Dagblaðið Vísir - DV - 01.03.2013, Qupperneq 27

Viðtal 27Helgarblað 1.-3. mars 2013
Við höfðum tileinkað okkur
þennan lífsstíl áður en Björgvin
veiktist en hann varð kannski dýpri
af því að við vissum að hann myndi
ekki fá mjög mörg ár. Það tók ekki
nema tíu sekúndur að finna þær
upplýsingar á netinu.“
Eins og Vilborgar var von og vísa
þá varð hún að skilja allt um þennan
sjúkdóm þannig að hún settist fyrir
framan tölvuna og las allt sem hún
gat fundið. „Hann vildi hins vegar
bara láta sér batna og bað mig um
að segja sér ekkert nema það væri já-
kvætt. Fyrst héldu læknarnir að þetta
væri 2. stigs æxli en það reyndist ekki
vera rétt. Þegar hann var skorinn
kom í ljós að hann var með 3. stigs
æxli og það var aðeins hægt að taka
hluta af því.
En ég man að á þessum tíma fann
ég upplýsingar um að meðallíftími
manns með 2. stigs æxli í heila væri
sextán ár. Ég fór heim til vinkonu
minnar og grét yfir því að við ættum
bara sextán ár eftir saman. Ég hefði
verið glöð í dag ef þau hefðu orðið
það en ekki tæplega sex og hálft ár.“
Brúðkaupsferð til Rómar
Það var í ársbyrjun 2006 sem Björg-
vin fór að finna fyrir fyrstu einkenn-
um. Hann fór að fá skrýtin köst sem
engin gat útskýrt, fyrst á nokkurra
vikna fresti, svo vikulega en smám
saman ágerðust köstin og þegar verst
lét fékk hann þau tvisvar til þrisvar í
viku. Hann leitaði því til læknis sem
sendi hann þrisvar sinnum aftur
heim með þeim skýringum að þetta
væri blóðþrýstingsfall eða eitthvað
annað álíka.
Til að byrja með hafði Björgvin
ekki miklar áhyggjur af þessu. Það
kom líka tímabil þar sem köstin
hættu alveg, í þær sex vikur sem
hann var að skrifa mastersritgerðina
hugleiddi hann daglega og á þeim
tíma fékk hann ekkert kast.
Um sumarið fóru þau svo til Ís-
lands og giftu sig í Dómkirkjunni og
héldu svo í brúðakaupsferð til Róm-
ar þar sem þau áttu dásamlegan
tíma. Þetta var fyrsta ferðin í langan
tíma þar sem Vilborg var ekki að afla
sér heimilda fyrir skáldsögu. Þannig
að þau gengu bara um, nutu þess að
vera til og gerðu bragðkönnun á ís,
prófuðu tvær til þrjár tegundir á dag.
„Þetta var erfitt val því besti ísinn er
gerður á Ítalíu.“
Svo skoðuðu þau katakomburnar
og sixtínsku kapelluna. „Það var svo-
lítið fyndið því þar eru þessar stór-
kostlegu freskur í loftinu, þetta er
frægasta og fallegasta list sem þú
sérð í lífinu og þarna er stöðugur
straumur af ferðamönnum. En þarna
standa tveir menn klæddir í skraut-
búningi sem leggja fingur að munni
sér á tveggja mínútna fresti og segja
„susss silencio!“ Þá dempast kliður-
inn aðeins en rís strax aftur.
Svo köstuðum við peningum
í Treví-brunninn því það átti að
tryggja að við kæmum aftur eftir
fimm ár,“ segir Vilborg og bætir því
við að það hafi nú ekki gerst.
Feginn að hann greindist ekki fyrr
Þegar þau komu aftur út til Edin-
borgar þurftu þau að flytja. Eldhúsið
á efri hæðinni hafði nefnilega komið
í heimsókn á neðri hæðina þannig að
íbúðin var óíbúðarhæf og hafði ver-
ið nógu lengi til að þau voru búin að
gefast upp á því að bíða eftir að við-
gerðum lyki. Þá komu köstin aftur og
nú mun oftar en áður, jafnvel tvisvar
á dag. „Mér skilst að það skori ansi
hátt á streituskalanum að gifta sig,“
segir hún og hlær. „Hann átti mjög
erfitt með að koma orðum að því sem
hann upplifði. Þetta voru mjög sér-
stök köst, hann fékk hvorki krampa
né störu. Þetta var í raun frekar eins
og hugsanir, skynjun og líðan sem
hann fór í gegnum á svona tveimur
mínútum og stundum heyrði hann
lag. Þessu fylgdi líka ógleði og þreyta.
En það var ekki fyrr en hann
nefndi það að hann fyndi skrýtið
bragð í munni að ég kveikti á floga-
veikiperunni. Dóttir mín sem er
núna 25 ára fékk nefnilega hefð-
bundna flogaveiki þegar hún var
12 ára og þá sagði læknirinn að því
köstunum gæti fylgt skrýtið bragð.
Það væri ákveðin viðvörun og ef hún
fyndi það ætti hún að leggjast út af til
að draga úr slysahættunni þegar hún
fengi kast.
Þá hringdi Björgvin í vin sem er
læknir sem áttaði sig strax en þetta er
svo sjaldgæf flogaveiki að ég hef þurft
að útskýra hana fyrir fleiri hvítslopp-
um en ég get talið.“
Þau mættu síðan aftur til læknis
og nú búin að finna lýsingarorðin
sem hann þurfti að heyra til þess að
greina Björgvin rétt. „Ég öfundaði
ekki heimilislækninn þegar hann var
búinn að senda Björgvin í mynda-
töku og fá niðurstöðurnar eftir að
hann hafði vísað honum tvisvar
sinnum á dyr. Eftir á að hyggja er
ég þó fegin að hann greindist ekki
strax því þá hefði hann farið beint á
skurðarborðið og öll okkar plön farið
út um þúfur, við hefðum ekki kom-
ið heim til Íslands til þess að gifta
okkur, við hefðum ekki farið í brúð-
kaupsferð til Rómar og hann hefði
ekki lokið meistaranáminu.
Í stóra samhengi hlutanna
breyttu nokkrir mánuðir til eða frá
hins vegar ekki neinu hvað varð-
ar sjúkrasöguna. En innst inni viss-
um við bæði að það væri eitthvað að,
við náðum bara að ýta því frá okkur.
Björgvin kom til dæmis til mín þegar
hann var að skrifa boðskortin fyrir
brúðkaupið og spurði hvað mamma
mín héti. Mér varð svo um að ég lok-
aði á þetta, þetta var of einkennilegt.
Pabbi hans dó úr heilablæðingu
þegar Björgvin var 23 ára og ég var
hrædd um að það væru einhverjar
æðar að opnast og hann væri farinn
að fá smá blæðingar. Við héldum
það bæði en við reyndum að hugsa
ekki um það.“
Fékk hvergi vinnu
Eftir uppskurð og geislameðferð
komu þau hjónin heim um haustið.
Björgvin var öryrki en hefði þó getað
unnið hlutastarf. Það gekk hins
vegar illa að finna vinnu og Vilborg
segir að þegar vinnuveitandi sér að
umsækjandi hafi fengið heilaæxli
sé erindi hans varla svarað. „Það
var mjög sárt en Björgvin tók því af
miklu æðruleysi og ákvað að drífa
sig bara í nám og fá réttindi í klínískri
sálfræði.
Á þessum tíma, frá því að hann
greindist fyrst og þar til hann varð
veikur aftur, gerði hann ótrúlega
hluti. Á meðan hann var atvinnulaus
skrifaði hann handbók í rafeinda-
tækni sem heitir Rásakverið. Síðan
opnaði hann sálfræðistofu og hélt
námskeið um líf í árvekni. Loks fékk
hann svo vinnu haustið 2011 sem
sálfræðikennari í Menntaskólanum
við Hamrahlíð.
Hann var eins Georg Bjarnfreðar-
son, með fjórar háskólagráður að
meðtöldum kennsluréttindunum
og meistarapróf líka. Fyrir utan all-
ar diplómurnar sem hann náði sér í.
Hann var stöðugt á einhverjum nám-
skeiðum, í rússneskri matargerð,
„Allt í einu áttaði
ég mig hins vegar
á því að drekinn myndi
á endanum taka nógu
margt frá okkur, í dag
þyrfti hann ekki að taka
frá okkur draumana líka.
„Það fyrsta sem
hún sagði þegar
ég sagði henni að pabbi
hennar væri dáinn: „Núna
veit ég að pabba líður vel
og að líkaminn er ekki
lengur lasinn.“
Nánari eftir
veikindin
Vilborg segir að
þau hjónin hafi
áttað sig á því
þegar Björgvin
veiktist að þau
voru að láta
drauma sína
rætast og lifa lífinu
nákvæmlega eins
og þau vildu lifa
því. Ef eitthvað var
urðu þau nánari.
myNdiR sigtRygguR aRi