Dagblaðið Vísir - DV - 31.07.2013, Síða 22

22 Menning 31. júlí 2013 Miðvikudagur
Jarfi í leit að arfi
n The Wolverine stenst ekki væntingar
M
annkynssagan hefur laumað
sér inn í hasarmyndir undan-
farið. Kúbudeilan lék stórt
hlutverk í X-Men: First Class,
geimkapphlaupið í Men in Black III
og Transformers III og seinni heims-
styrjöldin í Captain America. Hér hefst
sagan í Nagasaki árið 1945, og Wol-
verine er stríðsfangi sem bjargar lífi
japansks fangavarðar þegar kjarnorku-
sprengjan springur. Þetta er lofandi
upphaf á spennumynd, en því miður
fer allt fljótt niður á við.
Jarfi býr í óbyggðum Kanada þar
sem hann, rétt eins og Steven Seagal
í „On Deadly Ground“, lemur vitinu í
náttúruníðinga (hvar voru þeir þegar
Kárahnjúkavirkjun var byggð?). Hann
er boðaður til Japan til að kveðja fanga-
vörðinn sem hann bjargaði fyrrum og
liggur nú á dánarbeðinum og flækist
í deilur um arf hans. Boðið er upp á
allt sem Bandaríkjamenn telja sig vita
um Japan: þeir borða með prjónum
og hafa hátæknilestar, konurnar líta út
eins og anime-persónur og karlarn-
ir eru samúræjar eða ninjur, þeir hafa
undarleg kynlífshótel og eru stríðs-
glæpamenn innst inni. Heimamenn
eru afgreiddir á hefðbundinn máta,
sofið er hjá konunum og karlpeningur-
inn drepinn. Kyntöfrar Jarfa (sem lítur
jú út eins og Hugh Jackman) eru síst
minni en hjá sjálfum Bond. Þegar hann
fer úr að ofan gleyma jafnt konur sem
karlar fyrri tryggð við atvinnurekendur
og ættingja og ganga með honum í lið
við að niðurlægja japanska menningu.
Hinir fjöldamörgu óvinir fara fljótt
að þvælast hver fyrir öðrum. Hvað
varð af mafíunni? Hvað er snákakon-
an að vilja þarna? Hvers vegna geta
ninjurnar ekki ákveðið með hverjum
þeir standa? Bardaginn á lestinni er þó
með þeim betri undanfarið og bjargar
því sem bjargað verður. „One-læner-
arnir“ eru hins vegar ekki bara vondir
heldur letilegir og manni finnst ósann-
gjarnt þegar Hugh Jackman kallar óvin
„pretty boy.“
Manni finnst einnig ósanngjarnt að
ólíkt Súpermann hikar Jarfi ekki við að
drepa andstæðinga sína. Það er auð-
velt að vera töffari ef maður er ódrep-
andi, en í raun ekki mikið hugrakkara
en nútíma hermaður sem situr heima
við tölvuna og drepur fólk í stórum stíl
án þess að það fái að skjóta til baka.
Myndin reynir að leysa þetta með
því að gera Jarfa kraftlausan um tíma,
en samt stendur hann af sér enda-
lausan fjölda byssukúlna og fjarlægir
síðan vélpödduna úr Matrix, sem ein-
hvern veginn hefur þessi áhrif, úr
brjóstkassanum.
Wolverine hefur örlítinn vísir að
persónuleika, ólíkt Pacific Rim og Man
of Steel. Eftir sem áður er Zetan hans
Brad Pitt eina sumarstórmyndin í ár
sem raunverulega stenst væntingar. n
Kvöldganga um
Hallsteinsgarð
Listunnendum er boðið í göngu
um Hallsteinsgarð í Gufunesi
fimmtudagskvöldið 1. ágúst
klukkan 20. Aðalsteinn Ingólfs-
son listfræðingur leiðir kvöld-
göngu um Hallsteinsgarð í
fylgd Hallsteins Sigurðssonar.
Gangan tekur um klukkustund
og lagt er upp frá göngustígn-
um við Strandveg í Gufunesi kl.
20. Hallsteinsgarður er land-
svæði austan við gömlu áburðar-
verksmiðjuna í Gufunesi, en þar
kom Hallsteinn Sigurðsson fyrir
16 höggmyndum úr áli á árun-
um 1989 til 2012. Listamaður-
inn færði Reykjavíkurborg verkin
að gjöf þann 25. maí á þessu ári
og eru höggmyndirnar nú í eigu
Listasafns Reykjavíkur. Allir eru
velkomnir og þátttaka er ókeypis.
Hugh Jackman sem
Wolverine: Ómótstæðilegir
magavöðvar.
Bíómynd
Valur
Gunnarsson
The Wolverine
IMDb 7,3 RottenTomatoes 67% Metacritic 60
Leikstjóri: James Mangold.
Handrit: Mark Bomback, Scott Frank.
Leikarar: Hugh Jackman, Tao Okamoto, Rila
Fukushima
126 mínútur
Listagleði í
Álfagarðinum
Árlegur listamannadagur í
Hellisgerði verður haldinn
laugardaginn 3. ágúst kl.13–17,
innan um álfa og fugla í notalegu
umhverfi, líkt og segir í frétta-
tilkynningu. Hafnfirskir mynd-
listarmenn verða með trönurn-
ar sínar og vinna að list sinni í
garðinum. En öllum er velkom-
ið að mæta með sínar græjur:
pensilinn, litina eða myndavél-
ina og vera memm. Listasmiðja
verður opin fyrir börn og ung-
linga, farið verður í álfagöngu
klukkan tvö þar sem Ragnhildur
Jónsdóttir sjáandi leiðir gönguna
um Hellisgerði og segir frá stór-
um og smáum íbúum garðsins.
Mennskar geimverur
á Snæfellsnesi
n Farsakennt heimildaleikhús á Rifi
21:07
Eftir Kára Viðarsson og Víking Kristjánsson
Frystiklefinn á Rifi
Leikhús
Símon Birgisson
simonb@dv.is
E
flaust var þetta einn fallegasti
dagur sumarsins. Náttúru-
dýrð Snæfellsnessins fékk að
njóta sín í sumarblíðunni. Og
hvort sem maður stoppaði
á Hellnum eða Arnarstapa var vart
þverfótað fyrir útlendingum með
myndavélar, rútum og hópferða-
bílum. Það þurfti ekki geimverur á
Snæfellsjökli til að gera Snæfells-
nesið að vinsælum ferðamanna-
stað. Snæfellsnesið sjálft sér um það,
fuglalífið og sjórinn.
Ævintýralegur atburður
Leikritið 21:07 gerist árið 1995 þegar
þrír einstaklingar fengu sýn og
greindu frá því í blöðum að geim-
verur myndu lenda á Snæfellsjökli.
Fremstur í flokki var Bandaríkjamað-
urinn Michael Dillon sem hélt fyrir-
lestur um geimverurnar í Háskólabíói
og vakti athygli í íslenskum fréttum.
Atburðarásin varð sífellt ævin-
týralegri og að lokum var Snæfells-
nesið komið í heimsfréttirnar, erlend
tökulið mætt til að skrásetja atburðinn
og hundruð lögðu leið sína á jökulinn.
Í öðrum hópnum voru Íslend-
ingar í kraftgöllum sem skutu upp
flugeldum og höfðu háreysti. En í
hinum hópnum voru geimverusér-
fræðingarnir og erlendir gestir sem
stunduðu hugleiðslu og kyrjuðu í
kór. Þetta var svo sannarlega eftir-
minnilegt kvöld á Snæfellsnesi.
Hvað ef enginn kemur?
Það er klók dramatúrgísk leið hjá
Kára og Víkingi, leikhöfundum,
að láta verkið gerast í „beinni út-
sendingu“. Skeiðklukka, ættuð úr
bandarískum spennuþætti, telur
niður og við fylgjumst með vand-
ræðagangi framámanna í sveitarfé-
laginu sem vita ekki í hvorn fótinn
þeir eiga að stíga – eiga þeir að taka
á móti geimverunum með ræðu-
höldum, flugeldasýningu – eiga
þeir að vera klæddir í kraftgalla eða
smóking? Og hvað ef þeir verða að
athlægi, ef engar geimverur koma
og grín verður gert að Snæfellsnesi
bæði hér heima og erlendis?
Þetta er á tíma þar sem hug-
myndin um Ísland sem ferðamanna-
paradís norðursins er kannski jafn
fjarlæg og geimveru lending á Snæ-
fellsjökli. Þar sem aðeins eitt her-
bergi er bókað allan ársins hring á
gistiheimili bæjarins. Það var bæði
fræðandi og skemmtilegt að fá inn-
sýn í vonir og væntingar bæjarbúa
tengda heimsókninni.
Í smóking á jökli
Kári og Víkingur bregða sér í hin
ýmsu hlutverk í sýningunni og
vakti túlkun þeirra á heimamönn-
um mikla kátínu hjá fólkinu í saln-
um. Þetta er kabarett-sýning þar
sem dansað er á mörkum spunaleik-
hússins og leikararnir eru óhrædd-
ir við að gera grín að sjálfum sér og
öðrum.
Kári leikur sjálfan sig sem barn,
ofsahræðsla hans við sjúkdóma
brýst fram þegar Bráðavaktin byrjar
í sjónvarpinu og pabbi hans, Viðar
íþróttakennari, hverfur upp á jökul.
Afi Kára, Skúli Alexandersson fyrr-
verandi þingmaður, er svo einn af
áhrifamönnum bæjarfélagsins, leik-
inn af afabarninu sjálfu. Og óborg-
anlegur er Ómar Lúðvíksson sem
klæddist smóking á jöklinum.
Víkingur brýtur upp leikritið á
skemmtilegan hátt – Vesturports-
leikur inn stígur fram, sem nú er
orðin stjarna í gömlu frystihúsi á
lands byggðinni. Hann bregður sér í
fjölda hlutverka – var eftirminnileg-
ur í hlut verki manns í bæjarvinnunni
sem hefur það hlutverk að undirbúa
flugeldasýninguna – geimverunum
til heiðurs.
Nostalgísk upplifun
Atburðurinn sjálfur er svo stórmerki-
legur og í raun áhugavert að honum
hafi ekki verið gerð skil áður. Það fór
vel á því að sýna gamlar fréttamynd-
ir. Það færði mann nær atburðinum
í tíma og leikritið vakti með manni
nostalgíu, tónlistin, fréttaklippurn-
ar – Ólöf Rún Skúladóttir fréttakona
stelur senunni.
Leikritið er dæmi um mjög hefð-
bundna nálgun á heimildaleikhús-
formið þar sem leikarinn er í aðal-
hlutverki og heimildirnar notaðar
sem efniviður í spuna og senur. Sem
betur fer er afstaða þeirra Kára og
Víkings til efnisins ekki gildishlaðin,
líkt og algengt er þegar heimildaleik-
hús er búið til hér á landi. Leikritið
tekur heldur ekki afstöðu til þeirra
atburða sem áttu sér stað. Þeirri
spurningu er ósvarað hvort geim-
verurnar hafi látið sjá sig eður ei.
Kári Viðarsson og
Víkingur Kristjánsson
Leika og skrifa verkið 21:07.