Dagblaðið Vísir - DV - 01.03.2013, Qupperneq 26

26 Viðtal 1.-3. mars 2013 Helgarblað
Bað Guð um
þennan mann
Í
litlu porti í Þingholtunum liggja
húsin saman en fyrir framan
eitt þeirra stendur kirsuberjatré
í potti. Það er heimili Vilborgar
Davíðsdóttur sem tekur hlýlega
á móti blaðamanni og ljósmyndara,
klædd í svartan prjónakjól og með
kross um hálsinn. Hún er nýorðin
ekkja, eiginmaður hennar, Björgvin
Ingimarsson, dó þann 9. febrúar og
dauði hans er alltumlykjandi.
Sveipuð hlýhug
Kirsuberjatréð var gjöf frá góðum
vinum sem vildu ekki gefa afskorin
blóm heldur tré sem mun lifa áfram
eins og minningarnar um Björgvin.
Kjóllinn sem Vilborg klæðist er gjöf
frá vinkonu sem prjónaði hann sjálf
og færði Vilborgu kvöldið sem Björg-
vin var jarðaður. Í hvert sinn sem
hún klæðist honum finnst henni hún
hafa sveipað sig hlýhug.
Í forstofunni hengir Vilborg yfir-
hafnirnar upp í fataskáp. Skápurinn
var það síðasta sem Björgvin smíð-
aði hér á heimilinu. Hann var hand-
laginn maður og áður en hann fór
gekk hann frá öllu hér heima, gerði
allt sem þurfti að gera.
Við göngum upp brattan stiga
og upp á næstu hæð þar sem
blómaskreytingar úr jarðarförinni
standa enn, blómin eru farin að fölna
en eru hér enn sem minning um fal-
lega stund. Á litlu skrifborði inni í
borðstofunni stendur lítill engill við
hliðina á kerti sem logar honum til
heiðurs.
Vilborg fer inn í eldhús og hellir
upp á. Hún segir frá því að þau hafi
aldrei lagt mikið upp úr efnisleg-
um gæðum heldur hafi þau einsett
sér að njóta litlu hlutanna, þau hafi
til dæmis frekar eytt peningum í
að kaupa sér góða kaffivél sem gef-
ur gott kaffi heldur en eitthvað ann-
að, af því að það er nautn að drekka
gott kaffi. Hún bendir á bókahilluna
sem nær þvert yfir allan vegginn í
borðstofunni, smíðuð af Björgvin.
Þegar þau byrjuðu að búa áttu þau
bæði mikið af bókum en aðeins eina
bók áttu þau bæði, bók um gjör-
hygli, það að lifa í núinu. Líf í ár-
vekni er það líf sem þau tileinkuðu
sér, því einfaldara því betra. Reyndar
ætluðu þau sér alltaf að skrifa sjálfs-
hjálparbók sem heitir Líf í árvekni.
„Hann var búinn að skrifa þrjá kafla
um þessa lífsleikni. Kannski klára ég
bókina einhvern tímann,“ segir Vil-
borg.
Orkan í kærleikanum
Yfir henni er einhver ró og á heim-
ilinu er góður andi, það er nánast
eins og það hægist á hugsuninni og
hjartslættinum hér inni. „Ég held að
það hafi svo mikið að segja hvernig
lífi þú lifir innan veggja heimilisins,“
segir Vilborg. „Ég trúi því að það sé
orka í tilfinningunum þannig að
þú finnur það þegar þú kemur inn
á heimili þar sem kærleikurinn er
mikill og eins þegar þú kemur inn á
heimili þar sem það er mikið rifist og
endalaust nöldur og leiðindi.
Mér fannst það til dæmis magn-
að að koma inn á líknardeildina í
Kópavogi því það var nánast áþreif-
anlegt hvað það var mikill kærleikur
þar og sterkar, góðar tilfinningar. Það
var búið að segja mér að þetta væri
góður staður að vera á en engu að
síður óskuðum við þess að vera hér
heima allt til enda. En það gekk ekki
eftir og síðustu sex dagana var Björg-
vin inni á líknardeild og ég er mjög
þakklát fyrir það. Því þar féll burt allt
þetta smálega sem skiptir engu máli.
Þangað kemur fólk til að eiga síð-
asta áfangann í sínu lífi og allir sem
koma þangað vita að þeir eru hugs-
anlega að sjá þessa manneskju í síð-
asta sinn. Þannig að fólk vandar sig
við að vera góðar manneskjur.“
Að takast á við dreka
Vilborg skrifaði opinskátt um barátt-
una sem þau háðu við drekann, eins
og þau kölluðu æxlið í heila Björg-
vins. Í skrifum sínum varpaði hún
ævintýraljóma á þessa baráttu sem
í hennar huga snerist aldrei um að
sigrast á dauðanum, heldur það að
njóta þess að vera til og lifa hvern dag
til fulls, í þakklæti fyrir það sem þau
höfðu þrátt fyrir allt. „Að þiggja, gefa
og lifa í kærleika. Það eru sigurlaun-
in, kóngsríkið okkar, og þannig höf-
um við betur en drekinn,“ segir hún.
„Lífið er mikið skemmtilegra
sem ævintýri en stríð. Ég skil ekki af
hverju við þurfum alltaf að líkja öllu
við stríðsátök, það er svo ógnvænleg
tilhugsun.“
Hún ólst upp við það að pabbi
læsi ævintýri og þjóðsögur Jóns
Árnasonar og þegar hún var farin að
skrifa sögulegar skáldsögur ákvað
hún að skella sér í háskólann og
lesa þjóðfræði. „Ævintýri hafa alltaf
heillað mig. Það er alltaf einhver
hetja sem leggur af stað og aldrei
að eigin ósk heldur af því að henni
er ýtt áfram. Eins og Súperman sem
var skotið í vöggu út í geim þegar
plánetan hans var sprengd í tætlur.
Hetjurnar eru olnbogabörn sem
hafa ekki fengið tækifæri en búa
yfir leyndum hæfileikum. Ég hugsa
að við séum ansi mörg sem höfum
hugsað með okkur að fólk kunni ekki
að meta okkur, að við séum minni-
háttar og skortir traust á okkur sjálf-
um. Þannig eru hetjurnar í ævin-
týrunum líka. Þú sérð bara Hans
klaufa. Síðan birtast alltaf einhverjar
hjálparhellur sem leggja eitthvað til,
nefndu mig á nafn ef þú þú þarft lítils
við. Ef þú lítur á fólkið í kringum þig
sem hjálparhellur en ekki ógn verð-
ur lífið bæði auðveldara og skemmti-
legra.
Svo leggur þú af stað og leysir
lífsins þrautir, stundum er margt
sem þarf að leysa á einum degi en
aðra daga getur þú tekið þér pásu á
skógarstígnum, dregið upp köflótta
dúkinn og kaffibrúsann og slakað
aðeins á með vinum þínum. Síðan
þarftu að halda áfram og þú veist
aldrei hvað bíður á bak við trén. Þú
fetar bara eftir mjóum stíg og von-
ast til að finna bestu leiðina í gegn.
Stundum mætir þú dreka. Í ævintýr-
unum er drekinn alltaf lagður að velli
en stundum deyr hetjan líka. Þannig
var það í okkar ævintýri. Ég kýs að líta
þannig á.“
Gerði sjúkdóminn spaugilegan
Til að byrja með var ástæðan fyrir
þessari samlíkingu þó önnur. Þegar
Björgvin greindist fyrst með krabba-
mein bjuggu þau úti í Skotlandi.
Það var árið 2006 og sama ár kom
út barnabók eftir Margréti Tryggva-
dóttur sem skrifaði texta um ævin-
týralega fallega prinsessu sem þurfti
að loka inni í turni vegna fegurðar
en svo kom vonbiðill sem sigraðist
á dreka og um leið sigraði hann hug
hennar og hjarta. Teikningarnar í
bókinni voru hins vegar eftir Halldór
Baldursson og algjör andstæða text-
ans. Þær sýndu prinsessuna fögru
með vígtennur og svo freka að for-
eldrarnir urðu að læsa hana inni til
þess að fá smá frið. Drekinn lék sér
við lamb og vonbiðillinn var blindur
og fékk aðstoð prinsessunnar við
að berja drekann í höfuðið með
blindrastafnum. „Í mínum huga var
ég prinsessan og Björgvin var prins-
inn. Svo var drekinn svolítið hlægi-
legur og um leið varð hann ekki eins
hræðilegur. Það hjálpaði mér að
tóna dramatíkina niður og gera sjúk-
dóminn spaugilegan. Björgvin sagði
oft einhverja vitleysu þegar hann var
með málstol sem mátti brosa að. Það
má alveg hlæja að hlutunum, það
gerir lífið léttara og stundum er það
lykillinn að því að komast í gegnum
daginn.“
Þráði mann eftir sjö ár ein
Þau kynntust árið 2003. Þá var Vil-
borg sjálfstæð tveggja barna móðir,
eins og hún orðar það, og búin að
vera ein í sjö ár og orðin svolítið
þreytt á því. „Þannig að ég skrifaði
Guði bréf og bað um mann. Ég var
mjög skýr á því hvernig hann ætti að
vera, bæði í útliti og eiginleikum. Ég
var mjög vandfýsin og vildi velja vel,
enda búin að ganga tvisvar sinnum
í gegnum skilnað. Guð vildi greini-
lega verða við þessum óskum því ég
kynntist Björgvin.“
Þá var hann nýfluttur í hverfið,
hafði búið í Þingholtunum í tíu ár
en ákvað að færa sig um set og sett-
ist að á horni Bræðraborgastígs og
Bárugötu, þar sem Vilborg bjó. „Við
vorum mjög nálægt hvort öðru en við
kynntust á einkamál.is. Þá var það
aðallega þannig að konur fengu bréf
frá mönnum, skrifuðust aðeins á við
þá og fóru kannski með þeim á kaffi-
hús. Það gekk bara alveg hörmulega
og það var lítið að gerast í tilhugalíf-
inu, það var ekki mikið úrval fyrir
konur á mínum aldri. Þannig að ég
ætlaði bara að hætta þessu en ákvað
að reyna einu sinni enn, skráði mig
aftur inn undir nýju notendanafni
og leitaði sjálf að manni samkvæmt
þeim óskum sem ég hafði. Þá kom
hann upp og ég sendi honum bréf.
Það var í fyrsta sinn sem hann fékk
sjálfur bréf.“
Þau skrifuðust á í þrjár vikur og
Vilborg fann hvernig hún dróst að
honum, húmorinn heillaði. „Ég á öll
þessi bréf ennþá,“ segir hún og brosir
angurvært. „Eftir þrjár vikur þá bauð
hann mér í kaffi og þar var þetta inn-
siglað. Ég er sannfærð um að hann
var síðasti maðurinn af minni kyn-
slóð sem var ekki með neinn hala á
eftir sér, hafði ekki verið í sambúð
áður og átti engin börn og ekkert
vesen,“ segir hún hlæjandi. „Ég var
mjög þakklát, mér fannst ég alveg
eiga þetta inni hjá almættinu, að
eignast mann sem var handlaginn,
sjálfum sér nægur og sáttur við sjálf-
an sig og bara á góðum stað að öllu
leyti.“
Eins og fyrr segir þá var hún búin
að vera á lausu í sjö ár og hafði það
helst á tilfinningunni að menn væru
upp til hópa að leita sér eftir ein-
hverri aðstoð í lífinu. „Ég var ekkert
í skapi til þess. Ég var búin með það.
Hann var hins vegar að klára BA-
próf í sálfræði, hafði áður mennt-
að sig sem rafeindavirkja og var í
fullu starfi sem kennari í rafeinda-
deildinni í Iðnskólanum í Hafnar-
firði.“
Viðburðarík vika
Sambandið blómstraði og þau
ákváðu að finna sér sameiginlegt
húsnæði og keyptu sér þetta hús. Í
maí 2004 eignuðust þau dóttur. „Við
vorum 37 ára gömul og hann var til-
búinn í að eignast fjölskyldu og dótt-
ir okkar var algjör himnasending.
Það kom mér á óvart hvað það var
gott að búa með honum því hann
hafði aldrei verið í sambúð áður en
ég hafði aftur á móti ekki verið ein
frá því að ég var 21 árs, því ég varð
mamma frekar ung.
Við skiptum húsverkunum á milli
okkar, hann sá um þvottinn og ég
sá um eitthvað annað, hann þreif
gólfin og ég sá um eitthvað annað,“
segir hún og hikar, „ég hlýt að hafa
séð um eitthvað,“ segir hún kímin.
„Við skiptum þessu líka á milli okkar
eftir því hvernig stóð á. Þegar ég var
að skrifa bók þá tók hann alveg við
og sömuleiðis þegar hann þurfti á
því að halda. Við stíluðum bara inn
á það sem var að gerast. Af því að
lífið hefur verið svolítið sérstakt hjá
okkur.
Hann grínaðist stundum með
það að hann hefði ekki unnið síðan
hann varð pabbi, en það var auð-
vitað ekki rétt. En við fórum til
Skotlands árið 2005 þar sem hann
tók meistaranám í heilsusálfræði og
ég tók hluta af meistaranámi mínu í
þjóðfræði.
Í sömu viku og hann útskrifaðist
fengum við greininguna. Í október
höfðum við fengið að vita að hann
væri með æxli í heila en við vissum
ekki hvað það þýddi og það notaði
enginn orðið krabbamein við okkur.
Það var svo þann 15. nóvember
sem við fengum segulómmynd sem
sýndi að hann var með 7,7 sentí-
metra stórt æxli, þann 16. nóvember
varð hann 41 árs og þann 17. nóv-
ember tók hann við prófskírteininu.
Þetta var mjög viðburðarík vika.“
Létu draumana rætast
Þau ræddu það þá hvaða þýðingu
þetta hefði og hvort þau þyrftu að
breyta einhverju í sínu lífi. „En eins
og Björgvin benti á þá þurftum við
ekki að taka líf okkar neitt í gegn því
við vorum að gera nákvæmlega það
sem okkur langaði til að gera. Sem
var alveg rétt. Það hafði lengi verið
draumur hjá okkur báðum að búa
erlendis og við vorum bæði mjög
hrifin af Bretlandseyjum. Við vorum
að láta drauma okkar rætast og það
rann upp fyrir okkur að við vorum að
lifa lífinu eins og við vildum lifa því.
Það var mjög gott. Ef eitthvað var þá
gerði þetta okkur nánari en ella.“
Vilborg stóð þétt við bakið á
Björgvin og fylgdi honum í gegnum
þetta ferli. „Ég varð málpípan hans
og tók strax ákvörðun um að láta allt
flakka á blogginu svo fólkið okkar
heima gæti fylgst með og hefði vett-
vang til þess að senda okkur stuðn-
ing og kveðjur. En þeirra vegna og
mín vegna varð ég að draga upp
eins jákvæða mynd og ég mögulega
gat af aðstæðunum. Þannig að ég
fór strax að leita að því sem ég gæti
verið þakklát fyrir. Það hefur örugg-
lega hjálpað mér að ég hef verið í
tólf spora samtökum í tuttugu ár því
þar hef ég lært að sjá það sem ég get
breytt en vera ekki að ergja mig á
hinu því það er aðeins til þess fallið
að gera lífið erfiðara. Þar hef ég líka
lært að taka einn dag í einu, andar-
tak í senn. Það er lífsviðhorf sem
hefur gefið mér mikinn styrk.
Í byrjun mánaðarins missti Vilborg Davíðsdóttir
eiginmann sinn til tíu ára, Björgvin Ingimarsson. Vilborg
þakkar fyrir tímann sem þau áttu saman og hlýhuginn
sem henni hefur verið sýndur. Áður en þau kynntust
hafði hún verið sjálfstæð móðir í sjö ár. Þannig að hún
skrifaði Guði bréf þar sem hún listaði upp eftir hverju
hún var að leita. Hún var bænheyrð þegar hún fann
Björgvin en skömmu eftir brúðkaupið greindist hann
með heilaæxli.
Ingibjörg Dögg Kjartansdóttir
ingibjorg@dv.is
Viðtal
„Þannig að ég skrif-
aði Guði bréf og
bað um mann. Ég var
mjög skýr á því hvernig
hann ætti að vera, bæði í
útliti og eiginleikum.