirkni og athyglisbrest og þau voru beðin um að íhuga það hvort hann ætti að hefja lyfjameðferð eftir ár. „Við vorum mjög sár og reið eftir þennan fund. Þetta var árið 2006 þegar það var mjög mikill uppgangur í samfélaginu og mikill hraði. Það átti að fara auðveldu leiðina og leysa málið með lyfjum.“ Karen neitaði að trúa þessu og skipti um leikskóla. Í leikskóla Hjallastefnunnar fékk hitti Karen serbneskan leikskólakennara sem til- kynnti henni að hann væri sko ekki hræddur við börn og tók drenginn að sér. „Henni fannst reyndar aðeins erfiðara að vera ein með hann í hópi barna og þurfti stundum að fá annan kenn- ara með sér. Hann var aldrei sjálfum sér nægur, það þurfti alltaf einhver að vera með honum, sinna honum, tala við hann.“ Þar blómstraði drengurinn eins og blóm í eggi. fjölskyldan missti húsið Kaffið er löngu búið úr bollanum og það er kom- inn tími á ábót. Karen stendur upp, dillar sér í takt við tónlistina og nær sér í ábót. Hún er klædd í bláan gallakjól og með hliðarfléttu. Hún ber það ekki með sér að vera sveitastelpa. Hún er það nú samt. Fæddist í Landsveit þar sem for- eldrar hennar bjuggu á sveitabæ. Pabbi hennar var að elta sveitapiltsins draum og kom sér upp búi. Húsið sem þau bjuggu í var þó ansi hrörlegt. Karen sem er elsta barn for- eldra sinna og það eina á þessum tíma segist til- heyra gamla tímanum. „Af því að pabba lang- aði svo að verða bóndi fluttu þau í hús sem var varla búandi í og bjuggu þar á meðan hann var að byggja. Óðaverðbólgan skall svo á þegar þau voru nýbúin að byggja sér lítið hús, sem hann byggði nánast alveg sjálfur, hann gróf meira að segja grunninn og þau lentu í heljarinnar vand- ræðum. Þannig að við fluttum aldrei í nýja húsið. Á sama tíma veiktist pabbi, lá lengi á spítala og þoldi ekki baggahey eftir það þannig að bónda- draumurinn var úti. Við fluttum í annað hús í Árnessýslu sem var álíka. Við áttum ekki mikla peninga. Það flutti enginn í gamla húsið okkar því það var ónýtt. En mér leið aldrei illa. Af því að húsið var hriplekt hélt ég að það tilheyrði að raða glösum og skál- um upp úti um allt í rigningu. Mamma gerði allt þannig að það virtist eðlilegt. Ég hélt líka að það væri eðlilegt að klæða sig vel inni í kulda og sofa í ullarfötum í frosti.“ flúði í bækur Stokkseyri var næsti viðkomustaður fjöl- skyldunnar. Þar fór pabbi hennar á sjó og mamma henn- ar vann í frystihús- inu. „Stokkseyri var algjör draumaveröld og ég á mjög góðar minningar þaðan. En það er eiginlega fynd- ið að segja frá því en útgerðinni var lok- að nánast um leið og pabbi byrjaði á sjó. Þannig að við fluttum á Akranes á miðju skóla- ári þegar ég var í sex ára bekk. Það var yndisleg- ur staður líka.“ Fjölskyldan var nú samt ekki komin á Akranes til þess að vera. Karen var níu ára þegar faðir hennar fór aftur að eltast við draumana. Nú keypti hann stóra jörð í Borgarfirði og ræktaði geitur, fé, hesta, íslenskar hænur og fleira. Hann var á sjó og ætlaði að sinna búinu samhliða sjó- mennskunni. „Hann færðist of mikið í fang. Við vorum þarna lengi og þetta var leiðinlegasti tími æskunnar. Ég tengi þennan stað við enda- laust rok og vesen. Mamma og pabbi börðust í bökkum við að halda öllu saman. Í fyrsta skipti upplifði ég peningaáhyggjur, sem ég gerði aldrei þegar þau áttu engan pening. Ég man líka að við ókum um á pínulitlum Uno, smábíl sem rúmaði ekki alla fjölskylduna.“ Karen sökkti sér þá í bókmenntirnar og upp- lifði sérstaka tengingu við ljóð Davíðs Stefáns- sonar frá Fagraskógi. Æskuvinkona hennar hefur líka hlegið að því hvað Karen talaði „menningar- lega“ níu ára gömul. leitaði í hvítasunnusöfnuðinn Foreldrar Karenar gengu alveg fram af henni þegar þau fluttu í Landeyjar þegar hún var í 10. bekk. Þá varð hún verulega móðguð og gerði uppreisn. Frekar vildi hún vera á Akranesi með félögum sínum og þannig fór að hún stakk reglu- lega af þangað. „Ég gaf nýja staðnum aldrei séns. Mér fannst erfitt að skipta svona oft um skóla. Ég tók út pirring og ergelsi. Unglingar eru svo drama tískir að ég gerði mikið úr því að ég væri svo rótlaus. Eftir á að hyggja hefði ég ekki vilj- að hafa þetta öðruvísi. Ég lít þannig á að ég hafi tengingu víða og er þakklát fyrir það.“ Karen gerði tilraun til að verða vandræða- unglingur, byrjaði að reykja og drekka. „Mér hef- ur aldrei líkað það vel að drekka en reyndi að vera önnur en ég var og þóttist vera töff. Ég stakk af á Akranes þar sem ég hékk á hundleiðinleg- um fylleríum. Svo fannst mér það ótrúlega leið- inlegt og stakk oft af til ömmu og afa þar sem ég las Sölku Völku, sem þótti ótrúlega nördalegt.“ Í janúar lömdu fyrrverandi skólasystur henn- ar stelpu sem hún þekkti til óbóta, þannig að hún var mjög lengi meðvitundarlaus. „Ég fékk algjört sjokk og mig langaði aldrei aftur á Akra- nes enda fór ég ekki þangað í lengri tíma.“ Hvítasunnusöfnuðurinn í Fljótshlíðinni við Hvolsvöll var mjög sterkur á þessum tíma. And- stætt því sem var að gerast í unglingamenning- unni á Akranesi þar sem drykkja var aðal voru krakkarnir í Hvítasunnusöfnuðinum oft að gera skemmtilega og spennandi hluti. Karen heillað- ist af því og leitaði þangað. „Það var ekki eins og þetta snerist um Jesú allan daginn. Við systurnar höfðum gaman af því að kíkja til þeirra þótt við værum ekki trúaðar. Þannig að mér tókst aldrei að verða almennilegur vandræða- unglingur en ég reyndi,“ segir Karen og hlær létt. lamdi nauðgara Karen var samt engin rola. Hún gat alveg látið til sín taka ef á þurfti að halda. Eins og sagan af því þegar hún lúskraði á perra átj- án ára gömul sýnir. Þá var hún í bænum í afmæli vin- konu sinnar og var áreitt af manni. „Ég var með vin- konu minni. Við svöruð- um honum fullum hálsi eins og unglingar gera, sögðum honum að hann væri ógeðslegur og ætti að drulla sér í burtu.“ Þegar þær voru að labba yfir Klambratún- ið, sem nú heitir Mikla- tún, tóku þær eftir því að maðurinn elti þær. Hann reif í vinkonu Karenar og negldi hana niður í jörðina. „Mér brá og ég hljóp í burtu. Ég skildi hana eftir með manninn ofan á sér. Þar sem ég stóð hjá heyrði ég ópin í henni og áttaði mig á því að ég gat ekki látið þetta gerast. Þetta var fyrir tíma farsímanna þannig að ég hljóp til baka og spark- aði eins fast ég gat í hann. Hann beygði sig og vinkona mín komst undan. Ég lét annað spark fylgja og svo hlupum við í burtu.“ Maðurinn reis upp rosareiður og þær öskruðu eins og gelgjur. Allt í einu leit vinkona Karenar á hana og sagði: „Hann er einn, við erum tvær.“ Svo snarstoppaði hún og Karen líka. Þá stoppaði maðurinn sem hafði verið á eftir þeim líka, átt- aði sig á því að hann var sjálfur í hættu og hljóp í burtu. Við það æstust vinkonurnar báðar upp og hlupu á eftir honum. „Við náðum honum strax og létum hann fá það óþvegið. Það endaði með því að manngreyið sem hafði verið ægilega töff þegar hann réðst á okkur, eða þannig, fór að vola. Hann hljóp heim til sín og við fórum á eftir honum inn þar sem við létum hann heyra það.“ lætur ekki nota sig Enn þann dag í dag lætur Karen engan vaða yfir sig. „Það ógeðslegasta sem ég veit er þegar fólk er að reyna að nota okkur sem fréttamenn til að koma einhverri atburðarás af stað. Pólitíkusar eru sérlega slæmir með þetta,“ segir hún ákveð- in. Síminn hringir. Hannes er að leita að henni. Skömmu síðar kemur hann inn á 101 og Karen tekur á móti honum með kossi. Áður en hún kveður snýr hún sér að mér og segir: „Sjáðu hvað hann er sætur. Ég trúi því ekki að ég hafi ein- hvern tímann látið það hvarfla að mér að þetta samband væri ekki það eina rétta fyrir mig. Eftir þessa reynslu finnst mér alltaf sorglegt að heyra af fólki sem skilur og segir að sambandið sé búið. Oftast er þetta bara tímabil, sem tekur enda. Ég veit allavega hvað skiptir mig mestu máli.“ ingibjorg@dv.is Mamma gerði allt þannig að það virtist eðlilegt. Ég hélt líka að það væri eðlilegt að klæða sig vel inni í kulda og sofa í ullarfötum. Ég var mjög sár, því mig langaði til að svara því sem sagt var um mig. fann hamingjuna Karen var orðin döpur um tíma og hélt jafnvel að óham- ingja sín væri sambandinu um að kenna en áttaði sig á því að sú var ekki raunin. mynd sigtryggur ari m yn d s ig tr yg g u r a ri
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Dagblaðið Vísir - DV

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.